«Φαύλον καταγώγιον»-Βασίλης Στοϊλόπουλος

Από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσής μας από την «νύκτα αιώνων» της Τουρκοκρατίας αρκετοί πνευματικοί άνθρωποι της Ελλάδας, είτε ανήκαν στον «συντηρητικό» είτε στον «προοδευτικό» χώρο, δεν έπαψαν στιγμή ν΄ αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον της χώρας, στροβιλιζόμενοι πνευματικά ανάμεσα στο «οικείον» και το «αλλότριον». Τρία παραδείγματα. 

Βλέποντας κάποιος τον σημερινό ελληνικό ιστορικό «κατήφορο» δεν μπορεί παρά να στραφεί στους ποιητές μας και συγκεκριμένα στον Γιώργο Σεφέρη : «Έχουμε μιαν ιδιότροπη ιστορία —πως να την πω αλλιώς— εμείς οι σημερινοί Έλληνες. Η συνέχεια της ελεύθερης ανάπτυξης της ζωής μας κόπηκε από μια «νύκτα αιώνων». Αυτό είναι το χοντρό γεγονός ˙ δεν πρόκοψαν αρμονικά τα διάφορα κλωνάρια της ζωής του σημερινού ελληνικού κόσμου. Κι όταν ελευθερωθήκαμε, η προσπάθεια για την απελευθέρωση, και η ίδια η απελευθέρωση, μας έφερε τέτοιες αντιδράσεις και προκάλεσε τέτοια φαινόμενα, που ακόμη σήμερα λογαριάζουμε κάποτε πόσα πράγματα τεχνητά δημιούργησε το νεογέννητο ελλαδικό κράτος. Από αυτά τα τεχνητά είναι και η ροπή μας προς την επιφανειακή ρητορεία, αυτή τη λοιμική. Ίσως αυτά να μην έγιναν τότε από το μηδέν. Είναι πολύ πιθανό πως είχαν και άλλα αίτια. Όμως καλλιεργήθηκαν και προστατεύτηκαν όσο ποτέ κάτω από τον ίσκιο της ελευθερίας που μας χάρισαν οι καταπληκτικοί εκείνοι άνθρωποι του Εικοσιένα. Είναι οδυνηρή η αντίθεση, όταν τ ’ αναλογίζεται κανείς.» (1) 

Ή να μην κατανοεί τον Δημήτρη Γληνό που πριν σχεδόν έναν αιώνα έγραφε για τον Νεοέλληνα: «Τυφλοί και μπροστά στους αρχαίους, τυφλοί και μπροστά στους Ευρωπαίους, με μια κούφια οίηση, με μια κενόλογη αυταρέσκεια έγιναν χωρίς να το καταλάβουν αρλεκίνοι των αρχαίων και αρλεκίνοι των Ευρωπαίων. Αυτή η καταφρόνεση του δικού μας ζωντανού εγώ, αυτός ο ανόητος και εξωτερικός όλως διόλου θαυμασμός των αρχαίων και η τυφλή αντιγραφή των Ευρωπαίων, χαρακτηριστικά κατώτερης διανοητικότητας κυριαρχούν σε όλα τα φανερώματα της νεοελληνικής ζωής, επιστήμη, τέχνη, παιδεία, θεσμούς και δίνουν στον Ελληνικό πολιτισμό του τελευταίου αιώνα χαρακτήρα καθαρά μιμητικό.» Και, τέλος, είναι πλέον δύσκολο να μη προσέξει κάποιος και σήμερα τα λόγια του βουλευτή Ανδρέα Ρηγόπουλου, από τον 19ο αιώνα : «Εκάματε την Ελλάδα όχι κράτος δυνάμενον να σώσει τον Ελληνισμόν, αλλά φαύλον καταγώγιον.» (3)

Πηγή :

(1)Γιώργος Σεφέρης, «Δοκιμές. Η γλώσσα στην ποίησή μας», Αθήνα 1981, τ. 2, σ. 166.

(2) Δημήτρης Γληνός, εφημ. Ελεύθερος Τύπος, Η Ελληνική Αρρώστεια, Οκτώβρης 1926 (αναδημοσίευση περιοδ. Αναγέννηση, τομ. 1, 1926, σ. 121-129).

(3) Ανδρέας Ρηγόπουλος, «Περί του δόγματος των Εθνικοτήτων», Αγόρευση στη Βουλή το 1886.

Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος,ως σύμβουλος του στρατηγού Σαράφη, με τον Γιαννη Ζέβγο τον Θ. Τσάτσο και τον Π. Ρούσσο.

Στην καλημέρα της η Anna Staikou  μας μνημονεύει το Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο και τη σπουδαία σκέψη του με μία επιστολή στις 28 Ιανουαρίου 2010 στην εφημ. Καθημερινή.

Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

Κύριε διευθυντά

Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.

Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.

Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:

1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.

2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.

3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.

4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

Ουρουγουάη, η χώρα όπου 6.000 κάτοικοι μιλούν άπταιστα ελληνικά και γιορτάζουν την 25η Μαρτίου. Βλέπουν «Απαράδεκτους», «Τρεις Χάριτες» και διδάσκονται τα ομηρικά έπη και τον «Επιτάφιο» του Περικλή

Σε μια μικρή χώρα, 3.500.000 εκατομμυρίων κατοίκων, τουλάχιστον 6.000 άνθρωποι μιλούν άπταιστα τη μητρική τους γλώσσα, αλλά και την ελληνική. Μάλιστα, αρκετοί από αυτούς, γνωρίζουν και Αρχαία Ελληνικά. 

Δρόμοι και πλατείες έχουν ελληνικά ονόματα και αγάλματα αρχαίων φιλοσόφων κοσμούν τα δημόσια κτίρια της χώρας. 

«Ελβετία της Αμερικής» 

Η Ουρουγουάη, η χώρα της Λατινικής Αμερικής, έχει χαρακτηριστεί ως η «Ελβετία της Αμερικής». Αν και το μικρό της μέγεθος δεν της δίνει τη δυνατότητα να είναι ένας σοβαρός οικονομικός παράγοντας σε παγκόσμιο επίπεδο, σε εθνικό επίπεδο έχει ξεπεράσει πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/oyroygoyai-i-chora-opoy-6-000-katoikoi-miloyn-aptaista-ellinika-kai-giortazoyn-25i-martioy-vlepoyn-quot-aparadektoys-quot-quot-treis-charites-quot-kai-didaskontai-ta-omirika-epi-kai-ton-quot-epitafio/

Ένα δέντρο στην πίσω αυλή μας - Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Το μεγαλύτερο δράμα της κοινωνίας μας συμβαίνει δίπλα μας, στην πίσω αυλή μας, στη σκοτεινή πίσω αυλή μας. Είναι οι εκατοντάδες αυτοκτονίες, η ραγδαία αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, τα «πεταμένα» βρέφη, τα παιδιά στις ουσίες και οι εξαρτήσεις, η καθημερινή επιθετικότητα, η διαρκής επίκριση όλων εναντίον όλων, ο διάχυτος κοινωνικός θυμός, η εκτόξευση της κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων, η ταχύτατη γήρανση του πληθυσμού και ο ξενιτεμός των νέων, η πλήρης αποικιοποίηση και λεηλασία της χώρας. Με μια κουβέντα, το μεγαλύτερο δράμα της κοινωνίας μας είναι ότι αυτή δεν λειτουργεί. Δεν λειτουργεί, πλέον, έστω με τους όρους μιας αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου, αν λειτούργησε και ποτέ.

Απ’ την απογοήτευση στον κυνισμό

Όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα εγκλήματα συμβαίνουν και οι περισσότεροι από μας σαν κάπως να μην ξέρουμε, δεν θέλουμε να ξέρουμε ή ίσως και να μην μας νοιάζει πια. Η συλλογική ματαίωση έχει σκεπάσει την ψυχική γεωγραφία μας. Απ’ την απογοήτευση στον κυνισμό και στην λοιδορία του Άλλου, τέσσερα μνημόνια δρόμος, αν μ’ εννοείς.

Ξέρω πως σαν λαός δεν είμαστε τίποτα τέρατα και πως δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που συνδράμαμε άλλους λαούς όταν βρέθηκαν μπροστά σε φυσικές ή άλλες καταστροφές. Αρκεί και μόνο η έμπρακτη αλληλεγγύη που επέδειξαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όσο κι αν αυτή αμαυρώνεται από τις ρατσιστικές συμπεριφορές μερικών που έκαναν την ψυχοπαθολογία τους ιδεολογία. Ακόμη και σήμερα, είμαστε ένας λαός που παρά την τεράστια γλωσσική του κληρονομιά δεν έχει μια δικιά του, ελληνική, λέξη για την έννοια του ρατσισμού. Με δάνεια πορευόμαστε, ευτυχώς σ’ αυτή την περίπτωση. Και αφήνω στην άκρη το παλαιότερο ήθος αντίστασης του Λαού μας.

Δείχνουν όλα αυτά μια κοινωνία με αξίες, παρά τους όποιους συντηρητικούς κλαυθμούς και οδυρμούς για την «απώλεια των αξιών». Και ανακύπτει, έτσι, το ερώτημα: πώς γίνεται αυτή η κοινωνία να ζει τόσο χρόνια με αυτό το δράμα στην πίσω αυλή της; Και όσο κι αν δεν νιώθει καλά με τον εαυτό της μοιάζει να μην έχει και καμιά σοβαρή ηθική δυσκολία στην αποδοχή και στη διαιώνιση της κατάστασης αυτής. Πώς είναι δυνατόν να είναι σχεδόν όλοι πεισμένοι ότι αυτή η κατάσταση είναι αμετάκλητη; Πώς μπορούμε να ζούμε ήσυχοι με όλο αυτό και να συνεχίζουμε χωρίς αντίσταση;

Ίσως να στεναχωρηθούν οι μαρξιστές φίλοι μου, αλλά νομίζω ότι η πρώτη αιτία δεν μπορεί παρά να αναφέρεται στον προκαπιταλιστικό τρόπο κοινωνικής μας συγκρότησης. Σ’ αυτόν τον χρόνιο «υβριδικό φεουδαλισμό» που διαβρώνει απ’ άκρη σ’ άκρη κάθε πεδίο-επίπεδο του ελληνικού χώρου. Φεουδαλισμό, με την έννοια ότι όλοι σχεδόν είναι υποχρεωμένοι να εντάσσονται σε κάποιο φέουδο –πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, εργασιακό, κομματικό, δικαστικό, δημοσιογραφικό, ακαδημαϊκό, εκκλησιαστικό ή ακόμη και οικογενειακό και ούτω καθ’ εξής– παρέχοντας στον αρμόδιο φεουδάρχη την υποτέλεια τους προκειμένου να απολαμβάνουν την προστασία του. Λες και η χώρα προσδοκεί ακόμη μια κάποια αστική επανάσταση.

Όταν η παρακμή εισβάλλει από παντού, το να μισείς το χώμα που πατάς επειδή δεν είναι από τσιμέντο, ισοδυναμεί με μια αρχιτεκτονική αυτοχειρίας. Για όλα φταίει το σεμεδάκι της μάνας σου που σου κρύβει την οθόνη, η τηλεόραση για τίποτα

Η εθνική μας μειονεξία

Γιατί λεγόμαστε Greece κι όχι Hellas;

Γράφει

η Μαργαρίτα Τζαγκαράκη

Γιατί λεγόμαστε Greece κι όχι Hellas;

Ο καθηγητής Γλωσσολογίας Χριστόφορος Χαραλαμπάκης μιλάει στο newsbeast.gr

Υπάρχουν δύο διαφορετικές προσφωνήσεις για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Εμείς προτιμάμε το Ελλάς ή Ελλάδα για το όνομα της χώρας και το Έλληνες για τους ανθρώπους της, ενώ οι ξένοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία προτιμούν το Greece και το Greek ή το αντίστοιχο κάθε γλώσσας.

Για παράδειγμα στην Ιταλία και την Ισπανία είναι Grecia, στη Γερμανία είναι Griechenland, στη Γαλλία Grèce, στη Σουηδία Grekland, στη Πορτογαλία Grécia.

Η λέξη που χρησιμοποιείται για την Ελλάδα στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου δεν έχει σχέση με το Hellas, αλλά με το Greece. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί η χώρα μας λέγεται Greece κι όχι Hellas; Είναι κακό να αποκαλούν κάποιον Γραικό; Είναι από τη φύση της υποτιμητική η λέξη ή απλά συνηθίζεται να χρησιμοποιείται με υποτιμητική χροιά; Κι αν είναι έτσι γιατί τα λόγια του Αθανάσιου Διάκου στον Ομέρ Βρυώνη «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω» έγιναν θρύλος στις ψυχές των Ελλήνων.

Ο κ. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, Ομότιμος καθηγητής Γλωσσολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός συντονιστής του «Χρηστικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών, μιλάει στο newsbeast.gr για την προέλευση της λέξης Greece αλλά και γιατί είναι «χαμένη υπόθεση», όπως λέει ο ίδιος, η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στην Ελλάδα.

 - Κε Χαραλαμπάκη, γιατί «Greece» κι όχι «Hellas»;

«Η λέξη Greece, όπως λεγόμαστε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Στον Αριστοτέλη εμφανίζεται ένας μικρός λαός, οι γράες (με περισπωμένη) οι οποίοι ζούσαν γύρω από το μαντείο της Δωδώνης και είναι ίσως οι πρώτοι Έλληνες. Επίσης στη σημερινή Μαγνησία, κοντά στο Βόλο, υπήρχαν οι Ελλάνες (με περισπωμένη), που έγιναν μετά Ελλήνες, όπου το α το δωρικό γίνεται η, ανέβηκε ο τόνος και έγινε Έλληνες.

Η πολιτιστική διάσταση της εθνικής συνεννόησης

του Λαοκράτη Βάσση

@vassilis markezinisFacebook

Βρισκόμαστε ως έθνος, ως Ελλάδα και Ελληνισμός, σε μια απ’ τις οριακότερες «στιγμές» της νεότερης ιστορίας μας. Κι αυτό κυρίως εξαιτίας τριών παραγόντων: Πρώτον, της δημογραφικής μας συρρίκνωσης, αν όχι κατάρρευσης. Δεύτερον, της βαθιάς πολιτιστικής μας κρίσης, που αγγίζει το ίδιο το ταυτοτικό πολιτιστικό μας κύτταρο. Και τρίτον, της χρεοκοπίας μας, από το 2010 και εντεύθεν, που, μεταξύ άλλων, επιδείνωσε τους υπαρξιακούς δείκτες της εθνικής μας ανεξαρτησίας και της εθνικής μας ασφάλειας.

Οπότε, ούτε λόγος, η εθνική συνεννόηση είναι το εκ των ουκ άνευ ζητούμενο, για να ανακόψουμε τον παρακμιακό κατήφορο, συστρατευόμενοι στην προσπάθεια αναστροφής και ανάκαμψης της πορείας μας προς το μέλλον. Με αυτά κατά νουν, θα αναφερθώ στην πολιτιστική διάσταση της κατεπειγόντως αναγκαίας εθνικής μας συνεννόησης, αναδεικνύοντας, ως προϋπόθεσή της, την κοινή εν-νόηση των όσων ορίζουν την ταυτοτική πολιτιστική μας υπόσταση, την εθνική μας δηλαδή υπόσταση και την εθνική μας μοίρα.

Γιατί, χωρίς αυτές τις μείζονες κοινές εν-νοήσεις και τις συνακόλουθές τους μείζονες παραδοχές για το έθνος μας, δεν μπορούμε να μιλάμε για εθνική συνεννόηση. Οι μείζονες αυτές κοινές εν-νοήσεις και παραδοχές είναι:

Πρώτη: Είμαστε έθνος με μακρά ιστορία και πολιτισμό, όχι χώρος, έθνος-πατρίδα και όχι χώρα-χώρος, με ό,τι αυτή η θέση σημαίνει και ορίζει.

Έξι παραδοχές για τον ελληνικό πολιτισμό

Γράφει ο Λαοκράτης Βάσσης  – 

Η εποχή που ζούμε είναι η εποχή της κρίσης. Κρίσης όχι μόνο οικονομικής, αλλά και πολιτικής, ηθικής, πολιτιστικής. Η κοινωνία μας μοιάζει σαν χαμένη, να περιφέρεται σαν φάντασμα στους λαβυρίνθους της ιστορίας. Στις δύσκολες περιόδους οφείλουμε να έχουμε πυξίδα την ιστορία και τον πολιτισμό. Οι Έλληνες, ευτυχώς, σε αυτό το επίπεδο έχουμε γερές βάσεις. Ας ξεκινήσουμε, όμως, τον εγκλιματισμό μας στα του ελληνικού πολιτισμού, με κάποιες κρίσιμες και χρήσιμες παραδοχές:

Παραδοχή πρώτη

Ο Ελληνισμός, στην πνευματική του διάσταση, δεν είναι θρησκεία και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με όρους μεταφυσικής, ως αξιακό δηλαδή σύστημα αναλλοίωτο στο χρόνο. Με την ίδια λογική, ο Ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι (κλειστό) σύστημα ιδεών επίσης αναλλοίωτο στο χρόνο. Είναι φιλοσοφία ζωής, που προκαλεί τους καιρούς με τη διαχρονική της ποιότητα και την αντοχή της.

Παραδοχή δεύτερη

Η ελληνικότητα δεν είναι δόγμα και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δόγμα, κλειστό δηλαδή σύστημα κανόνων που ορίζουν πότε ένα έργο είναι ή δεν είναι ελληνικό και που γενικώς ξεχωρίζουν ό,τι το ελληνικό από το μη ελληνικό.  Η ελληνικότητα είναι μια ιδιαίτερη αίσθηση και ένα ιδιαίτερο άρωμα που αναδίδει η εξακολουθητικά δημιουργούμενη και διαμορφούμενη ελληνική πολιτιστική ταυτότητα «ως στάση ζωής και τρόπος του υπάρχειν» (Ζηζιούλας).

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF

Βασικὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ νεοελληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὡς οὗτος ὁλοκληρώνεται κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς τουρκοκρατίας, εἶναι τὰ ἀκόλουθα:

α) τὸ μυθικὸν

Ἰσχυρὰν βίωσιν τοῦ μύθου, τοῦ μυθικοῦ, πραγματώνουν μόνον λαοὶ οἱ ὁποῖοι ἔζησαν τὸ μεγαλεῖον καὶ ἰδίως τὴν πτῶσιν μιᾶςαὐτοκρατορίας διὰ νὰ καταστοῦν μετέπειτα ἀνέστιοι καὶ ὡς ἐν διασπορᾷ.

Ὅπως εἰς τοὺς ἑλληνιστικοὺς χρόνους τὸ ἑλληνικὸν πνεῦμα ἀνεμετρεῖτο μὲ τὸ χάος, οὕτω καὶ εἰς τὸ Βυζάντιον διερευνᾷ τὴν μεταφυσικήν. Ὁ Λόγος ἵσταται πρὸ τῶν συμφορῶν εἰς τὴν ἤρεμον αὐτάρκειάν του «μέτρον», ἐνῷ ὁ μύθος ἀπαξιώνει πᾶσαν ἐπικύρωσιν τῆς λογικῆς. Ὁ μῦθος ἐνσκήπτει ὡς ρομφαία τραγικότητος, ἐκεῖ ἔνθα τὸ ἀνικανοποίητον διαλαμβάνει τὸ ποθητόν, ὅπου ἀκριβῶς ἡ μοῖρα συντρίβεται ὡς πραγματικότης.

Οἱ ὠχροί, συγκεκινημένοι «ραγιάδες» τῶν πρώτων χρόνων τῆς τουρκοκρατίας θὰ μεταποιηθοῦν συντόμως δωρικῶς, διότι ἡ μυθοποίησις τῆς Ἁλώσεως ὁσημέραι συνειδητοποιεῖται ὁλονὲν περισσότερον εἰς γεγονὸς πνευματικὸν ἐντὸς τῶν λαϊκῶν μαζῶν. Ὁ κόσμος τῶν γεγονότων θὰ μεταμορφωθῆ πλέον μόνον διὰ τῆς πράξεως. Ἡ μέθη τῆς ἐλπίδος, ἀντλοῦσα ἀπὸ τὴν ἀπόγνωσιν ἤ τὰς ἰδίας αὐτῆς δυνάμεις, κινεῖ εἰς δρᾶσιν, διὰ νὰ καταστῇ πραγματικὸν τὸ ἀπραγματοποίητον.¹

Όποιος ντρέπεται για τον Μ. Αλέξανδρο, ντρέπεται και για τον Ρήγα;

Στην πασίγνωστη απεικόνιση της ανορθούμενης Ελλάδας δυο είναι τα πρόσωπα που την ανασηκώνουν: ο Ρήγας ο Θεσσαλός και ο Αδαμάντιος ο Χίος. Ποια είναι η σχέση τους;

Ομόρροπες ή αντίρροπες ήταν οι δυνάμεις που ασκήθηκαν για την δημιουργία της Ελλάδας από τον Ρήγα και τον Κοραή; Δυστυχώς, πολλοί πιστεύουν το πρώτο.

Η Ελλάδα εγείρεται υπό την ευλογία του Χριστού. Στην εικονα συνυπάρχουν ο Ρήγας με τον Κοραή, ο Φοίνικας με την Αθηνά, η νεκροκεφαλή με την κουκουβάγια. Η συνύπαρξη αυτή πιστοποιεί την σύζευξη δυο αντίθετων πλευρών, όχι την ανάσταση της ταλαίπωρης Ελλάδας από μια, ενιαία πολιτισμική αντίληψη. Ύστερα από ένα περίεργο και ανεξήγητο 21 και μετά τον Όθωνα, έγινε αναγκαία μια συμφιλίωση και ομογενοποίηση που θα έδινε μια και μόνη γραμμή παιδείας και ιστορίας. Η γραμμή αυτή θα ήταν και κοσμικώς εθνική και εθνικώς χριστιανική. Με δεδομένη την πάγια φόρτιση από την δολοφονία του Καποδίστρια, την χριστιανική γραμμή ανέλαβε να εκπροσωπήσει ο Ρήγας. Η ιδρυτική τριανδρία Ρήγα-Κοραή-Υψηλάντη εγκαταλείφθηκε. Στην απεικόνιση αυτή ο μεν Κοραής υποχρεώνεται να συνυπάρξει με τον Χριστό και τον αναγεννώμενο Φοίνικα, η δε καποδιστριακή πλευρά αναλαμβάνει να σιωπήσει σχετικά με τον ρόλο του Κοραή και να τον εξυμνεί για το διαφωτιστικό του έργο.

Όποιος ήθελε τον Ρήγα αγκαζέ με τον Κοραή, ανέλαβε να κρύβει τον Μ. Αλέξανδρο, τον Απ. Παύλο, την Κωνσταντινούπολη και να ερμηνεύει τον Ηρακλή κατά το δοκούν

Μια τεράστια ένδειξη της αντίθεσης μεταξύ του υπερεθνικού Ρήγα και του εθνικού Κοραή απεικονίζεται στην Χάρτα. Την Χάρτα της Ελλάδος όχι την «Χάρτα του Ρήγα» όπως συνήθως αναφέρεται. Οι αναφορές του Ρήγα στον Μ. Αλέξανδρο είναι συνεχείς, όταν τα ονόματα «Φίλιππος» και «Αλέξανδρος» ενεργοποιούσαν τα πιο αρνητικά ανακλαστικά της ομάδας που είχε ορίσει τους εξεγειρόμενους του 1821 «Έλληνες» ως εκείνους που στερήθηκαν την ελευθερία τους από τους «Μακεδόνες».

O Θουκυδίδης, η προέλευση των Ελλήνων και το όνομα Ελλάς

Όπως γνωρίζουμε ενδεχομένως από τα σχολικά μας χρόνια, ο Έλλην ιστορικός Θουκυδίδης έζησε μεταξύ 460 – 398 π.Χ.. και έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη συγγραφή της κλασικής Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου. Στο έργο της ζωής του αφηγείται γεγονότα που συνέβησαν κατά τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης· ο Πελοποννησιακός Πόλεμος κράτησε από το 431 έως το  404 π.Χ., με ένα επτάχρονο διάλειμμα “ύποπτης ανακωχής”. Στο προοίμιο του έργου διαβάζουμε:

1. Θουκυδίδης, ο Αθηναίος, έγραψε την ιστορίαν του πολέμου μεταξύ των Πελοποννησίων και των Αθηναίων. Την συγγραφήν αυτού ήρχισεν ευθύς εξ αρχής της εκρήξεώς του, διότι προείδεν ότι θ’ απέβαινε μεγάλος και περισσότερον αξιομνημόνευτος από κάθε προηγούμενον πόλεμον, και εσυμπέραινε τούτο από το γεγονός ότι αμφότερα τα Κράτη κατήρχοντο εις αυτόν, ενώ ευρίσκοντο εις την ακμήν της παντός είδους στρατιωτικής δυνάμεώς των, και ότι έβλεπε τους λοιπούς Έλληνας είτε τασσόμενους αμέσως, είτε διανοουμένους τουλάχιστον να ταχθούν προς το εν ή το άλλο μέρος. [1] Προοίμιον (1-23)

Οι Έλληνες καθηγητές αριστεύουν στις ΗΠΑ

Η ελίτ των πανεπιστημιακών στις ΗΠΑ μιλάει... ελληνικά. Η χώρα μας βρίσκεται στη δεύτερη θέση διεθνώς με βάση τον αριθμό των πανεπιστημιακών που εργάζονται στα κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, επιβεβαιώνοντας το σημαντικό έργο (για όσους θέλουν...) που γίνεται στα ελληνικά πανεπιστήμια αλλά και το πείσμα, τη θέληση και την εργατικότητα των Ελλήνων. Την Ελλάδα ξεπερνά μόνο το Ισραήλ, που παρουσιάζει ιδιαίτερα σημαντική δυναμική στον χώρο της έρευνας και της τεχνολογίας.

Ειδικότερα, ο Τολγκά Γιουρέτ, αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικών στο Technical University της Κωνσταντινούπολης, εξέτασε τη χώρα στην οποία ολοκλήρωσαν τις βασικές τους σπουδές 14.310 καθηγητές, οι οποίοι υπηρετούν σε 48 κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης του, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο έγκριτο Journal of Informetrics, η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη θέση με βάση την αναλογία του πληθυσμού κάθε χώρας.

Ο Σαββόπουλος για την ελληνική γλώσσα!

Ένα ταξείδι στην Αλεξάνδρεια και στο βίωμα της ελληνικής γλώσσας

Ακόμα με παιδεύει ο Μπαγάσας! Έχω θυμώσει μαζί του, έχω απογοητευτεί, τον έχω γκρεμίσει από το βάθρο που τον είχα κάποτε αλλά…, αλλά ο Νιόνιος είχε ένα μαγικό χάρισμα να μιλά τόσο βαθιά για κάποια ζητήματα που δεν χωράνε στις ιδιοτέλειες που τον παρέσυραν στην προσωπική του διαδρομή. Κι όταν ένα τέτοιο ζήτημα είναι η βαθιά ιστορική, φιλοσοφική και πολιτισμική συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, μας δίνει τόσο οικουμενικά διδάγματα, αφηγήσεις και αλήθειες που έχουμε ανάγκη εκείνο τον απολογητικό και προφητικό του λόγο, ιδιαίτερα στις μέρες μας που η αλλοτρίωση κατακυριεύει την ύπαρξή μας ως συλλογικό υποκείμενο!

Το απόσπασμα στο βίντεο είναι από την επίσκεψη του Σαββόπουλου στην Αλεξάνδρεια του Καβάφη, του οικουμενικού ελληνισμού και της σύνθεσης που διαμόρφωσε την ελληνική γλώσσα στο πέρασμα των αιώνων. Το «ταξείδι»αυτό πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της εκπομπής «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι, που δημιούργησε ο Νιόνιος στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Απολαυστικός!

Δημήτρης Ναπ.Γ.

Friedrich Nietzsche - Περί Ελλήνων

Περί Ελλήνων

                                                                                                                        

FriedrichNietzsche

Μ' έναν μεγάλο λαό, μεγαλοφυή, συμβαίνει ό,τι και με τον άνθρωπο τον μεγαλοφυή. Και οι παραμικρότερες εκδηλώσεις τη ζωής, έχουν το σημάδι της μεγαλοφυΐας...

Οι Έλληνες είναι όπως και η μεγαλοφυΐα: Απλοί. Γι' αυτό είναι διδάσκαλοι αθάνατοι. Οι θεσμοί τους, τα δημιουργήματά τους, φέρνουν τη σφραγίδα της απλότητας, τόσο, που συχνά μένει κανείς εκστατικός, βλέποντας ως τι σημείο είναι μοναδικοί σ' αυτή τους την απλότητα. Και, παραδόξως, είν' εξίσου τόσο «βαθείς», όσο και απλοί. Μολοντούτο, σπάνια μας αποκαλύπτουν τα βάθη της σοφίας και της γνώσης τους...

Ανάμεσα στον μεγάλο άνθρωπο της διάνοιας, το Αριστοτέλη, και στα ήθη και την τέχνη των Ελλήνων, υπάρχει άβυσσος τεράστια, έτσι που ο καθείς από εμάς φαίνεται ρηχός και άτονος, συγκρινόμενος με το απροσμέτρητο μεγαλείο του ελληνικού ενστίκτου. Είναι μια απ' τις μεγαλύτερες αρετές των Ελλήνων το να μην θέλουν να μεταπλάσουν σε διανόημα ό,τι καλύτερο κλείνουν μέσα τους. Μ' άλλα λόγια, είναι «αφελείς»· είναι μια λέξη που συνοψίζει την απλότητα και το βάθος. Έχουνε μέσα τους κάτι από το έργο της τέχνης. Ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα...