Λίγο μετά την τουρκική εισβολή, ο Ραούφ Ντενκτάς, είχε συναντηθεί στα Κατεχόμενα με Αμερικανούς βουλευτές. Συνοδεύοντας τους στην έξοδο του γραφείου του, μετά τη συνάντηση, τους είχε πει τα εξής: «Δώστε μου χρόνο, να περάσουν δυο-τρεις γενιές και το Κυπριακό θα λυθεί μόνο του».
Κάποιοι, αν όχι όλοι οι βουλευτές, ενδεχομένως να μην είχαν λάβει υπόψη τα όσα τους είχε αναφέρει. Δεν μπορούσαν, άλλωστε, να εκτιμήσουν πως το Κυπριακό θα έμενε, βάση σχεδιασμού, άλυτο, ώστε μέσα από την εδραίωση των κατοχικών δεδομένων, να προκύψει και η "λύση", συμφωνημένη ή μη. Στο παιχνίδι αυτό, που είναι μια παγίδα, έπεσε η ελληνική πλευρά από την αρχή.
Κάτω από το βάρος των εξελίξεων, με τις ηγεσίες να κυριαρχούνται από το σύνδρομο της ήττας, ξεκίνησαν ατέρμονες διαδικασίες διαπραγματεύσεων, με ατζέντα την μέσω του διαλόγου νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Η ακολουθούμενη πολιτική στηρίχθηκε και στηρίζεται μέχρι σήμερα, στη λογική του «δώσε-δώσε» και αυτό επειδή διαχρονικά θεωρήθηκε πως με τον εξευμενισμό της τουρκικής πλευράς, θα σπάσει το αδιέξοδο και θα φέρει λύση.
Εκ του αποτελέσματος επιβεβαιώνεται πως αυτό δεν έγινε ποτέ, ούτε και θα γίνει. Το μόνο "επίτευγμα" αυτής της τακτικής ήταν να φορτώσει τις συζητήσεις με υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς, που βαθμηδόν οδήγησαν στην διαμόρφωση ενός μορφώματος μη λειτουργικού, διαχωριστικού και με ρυθμίσεις, που αναπαράγουν τις αντιπαραθέσεις και τον εθνικισμό. Στην παρούσα φάση, μια νέα προσπάθεια φαίνεται να είναι στα σκαριά.
«Διχοτόμηση της θάλασσας»
Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, από τον περασμένο Οκτώβριο, είχε εξαγγείλει την πρόθεση του να συγκαλέσει άτυπη Πενταμερή Διάσκεψη για το Κυπριακό. Όχι τυχαία, η Άγκυρα στηρίζει αυτή την προσπάθεια για νέα Διάσκεψη. Στόχος να θέσει τις προσεγγίσεις της, που εκ των πραγμάτων δεν θα γίνουν αποδεκτές, να υπάρξει αδιέξοδο και η όποια νέα προσπάθεια να ξεκινήσει με βάση τα νέα δεδομένα. Δηλαδή, «από το σημείο που διακόπηκαν», όπως συνηθίζεται, πολλές φορές απερίσκεπτα, να λέγεται.