Όταν μεταμφιέζεις την εξάρτηση σε συμμαχία - slpress.gr

Όταν μεταμφιέζεις την εξάρτηση σε συμμαχία - slpress.gr: Η δεύτερη επίσκεψη Πομπέο είναι ένδειξη του φαινομένου οι ελληνικές κυβερνήσεις να υποτάσσονται στους δυτικούς σχεδιασμούς εις βάρος εθνικών συμφερόντων. ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Όταν η αυτογελοιοποίηση κρύβεται πίσω από την αποκλιμάκωση

Μαργαρίτης Γιώργος

19

Το Oruc Reis επέστρεψε μετά από καιρό στο λιμάνι της Αττάλειας για ανεφοδιασμό και επισκευές. Ίσως δε και για διπλωματικούς λόγους. Προηγουμένως, για έναν ολόκληρο μήνα είχε εγγράψει σοβαρούς τίτλους ιδιοκτησίας σε μια τεράστια θαλάσσια ζώνη το μεγαλύτερο μέρος της οποίας –όπως και να διαβάσουμε το διεθνές δίκαιο– ανήκει εν δυνάμει στην Ελλάδα, όπως επίσης και στην Κύπρο. Με απλά λόγια εμείς μιλάμε για αποκλιμάκωση κι αυτό έχει ολοκληρώσει με το παραπάνω την πολιτική αποστολή του.

Η ελληνική κυβέρνηση, και σε αυτήν την περίπτωση, έδειξε μεγαλοψυχία. Μόλις το τουρκικό ερευνητικό πλοίο επέστρεψε στο λιμάνι όλα όσα είχε διαπράξει προηγουμένως ξεχάστηκαν μονομιάς. Ξεχάστηκαν με τον ίδιο τρόπο που, νωρίτερα, είχαν ξεχαστεί οι "κόκκινες γραμμές" και τα άλλα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα των Ελλήνων κυβερνητικών παραγόντων.

Οι συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών, Ελλάδας και Τουρκίας, ξεκίνησαν, κάτω από τη αιγίδα και την επίβλεψη του ΝΑΤΟ. Για να γίνει αυτό εφικτό η Ελλάδα εμμέσως πλην σαφώς αποδέχθηκε την "κοινή ευθύνη" για την όξυνση και συμφώνησε στην αμοιβαία αποκλιμάκωση. Αποδέχθηκε δηλαδή το θύμα της επίθεσης να εξισωθεί με τον θύτη και ο επιτιθέμενος να στιγματιστεί όσο και ο αμυνόμενος!

Για να μην υπάρξει παρεξήγηση ως προς τις τουρκικές επιδιώξεις η Άγκυρα φρόντισε να στείλει πλωτό γεωτρύπανο για κλιμάκωση των ερευνών σε σημείο που βρίσκεται πολύ νότια της Πάφου. Με την κίνηση αυτή πιστοποίησε για άλλη μια φορά ότι η Αθήνα αδιαφορεί πλήρως για την τύχη της Κυπριακής Δημοκρατίας. "Κείται μακράν" κατά το λεγόμενο του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου.

Που οδηγεί το σύνδρομο του ικέτη – Το σενάριο μίνι πόλεμος υπό διεθνή εποπτεία

Μαργαρίτης Γιώργος

Το άτυπο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ συνήλθε για δύο ημέρες, στις 27 και 28 Αυγούστου. Όπως συμβαίνει σε κάθε πρόσφατη σύνοδο των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, η Αθήνα είχε στηρίξει πολλές ελπίδες σ' αυτό, περιμένοντας κάποιο ουσιαστικό βήμα, κάποια συλλογική αντίδραση στην επίθεση που δέχονται δύο κράτη μέλη της Ένωσης, η Κύπρος και η Ελλάδα.

Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που, με βάση την εμπειρία αναρίθμητων ανάλογων περιπτώσεων στο παρελθόν, όλοι περίμεναν. Έγινε μια κάποια συζήτηση, ομόφωνα οι εταίροι εξέφρασαν την αλληλεγγύη και την συμπάθειά τους, ακούστηκαν κάποιες αόριστες ιδέες για μέτρα –μετά βίας θα τα ονόμαζε κανείς κυρώσεις– και κατόπιν, στις δηλώσεις που ακολούθησαν τονίστηκε η ανάγκη διαλόγου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για τις διαφορές τους γενικώς και τα "διαφιλονικούμενα" ύδατα της Ανατολικής Μεσογείου ειδικώς. Με λίγα λόγια τα συνηθισμένα.

Εκείνο που, αν και τείνει να γίνει συνηθισμένο, δεν παύει να είναι ενοχλητικό είναι το ότι, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου έκφρασε την απογοήτευσή του για το αποτέλεσμα κι αυτής της συνόδου, ο κ. Δένδιας έσπευσε να δηλώσει την ικανοποίησή του για το ίδιο αποτέλεσμα. Να θυμίσουμε ότι ο δεύτερος ήταν εκείνος που δραματοποίησε –όπως ήταν λογικό μετά από εβδομάδες ερευνών στην εν δυνάμει ελληνική υφαλοκρηπίδα με τη συνοδεία μεγάλου μέρους του τουρκικού στόλου– τα αιτούμενα, μιλώντας για "απόλυτη αναγκαιότητα" του πλαισίου κυρώσεων.

Ο λόγος για τον οποίο αισθάνθηκε ικανοποιημένος για την μετάθεση της συζήτησης επί των έτσι κι αλλιώς αστείων κυρώσεων που προτάθηκαν για ένα μήνα, παραμένει άγνωστος. Σε ένα μήνα εξάλλου κάποια άλλη "προτεραιότητα" τύπου Λευκορωσίας θα εκτοπίσει το ζήτημα για μεταγενέστερο χρόνο. Τους διαδοχικούς ενθουσιασμούς του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, της ελληνικής κυβέρνησης στο σύνολό της και του αφιερωμένου στο λιβάνισμα των εκάστοτε κυβερνώντων Τύπου –έντυπου και ηλεκτρονικού– τους διαψεύδει η πραγματικότητα.

Μίνι πόλεμος υπό διεθνή εποπτεία

Προτεραιότητα ο "εσωτερικός εχθρός" όχι η Τουρκία – Οι ρίζες του πνεύματος της υποταγής

Μαργαρίτης Γιώργος

Η ραγδαία εξάπλωση της τουρκικής παρουσίας (στρατιωτικής στην πιο εμφανή της εκδοχή, οικονομικής και πολιτικής στην αφανή της όψη) στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο της Aνατολικής και πλέον κεντρικής Μεσογείου, τους τελευταίους ειδικά μήνες, δεν θα έπρεπε να δημιουργεί αντιδράσεις φόβου και πανικού στην ελληνική πλευρά. Ως προς την τελευταία διαπίστωση σπεύδω να προλάβω τυχόν αντιδράσεις:

Η ευθέως ανάλογη με τα τουρκικά εγχειρήματα πύκνωση των αναφορών για «έντιμο συμβιβασμό» με την γειτονική χώρα από την ελληνική πλευρά -χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς θέσεις, χωρίς ώριμες σκέψεις, υπολογισμούς και εκτιμήσεις ως προς τι και μέχρι πού θα διαπραγματευθεί η τελευταία- δεν εξηγούνται παρά μόνο όταν εξετάζονται πάνω σε υπόστρωμα φόβου και πανικού.

Για αυτό το λόγο και οι σχετικές αναφορές είναι αόριστες, αποφεύγοντας επιμελώς να δεσμευτούν σε οτιδήποτε συγκεκριμένο. Και όμως… Η εξάπλωση της τουρκικής παρουσίας προς κάθε σημείο του ορίζοντα κατακερματίζει την τουρκική στρατιωτική ισχύ, πολλαπλασιάζει το κόστος (υλικό προς το παρόν, ίσως ανθρώπινο στην προοπτική της επιθετικής πολιτικής), εξασθενεί το στρατιωτικό της επιχείρημα και προαναγγέλει το αδιέξοδο της.

Η τυχόν επιτυχία της στρατηγικής περικύκλωσης της Ελλάδας λόγου χάρη, αν υποθέσουμε ότι είναι συνεκτικό σχέδιο της τουρκικής πολιτικής, δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα στην πλευρά του γείτονα, παρά στη ελληνική αντίστοιχη. Η τουρκική εγκατάσταση στην Αλβανία, στα ενδότερα των Βαλκανίων, στην Λιβύη, στην Συρία, στην Κύπρο και τις θάλασσές της, στο Ιράκ, ίσως στα σύνορα με το Ιράν, στον Περσικό Κόλπο και στη Σομαλία, δημιουργεί περισσότερες υποχρεώσεις, παρά σοβαρές απειλές.

Που υστερεί η Ελλάδα

Το γιατί είναι προφανές: ο απειλούμενος, η Ελλάδα, αποκτά το πλεονέκτημα των εσωτερικών γραμμών και ως συνέπεια, μπορεί να πετύχει τοπική υπεροχή στο σημείο που επιθυμεί. Στην ουσία το άπλωμα των δυνάμεων της γειτονικής χώρας, σε κάθε σημείο του γύρω από την Ελλάδα ορίζοντα, θέτει σε κατάσταση "ομηρείας" (σε όφελος της Ελλάδας) σημαντικές συνιστώσες της τουρκικής ισχύος. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας δεν είναι η όποια καταθλιπτική ισχύς του επιθετικού της γείτονα.

Γιατί σε λίγο ο ελληνικός στρατός θα χάσει την αποτρεπτική του ισχύ

Μαργαρίτης Γιώργος

Η εγκατάσταση του τουρκικού γεωτρύπανου στη θάλασσα της Πάφου και η επίμονη ερευνητική παρουσία τουρκικών πλοίων στις θάλασσες νότια της Κύπρου δημιούργησαν τετελεσμένα και ανέτρεψαν ντε φάκτο δικαιώματα και κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας στη ζώνη αυτή. Όπως πολύ σωστά υπολόγισαν οι Τούρκοι ιθύνοντες οι αντιδράσεις από την πλευρά των ΗΠΑ, της ΕΕ, του συμμάχου –ως προς την Κύπρο και την Ελλάδα– κράτους του Ισραήλ, αλλά και οι αντιδράσεις των «απέναντι», Ρωσίας και Κίνας, περιορίστηκαν σε φραστικές καταδίκες, ενίοτε διφορούμενες.

Επιπλέον, αυτό ίσως ούτε οι τουρκικοί σχεδιασμοί δεν το πρόβλεψαν, η κίνηση αυτή προκάλεσε μια πολύ σοβαρή διπλωματική κατοχύρωση των τουρκικών θέσεων διαμέσου της δήλωσης του Βρετανού υπουργού για θέματα Ευρώπης, κου Ντάνκαν, περί ζωνών «αμφισβητούμενης κυριαρχίας». Σε πιο προσεκτικό μήκος κύματος, στην ίδια όμως κατεύθυνση ήταν και οι δηλώσεις του Αμερικανού Πρέσβη, κου Πάϊατ για ανάγκη συμφωνιών win-win ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Συνοπτικά, δεν θα ήταν υπερβολή να παρατηρήσουμε ότι η τουρκική κίνηση πέτυχε τους στόχους που είχε θέσει, ίσως και κάτι περισσότερο.

Τα όσα συνέβησαν μόνο «κεραυνός εν αιθρία» δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Οι τουρκικές θέσεις είχαν διατυπωθεί εδώ και πολλά χρόνια και είχαν –κατά καιρούς- κατατεθεί επίσημα με χάρτες, σχέδια, παραχωρήσεις και διπλωματικές κινήσεις. Οι τουρκικές κινήσεις είχαν επίσης επίμονα προαναγγελθεί.

Η συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων ήταν μάλιστα στα τελευταία χρόνια αξιοσημείωτη σταθερά της πολιτικής της Άγκυρας, γεγονός που, πέρα από τα όσα συμβαίνουν στην κυπριακή ΑΟΖ θα έπρεπε να προβληματίσει τους ιθύνοντες της Αθήνας ως προς τα όσα έχουν αναγγελθεί ότι θα συμβούν στην ελληνική ΑΟΖ. Υπήρξε δηλαδή ικανός χρόνος για να διαμορφωθούν πολιτικές αντιμετώπισης των απειλών και να εξασφαλιστούν τα μέσα για την αντιμετώπισή τους.

Όταν όμως συνέβησαν τα όσα συνέβησαν αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο η πικρή αλήθεια: Ούτε από την ελληνική, ούτε από την κυπριακή πλευρά υπήρχε συνεκτική προετοιμασία για την αντιμετώπιση των τουρκικών κινήσεων. Για την ακρίβεια, το μόνο που υπήρξε ήταν το κενό. Ούτε στον τομέα των στόχων και των επιδιώξεων, ούτε στον τομέα των σχεδιασμών, ούτε στον τομέα της εξασφάλισης εργαλείων (πολιτικών, στρατιωτικών και διπλωματικών) μπορέσαμε να διακρίνουμε κάτι το συνεκτικό και προμελετημένο.

Σαθρό το ελληνικό οικοδόμημα

Πως με τους εξοπλισμούς της η Τουρκία κερδίζει χωρίς πόλεμο

Μαργαρίτης Γιώργος

Τα οπλικά συστήματα σχεδιάζονται συνήθως τον καιρό της ειρήνης. Προφανώς όμως η χρήση τους ανάγεται στον καιρό του πολέμου. Πρόκειται για μια αντίφαση που σχετικοποιεί τον πολύ πλούσιο διάλογο σχετικά με την αξία του ενός, ή του άλλου όπλου. Στην ουσία οι εξοπλισμοί σχεδιάζονται στη βάση υποθέσεων πάνω στο τι θα είναι και με τι θα μοιάζει ο επερχόμενος πόλεμος, στον οποίο θα κληθούν τα σημερινά όπλα να αποδείξουν την χρησιμότητα και την αξία τους. Πρόκειται για παιχνίδι υποθέσεων όπου η φαντασία καλείται να καλύψει τα ανοίγματα και τα κενά.

Στην στρατιωτική ιστορία περισσεύουν τα παραδείγματα όπου, στην έναρξη του πραγματικού πολέμου, οπλικά συστήματα υψηλού κόστους και υψηλών προσδοκιών απογοήτευσαν με τις επί του πραγματικού πεδίου της μάχης επιδόσεις τους. Αντίθετα, υπάρχουν επίσης άφθονα παραδείγματα όπου, οπλικά συστήματα, που θεωρήθηκαν ξεπερασμένα ή αναποτελεσματικά στον καιρό της ειρήνης, μεταβλήθηκαν σε βασικά όπλα των εμπολέμων στον πραγματικό πόλεμο. Στον τελευταίο, η φαντασία, η τόσο απαραίτητη στον καιρό της ειρήνης, παραχωρεί τη θέση της στην πραγματικότητα. Και οι κανόνες της τελευταίας είναι σαφώς πιο ουσιαστικοί.

Ετούτη η μικρή θεωρητική εισαγωγή θα μπορούσε να αποτελέσει προοίμιο σε μια γενική συζήτηση περί εξοπλιστικών προγραμμάτων. Η πρόθεσή μας, όμως, δεν είναι αυτή. Στο παρόν σημείωμα θα επικεντρώσουμε σε όσα η δια των εξοπλισμών πολιτική μπορεί να πετύχει στον καιρό της ειρήνης. Τον τρόπο δηλαδή που οι εξοπλισμοί διαμορφώνουν και υπαγορεύουν πολιτικό αποτέλεσμα, χωρίς να χρειαστεί η εν θερμώ χρήση τους, η έναρξη ενός πολέμου με άλλα λόγια.

Ας ξεκινήσουμε από τη μακρινή Κίνα. Ακούγονται πολλά για την στρατηγική της τελευταίας, όπως αυτή εκφράζεται στους σχεδιασμούς του "ένας δρόμος, μια ζώνη" ή, αν θέλετε, πιο ποιητικά, στην αναβίωση του αρχαίου "δρόμου του μεταξιού". Η περί αυτών των σχεδιασμών φιλολογία απασχολεί υπέρμετρα τον ευρωπαϊκό χώρο, καθότι οι βασικές αιχμές τους καταλήγουν, ξεκινώντας από την Κίνα, στον ευρωπαϊκό χώρο. Καταλήγουν ή από την πλευρά της ασιατικής ενδοχώρας, ή από την πλευρά της Μεσογείου και των λιμανιών της (μέσα σε αυτά ο Πειραιάς).

Ζωτικός χώρος ο Ειρηνικός

Στην ουσία, όμως, μια επιδερμική έστω ματιά στα οικονομικά μεγέθη της κινεζικής εξάπλωσης, θα πιστοποιούσε ότι τα ζωτικά συμφέροντα της Κίνας –και ως εκ τούτου οι βασικοί στρατηγικοί στόχοι της εξωτερικής της πολιτικής– βρίσκονται στην μεγάλη λεκάνη που περιβρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Πραγματικά, στους δέκα πρώτους πελάτες της Κίνας, στο διεθνές εμπόριο, οι επτά βρίσκονται στον ευρύτερο χώρο του μεγάλου ωκεανού ενώ στους δέκα πρώτους τροφοδότες της, σε πρώτες ύλες κυρίως, οι επτά επίσης βρέχονται από την ίδια θάλασσα.

Στις ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού εξάλλου έχει από καιρό μεταφερθεί η ικμάδα –και τα συνακόλουθα κέντρα– του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οι αριθμοί πιστοποιούν ότι ο "ζωτικός χώρος" της Κίνας βρίσκεται στον βαθύ γειτονικό της ωκεανό και όχι στα προς τη Δύση απλωμένα πλοκάμια του "νέου δρόμου του μεταξιού". Ετούτη η οικονομική πραγματικότητα υπαγορεύει τις στρατιωτικές επιλογές της Κίνας.

“Οι γερμανικές επανορθώσεις έχουν να κάνουν με τη βιωσιμότητα μας ως εθνική οντότητα”-Γ.Μαργαρίτης στο Militaire

Από Militaire News

75 χρόνια από τη νίκη ενάντια στο ναζισμό… Η Ελλάδα είχε σημαντική συμβολή σ’ αυτή τη νίκη, αλλά για ακόμη μια φορά όχι απλά έμεινε στο περιθώριο, αλλά βυθίστηκε στην άβυσσο του αλληλοσπαραγμού. Οι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών ,όχι μόνο γλίτωσαν, αλλά επιβραβεύτηκαν. Κάποιοι “ανέβηκαν” ψηλά. Κανένας απ΄αυτούς, ούτε από τους απογόνους τους αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει μία συγγνώμη έστω…

Άνθρωποι που αγωνίστηκαν τιμωρήθηκαν. Καταστράφηκε η ζωή τους, αυτή ήταν η “ανταμοιβή” τους…

75 χρόνια από μία νίκη που δεν προλάβαμε να χαρούμε… Η Ελλάδα κατεστραμμένη αντί να αποζημιωθεί έστω, έστελνε τα παιδιά της μετανάστες για τη δημιουργία του … “γερμανικού θαύματος”!

75 χρόνια τώρα , η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων παραμένει ευτυχώς ζωντανή. Αυτό οφείλεται στο Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (ΕΣΔΟΓΕ). Ένα μέλος του, ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης ,μιλά στο Militaire.gr για τις ελληνικές διεκδικήσεις αλλά και για τις αιτίες που τόσα χρόνια η χώρα μας αναζητά μια αυτονόητη δικαίωση.

Δικτάτορας ο Καποδίστριας! – Η Επιτροπή επί τω έργω της αποδόμησης του 1821... - slpress.gr

Δικτάτορας ο Καποδίστριας! – Η Επιτροπή επί τω έργω της αποδόμησης του 1821... - slpress.gr: Με αντιλήψεις του τύπου 'δικτάτορας ο Καποδίστριας', η Επιτροπή για το 1821 έδειξε ότι σκοπός της είναι η ιδεοληπτική αποδόμηση της Επανάστασης. ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΟΙ ΠΡΩΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΕΣ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διαβάσετε...

Γεωπολιτική Κρίση με φόντο το Μεταναστευτικό - Προσφυγικό

Γ.Μαργαρίτης: Εθνικά ανεξάρτητη Ελλάδα ή απέραντο “hot-spot” - Γιώργος Μαργαρίτης

Ή «φύλακες» σε τεράστια «αποθήκη ψυχών» ή «εγκληματίες πολέμου».

Ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ, Γιώργος Μαργαρίτης μιλώντας στον 98.4 , υποστήριξε ότι πέραν του προφανούς της απάντησης στον ωμό εκβιασμό Ερντογάν προς την Δύση , πάνω στην πλάτη της Ελλάδας και των προσφύγων –μεταναστών, με την φύλαξη των συνόρων και την άσκηση κυριαρχίας, γίνεται σαφές ότι μονοδιάστατα η απώθηση των προσφύγων –μεταναστών από τα σύνορα δεν οδηγεί πουθενά.

Αντίθετα, αν δεν καταδειχτεί με μια ουσιαστική ανεξάρτητη εθνική πολιτική η ευθύνη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ στο  θέμα, τότε η Ελλάδα πολύ σύντομα θα κληθεί , περίπου ως συνοριοφύλακας της Ε.Ε.  με σφραγισμένα τα δυτικά της σύνορα όμως με επιλογή των εταίρων μας, να απαντήσει στο δίλημμα ή του άνθρωπο – φύλακα σε μια χώρα απέραντο hot-spot και μάλιστα με την «εθνική παγίδα» του εγκλωβισμού μεταναστών στα κρίσιμα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου ή ως «εγκληματίες πολέμου»  αν αποφασίσουμε από την  αποτροπή στα σύνορα να περάσουμε στην πλήρη παρεκτροπή, οπότε τότε και μόνο οι εταίροι της Ε.Ε. και του ΟΗΕ θα πουλήσουν και «ανέξοδα» για τους ίδιους ανθρωπισμό, σέρνοντας την Ελλάδα ακόμη και σε διεθνή δικαστήρια.

Η Ελλάδα πρέπει να γίνει πλέον απρόβλεπτος παίκτης για όλους , διαφορετικά κινδυνεύει να μετατραπεί σε γεωπολιτική «μαύρη τρύπα» , ακόμη και με δημογραφική αλλοίωση , στο όνομα του να κρατήσει η κεντρική Ευρώπη το «πρόβλημα» , μακριά από την πόρτα της.

*Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής σύγχρονης Ιστορίας και συγγραφέας. Διδάσκει «Σύγχρονη Πολιτική και Κοινωνική Ιστορία» στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Η αλήθεια για την τουρκική στρατιωτική ισχύ

Μαργαρίτης Γιώργος

Ο λόγος για την στρατιωτική ισχύ της γειτονικής μας χώρας –συμμάχου στον αγώνα ενάντια στο εξελισσόμενο "κακό"– διανθίζεται με πλήθος ανακρίβειες και υπερβολές. Τόσες όσες χρειάζονται για να τρομοκρατηθεί ο ημέτερος λαός και για να απελευθερωθούν οι πολιτικές ελίτ της χώρας μας στην αναζήτηση κάποιας συμβιβαστικής λύσης –συνεκμετάλλευση ή ό,τι άλλο– στα μέτρα και τα σταθμά που η Δύση επιθυμεί και καθορίζει.

Φυσικά, όπως είναι τα έθιμα στην ημετέρα χώρα, οι σχετικές διαπιστώσεις κινούνται στο αόριστο και ελάχιστα ασχολούνται με αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Πραγματικά η Τουρκία χρησιμοποιεί, ολοένα και πιο συχνά, την προβολή στρατιωτικής ισχύος ως πολιτικό και διπλωματικό επιχείρημα. Πραγματικά έχει σε εξέλιξη εξοπλιστικά προγράμματα με εξαιρετικά φιλόδοξους στόχους.

Επιχειρεί ταυτόχρονα να αποκτήσει ισχυρό ναυτικό, ισχυρή αεροπορία και να διατηρήσει ένα βαρύτατο στρατό ξηράς. Να σημειώσουμε ότι ελάχιστα κράτη στην ιστορία μπόρεσαν να έχουν ισχυρές δυνάμεις ταυτόχρονα σε ξηρά και σε θάλασσα –πόσο μάλλον και στον αέρα. Επρόκειτο δε για πολύ πλούσια κράτη.

Η σημερινή Τουρκία έχει Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν σχεδόν 3,5 φορές μεγαλύτερο από το –τραυματισμένο- αντίστοιχο της Ελλάδας (στοιχεία ΔΝΤ). Σε σύγκριση όμως με τον υπόλοιπο κόσμο η οικονομική της επιφάνεια είναι σχετικά μικρή. Το ΑΕΠ της είναι λιγότερο από το μισό του αντίστοιχου της Ρωσίας και κάτι περισσότερο από το μισό εκείνου της Ισπανίας. Βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, η Ελβετία, ενώ υπολείπεται του αντίστοιχου μεγέθους της Ολλανδίας.

Τουρκία, όπως λέμε Ισπανία