Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος σε μια κινηματογραφική σκηνή...ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ ταινία

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ πληρης η ταινια

Τα χρόνια της θύελλας είναι ελληνική ιστορική - δραματική - περιπετειώδης ταινία του 1984, σε σκηνοθεσία και σενάριο Γιώργου Τζίμα.

Η συγκλονιστική περιπέτεια δύο φίλων. Ξεκίνησαν από το έπος του '40 στην Πίνδο, πέρασαν στην Αντίσταση και μετά σύρθηκαν στον Εμφύλιο Πόλεμο και κυνηγήθηκαν Μετεμφυλιακά. Η ιστορία φτάνει μέχρι το 1980.

H «ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΊΑ» ΤΗΣ ΕΛΣΤΑΤ ΚΑΙ Η ΣΤΆΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΉΣ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΕΧΌΜΕΝΗ ΧΏΡΑ

Λεωνίδας Βατικιώτης

Πηγή: kommon.gr

Νέα ωμή παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σηματοδότησε η απόφαση του τρίτου Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Αθηνών την 1η Αυγούστου, που δίκαζε τον πρώην πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, για παράβαση καθήκοντος κατ’ εξακολούθηση.

Η παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ένδειξη εντονότατης δυσφορίας για την απόφαση του Εφετείου) που συνεχίζει να αντιμετωπίσει την Ελλάδα σαν κατεχόμενη χώρα χωρίς κυριαρχικά δικαιώματα, έγινε δια στόματος της εκπροσώπου της Κομισιόν Άννικα Μπράιτχαρντ που επικαλέστηκε την ανεξαρτησία των στατιστικών υπηρεσιών.

Στην πράξη, το φερέφωνο των Βρυξελλών αν κάτι ζήτησε ήταν την ασυδοσία των εκλεκτών της Γιούροστατ ώστε να δρουν ανεξέλεγκτα ακόμη και σε βάρος της χώρας τους, όπως κατ’ επανάληψη έπραξε ο Α. Γεωργίου. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της περίφημης «ανεξαρτησίας». Η εκπρόσωπος του επιτρόπου Πιέρ Μοσκοβισί, αδυνατώντας να κρύψει την δυσφορία της που το θέμα Γεωργίου συνεχίζει να είναι ανοιχτό και μάλιστα με νέα καταδικαστική απόφαση!) δήλωσε για την ακρίβεια τα εξής:

«Η ανεξαρτησία των στατιστικών υπηρεσιών στα κράτη -μέλη μας αποτελεί βασικό πυλώνα της εύρυθμης λειτουργίας της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προστατεύεται από το δίκαιο της ΕΕ. Λαμβάνουμε υπόψη τη σημερινή ειδική απόφαση, η οποία παρατηρούμε ότι δεν είναι σύμφωνη με την απόφαση σε προηγούμενη διαδικασία. Κατανοούμε ότι η σημερινή απόφαση είναι ανοικτή για προσφυγή για νομικούς λόγους ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ελλάδος. Έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία και την ακρίβεια των στοιχείων της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας κατά την περίοδο 2010-2015 και μετά».

Καταργούν την Δικαιοσύνη. ΕΕ: Παύση δίωξης στελεχών ΤΑΙΠΕΔ, προϋπόθεση για δόση

Την παύση της δίωξης των τριών εμπειρογνωμόνων του ΤΑΙΠΕΔ, αναμένουν οι Βρυξέλλες, ώστε να αποδεσμευθεί η δόση των 7,7 δισ. ευρώ της δεύτερης αξιολόγησης.

Ερωτηθείς σχετικά, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόβσκις, αφού υπενθύμισε ότι η γερμανική Βουλή έδωσε το «πράσινο φως» για τη δόση, στη συνέχεια επιβεβαίωσε την ύπαρξη του προβλήματος των εμπειρογνωμόνων του ΤΑΙΠΕΔ, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι οι ελληνικές αρχές θα επιλύσουν το θέμα τις αμέσως επόμενες μέρες, ώστε η εκταμίευση της δόσης να γίνει έγκαιρα.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο τελευταίο Εurogroup, στις 15 Ιουνίου, η Ισπανία είχε προειδοποιήσει ότι αν δεν παύσει η δίωξη των τριών εμπειρογνωμόνων (Ισπανός, Σλοβάκος, Ιταλίδα), η χώρα του θα «μπλοκάρει» την εκταμίευση της δόσης.

Το όλο θέμα αναμένεται να απασχολήσει και τη σημερινή συνεδρίαση της Ομάδας Εργασίας (ΕWG) του Εurogroup που συνεδριάζει στις Βρυξέλλες για να προετοιμάσει την προσεχή συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στις 10 Ιουλίου.

Η απειλή της ανανεωμένης αμερικανοκρατίας…

ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΟΥΜΑΝΙΔΗ

Η υπεροπτική υποβάθμιση εκ μέρους της παραδοσιακής Αριστεράς, της εμπειρίας του ΠΑΣΟΚ, ιδίως της δεκαετίας του ΄80, παρά το γεγονός ότι το εγχείρημά του δεν διέφερε απ΄το προ του ΄67 πρόγραμμα ”εθνικής-δημοκρατικής αλλαγής” της τότε ΕΔΑ, είχε ως κεντρική την επίπτωση να εμφανίζονται με το επίχρισμα του ”νέου”, απλώς διάδοχες και εξαρτημένες απ΄το συγκεκριμένο αυτό πρότυπο ήττας, πολιτικές μορφοποιήσεις παρεμφερών περιεχομένων(ανανεωτική αριστερά-ΣΥΡΙΖΑ): Εναλλαγή στο αστικό κράτος κι όχι τσάκισμα των δομών του, οικονομισμός και διανομή δανεικών κι όχι κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και λαϊκός-δημοκρατικός παραγωγικός προγραμματισμός και αναρχοφιλελεύθερη εννόηση της Αριστεράς ως πεδίου αναγνώρισης ατομικού τύπου δικαιωμάτων,με υπόρρητη εύνοια επομένως στην άρση του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους. Συνακόλουθα και πρωτίστως, με απεμπόληση της εκ των ων ουκ άνευ ιστορικά καθορισμένης προϋπόθεσης για την πολιτικοστρατιωτική και οικονομική αποδέσμευση της χώρας. Η αριστερά της ήττας χαρακτηρίζεται από την αποσιώπηση-έκλειψη της στρατηγικής της εθνικής ανεξαρτησίας. Εμπεδώνεται σαν μονοδιάστατος μοχλός συνδικαλιστικής πίεσης, άρα μορφωτικά, ηθικά, πολιτισμικά ανεπαρκής να εμπνεύσει, ακόμα και στοιχειωδώς, αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάπτυξης.

Η διάλυση του σκληρού πυρήνα της βαλκανικής ταυτότητας που σηματοδοτήθηκε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η γοργή ενσωμάτωση των χωρών του τέως ανατολικού μπλοκ, μέσω προγραμμάτων του ΔΝΤ και της ΕΕ στο διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας εμπεριείχε την ανελαστικής υφής τοποθέτηση δωσίλογων ντόπιων ελίτ, με διακριτή τη μεσολαβητική υπηρεσία του νέου ”ΠΑΣΟΚ” του Σημίτη και κυρίως του Γιωργάκη.

Το σχέδιο ”Βαλκάνια 2014”με τη σφραγίδα των Ντικ Τσέινι-Γ. Παπανδρέου συνόψισε και κωδικοποίησε το μόνιμο χαρακτήρα αυτής της διευρυμένης κατάληψης, της οιονεί κατοχής διαρκείας:

-Αντιστάθμιση της πειθαναγκαστικά οικειοθελούς εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, με συμμετοχή εκάστης νέας χώρας στο ΝΑΤΟ αρχικά και στην ΕΕ στη συνέχεια.

Γερμανία και ΝΑΤΟ προετοιμάζονται για φασιστική καταπίεση στην Ευρώπη;

Άρθρο του Peter Koenig

Με αυτό το ακραία προκλητικό ερώτημα τιτλοφορεί ο Πήτερ Κένινγκ (οικονομολόγος, πρώην της Παγκόσμιας Τράπεζας, συγγραφέας, δημοσιολόγος) έναν απολογισμό απειλητικών διεθνών εξελίξεων, το μισό του οποίου αφιερώνεται στο κυνήγι ρωσικών μαγισσών και προέδρου Τραμπ στην Ουάσιγκτον και τις επικίνδυνες για την ειρήνη πιθανές επιπτώσεις του. Το επίμαχο ερώτημα του τίτλου αφορά στο δεύτερο μέρος του μακροσκελούς άρθρου, αναφέρεται σε ευρωπαϊκές εξελίξεις, εξ ίσου απειλητικές, που μας εγγίζουν αμεσότερα και γράφει τα ακόλουθα:

Στην Ευρωπαϊκή ΄Ηπειρο, κρυφά από τα’ αυτιά και τα μάτια του κοινού, μυστικός πόλεμος εναντίον των Ευρωπαίων πολιτών σχεδιάζεται από την γερμανική στρατιωτική διοίκηση Bundeswer, το ΝΑΤΟ και άλλες ευρωπαϊκές ένοπλες δυνάμεις. Ετοιμάζονται για την κατάπνιξη πιθανών κοινωνικών αναστατώσεων, εν ανάγκη σκοτώνοντας και δικούς τους πολίτες. Και επικεφαλής είναι, ποιος άλλος; Η εμπνευσμένη από το ΝΑΤΟ Γερμανία, πρώτη μεταξύ των ευρωπαϊκών ανδρεικέλων, θέση για την οποία συναγωνίζεται τώρα η Γαλλία με τον Μακρόν –και ίσως κερδίζει.

Όπως αποκάλυψε η Susan Bonath, ανεξάρτητη δημοσιογράφος ερευνήτρια, συνεργάτρια στην έκδοση Die Junge Welt ( O Kόσμος των Νέων), κάτι το αποτρόπαιο βυσσοδομείτε σε μια μικρή βόρειο-ανατολική πόλη του ομοσπονδιακού γερμανικού κρατιδίου της Σαξονίας-΄Ανχαλτ. Σε ένα από τα πιο σύγχρονα ευρωπαϊκά στρατόπεδα εκπαιδεύσεως, μια ολόκληρη πόλη-φάντασμα χτίζεται, με δαπάνη αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι περισσότεροι από τους Γερμανούς (ή Ευρωπαίους) φορολογουμένους δεν έχουν ακούσει ποτέ τίποτα γι’ αυτό. Μέχρι το 2018 οι εγκαταστάσεις θα είναι έτοιμες για την εκπαίδευση στρατευμάτων που θα σταλούν να χτυπήσουν Ευρωπαίους πολίτες, σε ευρωπαϊκές πόλεις , εάν τυχόν αποτολμήσουν να κατέβουν στα οδοφράγματα για τις αδικοπραγίες των ηγετών τους και των Ολιγαρχών.

Εθνική και λαϊκή κυριαρχία | του Ρούντι Ρινάλντι

Ζητούμενα σε μια χώρα ειδικού καθεστώτος (αποικίας χρέους)

Η είσοδος της χώρας στην εποχή των μνημονίων οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος που έχει τη μορφή μιας μετανεωτερικής αποικίας – όπου στοιχεία της πολιτικής ανεξαρτησίας (όσα υπήρχαν) αδειάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και οι έννοιες της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας καταρρακώνονται.

Το χρέος και η χρεομηχανή που έχει στηθεί εδώ και μερικές δεκαετίες αποτέλεσαν τον ειδικό μηχανισμό προώθησης αυτής της νέας ποιότητας-υποβάθμισης της χώρας, σε χώρο εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και τοκογλυφικής απομύζησης προς όφελος ισχυρών δυνάμεων της Ε.Ε. (Γερμανία) και διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (ΔΝΤ).

Η χρεομηχανή σχετίζεται με δύο παράλληλες χρονικά διαδικασίες: τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας, δηλαδή το «άλμα στο άυλο» σαν απάντηση στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, καθώς και τη νέα μορφή συσσώρευσης που επιβλήθηκε μέσα στην κρίση: «τη συσσώρευση μέσω της αφαίρεσης πόρων από άλλους» (Harvey). Το πιστωτικό σύστημα και το χρηματιστικό κεφάλαιο μετατράπηκαν σε σημαντικούς μοχλούς αρπαγής, απάτης και κλεψιάς. Η υποταγή της οικονομίας στον χρηματοπιστωτικό τομέα –από τα μέσα της δεκαετίας του ’70– υπήρξε θεαματική, τόσο για τον κερδοσκοπικό όσο και για τον αρπακτικό χαρακτήρα της. Η αύξηση των επιπέδων του χρέους οδήγησε στη μετατροπή ολόκληρων πληθυσμών ακόμη και ανεπτυγμένων χωρών σε μια κατάσταση δουλοπαροίκων λόγω του χρέους.

Παράλληλα, έχουν δημιουργηθεί εντελώς νέοι μηχανισμοί συσσώρευσης μέσω της αφαίρεσης πόρων από άλλους (βλέπε εκστρατεία εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων, την έμφαση που δίνεται στα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, τη βιοπειρατεία γύρω από το γενετικό υλικό κ.λπ.).

Επομένως, έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο παγκόσμιο δίκτυο καθώς και ειδικοί μηχανισμοί για να καθυποτάξουν την οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό στις ανάγκες και την κυριαρχία των μεγάλων σφαιρικοποιημένων πολυκλαδικών μονοπωλίων. Η τάση συγκεντροποίησης οικονομικής και πολιτικής δύναμης έχει οδηγήσει, στο σύγχρονο κόσμο, στη δημιουργία μονοπωλιακών ενώσεων μέσω των οποίων μοιράζονται τον κόσμο (και παράλληλα ξεχωρίζουν) μερικές μεγάλες δυνάμεις που ανταγωνίζονται για το μοίρασμά του.

Ένας κόσμος σε πλήρη αναστάτωση

Του Ρούντι Ρινάλντι

Πολιτική και γεωπολιτική παίρνουν την πρωτοκαθεδρία από την οικονομία 

Τον τελευταίο διάστημα δεν περνά ούτε μία εβδομάδα χωρίς κάποιο μεγάλο γεγονός, τέτοιο που να απασχολεί ανθρώπους όπου κι αν βρίσκονται. Είναι τόσο πυκνά και συχνά τα μεγάλα γεγονότα, τα σημαντικά γεγονότα, που καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη την κατανόηση και την ερμηνεία τους. «Εκπλήξεις» είναι στην ημερήσια διάταξη και ο κόσμος γίνεται πιο ρευστός και θολός, πιο αβέβαιος και συγκρουσιακός.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε το δημοψήφισμα στην Τουρκία, που σωστά απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, την Τερέζα Μέι να εξαγγέλλει εκλογές στη Μ. Βρετανία για τις 8 Ιουνίου, ενώ η επόμενη βδομάδα θα κυριαρχηθεί από το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Πριν 15 μέρες είχαμε το βομβαρδισμό της Συρίας από τις ΗΠΑ, καθώς και τις απειλές Τραμπ προς τη Β. Κορέα – στα σύνορα της οποίας λέγεται ότι συγκεντρώνονται στρατεύματα της Κίνας και της Ρωσίας.

Παράλληλα, πολλές ευρωπαϊκές πόλεις γεύονται τον τρόμο που δημιουργούν χτυπήματα φανατικών ή του ίδιου του ISIS. Τα προσφυγικά κύματα απειλούν τον «πολιτισμένο κόσμο», ενώ τεράστιες περιοχές ανεργίας και δυστυχίας περικυκλώνουν νησίδες φθίνουσας και κρισιακής ευημερίας/πολυτέλειας. Τι συμβαίνει λοιπόν;

1. Το τέλος του «οικονομισμού»

Ο κόσμος, όπως τον γνωρίζαμε μέχρι τώρα, κυβερνήθηκε εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες μέσα από το μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού και των δογμάτων της παγκοσμιοποίησης, μέσα από το ξήλωμα και την αποσάθρωση κάθε κρατικής εποπτείας και παρέμβασης ώστε να είναι απρόσκοπτη η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας. Ήταν οι δεκαετίες που η οικονομία και η αγορά βρίσκονταν στο τιμόνι και ένας αυτόματος πιλότος είχε τεθεί σε λειτουργία, καθιστώντας την πολιτική σχετικά άχρηστη και μετατρέποντας τους φορείς της σε ομοιόμορφους πρωτοκολλητές αποφάσεων τις οποίες έπαιρναν οι «αγορές», τα υπερεθνικά ιδρύματα. Στην Ε.Ε., για παράδειγμα, το Γιούρογκρουπ και η ΕΚΤ, με επικεφαλής τον Σόιμπλε, καθόριζαν την πορεία ακόμα και κυβερνήσεων και ολόκληρων χωρών.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που αυτού του τύπου ο «οικονομισμός» έχει φάει τα ψωμιά του. Δεν μπορεί πλέον να εξασφαλίσει την «κυβερνησιμότητα» χωρών και περιοχών, πόσο μάλλον μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης όπως η Ε.Ε. Η κρίση, στην οποία υποτίθεται ότι θα απαντούσαν αυτές οι επιλογές, δημιούργησε άλλα «τέρατα και δαιμόνια» που ο αυτόματος πιλότος του «οικονομισμού» δεν μπορεί να τιθασεύσει. Πρώτα και κύρια, γέννησε τα άγρια κύματα της λαϊκής αμφισβήτησης και απονομιμοποίησης των δογμάτων και συνταγών που απεργάζονται οι «θεσμοί» της παγκοσμιοποίησης. Στη συνέχεια, η φθίνουσα πορεία της Δύσης έδωσε έδαφος σε πολλές άλλες δυνάμεις να προκύψουν και να αποτελούν πλέον «παίκτες» στην παγκόσμια σκακιέρα και στις εστίες έντασης ενός χαοτικού κόσμου. Η προσφιλής στάση, ειδικά των ΗΠΑ, να προκαλείται μια χαώδης κατάσταση σε μια ευαίσθητη περιοχή και μετά αυτές να παρεμβαίνουν δυναμικά επιβάλλοντας λύσεις, ανήκει κι αυτή σαν συνταγή στο παρελθόν. Δεν υπάρχει πλέον αυτή η ικανότητα τιθάσευσης.

Δανειστές, ιδού η χώρα σας!

 «Ο Γ. Παπανδρέου είναι ο ηγέτης με την ιστορική μνήμη, την ιδεολογική δομή και αισθητική, την αποφασιστικότητα και ειλικρινή συλλογική θεώρηση». 

Νίνα Κασιμάτη, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ

askordoulakos

Το 1948, επισκέφτηκε την πατρίδα μας ο υπεύθυνος για την-εν Ελλάδι- αμερικανική στρατιωτική παρουσία, στρατηγός Van Fleet, για να επιθεωρήσει τμήματα του «Εθνικού» Στρατού στη Δ. Μακεδονία, κατά τις μάχες του ενάντια στο Δ.Σ.Ε. Τον Βαν Φλιτ υποδέχτηκε ο Υπ. Στρατιωτικών της τότε κυβέρνησης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο οποίος -παρουσιάζοντας το στρατιωτικό άγημα- απηύθυνε στον Βαν Φλιτ την ιστορική φράση, μνημείο υποτέλειας και ανανδρίας, «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»!

Σημειωτέον, ότι ο Βαν Φλιτ είχε φέρει μαζί του και την (νέα τότε) πατέντα των εμπρηστικών βομβών ναπάλμ, οι οποίες πέρασαν το πρώτo τους …crash test στα κεφάλια των ηρωικών μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού, ήτοι περίπου δύο δεκαετίες  πριν αυτές επιπέσουν εις τας κεφαλάς των Βιετκόγκ.

 Η δυτική δημοκρατία είχε νικήσει!

Πέρασαν 68 ολόκληρα χρόνια από τότε και το ελληνικό πολιτικό σύστημα (ίσως το πιο ξεπουλημένο και πιο δωσιλογικό παγκοσμίως), συνεχίζει επάξια τη σκυταλοδρομία υποτέλειας και δωσιλογισμού, από κλίκα σε κλίκα.

Τη σκυτάλη βαστά τώρα η ΣΥΡΙΖΑίικη σοσιαλδημοκρατική συμμορία. Η γνωστή επιστολή Τσακαλώτου, του εκπροσώπου των 53, της πιο…Αριστερής και πιο …ριζοσπαστικής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ προς τους δανειστές (Γερούν Ντάισελμπλουμ και Κλάους Ρέγκλινγκ), επιβεβαιώνει το γεγονός, ότι, από το 1821 έως και σήμερα, αυτός εδώ ο λαός δεν έχει ουσιαστικά αυτοδιατεθεί.

Ο Φιλήκοος των Ξένων είναι Προδότης

πηγη: seisaxthiablog

{Με αφορμή την επίσκεψη Ομπάμα}

«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή, μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».

Του Δαμιανού Βασιλειάδη*

Αθήνα, 13 Νοεμβρίου 2016

Είναι τρελό και πραγματικά παράλογο και μάλλον μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει, πώς εκείνοι που πρωτοστατούσαν εναντίον της πολιτικής των ΗΠΑ, φωνάζοντας «Φονιάδες των λαών Αμέ-ρι-κάνοι!» και άλλα γνωστά συνθήματα εναντίον των Αμερικανών, τώρα πρωτοστατούν και υπερθεματίζουν υπέρ της φιλίας, της προστασίας, της αλληλεγγύης και συμμαχίας με τους Αμερικανούς.

Ήρθαν αλήθεια τα πάνω κάτω στην πραγματικότητα. Άραγε ισχύει αυτό που είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πρεσβύτερος ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο; Πολλοί ισχυρίζονται ότι φτάνει πια η αυτομαστίγωση. Δεν πρόκειται περί αυτού. Ασφαλώς ισχύει: «Τα εν οίκω μη εν δήμω». Όμως τα εν δήμω, αν δε τα πούμε δεν υπάρχει σωτηρία. Ποια είναι αυτά τα εν δήμω θα καταθέσω, σε τίτλους, χωρίς ανάλυση αυτήν την φορά, την οποία έχω κάνει διεξοδικά σε άλλες μου αναλύσεις.

Πρώτον. Η κύρια αντίθεση στην περιοχή μας που εκτείνεται από την Βαλτική έως την Μέση Ανατολή ήταν από την εποχή του παλιού Ανατολικού Ζητήματος, έως και σήμερα με την αναβίωση του Νέου Ανατολικού Ζητήματος, η αντίθεση Δύσης –Ρωσίας, μιας Ρωσίας και των συμμάχων της, είτε ως τσαρικής, είτε ως Σοβιετικής, είτε ως καπιταλιστικής.

Δεύτερον. Στα πλαίσια του Νέου Ανατολικού Ζητήματος επιχειρείται με πιο έντονο τρόπο η απομόνωση και ο αποκλεισμός της Ρωσίας από όλους τους γεωστρατηγικούς και γεωπολιτικούς χώρους, που μπορούν να εκμεταλλευτούν οι Ρώσοι και οι σύμμαχοί τους, κυρίως το σιϊτικό Ιράν.

Τρίτον. Όπως και τότε επιδιώχτηκε και εφαρμόστηκε η χάραξη και επαναχάραξη συνόρων με την κατάρρευση της Οθωμανικής Τουρκίας, έτσι επιδιώκεται και σήμερα.

Τέταρτον. Στα πλαίσια του παλιού Ανατολικού Ζητήματος, εφαρμόστηκε τελικά η συνθήκη της Λωζάννης, που κατοχύρωνε τα σημερινά σύνορά της Ελλλάδας, στην Βόρειο Ελλάδα (Δυτική Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρος) και στο Αιγαίο.

Πέμπτον. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βασικά μετά το 1947 και τον εγκληματικό, επαναλαμβάνω, εμφύλιο πόλεμο (και ο νοών νοείτω), τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα καθορίζει και προσδιορίζει, για να μην πω επιβάλει απροκάλυπτα ή κεκαλυμμένα η Αμερική με τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ (Εδώ συμπεριλαμβάνεται και η Γερμανία).

Έκτον. Στα πλαίσια αυτά οι ΗΠΑ αναδείκνυαν (αυτός είναι ο σωστός όρος) άμεσα ή έμμεσα όλες τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, των οποίων η αφορμή και αιτία ανάδειξής τους, ήταν ο καταστροφικός εμφύλιος.

Εθνική κυριαρχία και Αριστερά

Tου Γιώργου Παπαϊωάννου

Μια περίεργη σχέση στην Ελλάδα του 2016…

Σε προηγούμενο σημείωμα στον Δρόμο για το πρόβλημα του τουρκικού επεκτατισμού τέθηκε το ερώτημα αν υπάρχει απειλή από τη γείτονα χώρα απέναντι στην Ελλάδα, αν αναγνωρίζεται αυτή η απειλή και κυρίως, πώς αντιμετωπίζεται. Από χώρους της Αριστεράς δεν λάβαμε καμία σαφή απάντηση (ορισμένοι μόνο μας φιλοτέχνησαν με το επίθετο «τουρκοφάγοι» χωρίς άλλο επιχείρημα)…

Ο Ριζοσπάστης, σε αφιέρωμα που είχε στο κυριακάτικο φύλλο του, φιλοξενεί μια σειρά από αναλύσεις αλλά περί του θέματος, δεν βρίσκει κάτι να πει, ούτε και προκύπτουν κάποια καθήκοντα για το λαϊκό κίνημα απέναντι σε αυτήν την απειλή. Το θέμα γενικώς υποτιμάται και η θεώρηση είναι ότι πρόκειται για αντιπαράθεση και ανταγωνισμό αντιδραστικών δυνάμεων (τουρκική και ελληνική αστική τάξη) υπό την υψηλή εποπτεία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, ενώ το λαϊκό κίνημα πρέπει να ενδιαφέρεται πώς θα βάλει τέρμα στην …κερδοφορία του κεφαλαίου. Αντιιμπεριαλιστικά, ανεξαρτησιακά και άλλα συναφή καθήκοντα και συνθήματα, δεν προκύπτουν φυσικά καθόλου.

Η εθνική κυριαρχία όρος διεξόδου της χώρας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Ποιον ωφελεί η κατάλυση της ανεξαρτησίας;

 Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δεν είναι ένα πλάσμα της φαντασίας. Ενεργεί με φορείς, δυνάμεις, θεσμούς και πρωτοβουλίες που στοχεύουν να δημιουργήσουν και να αξιοποιήσουν προς όφελος του κεφαλαίου τις καλύτερες και ευνοϊκότερες συνθήκες απομύζησης υπεραξίας και πλούτου σε πλανητικό επίπεδο. Κι αυτό μέσα σε περιβάλλον οξύτατου ανταγωνισμού και διαρκούς κρίσης.

Οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στις χώρες, μέσα στο σύστημα αυτό, δεν είναι ισότιμες αλλά υπόκεινται στις αναγκαίες τροποποιήσεις που επιβάλλει η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου ώστε να υπερβεί αυτό τα όρια που εμποδίζουν την κερδοφορία του. Μια από τις πιο βασικές συνέπειες στο έδαφος αυτό είναι η ενίσχυση βασικών ηγεμονικών πόλων (πχ ΗΠΑ και Ε.Ε.) και η ανάπτυξη όρων που να επιτρέπουν στα υπερεθνικά τους μονοπώλια να συσσωρεύουν τεράστια κέρδη, να λεηλατούν περιοχές και χώρες, να επιβάλλουν τις πολιτικές τους με το λιγότερο κόστος. Αυτή η πορεία της παγκοσμιοποίησης ωφελείται τα μέγιστα από το άδειασμα της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας πολλών χωρών. Η εθνική κυριαρχία των χωρών-στόχων δεν έχει πλέον νόημα, πρέπει να εκχωρηθεί στους μηχανισμούς και τις δομές του πολυεθνικού κεφαλαίου, έτσι ώστε να αποκτήσουν οι χώρες μια συμπληρωματικότητα σε σχέση με τα κέντρα που διευθύνουν την παγκόσμια οικονομία.

ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΜΕ ΕΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΚΕ

Στις 21/10 συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από τον αναπάντεχο θάνατο του Θανάση Παπαρήγα.

Παραθέτουμε στη μνήμη του Θανάση Παπαρήγα ένα κείμενο που έγραψε το 2000 στην τότε προσυνεδριακή συζήτηση, το οποίο αντλήσαμε από την ιστοσελίδα του “Εργατικού Αγώνα”, και το οποίο είναι άκρως επίκαιρο και θα προσέθετα ανατρεπτικό, ανατρεπτικότατο, της πολιτικής κατεύθυνσης που ακολουθεί σήμερα το ΚΚΕ, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ πετάει στα σκουπίδια κάθε σκέψη περί “εξάρτησης”, υποβαθμίζει μέχρι εκμηδενίσεως την αμεσότητα και μεταβατικότητα των αιτημάτων που σχετίζονται με την κατάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, ορίζει λαθεμένη ως άμεσο στόχο τον σοσιαλισμό και μάλιστα με όλα τα χαρακτηριστικά του “υπαρκτού” (δες τελευταίες παρατηρήσεις του Θαν. Παπαρήγα) και τέλος στενεύει ασφυκτικά το χαρακτήρα και το περιεχόμενο των συμμαχιών του. 

Ν.Ζ. 

πηγη:http://iskra.gr

Παραθέτουμε στη συνέχεια ολόκληρο το εξαιρετικά επίκαιρο κείμενο – παρέμβαση του Θανάση Παπαρήγα στο προσυνεδριακό διάλογο του 16ου συνεδρίου του κόμματος, το οποίο γράφτηκε τον Απρίλιο του 2000 πριν 16, περίπου, χρόνια: 

ΜΕΡΙΚΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ 

Για να μην απασχολώ τον αναγνώστη με μακρούς προλόγους, θα μπω άμεσα στο θέμα μου:

Έχω την αίσθηση ότι μερικά εδάφια των Θέσεων για το 16ο Συνέδριο χρειάζονται καλύτερη επεξεργασία, ώστε να μας προφυλάσσουν από πιθανές - και εντελώς δυνατές στις σημερινές συνθήκες - παρεξηγήσεις. Συγκεκριμένα: 

- Γιατί, τέλος πάντων, δίνουμε τόση σημασία και κάνουμε τόσο θόρυβο για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό; Φοβούμαι (και εύχομαι να πέφτω εντελώς έξω) ότι, στις Θέσεις, δε φαίνεται επαρκώς ότι το υπόβαθρο όλων αυτών είναι η προστασία της εθνικής μας ανεξαρτησίας, η απόκρουση του κινδύνου της ολοκληρωτικής εθνικής μας υποδούλωσης. Και, πράγμα ακόμη σοβαρότερο, δε φαίνεται ότι πρόκειται όχι απλώς για υπόβαθρο αλλά και για πιεστικό καθήκον. Πράγματι, ενάμιση αιώνα μετά την κραυγή αγωνίας του Α. Κάλβου, που θεωρούσε ακόμη και την καταστροφή της χώρας σαν προτιμητέα λύση «παρά προστάτας νάχωμεν», σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι όχι απλώς με «προστάτες», αλλά με δυνάμεις που απαιτούν πλήρη υποταγή και, μάλιστα, να μας αρέσει κιόλας. Ακόμη χειρότερα: Δυναμώνει εξαιρετικά ο τρομαχτικός, δε διστάζω να πω ο φρικιαστικός κίνδυνος να δούμε τη χώρα μας όχι μόνο υπόδουλη την ίδια, αλλά και όργανο για την υποδούλωση και την καταπάτηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας άλλων λαών. Αναρωτιέμαι: Δεν είναι, άραγε, χρέος και καθήκον, όχι εθελοντικό αλλά υποχρεωτικό και απαράγραπτο, όλων των Ελλήνων πατριωτών να μην αφήσουν, όσον εξαρτάται από αυτούς, κάτι τέτοιο να συμβεί;

Η Ελλάδα δεν ασκεί πια καμιά εθνική κυριαρχία

Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης

Οι περισσότεροι πολίτες πιστεύουν ακράδαντα ότι η τύχη τους βρίσκεται στα χέρια της κυβέρνησής «τους» (διαχρονικά), των τραπεζών «τους», των εργοδοτών «τους», σε χέρια ελληνικά εν πάση περιπτώσει. Ούτε που φαντάζονται ότι δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία σχεδόν σε τίποτε.

Αφορμή για την επισήμανση είναι η ύποπτη απόρριψη από το αρμόδιο όργανο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την εποπτεία των τραπεζών (SSM) του κ Παπαδόπουλου, που προτάθηκε μετά από διεθνή αξιολογικό διαγωνισμό ως νέος διευθύνων σύμβουλος της Τράπεζας Πειραιώς.

Η υποψία είναι ότι το «αρπακτικό» fund του Τομ Πόλσον, που αγοράζει «κόκκινα δάνεια» και που έχει αποκτήσει το 10% των μετοχών της τράπεζας χάρη και στην τελευταία ανακεφαλαιοποίηση, λέγεται πως έχει φτιάξει λόμπυ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παρενέβη (μέσω SSM) στον διορισμό του κ Παπαδόπουλου και τον σταμάτησε για να βάλει κάποιο δικό του στέλεχος.
 Έτσι επιδιώκει τον έλεγχο της Τράπεζας Πειραιώς για να μπορεί να εκμεταλλευτεί τα «κόκκινα δάνεια» των μισών ελληνικών επιχειρήσεων που βρίσκονται εκεί, ελέγχοντας έτσι το μέλλον αυτών των επιχειρήσεων και των αντίστοιχων κλάδων. Επομένως, ελέγχοντας και τις τύχες εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων εργαζόμενων και επαγγελματιών.
Μέχρι να ξεκαθαριστεί το θέμα, το εύλογο ερώτημα Έλληνα πολίτη είναι «ποιος ελέγχει εδώ από ελληνικής πλευράς τι γίνεται με τις τράπεζες;» Η απάντηση είναι «η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα»!
Η επόμενη εύλογη ερώτηση είναι «και τι κάνουν η κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδος;» Η απάντηση είναι «δεν έχουν αρμοδιότητα να παρεμβαίνουν»!

Έχει καμιά σημασία να ασκούμε εθνική κυριαρχία σαν χώρα;

Ιουνίου 13, 2016 από seisaxthiablog

 Δημήτρης Καζάκης

Το σίγουρο είναι ότι ζούμε σε περίοδο πλήρους παραλογισμού. Δείτε με τι απλότητα συζητούν όλοι τους για το πώς χάθηκε η εθνική κυριαρχία της χώρας υπό το καθεστώς των μνημονίων. Λες και πρόκειται για κάτι εντελώς δευτερεύων. Σαν να βγήκαμε στη βροχούλα χωρίς ομπρέλα. Ε, θα βραχούμε κάπως, αλλά μετά θα στεγνώσουμε και έτσι όλα μέλι-γάλα.

Η θεωρία αυτή στην πιο χυδαία της εκδοχή διατυπώθηκε από την κ. Βαγενά, η οποία δήλωσε αρχικά: «Δεν μας τρομάζουν τα 99 χρόνια διάρκειας του ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. Εδώ η Ελλάδα ήταν υπό Τουρκική σκλαβιά για 400 χρόνια και άντεξε.»

Μετά το σάλο που ξεσήκωσαν οι δηλώσεις της, η εν λόγω βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε: «Πριν καιρό, συνάντησα δυο γυναίκες στα Φάρσαλα. Και μου είπαν: «Μην στενοχωριέσαι μωρέ Άννα. Εδώ αντέξαμε τόσα. Αντέξαμε κατοχές. Θα τα πάρουμε πίσω». Αυτά τα λέει ο υγιής κόσμος και όχι τα φαρμάκια. Λυπάμαι πολύ αν μένουμε στις λέξεις. θεωρεί ποτέ κανείς ότι είχαμε εθνική κυριαρχία; Πότε είχαμε εθνική κυριαρχία σε αυτό τον τόπο; Γιατί είμαστε υποκριτές;»

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Απόσπασμα από κείμενο (Σεπτέμβρης 1945) του Ν. Ζαχαριάδη με τίτλο: «Προς το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)» (*)

Ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε αδιαμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες ηγετικές φυσιογνωμίες του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, ο οποίος, ανεξάρτητα από λάθη και κριτικές για τη δράση του, μπορεί να θεωρηθεί ως θεμελιωτής του ΚΚΕ, το οποίο σφράγισε μετέπειτα με την ηγετική παρουσία του και ο Χ. Φλωράκης.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μικρό απόσπασμα από βαρυσήμαντη επιστολή που ο Νίκος Ζαχαριάδης, ως Γραμματέας τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, έστειλε στο Θανάση Χατζή, γραμματέα της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Η ανοικτή αυτή επιστολή εστάλη σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το κίνημα και την Ελλάδα, λίγο πριν το ιστορικό 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ και πριν από τις νόθες εκλογές του μεταπολεμικού ανώμαλου καθεστώτος, το οποίο επεβλήθη στη χώρα μας με τα αγγλικά όπλα και στη συνέχεια με την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας.

Το απόσπασμα από την επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη που ακολουθεί, το αναδημοσιεύουμε γιατί νομίζουμε ότι έχει έναν επίκαιρο χαρακτήρα και ανεξάρτητα από διαφωνίες ή συμφωνίες, θα δώσει αφορμή για επίκαιρους προβληματισμούς ή ακόμα και για συνειρμούς. Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται πάντα, το βέβαιον, όμως, είναι ότι συνεχίζεται....

ΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟΣ»**

(**ο τίτλος είναι της iskra) 

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι από μια ορισμένη πλευρά ιστορία άμεσου είτε έμμεσου ξεπουλήματος του πολιτικού κόσμου της χώρας στο ξένο εκμεταλλευτικό κεφάλαιο. Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει αστικό πολιτικό κόμμα και αστός πολιτικός που να μην ήτανε είτε να μην είναι συνδεδεμένος με τον έναν είτε τον άλλο τρόπο με το ξένο κεφάλαιο, με ξένες πολιτικές επιρροές, και στην πρώτη γραμμή με το αγγλικό κεφάλαιο και την αγγλική πολιτική.

Η πολιτική του αστικοτσιφλικάδικου πολιτικού κόσμου από τότε που υπάρχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα δεν ήταν στην ουσία της ούτε εθνική ούτε ανεξάρτητη. Ήταν πολιτική υποδούλωσης, εξάρτησης από ξένο κεφάλαιο και την ξένη πολιτική. Και τ' αποτελέσματα είναι γνωστά: Να ΄ναι η Ελλάδα στα χάλια που βρίσκεται. Για τον αστικοτσιφλικάδικο πολιτικό κόσμο και τις πλουτοκρατικές τάξεις που εκπροσωπεί, η κατάσταση αυτή είναι φυσιολογική. Γιατί η σύνδεση και η υποταγή μας στο ξένο κεφάλαιο εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος του Λαού και του τόπου. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και γιατί στην Ελλάδα δεν είχαμε ούτε έχουμε απ' την πλευρά της αστικής τάξης συνεπές δημοκρατικό πολιτικό κίνημα. Γιατί η αστική τάξη στην Ελλάδα και ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικοδημοκρατική αποστολή τους, που περιλαμβάνει και τη δημιουργία πραγματικά γερής, οικονομικά και πολιτικά ανεξάρτητης νεοελληνικής εθνικής πολιτείας.

Να απαιτήσουμε την κυριαρχία

• Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία δεν είναι εθνικισμός. Αντιθέτως, είναι ο τρόπος για να χτυπηθεί ο εθνικισμός που καλλιεργεί σήμερα η άκρα Δεξιά. Οι υπερεθνικοί μηχανισμοί της ΕΕ και της ΟΝΕ λειτουργούν κατά της εργασίας και δεν μεταρρυθμίζονται. Δεν χρειαζόμαστε «Περισσότερη Ευρώπη», ούτε «Αγαπάμε την Ευρώπη». Επιδιώκουμε πραγματική αλληλεγγύη των λαών. 

• Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία είναι απαραίτητη για τη δημοκρατία. Η δημοκρατία υποχωρεί όταν κυριαρχούν οι υπερεθνικοί μηχανισμοί της ΕΕ και της ΟΝΕ. Χρειαζόμαστε περισσότερο δημοκρατικό έλεγχο των χωρών μας και χειραφετημένη δημοκρατία με άμεση λαϊκή συμμετοχή.

• Η λαϊκή και εθνική κυριαρχία είναι απαραίτητη για τον πραγματικό διεθνισμό στην Ευρώπη. Η προσφυγική/μεταναστευτική κρίση κατέδειξε το βαθύ έλλειμμα διεθνισμού και αλληλεγγύης των μηχανισμών της ΕΕ. Η κοινωνία των πολιτών βρέθηκε στην πρωτοπορία της αλληλεγγύης. Κράτη με ισχυρή κυριαρχία κράτησαν καλύτερη στάση από τους υπερεθνικούς μηχανισμούς της ΕΕ. Η προσφυγική/μεταναστευτική πίεση έχει οξύνει την απώλεια εθνικής κυριαρχίας στην Ελλάδα.

ΟΛΗ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Τους τελευταίους μήνες υπάρχει έντονη κινητικότητα στη ευρωπαϊκή Αριστερά αναζητώντας εναλλακτική πρόταση για την Ευρώπη. Στις 19-21 Φεβρουαρίου έγινε συνέδριο για το «Σχέδιο Β΄» στη Μαδρίτη το οποίο στην ουσία διοργάνωσε η αριστερή πτέρυγα του Ποδέμος. Ένα μήνα νωρίτερα αντίστοιχο συνέδριο είχε διοργανωθεί στο Παρίσι από το Κόμμα της Αριστεράς του οποίου ηγείται ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν.

Δύο παράγοντες ερμηνεύουν αυτή την κινητικότητα. Ο πρώτος είναι η προοπτική του σχηματισμού κυβέρνησης στην Ισπανία από το Ποδέμος, αλλά και η βαρύνουσας σημασίας συμμετοχή του Κόμματος της Αριστεράς στις επερχόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές. Ο δεύτερος είναι η πλήρης αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόγραμμα του οποίου είχε λειτουργήσει στην πράξη ως «Σχέδιο Α'» της ευρωπαϊκής Αριστεράς για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Πεσκέσι στην Τουρκία τα Ίμια

Του Δημήτρη Μηλάκα

Με (ελληνική) «γη και ύδωρ» προσφορά στην Τουρκία οι Γερμανοί και λοιποί «σύμμαχοι» και «εταίροι» επιχειρούν να εξασφαλίσουν τη συνεργασία της για τον περιορισμό των προσφυγικών ροών. Και το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών, προκειμένου να κατοχυρώσει την ευρωπαϊκή «δωρεά», σπεύδει να επιδώσει στον Έλληνα πρεσβευτή στην Άγκυρα γραπτό διάβημα, στο οποίο δηλώνεται κατηγορηματικά και χωρίς περιστροφές ότι οι νησίδες των Ιμίων είναι τουρκικό έδαφος

Την ίδια στιγμή το Βερολίνο, για να επισφραγίσει τη συμφωνία που συνάπτει με «ξένα (ελληνικά) κόλλυβα», προσπαθεί να ρυμουλκήσει το ΝΑΤΟ ως διαχειριστή του ελέγχου των «γκρίζων» από κάθε άποψη νερών του Αιγαίου.  

Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί – ως ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, η οποία ωστόσο περιγράφει την απόλυτη ελληνική αδυναμία – ότι το Βερολίνο μεθοδεύει η αίτηση για τη δραστηριοποίηση του ΝΑΤΟ να προκύψει ως κοινό ελληνοτουρκικό αίτημα. 

Για να κατανοήσουμε το επικίνδυνα ναρκοθετημένο περιβάλλον στο οποίο κινείται η χώρα, η οποία εκτός από τα τεράστια οικονομικά της προβλήματα έχει να αντιμετωπίσει και άλλου είδους «επιβουλές», ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κατ’ αρχάς το ελληνοτουρκικό παιχνίδι εξελίχθηκε ως εξής:

«Μα θέλετε και τη Μόρφου;»

Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν.
Αυτό το χαμόγελο, κι αυτόν τον ουρανό,
δεν μπορούν να μας τα πάρουν.

Γ. ΡΙΤΣΟΣ

Αν παρατηρήσει κανείς τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, θα διερωτηθεί αν ο Τζορτζ Όργουελ καταγόταν από κάποιο χωριό της επαρχίας Λευκωσίας και έγραφε αναλογιζόμενος τηνκυπριακή πραγματικότητα. Θυμόμαστε ότι στο συγκλονιστικό «1984» του δεν μπορεί να δεχθεί ότι μια κοινωνία λειτουργεί με βάση το εξής τρίπτυχο: «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «Η ελευθερία είναι σκλαβιά», «Η άγνοια είναι δύναμη». Περίεργο, αλλά το έργο του Όργουελ θα μπορούσε να τιτλοφορείται και «Κύπρος 2015».

Αν, λοιπόν, ο Βρετανός Όργουελ ξεκινούσε να γράφει από τονΑπρίλη του 2015 (ας λησμονήσουμε προς στιγμήν τα προηγούμενα), είτε θα αυτοκτονούσε είτε θα έμενε στην ιστορίαόπερ και εγένετο. Θα καταλάβαινε πως στην ημικατεχόμενη Κύπρο εφαρμόζεται σχεδόν διά παντός το παραπάνω τρίπτυχο. Ηεπιστροφή «λίγων» προσφύγων στα σπίτια τους είναι «ελευθερία», ο πολεμοχαρής ηγέτης του κατοχικού καθεστώτος είναι η προσωποποίηση της «ειρήνης», για να μην προχωρήσουμε και στην άγνοια επί ζητημάτων επιβίωσης. Κάποιοι κυκλοφορούν «εικονούδες» για να πουν στον λαό πως η ομοσπονδία είναι ο παράδεισος που όλοι ονειρευόμαστε.

Κάποιοι έφτασαν σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης, που αν αύριο ξεκουμπιστεί ο τουρκικός στρατός και μας αφήσει η Τουρκία να χτίσουμε το μέλλον μας, θα παραλύσουν. Δεν θα ξέρουν τι να ζητήσουν, τόσο πολύ συμβιβάστηκαν με την κατοχή, πράγμα που φαίνεται σε αυτά που γράφουν. Θεωρούν χρήσιμο ναχασκογελούν όταν οποιοσδήποτε κάνει αναφορά στην Τουρκία, λες και άλλος έκανε την εισβολή. Άλλοι γράφουν πως αν «αύριο» πουν οι Ε/κ «ΟΧΙ» σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα, θα «μετακομίσουν» στα κατεχόμενα και θα ζήσουν ως υπήκοοι του ψευδοκράτους. Ακούς, παππού Όργουελ;

Τέλος πάντων. Διαβάσαμε στον «Φιλελεύθερο» το ρεπορτάζ του Κώστα Βενιζέλου για τη σημερινή συνάντηση που (θα) είχαν Αναστασιάδης και Ακιντζί, όπου αναφέρεται ότι ο δεύτερος δεν συζητά επιστροφή εδαφών πέρα από περιθωριακές αναπροσαρμογές. Αντέδρασε, δυσανασχετώντας μάλιστα, σε αναφορά για τη Μόρφου λέγοντας επί λέξει: «Μα θέλετε και τη Μόρφου;», θεωρώντας προκλητικό (;) να ζητούν περισσότερα εδάφη οι Ελληνοκύπριοι. Το τραγικό της όλης υπόθεσης είναι το αν ο Ακιντζί αισθάνεται σουλτάνος στην περιοχή «του» ή το ότι δεν χτύπησε κανείς το χέρι στο τραπέζι μήπως και κατανοήσει ο Λεμεσιανός κατοχικός ηγέτης τι διάολο συμβαίνει στον τόπο;

Η Παιδεία δεν χρειάζεται «ισοδύναμα»

Του Χρήστου Γιανναρά

Ο​​ υπουργός Παιδείας κ. Nικόλαος Φίλης οφείλει να αποσύρει πάραυτα την τροπολογία (σε νομοσχέδιο για τα βοσκοτόπια!) που επαναφέρει την επιλογή στελεχών της εκπαίδευσης (διευθυντών στα σχολεία) με, κραυγαλέας αναξιοπιστίας, «συνεντεύξεις».

Oφείλει σε ποιον αυτή την απόσυρση ο κ. Φίλης; Tην οφείλει στην ελληνική κοινωνία που, παρά την εξαθλιωτική παρακμή της, δείχνει ότι μπορεί πια να διακρίνει ότι η επιβολή κομματικού κράτους, ιδιαίτερα στην Παιδεία, είναι ο κύριος, πρώτιστος και μέγιστος συντελεστής της παντοδαπής καταστροφής που βιώνει σήμερα, σαν καθημερινό εφιάλτη, βασανιστικόν, η χώρα.

Oφείλει ο κ. Φίλης την απόσυρση στο ίδιο του το κόμμα. Oχι γιατί η μηδενιστική ιδεολογία του «προοδευτικού» αμοραλισμού συνεπάγεται ενδοιασμούς για το κομματικό κράτος. Aλλά επειδή είναι όρος επιβίωσης για το κόμμα του (το κατάλαβε ακόμα και ο διαβόητος, για την εκδοχή του της αριστείας ως «ρετσινιάς», κ. Aριστείδης Mπαλτάς) να διαφοροποιηθεί από τα προκάτοχα της εξουσίας κόμματα. Διότι πράσινο και γαλάζιο ΠAΣOK απέδειξαν και στον πιο μειονεκτικό διανοητικά Eλλαδίτη ότι το πελατειακό των κομμάτων κράτος είναι η αποκλειστική αιτία για την καταβαράθρωση της οικονομίας, την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, τον διεθνή διασυρμό του Eλληνισμού.

Πέρα και από την επίγνωση ότι το κομματικό-πελατειακό κράτος είναι η αιτία του εξωφρενικού παράφρονος υπερδανεισμού της χώρας, αιτία της αποσύνθεσης των λειτουργιών του κράτους και της σιωπηρής νομιμοποίησης των λωποδυτών του κοινωνικού χρήματος, πέρα από όλα αυτά, σήμερα δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια λωποδυσίας. Διορισμοί στο Δημόσιο (ο κύριος συντελεστής δημιουργίας πελατειακού κράτους) έχουν εκ των πραγμάτων αποκλειστεί, μένει μόνο η διανομή διευθυντικών θέσεων που ελάχιστους (συνήθως τους πιο αδικημένους σε φυσικά προσόντα) ενδιαφέρει.

Εθνική ανεξαρτησία και απαλλαγή από τα μνημόνια

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Ο πολυτάραχος πολιτικός βίος της χώρας μας γνώρισε μόνο δύο Επαναστάσεις με ευρεία λαϊκή συμμετοχή, το 1821 και το 1940. Η Εθνική Ανεξαρτησίαήταν και στις δυο η κινητήρια δύναμη. Ο εσωτερικός, με ταξικά στοιχεία, Αγώνας, υποκινούμενος έξωθεν, ήταν και τις δυο φορές καταστροφή.

Μετά τη Γαλλική αστική Επανάσταση το 1789 και επί ένα αιώνα η εργατική τάξη έδωσε σκληρές, ταξικές, διαδοχικές μάχες, 1830-48-71, αλλά ηττήθηκε. Απροσδόκητα, όμως, στη Ρωσία, χάρη στην πολιτική ιδιοφυία του Λένιν, η μάχη δόθηκε εν ονόματι της εργατικής τάξης (οι εργάτες ήταν μόλις το 5% του πληθυσμού) και επικράτησε. Η Επανάσταση ήταν κατά κάποιο τρόπο «μικτή», είχε, δηλαδή, διακηρυκτικά, σαφή ταξική διάσταση αλλά πήρε μαζικό χαρακτήρα, με συμμετοχή λαού και στρατού, στο πλαίσιο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ως επίλογος. Στον 20^ο αιώνα η Εθνική Ανεξαρτησία πήρε τα ηνία από την «αμιγώς» ταξική σύγκρουση και με σημαία τον εθνικοαπελευθερωτικό, διαταξικό, αγώνα νίκησαν λαϊκές δυνάμεις πχ στην Κίνα, στο Βιετνάμ ή στη Γιουγκοσλαβία και ανατράπηκε η αποικιοκρατία. Η «αλλαγή παραδείγματος» οφείλεται, μεταξύ άλλων, σε τρεις παράγοντες: Α) Οι Πόλεμοι (Α΄ και Β΄) ανέδειξαν ταΈθνη σε ρόλο πρωταγωνιστή και όχι τις Τάξεις, μαζικοποιώντας τους αγώνες. Β) Ο ιμπεριαλισμός  αντιπαράθεσε τις ισχυρές χώρες στις αδύναμες. Γ) Και τέλος η εργατική τάξη, ηττημένη, περιορίστηκε στους συνδικαλιστικούς αγώνες, όπως διαπίστωσε ο Λένιν. Και οι τρεις παράγοντες ισχύουν απολύτως έως σήμερα.