Κοινωνικές επιστήμες, έθνος και εθνικισμός*

Του Σπύρου Βρυώνη, Βυζαντινολόγου, Ακαδημαϊκού από το πρώτο τεύχος του περ. Νέος Λόγιος Ερμής

Η απόφαση της Ακαδημίας Αθηνών να οργανώσει τρεις διαφορετικές ημερίδες, σχετικές με τις σημαντικές χρονολογίες και την προέλευση των σύγχρονων Ελλήνων, είναι σημαντική για το νέο ελληνικό κράτος και για εκείνους που αυτοπροσδιορίζονται ως σύγχρονοι Έλληνες, καθώς και για εκείνους που δεν το κάνουν. Οι αποσυνθετικές παράμετροι των διεθνών διπλωματικών και στρατιωτικών συγκρούσεων έχουν δημιουργήσει ένα παγκόσμιο παράδοξο, στα πλαίσια του οποίου ορισμένοι προέβλεπαν την αποδυνάμωση ή τη σταδιακή εξαφάνιση του «έθνους» και του «εθνικισμού» μπροστά στο «διεθνισμό», ενώ άλλοι είχαν προβλέψει το αντίθετο: την εξασθένιση ή εξαφάνιση του «διεθνισμού» μπροστά σε μια αναβίωση του «έθνους» και του «εθνικισμού». Ωστόσο, η διατύπωση προφητικών προβλέψεων δεν περιλαμβάνεται στο έργο του ιστορικού.

Συχνά οι κοινωνικές επιστήμες, ως συνειδητές επιστημονικές ειδικότητες, δεν περιορίζονται στα όρια που θέτει η έρευνα, αλλά ενδύονται ένα είδος προφητικού μανδύα. Οι επαγγελματίες κάθε μιας από αυτές τις κοινωνικές επιστήμες συχνά διακηρύσσουν ότι διακονούν «επιστήμες», που, όπως υποστηρίζουν στον ακαδημαϊκό κόσμο, η ειδικότητά τους προσομοιάζει περισσότερο με τις φυσικές επιστήμες παρά με εκείνες της φιλολογίας και των άλλων ανθρωπιστικών επιστημών. Έτσι, ο τελικός σκοπός των περισσότερων κοινωνικών επιστημών είναι να επικυρώσουν και να καθορίσουν τους νόμους που διέπουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Με τον τρόπο αυτό ισχυρίζονται ότι μπορούν να προβλέψουν πώς θα συμπεριφερθούν υπό δεδομένες συνθήκες, όχι μόνο τα άτομα, αλλά και μεγαλύτερες ομάδες, η οικογένεια, η φυλή, ή και ακόμα μεγαλύτερες συσσωματώσεις. Επίσης, ο ρόλος των διακεκριμένων και προβεβλημένων επαγγελματιών απολαμβάνει ένα είδος αναγνώρισης, ως αξιόπιστη πηγή και αυθεντία για την ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Μήπως εἶστε ἐθνικιστής;

Τό ἀνωτέρω γελοῖο ἐρώτηµα τό ἔχουµε πολλάκις ἀπαντήσει, ἔµµεσα ἤ ἄµεσα, ἀλλά ἡ προεκλογική ἐκστρατεία τό ἔφερε πάλι µιά δυό φορές µπροστά µας. Ἔτσι, κι ἐπειδή δέν ἔχουµε πάντοτε τήν εὐχέρεια νά ἀπαντήσουµε ὅπως πρέπει, παραθέτουµε κατωτέρω ἕναν διάλογο πού συνοψίζει στό περίπου τήν ἀπάντησή µας.

- Μήπως εἶστε ἐθνικιστής;

- Γιά νά κάνω διάλογο µαζί σας χρειάζοµαι µερικές πληροφορίες, ποιός ρωτάει. Ρωτάει ἕνας ἄσχετος; Ἕνα λαµόγιο; Ἤ ἕνας κρετίνος; Γιατί ἄλλη κατηγορία ἀνθρώπων πού νά τήν ἀπασχολεῖ τό ἐρώτηµα αὐτό ΔΕΝ ὑπάρχει.

Γιά νά ἀπαντήσω λοιπόν κατάλληλα πρέπει νά ξέρω τό πνεῦµα τῆς ἐρώτησης. Λοιπόν;

Εἶστε κάποιο ἀπό τά σιχαµένα τρωκτικά πού ψάχνουν τρόπους νά ἐξουδετερώσουν τούς ἐπικριτές τους;

Κάποιος ἀπό τούς ΗΠΑνθρωπους πού ποινικοποιοῦν τήν ἀντίσταση τῶν λαῶν καί τήν ἐλεύθερη σκέψη;

Κοινωνικές επιστήμες, έθνος και εθνικισμός*

Του Σπύρου Βρυώνη, Βυζαντινολόγου, Ακαδημαϊκού από το πρώτο τεύχος του περ. Νέος Λόγιος Ερμής

Η απόφαση της Ακαδημίας Αθηνών να οργανώσει τρεις διαφορετικές ημερίδες, σχετικές με τις σημαντικές χρονολογίες και την προέλευση των σύγχρονων Ελλήνων, είναι σημαντική για το νέο ελληνικό κράτος και για εκείνους που αυτοπροσδιορίζονται ως σύγχρονοι Έλληνες, καθώς και για εκείνους που δεν το κάνουν. Οι αποσυνθετικές παράμετροι των διεθνών διπλωματικών και στρατιωτικών συγκρούσεων έχουν δημιουργήσει ένα παγκόσμιο παράδοξο, στα πλαίσια του οποίου ορισμένοι προέβλεπαν την αποδυνάμωση ή τη σταδιακή εξαφάνιση του «έθνους» και του «εθνικισμού» μπροστά στο «διεθνισμό», ενώ άλλοι είχαν προβλέψει το αντίθετο: την εξασθένιση ή εξαφάνιση του «διεθνισμού» μπροστά σε μια αναβίωση του «έθνους» και του «εθνικισμού». Ωστόσο, η διατύπωση προφητικών προβλέψεων δεν περιλαμβάνεται στο έργο του ιστορικού.

Συχνά οι κοινωνικές επιστήμες, ως συνειδητές επιστημονικές ειδικότητες, δεν περιορίζονται στα όρια που θέτει η έρευνα, αλλά ενδύονται ένα είδος προφητικού μανδύα. Οι επαγγελματίες κάθε μιας από αυτές τις κοινωνικές επιστήμες συχνά διακηρύσσουν ότι διακονούν «επιστήμες», που, όπως υποστηρίζουν στον ακαδημαϊκό κόσμο, η ειδικότητά τους προσομοιάζει περισσότερο με τις φυσικές επιστήμες παρά με εκείνες της φιλολογίας και των άλλων ανθρωπιστικών επιστημών. Έτσι, ο τελικός σκοπός των περισσότερων κοινωνικών επιστημών είναι να επικυρώσουν και να καθορίσουν τους νόμους που διέπουν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Με τον τρόπο αυτό ισχυρίζονται ότι μπορούν να προβλέψουν πώς θα συμπεριφερθούν υπό δεδομένες συνθήκες, όχι μόνο τα άτομα, αλλά και μεγαλύτερες ομάδες, η οικογένεια, η φυλή, ή και ακόμα μεγαλύτερες συσσωματώσεις. Επίσης, ο ρόλος των διακεκριμένων και προβεβλημένων επαγγελματιών απολαμβάνει ένα είδος αναγνώρισης, ως αξιόπιστη πηγή και αυθεντία για την ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Πατριωτισμός και εθνικισμός

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η σύλληψη αλλά και η απελευθέρωση των βουλευτών της Χρυσής Αυγής (ΧΑ), έφεραν στην επιφάνεια σοβαρά πολιτικά αλλά και ιδεολογικά ζητήματα. Κάποια από τα συλληφθέντα μέλη της ΧΑ δήλωσαν πως δεν είναι ναζί αλλά εθνικιστές. Με αφορμή αυτή τη δήλωση, λοιπόν, θέτουμε ορισμένα ερωτήματα και θα επιχειρήσουμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις.

Οκτωβρίου 5, 2013 από seisaxthiablog

Ερώτημα πρώτο: πώς ορίζει ο μαρξισμός το έθνος;

Έθνος είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, που εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης που εκδηλώνεται στην κοινότητα του πολιτισμού. Το έθνος ως ιστορική κατηγορία δεν εξαντλείται στα όρια του καπιταλισμού. Θα συνεχίσει να υπάρχει για μια ολόκληρη ιστορική εποχή μετά το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του προλεταριάτου. Στο πλαίσιο αυτό το έθνος –όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά– συγκροτείται και ενώνεται γύρω από μία τάξη που αναγνωρίζεται ως ηγέτιδα τάξη του έθνους. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι το έθνος συγκροτείται ή γύρω από την αστική τάξη ή γύρω από το προλεταριάτο.Γι’ αυτό και οι Μαρξ- Ένγκελς έγραφαν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο πως πριν η εργατική τάξη πάρει στα χέρια της την πολιτική εξουσία πρέπει να αναδειχτεί σε εθνική τάξη, δηλαδή σε ηγέτιδα τάξη του έθνους. Για τους κομμουνιστές, βασικό στοιχείο στον επαναστατικό τους αγώνα είναι να φροντίζουν ώστε μαζί με τους όρους της επανάστασης να δημιουργούνται και οι όροι μιας νέας εθνικής ενότητας γύρω από το προλεταριάτο. Ιστορικά στην Ελλάδα αυτό είχε συμβεί (η νέα εθνική ενότητα δηλαδή) στα χρόνια της κατοχής με την δράση του ΚΚΕ και του ΕΑΜικού κινήματος.

Ερώτημα δεύτερο: Τι είναι ο εθνικισμός;

Ο εθνικισμός έχει ως βάση του το έθνος αλλά ιστορικά εμφανίζεται αφότου το έθνος έχει συγκροτηθεί, από την στιγμή δηλαδή που έχει επιτευχθεί η εθνική ολοκλήρωση μιας εθνότητας στο πλαίσιο ενός κράτους. Το έθνος αποτελεί μια ιστορική κατηγορία που εμφανίζεται σε συγκεκριμένες ιστορικές, οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Δεν υπήρχε ανέκαθεν στην ιστορία. Το έθνος ως ιδέα εμφανίζεται την εποχή του εμπορικού κεφαλαίου, όταν αρχίζει να σχηματίζεται η αστική τάξη κι όταν αυτή η τάξη διεκδικεί μια απόλυτα δική της αγορά για να αναπτυχθεί. Αυτή την αγορά δεν μπορεί να διασφαλίσει αλλιώς παρά μόνο μέσα από την διαμόρφωση εθνικών κρατών, από την διαμόρφωση δηλαδή μιας σταθερής κοινότητας ανθρώπων που τους ενώνει η ίδια γλώσσα, η κοινότητα εδάφους, η κοινή οικονομική ζωή και κοινή πολιτιστική κουλτούρα.

ΕΘΝΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ, ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΟΣΑΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ

Σχετικά με τον Εθνομηδενισμό και την ¨Μεταναστολαγνεία¨ της ¨Αριστεράς¨ ( ¨κομμουνιστικής¨ και μη ) του λεγόμενου ¨Δυτικού¨-Κόσμου και της ¨Ευρώπης¨ , ιδιαίτερα της μετά το 1990 ¨Νέας Τάξης Πραγμάτων¨ και της κυριαρχίας της Παγκόσμιας ¨Αγοράς¨. Ένα ¨πολεμικό¨ στο ύφος του ιδεολογικό κείμενο για προβληματισμό και συζήτηση , ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές που μπορεί , ίσως , να βρει - έχει ο κάθε αναγνώστης. Από την ιστοσελίδα της πάλαι ποτέ εκπομπής ¨Ανιχνεύσεις¨ της ΕΡΤ – 3 

H σύνταξη

του Στέλιου Καζαντζίδη*

 Ο εθνικισμός δεν είναι πάντα αντιδραστικός. Υπάρχει και προοδευτικός εθνικισμός. Και το να καταδικάζει κανείς  κάθε είδος και μορφή εθνικισμού δεν τον εξομοιώνει, παρά μόνον με τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές κοινωνικές τάξεις, που καταγγέλλουν τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες ως «τρομοκρατία», καταδικάζοντας υποκριτικά στα λόγια κάθε μορφή βίας, την ίδια στιγμή που την εξασκούν παντοιοτρόπως, προκειμένου να συκοφαντήσουν την δίκαιη επαναστατική βία των εκμεταλλευόμενων κοινωνικών τάξεων και των καταπιεσμένων υπόδουλων εθνών και λαών.

 Η αξία ενός έθνους μετριέται γενικά από την αξία της αριστεράς του και ειδικά της επαναστατικής. Στο στρατόπεδο όπου -ανεξάρτητα από τις όποιες εκάστοτε ηγεσίες του- στην μαζική του υπόσταση επιδιώκει να εκφράζει την κοινωνική πρόοδο, συμπυκνώνεται όλη η διαλεκτική των αντιθέσεων που αποκαλύπτουν το αξιακό δυναμικό του έθνους και της κοινωνίας του, την δυναμική τους. Kατά συνέπεια η αξία της αριστεράς δεν μπορεί να μετρηθεί παρά από τον συσχετισμό συναίνεσης, πάνω στις δοσμένες πολιτικές αντιλήψεις και θέσεις που κυκλοφορούν στους κόλπους της, ανάμεσα στην βάση και την κορυφή της, από όπου κρίνεται και το ποιες από αυτές καθίστανται κυρίαρχες καθορίζουσες της πολιτικής της, σε συνάρτηση με την συνολική στάση της απέναντι στις θέσεις και την πρακτική της κοινωνικής αντίδρασης. Όπως έλεγε και ο γέρο Χέγκελ  ένας πολιτικός οργανισμός αποβάλλει από μέσα του ακριβώς αυτό που αντιπαλεύει έξω του. Θα συμπλήρωνα ότι επιπλέον εγκολπώνεται εντός του, αυτό που επιδιώκει να επικρατεί έξω του.

Κουφός λαός ή βουβός ταγός;

Ιουνίου 7, 2013 από seisaxthiablog

Το ΔΝΤ παραδέχτηκε ότι μας σκοτώνει με λάθος τρόπο! Κουνήθηκε φύλλο στη success story κυβέρνηση; Επαιξε το βλέφαρο του κ. Σαμαρά; έβγαλε κριθαράκι στο μάτι ο Φώτης; έπαθε ακατάσχετον τινά φαγούρα οΜπενύτο; Βεβαίως, όχι! οι
τρεις καλοί αυτοί κύριοι είναι προφανώς σίγουροι ότι το ΔΝΤ, μετά την αυτοκριτική του, θα καταφέρει να μας σκοτώνει με τον σωστό τρόπο!
Παράδοξον, αλλά δεν είναι το μόνον παράδοξο. Στην Ελλάδα εφαρμόζεται από την εντολοδόχο της Τρόικας ιθαγενή κυβέρνηση
μια άκρως ακροδεξιά πολιτική η οποία, εκτός απ’ το σοκ και το δέος που έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία, ταυτοχρόνως τροφοδοτεί στους κόλπους της και μια ακροδεξιά αντίδραση - την οποίαν εκφράζει η Χρυσή Αυγή (καθώς και άλλα κυοφορούμενα ακροδεξιά σχήματα). Συνελόντι ειπείν δηλαδή
η ασκούμενη ακροδεξιά πολιτική απ’ την κορυφή συναντά τηνακροδεξιά αντίδραση απ’ τη βάση! Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα τέτοιατρελή χαρά ο καπιταλισμός.
Σοφόν παράδοξο για την κατασκευάστρια εταιρεία Αστική Τάξη & CIA,θανατηφόρο παράδοξο για τον λαό. Αλλά και για την Αριστερά που έχει έτσι βρεθεί στριμωγμένη «στα Τρίκαλα στα δυο στενά».
Πώς όμως φθάσαμε ως εδώ; Τριάντα τόσα χρόνια δικομματισμός, αλλά τόσα χρόνια τηλεοπτικής αποκολοκύνθωσης, μια Αριστερά που κατά μέρος της χρεώθηκε μια ιδεολογική κυριαρχία στην κοινωνία χάριν μιας δεξιάςδιακυβέρνησης κατά της κοινωνίας και ιδού η Σύγχυση με τις κόρες της,Προπαγάνδα και Λήθη, έστησαν χορό στο σαλονάκι μας.

Τι κόμμα;

Του Λευτέρη Ριζά

Στο ερώτημα αυτό η «επίσημη» απάντηση είναι : πολυτασικό και πολυσυλλεκτικό. Δημοκρατικά οργανωμένο, κόμμα των μελών και όχι των στελεχών και της κομματικής γραφειοκρατίας (2)

                Για να εξετάσουμε αρχικά τι σημαίνει ή τι εννοούμε όταν λέμε ότι το κόμμα είναι ή πρέπει να γίνει  «πολυτασικό» και «πολυσυλλεκτικό». Ποιες και πόσες τάσεις μπορούν να συνυπάρχουν μέσα σε ένα αριστερό κόμμα – όπως επίσης και σε ένα αστικό – που να του  εξασφαλίζουν ικανότητα αποτελεσματικής πολιτικής δράσης και ταυτόχρονα μια συνοχή και σταθερότητα στην πολιτική επιρροή του;

           Γενικά λέγοντας «τάση» εννοούμε έναν κοινό ιδεολογικό προσανατολισμό μιας ομάδας προσώπων. Ο κοινός αυτός προσανατολισμός, η τάση, μπορεί να αφορά τις τέχνες, τη φιλολογία, τη φιλοσοφία και φυσικά την πολιτική. Μπορεί να συγκροτεί  μια πολιτική κίνηση ή να βρίσκεται μέσα σε ένα κόμμα. Αν η τάση αυτή αποκτήσει δυναμική τότε μπορούμε να μιλάμε για ιδεολογικό, πολιτικό, κλπ «ρεύμα».

           Στο παγκόσμιο εργατικό-σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό κλπ κίνημα υπήρξανε πολλές τάσεις και ρεύματα. Που μάλιστα πολλά από αυτά συνυπήρξανε για μεγάλα χρονικά διαστήματα – όπως οι μενσεβίκοι και μπολσεβίκοι μέσα στο Ρωσικό Εργατικό-Σοσιαλιστικό Κόμμα -  μέχρι τη στιγμή που η συνύπαρξη τους έγινε αδύνατη. Τέτοιες διασπάσεις ουκ ολίγες στην ιστορία της αριστεράς. Πρόσφατα ακόμα η τάση (ρεύμα) της «ανανεωτικής πτέρυγας» λειτουργούσε στα πλαίσια του Συνασπισμού, μέχρι που αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να συνυπάρξει με τις άλλες τάσεις του και αποχώρησε, ιδρύοντας τη ΔΗΜΑΡ. Κι εκεί υπάρχουν τάσεις. Και στον Συνασπισμό επίσης υπάρχουν τάσεις. Η «αριστερή πλατφόρμα», η «πλατφόρμα 2010», που στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ γίνονται περισσότερες αν συνυπολογίσουμε και τις «συνιστώσες».

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Καιρό τώρα, και με δεδομένη την εν πολλοίς καλλιεργούμενη σύγκρουση, εθνομηδενιστών-εθνικιστών, ερευνώ για μια ακόμη φορά αυτήν την υπόθεση που έχει να κάνει με την ιστορική και φιλοσοφική καταγωγή των εννοιών: Πατριωτισμός, Εθνικισμός, Εθνομηδενισμός, Φασισμός.

Όπως κάθε φορά που ξαναγυρνώ στην αναζήτηση αυτή, σχεδόν πάντα το πρώτο πράγμα που έρχεται στη σκέψη μου, είναι η έκπληξη την οποία ένοιωσα, όταν γυρνώντας το ’87 από τη Νικαράγουα ως νεαρός Σαντινίστα τότε, κλήθηκα σε θέατρο της Αθήνας για να μιλήσω για το FSLN, τους στόχους και τα επιτεύγματά του. Τελειώνοντας τότε την ομιλία μου και με στόχο να ενθουσιάσω το ακροατήριο, φώναξα από το μικρόφωνο στα ισπανικά: Patria libre o Morir.
Αντιδρώντας με θεαματικό τρόπο, το αριστερό – τότε – ακροατήριο, χειροκρότησε όρθιο.

Θεωρώντας υποχρέωσή μου να «ξεσηκώσω» ακόμη περισσότερο τους συγκεντρωμένους, μετέφρασα «καπάκι» το Patria libre o Morir στα ελληνικά: Ελεύθερη Πατρίδα ή Θάνατος.
Το ακροατήριο «πάγωσε». Ούτε ένα χειροκρότημα στη μετάφραση του συνθήματος, που κυριάρχησε και ακόμη κυριαρχεί στην America Latina και στα επαναστατικά της Κινήματα.

Τότε ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως κάτι δεν πάει καλά με τους «συντρόφους» μου και με το πώς αυτοί αντιλαμβάνονται τις έννοιες της Πατρίδας.

Σκέφτηκα τότε πως το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» των συνταγματαρχών, είχε «φορτώσει» αρνητικά τις έννοιες αυτές και είχε δημιουργήσει από τότε εχθρικά αντανακλαστικά, στην αριστερή κυρίως σκέψη.

Όταν στη συνέχεια συνέγραψα το πολιτικοεπιστημονικό σύγγραμμα «Πατριωτικό Μέτωπο Τώρα, Μια Ελληνική Πρόταση για Έλληνες» , (προτείνοντας τη συμπαράταξη των προοδευτικών δυνάμεων του Λαού μας, στο διεθνές Κίνημα Αντιπαγκοσμιοποίησης), διαπίστωσα για μια ακόμη φορά ότι, και μόνο η λέξη «Πατριωτικό», δημιουργούσε από τότε… αλλεργία στους «αριστερούς».

Το κακό τρίτωσε όταν αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε το Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας «Πατριωτικό Μέτωπο», του οποίου μέχρι σήμερα έχω την τιμή να προεδρεύω. Φίλοι και εχθροί, έπεσαν να μας φάνε: Μην το ονομάζετε «πατριωτικό» μας έλεγαν εν χωρώ. Βάλτε του οποιοδήποτε όνομα εκτός του «πατριωτικό». Θα κάνει ζημιά. Θα βρείτε απέναντί σας την αριστερά… και πολλά άλλα, προειδοποιητικά.

Η μόνιμη απάντηση μας ήταν πως ο «πατριωτισμός των Ελλήνων», είναι αυτός που γέννησε την επανάσταση του ’21, αυτός που γέννησε την εθνική αντίσταση (πριν το καπέλωμά της από ΚΚΕ και τα κόμματα των παλαιών πολιτικών).
Στο κάτω-κάτω – επέμενα πάντοτε – το πρώτο Πατριωτικό Μέτωπο έγινε το 1967, εν μέσω δικτατορίας, από τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μάλιστα συνέθεσε και τραγούδησε το τραγούδι «Το Πατριωτικό Μέτωπο σας καλεί».

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ-ΤΟΥ Θ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ (ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ, ΙΔΙΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΚΕ)

Απαιτούν υποταγή που να μας αρέσει κιόλας

Μαρτίου 3, 2013 από seisaxthiablog

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία γύρω από έννοιες όπως ο ιμπεριαλισμός, η εξάρτηση, η εθνική ανεξαρτησία, οπατριωτισμός κλπ. Ως συμβολή στη συζήτηση, δημοσιεύουμε ένα άρθρο που γράφτηκε για τον Προσυνεδριακό διάλογο του 16^ου Συνεδρίου αλλά παραμένει ιδιαίτερα επίκαιρο. Γράφτηκε από τον αξέχαστο Θανάση Παπαρήγα. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας.

Μερικά κρίσιμα ζητήματα ιδιαίτερης προσοχής

Για να μην απασχολώ τον αναγνώστη με μακρούς προλόγους, θα μπω άμεσα στο θέμα μου:

Έχω την αίσθηση ότι μερικά εδάφια των Θέσεων για το 16ο Συνέδριο χρειάζονται καλύτερη επεξεργασία, ώστε να μας προφυλάσσουν από πιθανές – και εντελώς δυνατές στις σημερινές συνθήκες – παρεξηγήσεις. Συγκεκριμένα:

- Γιατί, τέλος πάντων, δίνουμε τόση σημασία και κάνουμε τόσο θόρυβο για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό; Φοβούμαι (και εύχομαι να πέφτω εντελώς έξω) ότι, στις Θέσεις, δε φαίνεται επαρκώς ότι το υπόβαθρο όλων αυτών είναι η προστασία της εθνικής μας ανεξαρτησίας, η απόκρουση του κινδύνου της ολοκληρωτικής εθνικής μας υποδούλωσης. Και, πράγμα ακόμη σοβαρότερο, δε φαίνεται ότι πρόκειται όχι απλώς για υπόβαθρο αλλά και για πιεστικό καθήκον.

Skyfall πατριωτισμός



Skyfall πατριωτισμός

Απόστολος Διαμαντής

Βλέποντας τον Τζέημς Μποντ να ορκίζεται πίστη στην πατρίδα του, την ώρα που η βρετανική σημαία κυμάτιζε πάνω από τις στέγες και το πλάνο μας τον έδειχνε προφίλ, με φόντο τη σημαία και βλέποντας επίσης τις συνεχείς επικλήσεις του βρετανικού σθένους, της εθνικής βρετανικής παράδοσης, τη σκωτσέζικης παράδοσης, την μέχρι θανάτου αφοσίωση στο ιδανικό του πατριωτισμού, βλέποντας δηλαδή αυτήν την εντυπωσιακή ανάδειξη όλων των στοιχείων μιας εθνικής πατριωτικής συνείδησης, δεν είναι δυνατόν να μην αναρωτηθείς: γιατί ο πατριωτισμός είναι σε όλο τον κόσμο αξία και στην Ελλάδα είναι απαξία;

«Λευκότητα» (whiteness)», ο νέος ρατσισμός από τα παλιά

Κώστας Θεριανός

Η προσήλωση της αριστεράς στην διεκδίκηση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» των μεταναστών – ερήμην τους και με τις επιμέρους μεταναστευτικές ομάδες να συγκρούονται για την επιβίωση τους στο περιβάλλον της οικονομικής κρίσης – την οδηγεί στην αποπολιτικοποίηση του μεταναστευτικού ζητήματος αλλά και των μεταναστών, πολιτικοποιώντας ταυτόχρονα την πολιτισμική διαφορά, την ταυτότητα, το φύλο, τα δικαιώματα. Στοιχεία, δηλαδή, που αποτελούν κατεξοχήν πεδία στα οποία μπορεί να κινηθεί ηγεμονικά η κυρίαρχη ιδεολογία

Upward, Vasily Kandinsky

Ο ρατσισμός ως αντιρατσισμός

του Λευτέρη Ριζά

Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση περί ρατσισμού και αντιρατσισμού καλά κρατεί. Η αριστερά μας – ιδιαίτερα ορισμένοι κύκλοι της – έχουν  σηκώσει ψηλά τη σημαία του αντιρατσισμού – πολύ πριν η Χρυσή Αυγή κάνει τόσο έντονα την παρουσία της. Θα έλεγα μάλιστα ότι αγωνίζεται με όλες  της τις δυνάμεις να κατοχυρώσει τη «σύγχρονη» ταυτότητα της στο πεντάπτυχο «αντιρατσισμός, αντι-εθνικισμός, πολυπολιτισμικότητα, ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, οικουμενισμός»,  . Μόνο που δεν είναι βέβαιο  τι καταλαβαίνει ή τι εννοεί γύρω από όλα αυτά. Ούτε φυσικά αν έχει παρατηρήσει ότι η «καμπάνια» γύρω από αυτά τα ζητήματα έχει ενορχηστρωθεί με σειρά αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου  και ενισχυθεί οικονομικά-ιδεολογικά και πολιτικά από τα ίδια Ευρωπαϊκά κέντρα, που έχουν διαθέσει  σημαντικά κονδύλια για τέτοια προγράμματα σε σχολεία, ΜΚΟ κλπ.

Μοιραία μπαίνει το ερώτημα πίσω από όλες αυτές τις αποφάσεις και προγράμματα οι ευρωπαϊκοί κύκλοι στην πραγματικότητα  αλλού στοχεύουν  και προσπαθούν να  επιτύχουν. Το ότι η «αριστερά» δεν το πολυσκέφτηκε και ότι, αντίθετα, προσπάθησε να διαμορφώσει την ταυτότητα και τη δράση της  γύρω από αυτά τα ζητήματα  είναι μια πολύ πικρή διαπίστωση. Με αυτό καθόλου δεν εννοώ ότι η αριστερά πρέπει να καλλιεργεί τον ρατσισμό, τον εθνικισμό – τύπου ναζισμού και φασισμού – ή να υποτιμά και χλευάζει τους πολιτισμούς άλλων λαών και εθνών. Καθόλου. Αλλά πρέπει να είναι πάρα πολύ προσεκτική και πάντοτε να αναρωτιέται μήπως κάτω από την «αντιρατσιστική-αντιεθνικιστική» κλπ προβιά κρύβεται ο λύκος της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας  και τα συμφέροντα του. Μήπως δηλαδή βέλη από την ιδεολογικο-πολιτική φαρέτρα της αριστεράς  χρησιμοποιούνται ενάντια της.