Σωτήρης Γουνελάς
Από τα αρχαία χρόνια άνθρωποι σοφοί τοποθετήθηκαν πολύ αρνητικά απέναντι στο χρήμα και στην αξία του. Ένας από αυτούς, ο Αριστοτέλης, διέκρινε την Οικο-νομία, δηλαδή την διαχείριση της οικίας, την εξασφάλιση των αναγκαίων αγαθών, και την ανάλογη ρύθμιση της Πόλης, από την ‘χρηματιστική’ Οικονομία, δηλαδή την Οικονομία που μοναδικό σκοπό της έχει το κέρδος. Δεν χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία για να καταλάβουμε ότι εδώ και πέντε τουλάχιστον αιώνες ο κόσμος πορεύεται με βάση αυτήν την δεύτερη, την ‘χρηματιστική’ οικονομία, αφού βασικός σκοπός του λεγόμενου κεφαλαιοκρατικού συστήματος είναι η μέγιστη κερδοφορία.
Οι αρχαιοελληνικές θεωρήσεις διασταυρώνονται και με την παράδοση των Προφητών της Π. Διαθήκης αλλά και με τις τοποθετήσεις των Πατέρων της Εκκλησίας. Θα μπορούσε με μια φράση να ειπωθεί ότι, Ιουδαϊκή και χριστιανική γνήσια Θεολογία και Παράδοση υποστηρίζουν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά της ‘χρηματιστικής’ Οικονομίας, ή σε σημερινή γλώσσα, από την νεοφιλελεύθερη και επεκτατική ή ιμπεριαλιστική θεώρηση της ζωής. Στη βάση των θρησκευτικών θεωρήσεων και προτάσεων, ειδικά της ιουδαιοχριστιανικής Παράδοσης βρίσκεται η αντίληψη του ανθρώπου ως ‘θείας εικόνας’ που κοινωνεί με ένα Θεό που συμπάσχει με σύνολη την κτίση. Η ιστορία των Εβραίων και των χριστιανών, ειδικά σε ορισμένες περιόδους αποτελεί αντιπαράθεση ανάμεσα σε ένα πνεύμα αγάπης, φιλανθρωπίας, κοινότητας-κοινωνίας και στο αντίθετό του, ή αν θέλετε, ανάμεσα σε ένα Θεό που ενδιαφέρεται και μεριμνά για τις ζωές όλων των ανθρώπων και σε ένα Θεό που συγκεντρώνει και σωρεύει αγαθά για λίγους.