Ομπάμα, Ερντογάν, Αλ Σαούντ και Αλ Θάνι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι του εγκλήματος στη Συρία και του κύματος των προσφύγων και όχι η Ευρώπη

Ο Τσίπρας και η Τασία έχουν κι αυτοί μερίδο ευθύνης, γιατί με την πολιτική ανοικτών συνόρων άνοιξαν μια πόρτα στους πρόσφυγες, που στην ουσία δεν υπήρχε. Και μετά ήλθαν οι πνιγμοί και η κατάλυση της νομιμότητας σε Κω, Μυτιλήνη και αλλού!!!

Μεταναστευτικό: Τα του καίσαρος τω καίσαρι

Του Σάββα Καλεντερίδη

Συγκλονισμένη η παγκόσμια κοινή γνώμη από τη φωτογραφία του μικρού Σύρου, που κειτόταν νεκρός στην ακρογιαλιά της Αλικαρνασσού, θύμα γεωπολιτικών σχεδίων, σχεδίων περιφερειακών παραγόντων, κυκλωμάτων διακίνησης και εμπορίου ανθρώπινων ψυχών και ολιγοωριών εθνικών κρατών που συνορεύουν με εστίες κρίσεων.

Όμως κι εδώ η υποκρισία ορισμένων περισσεύει! 

Γι’ αυτό θα κάνουμε μια συνοπτική συνολική θεώρηση του φαινομένου, για να μην δώσουμε την ευκαιρία και πάλι σε εκείνους τους ιδεοληπτικούς που παίζουν με τις λέξεις και τις ζωές δυστυχισμένων ανθρώπων να στρεβλώσουν για άλλη μια φορά την πραγματικότητα.

Όσον αφορά το κύμα προσφύγων προς την Ευρώπη, αν εξαιρέσουμε τις πληγές του Αφγανιστάν, της Παλαιστίνης, της Σομαλίας και του Σουδάν, που άνοιξαν με ευθύνες της Δύσης και είναι παλιές, πλην όμως συνεχίζουν να χαίνουν, οι νέες πληγές που τροφοδοτούν τα κύμματα προσφύγων στην Ευρώπη, είναι κατά βάσιν αυτές της Λιβύης και της Συρίας.

Στη Λιβύη πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν η Γαλλία και η Αγγλία, ενώ οι ΗΠΑ του Μπάρακ Ομπάμα προτίμησαν να τηρήσουν μια στάση υποστήριξης, συντονισμού και καθοδήγησης της όλης επιχείρησης ανατροπής του Καντάφι, ενώ οι δυο ευρωπαϊκές χώρες συμμετείχαν ενεργά στους βομβαρδισμούς με πολεμικά αεροσκάφη. Τότε ο Καντάφι προειδοποιούσε την Ευρώπη ότι θα πληρώσει με την άφρονα πολιτική της, γιατί αν διασαλευθεί η έννομη τάξη τη Λιβύη, θα πλημμυρίσει η Ευρώπη με μετανάστες. Πράγμα που έγινε.

Εκλογές που κρίνουν το μέλλον της Τουρκίας - Το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) ελπίδα για τους γενοκτονημένους λαούς!

Από την εκδήλωση μνήμης και καταδίκης που διοργάνωσε το HDP στην Κωνσταντιινούπολη, στις 24 Απριλίου 2015, ζητώντας από την τουρκική κυβέρνηση να αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Αρμενικού λαού. 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Οι βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουνίου, είναι από τις κρισιμότερες στην νεώτερη ιστορία της Τουρκίας και θα κρίνουν την πορεία της χώρας αυτής τον 21ο αιώνα κυρίως για δυο λόγους.
Ο ένας είναι πολιτειακός. Η Τουρκία, αφού διοικήθηκε επί 30 χρόνια μονοκομματικά (από το 1923 μέχρι το 1950) εντελώς απολυταρχικά από τον Μουσταφά Κεμάλ και από τον Ισμέτ Ινονού, εξαναγκάστηκε να περάσει στον πολυκομματισμό, όταν οι γεωπολιτικές εξελίξεις κατέστησαν επιβεβλημένη την είσοδό της στο ΝΑΤΟ.

Από το 1950 μέχρι το 2002, παρότι γίνονταν εκλογές, στην ουσία την εξουσία την ασκούσε το λεγόμενο βαθύ κράτος, ένας μηχανισμός απολύτου ελέγχου του κράτους και των κύριων λειτουργιών της κυβέρνησης, ο οποίος στελεχωνόταν από διάφορα πρόσωπα, αξιωματικούς, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, δικαστικούς και κεφαλαιοκράτες. Τα άτομα αυτά, καθόριζαν την πορεία της Τουρκίας και λάμβαναν τις βασικές αποφάσεις σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής αλλά και στην εθνική άμυνα. Οι κυβερνήσεις είχαν κατά κάποιο τρόπο διακομσητικό ρόλο, ενώ όταν ήταν «αναγκαίο», ο μηχανισμός αυτός καθαιρούσε τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, μέχρι να δημιουργηθούν οι «κατάλληλες» συνθήκες, οπότε παρέδιδαν και πάλι με ομαλό τρόπο την εξουσία στους πολιτικούς.