Αθεολόγητες μουντζούρες

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 18.08.2018

Οποιος κι αν σωζόταν από του Χάρου τα δόντια, όπως σώθηκε ο Ιταλός που το φορτηγό του σταμάτησε μιαν ανάσα από το χείλος της γκρεμισμένης γέφυρας στη Γένοβα, και ιδιαιτέρως πιστός αν δεν ήταν, τα ίδια θα έλεγε: ότι τον έσωσε ο Θεός. Εντρομος και ευγνώμων συγχρόνως, ο Ιταλός, σαν χριστιανός, δεν μπορούσε παρά να σκεφτεί την Παναγία, παραμονή της Κοιμήσεως. Αν γιόρταζε ο Αγιος Γεώργιος, αν ήταν Πάσχα ή Χριστούγεννα, θα ονόμαζε άλλον σαν σωτήρα του, όπως κι αν ήταν βουδιστής, μουσουλμάνος, ζωροαστριστής, Εβραίος.

Μες στην τρελή χαρά του, θα ήταν των αδυνάτων αδύνατο, αδιανόητο μάλλον και ανήθικο, να επιτρέψει στον εαυτό του τη στοιχειώδη λογική. Να σκεφτεί δηλαδή ότι καμία θεότητα, πλην του Βάαλ, δεν θα επέτρεπε στον δικό της εαυτό τέτοια ανθρωποφάγα επίδειξη δύναμης, τέτοια τερατωδώς μικρόψυχη μεγαλοψυχία: να σώζει έναν τη στιγμή που αφήνει να πεθάνουν πολλοί. Οι σαράντα νεκροί της Γένοβας δεν ήταν οπωσδήποτε περισσότερο αμαρτωλοί από τον φορτηγατζή, άρα λιγότερο άξιοι διασώσεως. Ηταν και παιδιά άλλωστε ανάμεσά τους. Πότε πρόλαβαν να αμαρτήσουν, ώστε να αποφασίσει την τιμωρία τους η αμείλικτη θεϊκή καρικατούρα που προσκυνούν οι Αμβρόσιοι αυτού του κόσμου, όποιας θεότητας τοποτηρητές και πρέσβεις κι αν δηλώνουν;

Πριν από δεκατρία χρόνια, επίσης παραμονή της Κοιμήσεως, το κυπριακό αεροπλάνο «Ηλιος» συνετρίβη στο Γραμματικό. Σκοτώθηκαν 121 άνθρωποι. Αν το Μπόινγκ έπεφτε σε κατοικημένη περιοχή, οι νεκροί θα ήταν πολύ περισσότεροι. «Η Παναγία έκανε το θαύμα της, σώζοντας την Αθήνα» γράφτηκε τότε από ανθρώπους που, παλιά ιστορία, δεν ξέρουν τι ακριβώς να πράξουν με την πίστη και την ευλάβειά τους (ή με το νόθο ομοίωμά τους). Πάλι φονική λοιπόν η ουράνια φιλανθρωπία.

Δολοφονία Τσαλικίδη: Η πιο αδιαμφισβήτητη απόδειξη βρώμικης δικαιοσύνης

Με την εξόχως σημαντική υπόθεση Τσαλικίδη έχουμε ασχοληθεί αρκετές φορές κατά το παρελθόν.  

Ποια είναι η υπόθεση; Όπως γράφαμε το Νοέμβριο του 2017:

«Ο Κώστας Τσαλικίδης ήταν σχεδιαστής δικτύων στην Vodafone μέχρι και το 2005 όπου και βρέθηκε απαγχονισμένος στο σπίτι του.

Τι είχε προηγηθεί;

Οι ολυμπιακοί αγώνες του 2004 της Αθήνας μέσα στο αντιτρομακρατικό κλίμα τρόμου που είχε δημιουργηθεί μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους της 11/9/2001.

Οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες ήταν ανεπαρκέστατες για να εγγυηθούν την ασφάλεια των αγώνων.

Έτσι, μετά από μυστική συμφωνία των κυβερνήσεων Ελλάδας/ΗΠΑ, η CIA και η NSA στήνουν παράνομο και αντισυνταγματικό δίκτυο παρακολουθήσεων που απλώνεται και στα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας.

Η συμφωνία προέβλεπε ότι το σύστημα παρακολούθησης θα «έκλεινε» με την ολοκλήρωση των αγώνων, ένα ακόμη ακραίο περιστατικό επικίνδυνης ελληνικής ηλιθιότητας.

Το δίκτυο φυσικά και παρέμεινε, παρακολουθώντας τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, Έλληνες πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Όταν η ύπαρξη του δικτύου μαθεύτηκε, λέγεται πως ο Καραμανλής προς τιμήν του δεν εισάκουσε τις φωνές που του πρότειναν να κουκουλώσει το θέμα ώστε να μην διακινδυνεύσει τις «ελληνοαμερικανικές σχέσεις».

Ο 37 χρονών Τσαλικίδης, σκοντάφτει στις παρενέργειες που ο κωδικός της NSA δημιουργούσε στο δίκτυο της Vodafone. Θα ενημερώσει τους προϊσταμένους του, θα λογομαχήσει έντονα με αυτούς, θα ενημερώσει το περιβάλλον του πως κάτι δεν πάει καλά με την εταιρία, θα υποβάλλει την παραίτηση του που δεν θα γίνει δεκτή και άμεσα θα βρεθεί απαγχονισμένος.

Η υπόθεση φθάνει στη δικαιοσύνη, ο τότε εισαγγελέας όμως Ιωάννης Διώτης θα την θάψει όπως αργότερα έθαψε την λίστα Λαγκάρντ, υπόθεση για την οποία πρόσφατα καταδικάστηκε από τη δικαιοσύνη.

Η οικογένεια Τσαλικίδη θα επιμείνει όμως στο να αναδείξει την σκληρή αλήθεια γύρω από το θάνατο του Κώστα.

Φολκλοροποίηση του Ιερού

Πραγματικά έχεις την αίσθηση ότι ζεις στα Έσχατα, και καταδιώκεσαι από τον αντίχριστο, που είναι πολύ απλά η γενικευμένη ηλιθιότητα.

• Ναός της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα και μέσα στο γενικό χαμό, κατανυκτικές τύπισσες βγάζουν φωτό με τα κινητά τους. Πως και δεν βγάζουν selfies με το Άγιο Φως;
• Στα social media, ακούς και διαβάζεις για την κατάνυξη της άφιξης του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού κράτους και διάφορες/ους παρατρεχάμενους από δίπλα σαν φουσκωμένοι φασιανοί- οι μούρες τους δίπλα στο Άγιο Φώς! Οι αντίπαλοι της κατανυκτικής «κραιπάλης» επιτίθενται: γιατί ξοδεύουμε τόσα χρήματα για αυτή την μεταφορά; Είναι έτοιμοι να δώσουν όλα τα χρήματα στους αναξιοπαθείς και τους εμποδίζει το Άγιο Φώς.
• Μ. Παρασκευή, πριν τον Επιτάφιο, Πλάκα, το απόλυτο must: το Μετόχι του Πανάγιου Τάφου. Ορδές νεολαίας που ανακάλυψε εσχάτως την κατάνυξη επιδράμουν στις εκκλησίες της Πλάκας, εν μέσω τουριστών που γεύονται τον μουσακά τους. «Στρίψτε δεξιά» ακούγεται μία χαρακτηριστική φωνή. Τί έγινε ρε παιδιά; Απλά, το GPS τους καθοδηγεί στο Μετόχι. Ούτε με τους AC/DC τέτοια προσέλευση…
• Και βέβαια, οι αναπαραστάσεις του Θείου Πάθους στον Επιτάφιο από τα Κατηχητικά. Αν δεν κάνω λάθος, κάτι πιο hard rock σκηνές κάποτε από Φιλιππίνες, τις κατηγορούσε η Ορθόδοξη Εκκλησία ως αιμάτινα splatters. Τελικά, μόνο το αίμα τους πείραζε. Η αναπαράσταση- α λα Κολοκοτρώνης και Καραϊσκάκης την 25η- τώρα πια δεν τους πειράζει…

Πόσο σημαντικό είναι το Ευαγγέλιο;

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Πόσο σημαντικό είναι το Ευαγγέλιο για τον κ. Αμβρόσιο Λενή;

1.

Τους Χριστιανούς που παίρνουν τοις μετρητοίς το Ευαγγέλιο, το οποίο λέει πως «ο Θεός αγάπη εστί» και πως το μόνο που θα μείνει αιώνιο είναι η αγάπη*1, ο κ. Αμβρόσιος Λενής τους χλευάζει εδώ και πολύν καιρό ως «αγαπούληδες του Θεού».

2.

Ο κ. Αμβρόσιος Λενής φέρεται να είπε στην απολογία του: «Το φτύστε τους είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο και μπορούσα από το νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε».

Αυτό που προφανώς υπολογίζει ο κ. Αμβρόσιος Λενής είναι ο νόμος, και γι’ αυτό δεν κάνει πράξη την επιθυμία του. Αλλά το θέμα είναι άλλο: Πόσο υπολογίζει το Ευαγγέλιο, το οποίο μετακινεί το κέντρο βάρους στην  π ρ ό θ ε σ η   του ανθρώπου, και θεωρεί υπόλογο αυτόν που επιθυμεί να πράξει, αλλά εμποδίζεται από διαφόρους εξωτερικούς λόγους*2.

Ο κ. Αμβρόσιος Λενής φέρει την ιδιότητα επισκόπου της ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το θέμα δεν είναι αν πρόκειται για αμαρτωλό άνθρωπο ή όχι. Όλοι αμαρτωλοί είμαστε. Το θέμα είναι ότι ως επίσκοπος οφείλει να «ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας», πράγμα για το οποίο οι Χριστιανοί προσευχόμαστε σε κάθε θεία Λειτουργία. Σοφά η θεία Λειτουργία δεν θεωρεί δεδομένο ότι ο επίσκοπος αυτόματα και μαγικά ορθοτομεί, αλλά ζητεί από τους πιστούς να εύχονται ώστε ο επίσκοπος όντως να ορθοτομεί.

Θεατρικές σκιαμαχίες

Μανώλης Γ. Βαρδής

 

Η ανακοίνωση του Μητροπολίτη Πειραιώς[1]  για την θεατρική παράσταση που παίζεται στη Θεσσαλονίκη «Η ώρα του διαβόλου» του Πορτογάλου ποιητή και συγγραφέα Φερνάντο Πεσσόα είναι ένα ακόμη δείγμα της σύγχυσης που έχει επιφέρει σε όλους μας ο μετανεωτερικός «αχταρμάς» της αισθητικής και ιδεολογικής προσέγγισης.

Με αυτό εννοώ το πολύ συνηθισμένο πια γεγονός να αρύεται κανείς επιχειρήματα, απολύτως ενημερωτικά- δημοσιογραφικά (συνήθως μέσω μίας ενδελεχούς αναζήτησης στο διαδίκτυο), και αυτά να τα συνδέει, εν είδει κολάζ, με παραπομπές σε μεταγενέστερα και εντός άλλου πλαισίου κείμενα. Ο σκοπός είναι βέβαια ιδεολογικός: η οριοθέτηση της δικής μας περιοχής και ο εντοπισμός του «εχθρού», αλλά και «εμείς τι φταίμε;»

Α. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ασκήσει κριτική στο ίδιο το κείμενο του συγγραφέα. Αποφεύγοντας είτε τον κόπο να μελετήσει και να κρίνει ένα κείμενο 53 συνολικά σελίδων (sic!) είτε να παρασυρθεί στην καταγγελία και άλλων παρόμοιων κειμένων όπως είναι ο Φάουστ του Γκαίτε και ο «Μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ. Η κειμενική ανάλυση θα ήταν χρήσιμη, καθώς επιτρέπει την κριτική σε αποσπάσματα όπως το «Καλή μου κυρία, όλες οι θρησκείες είναι αληθινές, όσο κι αν φαίνεται ότι εναντιώνεται η μία στην άλλη. Πρόκειται για διαφορετικά σύμβολα της ίδιας πραγματικότητας» [2], ή «είμαι ο αιώνιος Διαφορετικός, ο αιώνιος αναβληθείς, ο αιώνιος Πλεονάζων της Αβύσσου» [3]. Ο κόπος δεν αξίζει φαίνεται εμπρός στην ιδεολογική καταγγελία!

Β. Για να σοβαρευτούμε, τα νοήματα του εν λόγω κειμένου βρίσκονται σε συνάφεια με τις τάσεις της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα. Θυμίζουμε ότι ο Μπωντλέρ βλέπει στο μανιχαϊκό σύμπαν, στον σατανισμό, στη καταβύθιση στο κακό μέχρι του σημείου της μέθης, μία εναλλακτική μορφή ασκητικής βιοτής, ενάντια στην καθημερινή, μικροαστική πεζότητα [4]. Την επαναστατική λάβα του ευρωπαϊκού ρομαντισμού θα εκφράσει επίσης ο δαιμονικός και τιτάνιος «Φάουστ» του Γκαίτε, βασιζόμενος πάνω στον τύπο του θεανθρώπου ενός χριστιανικού γνωστικισμού [5]. Ο Λόρδος Βύρων θα θυσιαστεί για τον ελληνικό αγώνα, όλοι ξεχνάνε όμως ότι στο έργο του Manfred κάνει ευθεία αναφορά σε λόγια του σατανά από τον Απολεσθένα Παράδεισο του Μίλτωνος. Κατά συνέπεια, είναι άλλο το ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο που καλύπτει αυτές τις «σατανιστικές» εκφράσεις- τόσο απλά, που παλαιότερα ακόμη και ένας φοιτητής της Φιλοσοφικής σχολής θα κατανοούσε.