ρέπει τα πάντα να αντιμετωπίζονται τόσο πολιτικά; Να κρίνονται με μια σειρά προδιαγραφές και κριτήρια; «Μα ήταν απλά μια πρωτοβουλία 10 κοριτσιών». Όχι, εάν αυτό σημαίνει ακινησία ή προσμονή «ολοκληρωμένων πακέτων λύσης». Ναι, γιατί το «μανιφέστο» που ακολούθησε έγινε «γραμμή». Μερικές γενικές και ειδικές σκέψεις:
Οι έννοιες και οι λέξεις μοιάζουν να έχουν δραπετεύσει. Από τα συμφραζόμενά τους, από την ιστορία και τους τόπους τους, από όσα θέλουν να ονοματίσουν, από αυτούς που τις εκφέρουν. Σε ένα βαθμό και οι πράξεις. Το πρότζεκτ και η ιδεολογία του –αρχή, μέση και τέλος– ο πληθωρισμός γεγονότων και δηλώσεων δίχως βάρος, οι καινοτομίες, του καθενός τα γούστα, οι διαρκείς μεταλλάξεις. Σαν να έχει επιστρέψει η ακατάλληλη για ενηλίκους μέθοδος του «υπέρ και κατά», μαζί με τις ανάλογες στρατοπεδεύσεις, πολλές πια ως «ινσταλέισιον». Αν είναι μονάχα δείγματα μιας εποχής μεταμοντέρνας ή προϊόν της περιρρέουσας (ΤΙΝΑ) κανονικότητας ίσως δεν έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Κάπου πάντως υπάρχει μια διάλυση. Πρώτα ο κατακερματισμός των συνειδήσεων, η παβλοφική αντίδραση στα γεγονότα, «το δέντρο και όχι το δάσος» κι έπειτα οι πλαστές, αφηρημένες και άρον άρον ενοποιήσεις. Άλλες που έρχονται από τα παλιά -είτε ως καταφύγια για τους πολλούς είτε ως όπλα για τους λίγους- κι άλλες που νομίζουν ότι γρήγορα θα ανοίξουν φωτεινούς δρόμους. Αλλά και το «ομαδικό» που σαν να αποσυνδέθηκε από το «κοινωνικό». Το «πολιτικό» που φτώχυνε είτε ως «πολιτικό σκηνικό», είτε ως αδιαμεσολάβητη «κοινωνική εμπειρία». Το «δημόσιο» που παραέγινε αφηρημένο εξοβελίζοντας τη «συλλογικότητα». Το «οραματικό» που νομίζει ότι θα τα καταφέρει χωρίς την πολιτική και τις δυσκολίες της.