Ο κακέκτυπος νεο-διπολισμός – Από το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ - Λαοκράτης Βάσσης

 

O  «βυθός» της Μεταπολίτευσης και η στρατηγική διάσταση του μεταπολιτευτικού διπολισμού (δικομματισμού) θα έπρεπε να είναι απολύτως φωτισμένος, κυρίως υπό το πρίσμα της χρεοκοπίας. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει. Πέραν της ανυπαρξίας καθορισμού αιτιώδους σχέσης του διπολισμού με τη χρεοκοπία, υπάρχουν και οι βαρύνουσας πολιτικής σημασίας πρόσφατες μεροληπτικές αναγνώσεις της Μεταπολίτευσης και του ρόλου βασικών πρωταγωνιστών της από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κακέκτυπος νεο-διπολισμός, άλλωστε, οικοδομείται με τη σύμπραξή του.

Υπενθυμίζω το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου με τις επιλεκτικές ‘αγιοποιήσεις’ του, σκόπιμες ή μη, αλλά και αφελείς υπόρρητες αναζητήσεις και καλλιέργεια αντίστοιχων ‘δικαιώσεων’. Θα προσπαθήσω να φωτίσω, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, τη μείζονα παραπλανητική διάσταση τόσο του μεταπολιτευτικού διπολισμού, όσο και του προκύπτοντος εν τοις πράγμασι νέου διπολισμού.

Ο μεταπολιτευτικός διπολισμός εκτυλίχτηκε επί του αρχιτεκτονημένου απ’ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μεταπολιτευτικού στρατηγικού πλαισίου μιας νέας για τα ελληνικά δεδομένα αστικής νομιμότητας. Επρόκειτο για βαθιά τομή στο πολιτικό μας σύστημα, την οποία η Αριστερά, βραχυκυκλωμένη στην ιστορικότητα της κρίσης της και καθηλωμένη (παρελθοκεντρικά) στον ιδεολογικό της μικρόκοσμο, δεν μπόρεσε να αναγνώσει σωστά. Δεν μπόρεσε να καταλάβει τον πραγματικό χαρακτήρα της δικομματικής διαχείρισης αυτής της νέας αστικής νομιμότητας, οπότε και τον αντι-δικομματικό, έκτοτε, χαρακτήρα μιας επί της ουσίας αντιδεξιάς (αριστερής) πολιτικής.

Από την πλευρά του, ο Ανδρέας Παπανδρέου, κάνοντας παιχνίδι υψηλής πολιτικής τακτικής, προσχώρησε κατά βάθος στη στρατηγική αυτής της νέας αστικής νομιμότητας, επικαλύπτοντας την επιλογή του με περίσσεια αντιδεξιών ιαχών. Που ήταν και η παραπλανητική χρυσόσκονη για να καθηλώνεται η ευάλωτη και αυτοακυρούμενη (λόγω, κυρίως, του παρωχημένου και μετεμφυλιακής αναφοράς αντι-δεξιϊσμού της) Αριστερά στο περιθώριο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής. Όπερ και εγένετο.

Ο μεταπολιτευτικός δικομματισμός, που ήταν η εφαρμογή και στην Ελλάδα της δοκιμασμένης στη Δύση διαχειριστικής στρατηγικής του αστισμού, ήταν ένας πλασματικός διπολισμός. Η συχνά οξύτατη αντιδεξιά γλώσσα του Ανδρέα μόνο πλασματικά και παραπλανητικά αντιστοιχούσε στην ουσιαστική αντίθεση ανάμεσα στη Δεξιά και στην αντι-Δεξιά στο μεταπολιτευτικό πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο.

Η ‘πράσινη’ λογική

Αντιδεξιά πολιτική – Κομματική ρητορική και (μετα)μνημονιακή πραγματικότητα - Λαοκράτης Βάσσης

 

Το ανελαστικά αδυσώπητο δίλημμα για την Ελλάδα ήταν και είναι: διαχειριστική υποτέλεια ή εθνική αξιοπρέπεια. Αυτό ορίζει το μέγα πρόταγμα της κατεπειγόντως ζητούμενης εθνικής μας στρατηγικής. Που, για μια ακόμη φορά στη δύσκολη ιστορία μας, είναι η ανάκτηση της χαμένης εθνικής μας αυτεξουσιότητας και της συνακόλουθης εθνικής μας ανεξαρτησίας κι όχι η καλλιεργούμενη μνημονιακή και μεταμνημονιακή ειμαρμένη.

Ως έχει η κατάστασή μας, κάθε τι άλλο εντάσσεται στην ανηλεή στρατηγική της νεοαποικιακής υποτέλειάς μας. Όπου πια, όχι όπως στις παλιές αποικίες, διεκπεραιώνουμε οι ίδιοι τους όρους της δια των διαμεσολαβητικών μεταξύ των επικυρίαρχων και του λαού μας θεσμών αντιπροσώπευσής μας. Με προεξάρχουσα σ’ αυτό τον ρόλο όλη την ηγεσία του τόπου μας, περίπου κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε ή και παριστάνοντας πως ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας. Επειδή, όμως, δεν ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας, δεν έχουμε άλλο δρόμο πέραν αυτού της ανάκτησής της.

Γιατί, ό,τι κι αν λέγεται, το πολύ τονισμένο μέγα δίλημμα της συντελεσθείσας χρεοκοπίας δεν χωράει σε μεταμφιέσεις και δεν ετεροχρονίζεται. Που σημαίνει, εντέλει, πως αυτό ορίζει την πραγματική αντίθεση και το συνακόλουθο πραγματικό δίπολο: εμείς, οι επικυριαρχούμενοι απ’ τη μια μεριά και οι επικυρίαρχοί μας, μαζί με τους ‘νεο-κοτσαμπάσηδες’, απ’ την άλλη. Προδιαγράφοντας αμείλικτα την ανεξαρτησιακή λογική της ακολουθητέας εθνικής μας πολιτικής.

Διευκρινίζω πως οι κρίσιμες αναλύσεις περί των διπόλων δεν συνιστούν, αλίμονο, κλείσιμο του ματιού σε απλοϊκούς και ανιστόρητους εξισωτισμούς του είδους: «τι Παπάγος τι Πλαστήρας». Που τώρα μεταφράζεται, τηρουμένων των αναλογιών, σε «τι Τσίπρας τι Μητσοτάκης«.

Δύο ερωτήματα

«Πρεσπικά» σημαινόμενα

Γράφει ο Λαοκράτης Βάσσης/ www.e-dromos.gr

Με δεδομένο πως δεν μπορούν να εκτιμηθούν σε όλες τους τις διαστάσεις τα μείζονα παρεπόμενα, ιδίως τα «δυνητικά», της «Συμφωνίας των Πρεσπών», θα καταθέσω κάποιες (σκεπτικιστικές) παρατηρήσεις επί των «σημαινομένων» της.

ΠΡΩΤΗ: Ό,τι κι αν λέγεται, το «Μακεδονικό» δεν λύθηκε. Αν λύση είναι το να βγει το κεντρί του «μακεδονισμού» απ’ τη ράχη μας. Απλώς πέρασε σε άλλη (και άδηλη) φάση του, όπως μάλιστα το επιβαρύναμε με τη συγκεκριμένη «Συμφωνία». Γιατί δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί, με πειστική σοβαρότητα, πως η αφύσικη αναγνώριση Βόρειας Μακεδονίας των …Μακεδόνων (με μακεδονική γλώσσα, μακεδονική ιθαγένεια και μακεδονικό λαό), που είναι η απόλυτη νομιμοποίηση του «μακεδονισμού», συνιστά και λύση του «προβλήματος».

ΔΕΥΤΕΡΗ: Υπ’ αυτό το πρίσμα, οι «Πρέσπες» αναγιγνώσκονται ως επεισόδιο της οδυνηρά βιούμενης εθνικής μας «ήττας» ( Χρεοκοπία-ΓΑΠ, Καστελόριζο, 2010). Κι όσο ήταν «ιδιοκτησία» μας τα Μνημόνια, για κάποιους …ήταν, άλλο τόσο είναι «ιδιοκτησίας» μας και η «Συμφωνία των Πρεσπών», που κι αυτή για κάποιους …είναι. Που σημαίνει πως σε συνθήκες «ήττας», οριζόμενης απ’ την ευρω/δυτική επικυριαρχία (όπως φρόντισε να μας το θυμίσει με την «επιθεώρησή» της η κυρία Μέρκελ στο παραπέντε της επικύρωσης της «Συμφωνίας» απ’ τη Βουλή μας, κάτι που είχε κάνει νωρίτερα και με το Σκοπιανό προτεκτοράτο!), δεν μπορούσε παρά να τη διαπερνά λογική ήττας. Αλλιώς, δεν θα …υπογραφόταν.

ΤΡΙΤΗ: Είναι, όμως, «επεισόδιο» οφειλόμενο και στο προ Χρεοκοπίας μας γενικότερο έλλειμμα εθνικής στρατηγικής. Απ’ το οποίο προφανώς και δεν εξαιρείται το «Μακεδονικό», με τις παλιότερες «αριστερές» και τις νεότερες «δεξιές» αμαρτίες του. Όπου, στις «δεξιές» βαραίνουν ιδιαίτερα οι επιβληθείσες κρίσιμες παραλείψεις …χάριν της «Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Μακεδονίας» κατά τις επιθυμίες των Αμερικανών (μετά τη «στροφή Τίτο»!). Περίπου όπως τώρα, που, επειγόμενοι να βάλουν την νεότευκτη χώρα στο ΝΑΤΟ, κάτι που δεν «εκμεταλλευτήκαμε», μας έσυραν άρον-άρον και με τους συγκεκριμένους όρους στην υπογραφή της «Συμφωνίας».

ΣΤΑ ΑΚΡΑ «Λευτέρης Γείτονας» (Α΄ Μέρος)

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να δείτε το βίντεο...

29Ιαν2019 – ΣΤΑ ΑΚΡΑ «Λευτέρης Γείτονας» (Α΄ Μέρος)

«Λευτέρης Γείτονας» (Α΄ Μέρος)

Τη διαδρομή του από το χωριό του στην Ήπειρο έως τα εκπαιδευτήρια Γείτονα στη Βάρη αφηγείται -σε δύο μέρη- ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος των εκπαιδευτηρίων, Λευτέρης Γείτονας, στην εκπομπή «ΣΤΑ ΑΚΡΑ» με τη Βίκυ Φλέσσα, την Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019 και την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019 στις 10 το βράδυ στην ΕΡΤ2.

Στο πρώτο μέρος της εκπομπής, ο Δάσκαλος Λευτέρης με το Δ κεφαλαίο μάς μιλά για μία άλλη Ελλάδα. Ανατρέχει στα παιδικά του χρόνια, όταν είχε για τροφό του την πενία αλλά και την αγάπη για τα γράμματα.

Νομίζουν ότι έβγαλαν το κεντρί του Μακεδονισμού! - Λαοκράτης Βάσσης

Ανήκοντας στους ρεαλιστές, αλλά όχι στους πολύ ρεαλιστές, υποστήριζα, τον λογικό ελληνικό συμβιβασμό, τη σύνθετη δηλαδή ονομασία για λύση του Μακεδονικού προβλήματος. Με τη σύνθετη ονομασία να ορίζει καθαρά τον γεωγραφικό και μόνο χαρακτήρα του όρου Μακεδονία (erga omnes), μιας κι οι γείτονές μας, σλαβογενείς, αλβανογενείς και ό,τι άλλο, κατοικούν (και) σε ένα κομμάτι του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας. Λύση, όμως, χωρίς ιησουίτικες αμφισημίες, που, κατά βάθος, θα αναιρούν την καθαρότητα του γεωγραφικού προσδιορισμού.

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ανησυχώντας για τα τεκταινόμενα, κυρίως γιατί ήταν έκδηλη η γεωπολιτικού χαρακτήρα «βούληση» των ευρω/δυτικών επικυρίαρχών μας, δημοσίευσα κείμενο με τον εύγλωττο τίτλο: «Το κεντρί του μακεδονισμού», θέλοντας να τονίσω το αυτονόητο, πως δηλαδή το μέγα επίδικο του «προβλήματος», ως γενετική του ρίζα, είναι το τοξικό ιδεολόγημα του «μακεδονισμού». Οπότε και ευθέως συνακόλουθη η ταύτιση της λύσης του, όχι του κλεισίματός του, με το να βγει αυτό το «κεντρί» απ΄τη ράχη μας. Έτσι ώστε να εκλείψουν οριστικά και οι παρενέργειές του, όχι μόνο στη δική μας ζωή αλλά και στη ζωή της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων.

Πολύ θα ήθελα, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών, να διαπίστωνα πως το «κεντρί» βγήκε κι ένα δύσκολο πρόβλημα επιτέλους λύθηκε. Χωρίς να αφήνονται ανοιχτές κερκόπορτες για να ξαναβρυκολακιάσει, αν και όποτε, σε μελλοντικούς αναδασμούς των Βαλκανίων. Δυστυχώς όμως, όσο κι αν ελαστικοποιήσω τα κριτήριά μου, το ζύγι των «υπέρ» και των «κατά», παρ’ ότι κάποια πράγματα δεν ζυγίζονται, μόνο θετικό δεν μου βγαίνει. Για να μην πω πως η ζυγαριά γυρίζει ανάποδα, όταν βάζω στο ζύγι τα περί «μακεδονικής ιθαγένειας» (άρθρο 1β) και «μακεδονικής γλώσσας» (άρθρο 1γ) των γειτόνων μας.

Γιατί, όσο κι αν συναναγνωστούν οι ρήτρες για τη γλώσσα και την ιθαγένεια και με τα υπαρκτά αντίβαρά τους, όπως τα δηλούμενα στο άρθρο 7, μόνο αν παραβιάζαμε τους κανόνες της κοινής λογικής θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως το «κεντρί» βγήκε απ’ τη ράχη μας και από την ευρύτερη περιοχή μας. Καθώς, όχι μόνο δεν βγήκε αλλά και νομιμοποιήθηκε για πρώτη φορά απ΄τους μόνους που, ως θύματα του σφετερισμού ταυτοτικών ιστορικών-πολιτιστικών μας στοιχείων, μπορούσαμε να νομιμοποιήσαμε τα «σφετερισμένα», όλα ή μέρος τους. Κάτι που πράξαμε, νομιμοποιώντας, μέσα από την αναγνώριση «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδονικής ιθαγένειας», τον εσώτερο πυρήνα του «ιδεολογήματος του μακεδονισμού», που είναι η «μακεδονική» εθνοτική του βάση.

Στρουθοκαμηλισμός

Nομίζουν ότι βγάλανε το κεντρί του Μακεδονισμού-Λαοκράτης Βάσσης

Ανήκοντας στους ρεαλιστές, αλλά όχι στους πολύ ρεαλιστές, υποστήριζα, τον λογικό ελληνικό συμβιβασμό, τη σύνθετη δηλαδή ονομασία για λύση του «μακεδονικού προβλήματος». Με τη σύνθετη ονομασία να ορίζει καθαρά τον γεωγραφικό και μόνο χαρακτήρα του όρου Μακεδονία (erga omnes), μιας κι οι γείτονές μας, σλαβογενείς, αλβανογενείς και ό,τι άλλο, κατοικούν (και) σε ένα κομμάτι του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας. Λύση, όμως, χωρίς ιησουίτικες αμφισημίες, που, κατά βάθος, θα αναιρούν την καθαρότητα του γεωγραφικού προσδιορισμού.

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ανησυχώντας για τα τεκταινόμενα, κυρίως γιατί ήταν έκδηλη η γεωπολιτικού χαρακτήρα «βούληση» των ευρω/δυτικών επικυρίαρχών μας, δημοσίευσα κείμενο με τον εύγλωττο τίτλο: «Το κεντρί του μακεδονισμού», θέλοντας να τονίσω το αυτονόητο, πως δηλαδή το μέγα επίδικο του «προβλήματος», ως γενετική του ρίζα, είναι το τοξικό ιδεολόγημα του «μακεδονισμού».

Οπότε και ευθέως συνακόλουθη η ταύτιση της λύσης του, όχι του … κλεισίματός του, με το να βγει αυτό το «κεντρί» απ΄τη ράχη μας. Έτσι ώστε να εκλείψουν οριστικά και οι παρενέργειές του, όχι μόνο στη δική μας ζωή αλλά και στη ζωή της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων.

Πολύ θα ήθελα, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τη «Συμφωνία των Πρεσπών», να διαπίστωνα πως το «κεντρί» βγήκε κι ένα δύσκολο πρόβλημα επιτέλους λύθηκε. Χωρίς να αφήνονται ανοιχτές κερκόπορτες για να ξαναβρικολακιάσει, αν και όποτε, σε μελλοντικούς αναδασμούς των Βαλκανίων. Δυστυχώς όμως, όσο κι αν ελαστικοποιήσω τα κριτήριά μου, το ζύγι των «υπέρ» και των «κατά», παρ’ ότι κάποια πράγματα δεν ζυγίζονται, μόνο θετικό δεν μου βγαίνει. Για να μην πω πως η ζυγαριά γυρίζει ανάποδα, όταν βάζω στο ζύγι τα περί «μακεδονικής ιθαγένειας» (αρθ.1β) και «μακεδονικής γλώσσας» (αρθ.1γ) των γειτόνων μας.

Γιατί, όσο κι αν συναναγνωστούν οι ρήτρες για τη «γλώσσα» και την «ιθαγένεια» και με τα υπαρκτά «αντίβαρά» τους, όπως τα δηλούμενα στο «άρθρο 7», μόνο αν παραβιάζαμε τους κανόνες της κοινής λογικής θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως το «κεντρί» βγήκε απ’ τη ράχη μας και από την ευρύτερη περιοχή μας. Καθώς, όχι μόνο δεν βγήκε αλλά και νομιμοποιήθηκε για πρώτη φορά απ΄τους μόνους που, ως θύματα του «σφετερισμού» ταυτοτικών ιστορικο/πολιτιστικών μας στοιχείων, μπορούσαμε να νομιμοποιήσαμε τα «σφετερισμένα», όλα ή μέρος τους. Κάτι που πράξαμε, νομιμοποιώντας, μέσα από την αναγνώριση «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδονικής ιθαγένειας», τον εσώτερο πυρήνα του «ιδεολογήματος του μακεδονισμού», που είναι η «μακεδονική» εθνοτική του βάση.

Η πολιτιστική διάσταση της εθνικής συνεννόησης

του Λαοκράτη Βάσση

@vassilis markezinisFacebook

Βρισκόμαστε ως έθνος, ως Ελλάδα και Ελληνισμός, σε μια απ’ τις οριακότερες «στιγμές» της νεότερης ιστορίας μας. Κι αυτό κυρίως εξαιτίας τριών παραγόντων: Πρώτον, της δημογραφικής μας συρρίκνωσης, αν όχι κατάρρευσης. Δεύτερον, της βαθιάς πολιτιστικής μας κρίσης, που αγγίζει το ίδιο το ταυτοτικό πολιτιστικό μας κύτταρο. Και τρίτον, της χρεοκοπίας μας, από το 2010 και εντεύθεν, που, μεταξύ άλλων, επιδείνωσε τους υπαρξιακούς δείκτες της εθνικής μας ανεξαρτησίας και της εθνικής μας ασφάλειας.

Οπότε, ούτε λόγος, η εθνική συνεννόηση είναι το εκ των ουκ άνευ ζητούμενο, για να ανακόψουμε τον παρακμιακό κατήφορο, συστρατευόμενοι στην προσπάθεια αναστροφής και ανάκαμψης της πορείας μας προς το μέλλον. Με αυτά κατά νουν, θα αναφερθώ στην πολιτιστική διάσταση της κατεπειγόντως αναγκαίας εθνικής μας συνεννόησης, αναδεικνύοντας, ως προϋπόθεσή της, την κοινή εν-νόηση των όσων ορίζουν την ταυτοτική πολιτιστική μας υπόσταση, την εθνική μας δηλαδή υπόσταση και την εθνική μας μοίρα.

Γιατί, χωρίς αυτές τις μείζονες κοινές εν-νοήσεις και τις συνακόλουθές τους μείζονες παραδοχές για το έθνος μας, δεν μπορούμε να μιλάμε για εθνική συνεννόηση. Οι μείζονες αυτές κοινές εν-νοήσεις και παραδοχές είναι:

Πρώτη: Είμαστε έθνος με μακρά ιστορία και πολιτισμό, όχι χώρος, έθνος-πατρίδα και όχι χώρα-χώρος, με ό,τι αυτή η θέση σημαίνει και ορίζει.

Έξι παραδοχές για τον ελληνικό πολιτισμό

Γράφει ο Λαοκράτης Βάσσης  – 

Η εποχή που ζούμε είναι η εποχή της κρίσης. Κρίσης όχι μόνο οικονομικής, αλλά και πολιτικής, ηθικής, πολιτιστικής. Η κοινωνία μας μοιάζει σαν χαμένη, να περιφέρεται σαν φάντασμα στους λαβυρίνθους της ιστορίας. Στις δύσκολες περιόδους οφείλουμε να έχουμε πυξίδα την ιστορία και τον πολιτισμό. Οι Έλληνες, ευτυχώς, σε αυτό το επίπεδο έχουμε γερές βάσεις. Ας ξεκινήσουμε, όμως, τον εγκλιματισμό μας στα του ελληνικού πολιτισμού, με κάποιες κρίσιμες και χρήσιμες παραδοχές:

Παραδοχή πρώτη

Ο Ελληνισμός, στην πνευματική του διάσταση, δεν είναι θρησκεία και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με όρους μεταφυσικής, ως αξιακό δηλαδή σύστημα αναλλοίωτο στο χρόνο. Με την ίδια λογική, ο Ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι (κλειστό) σύστημα ιδεών επίσης αναλλοίωτο στο χρόνο. Είναι φιλοσοφία ζωής, που προκαλεί τους καιρούς με τη διαχρονική της ποιότητα και την αντοχή της.

Παραδοχή δεύτερη

Η ελληνικότητα δεν είναι δόγμα και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δόγμα, κλειστό δηλαδή σύστημα κανόνων που ορίζουν πότε ένα έργο είναι ή δεν είναι ελληνικό και που γενικώς ξεχωρίζουν ό,τι το ελληνικό από το μη ελληνικό.  Η ελληνικότητα είναι μια ιδιαίτερη αίσθηση και ένα ιδιαίτερο άρωμα που αναδίδει η εξακολουθητικά δημιουργούμενη και διαμορφούμενη ελληνική πολιτιστική ταυτότητα «ως στάση ζωής και τρόπος του υπάρχειν» (Ζηζιούλας).

Εθισμός στον διαχειριστικό νεο-ραγιαδισμό

Γράφει ο Λαοκράτης Βάσσης  – 

Οι μεροληπτικές «αναγνώσεις» της Μεταπολίτευσης δεν μπορούν να θολώσουν την αλήθεια: αφενός για τον χαρακτήρα της χρεοκοπίας και αφετέρου για τη βαθύτερη (μεταπολιτευτική) αιτιότητά της, που απογυμνώνει τους υπεύθυνους της πρόκλησης και διάπραξης αυτού του εγκλήματος εις βάρος του τόπου μας. Η χρεοκοπία δεν είναι απλά ένα οδυνηρό επεισόδιο, ιδίως στην οικονομική διάσταση της χώρας μας, αλλά ένα βαθύ ρήγμα στην ιστορική κανονικότητα της πορείας της προς το μέλλον, ένας εγκλωβισμός στον διαχειριστικό νεο-ραγιαδισμό.

Έκτοτε, μετέπεσε σε καθεστώς μετανεωτερικής αποικίας, εντός μάλιστα Ευρωζώνης. Με τους αντιπροσωπευτικούς μας θεσμούς, ως διαμεσολαβητικούς πλέον μεταξύ της ευρωδυτικής επικυριαρχίας και του λαού μας, να μη συνιστούν, όπως σε κάθε κανονική χώρα, αυθεντική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας και αυθεντική έκφραση, συνακολούθως, της εθνικής μας αυτεξουσιότητας και ανεξαρτησίας. Ένα, επίσης, βαθύ ρήγμα που ορίζει:

• Πρώτον, το τέλος της Μεταπολίτευσης, όσο κι αν αντιστέκονται και ανακυκλώνονται οι νοσηρότητές της, όπως δείχνει η άγονη οκταετής διαχείριση των συνεπειών αυτού του ρήγματος.

Αριστεία: κακοποιήσεις εκ δεξιών κι αριστερών

Η σωστή αντίληψη για την αριστεία πρέπει να αποφύγει και τον κοινωνικό δαρβινισμό και τον κοινωνικό εξισωτισμό. Κρίσιμη σημασία για την καλλιέργεια κλίματος αριστείας είναι συνάρτηση του κλίματος αξιοκρατίας και δημοκρατίας.

Γράφει ο Λαοκράτης Βάσσης  – 

Έστω και παραβιάζοντας ανοιχτές θύρες, θα ήθελα εξ αρχής να σημειώσω ότι η αριστεία υποφέρει παρομοίως, αν έχουμε γνώμονα την αριστοτελική μεσότητα, και από την φετιχοποίησή της και από την απαξίωσή της. Όπου, για να μιλήσουμε με όρους πολιτικής γεωγραφίας, η φετιχοποίηση και ο ομότροπος κοινωνικός δαρβινισμός, ως υπερβολή, είναι η εκτροπή και η ιδεολογική παραμόρφωσή της απ’ τα «δεξιά». Ενώ η απαξίωση και ο ομότροπος κοινωνικός εξισωτισμός, ως έλλειψη, είναι η εκτροπή και η ιδεολογική παραμόρφωσή της απ’ τα «αριστερά».

Που σημαίνει πως, πέραν προφανώς των προειρημένων ιδεολογικών ή, καλύτερα, ιδεολογηματικών ακροτήτων, σε μονοσήμαντα «ατομοκεντρική» και «κοινωνιοκεντρική» αντιπαραθετική βάση, αυτό που εντέλει κάνει την αριστεία αγαθό, με τη βαθύτερή του σημασία, είναι η αξιακή της βάση. Την ορίζουσα και προσδιορίζουσα με το κατ’ αρετήν της την κοινωνική της διάσταση, την κοινωνική της δηλαδή ωφελιμότητα και ανταποδοτικότητα (ως προστιθέμενη θεμελιακή της ιδιότητα!).

Το κεντρί του “Μακεδονισμού”

του Λαοκράτη Βάσση  – 

Πριν από δέκα χρόνια (29-2-2008) δημοσίευσα στο περιοδικό ΑΝΤΙ ένα μικρό κείμενο με τίτλο “Η σκοπιανή μας τύφλωση”. Το αναδημοσιεύω αυτούσιο, προσθέτοντας λίγες παρατηρήσεις επικαιροποίησής του. Καθώς, όπως φαίνεται, βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις, χωρίς όμως να έχουμε ξεφύγει απ’ τις κακοδαιμονίες μας και το αρρωστημένο κλίμα της τύφλωσής μας περί το Μακεδονικό πρόβλημα.  Ιδού, λοιπόν, το παλιό αυτό κείμενο, που δυστυχώς, μόνο ανεπίκαιρο δεν μοιάζει να είναι:

«Όταν σκέφτομαι την εθνική μας αβελτηρία στο “Σκοπιανό”, ούτε λαός ευκαιρίας να ήμασταν, ο νους μου πάει στο στίχο του Τάσου Γαλάτη: Συβαρίτες και Αβδηρίτες, «Έλληνες το γένος εσμέν». Απ’ τη μια άκρη οι κατ’ επάγγελμα “πατριδοφύλακες” με τις περικεφαλαίες του Μεγαλέξανδρου στα άδεια κεφάλια τους, κι απ’ την άλλη οι κατ’ επάγγελμα “αντιεθνικιστές” να αντιμετωπίζουν το θέμα σαν να είναι Λουξεμβούργιοι!  Κι ανάμεσά τους κοπάδι οι Συβαρίτες και οι Αβδηρίτες να μετακινούμαστε κατά περίσταση μεταξύ “εθνικού μεγαλοϊδεατισμού” και “εθνικής αποϊδεοποίησης”. Ένας χυλός, χωρίς κεφαλαιοποιημένη ιστορική μνήμη, χωρίς κεφαλαιοποιημένη θεσμική μνήμη, χωρίς κεφαλαιοποιημένη συλλογική σοφία.

Κι οι πολιτικές μας ηγεσίες κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας, όπως κι εμείς κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους, με τον «ρεαλιστή» Μητσοτάκη να είναι ο Νέστορας της πολιτικής μας ζωής!  Αυτός ο αθεόφοβος που διαπραγματευόταν για λύση στο πρόβλημα, πιστεύοντας ο ίδιος πως το όνομα “Μακεδονία” μετά από δέκα χρόνια δεν θα το θυμάται κανείς!

Αναρωτιέμαι αν εμείς, ένας λαός με τρισχιλιετή ιστορία, διδαχτήκαμε κάτι απ’ την υποδειγματική σταθερότητα και σοβαρότητα των χτεσινών Σκοπιανών στην υπεράσπιση του εθνολογικού τους σφετερισμού. Αν, έστω από τούδε και στο εξής, θα αποφασίσουμε να κινηθούμε, όπως αυτοί, με υποδειγματική σταθερότητα και σοβαρότητα, για να μην επιτρέψουμε αυτόν τον αντιστόρητο και επικίνδυνο σφετερισμό, διαμηνύοντας προς κάθε κατεύθυνση πως δεν διατιθέμεθα να πληρώσουμε το λογαριασμό του στρατηγικού αναδασμού των Βαλκανίων. Κι όχι απλώς να το διαμηνύσουμε, αλλά να το εννοούμε κιόλας.

Άλλο ευρωπαϊσμός άλλο ευρωπάθεια

του Λαοκράτη Βάσση  – 

Συζητώντας για το μέλλον της Ευρώπης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε, εντός μάλιστα Ευρωζώνης, μετανεωτερική αποικία. Που σημαίνει πως είναι κατάφωρα παραβιασμένη η ισοτιμία της παρουσίας της Ελλάδας στην ΕΕ. Χωρίς να ταυτίζουμε Ευρώπη και ΕΕ, πρέπει να προσεγγίζουμε σωστά τη σχέση Ελλάδας-Ευρώπης και συνακόλουθα Ελλάδας-ΕΕ. Γνωρίζοντας πως η ευρωπαϊκότητα δεν είναι για μας προσκτώμενη (ή υπό πρόσκτηση), αλλά σύμφυτη ιδιότητά μας. Υπό την έννοια πως είναι εν πολλοίς ελληνική η εννοιολογική συγκρότηση του ευρωπαϊκού δυτικού πολιτισμού.

Είναι άλλης τάξης πρόβλημα οι όποιες αναγκαίες τεχνοκρατικού χαρακτήρα προσαρμογές μας σε ευρωδυτικά πρότυπα. Γι’ αυτό και είναι τουλάχιστον ανελλήνιστες οι απόψεις ενός ευρωπαθούς μέρους της διανόησης μας που έχουν μια οιονεί προσαρτηματική λογική έναντι της Ευρώπης (να γίνουμε Ευρωπαίοι!). Ξανατονίζοντας πως οι όποιες τεχνοκρατικού χαρακτήρα υστερήσεις μας, δεν γίνεται να εγείρουν πρόβλημα ευρωπαϊκότητας για τη συνιδρυτική της Ευρώπης Ελλάδα.

Εί μη μόνον αν δεν πιστεύουμε στην ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους και στη διϊστορικότητα της ελληνικής ταυτότητας και άλλα τέτοια παρόμοια. Που τρέφουν την προσαρτηματική ευρωπάθεια της αποεθνοποιητικής και αποταυτοποιητικής μερίδας της ultra εκσυγχρονιστικής μεταπολιτευτικής μας διανόησης.

Η πολιτιστική ιδιαιτερότητα της Ελλάδας

Διάλεξη Λ. Βάσση: «Η αξιακή ιδιαιτερότητα της ελληνικής πνευματικής παράδοσης» (βίντεο)

Στα πλαίσια των διαλέξεων, της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού  «Παράδοση και εκσυγχρονισμός – Δίλημμα ή σύνθεση;» την Τρίτη 19 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε διάλεξη του εκπαιδευτικού και συγγραφέα, Λαοκράτη Βάσση. Η διάλεξη έχει τίτλο:
Η αξιακή ιδιαιτερότητα της ελληνικής πνευματικής παράδοσης

Πολιτιστική ιθαγένεια και Αριστερά

του Λαοκράτη Βάσση  – 

Η έννοια της πολιτιστικής ιθαγένειας είναι ένα από τα πλέον ναρκοθετημένα ζητήματα, από αυτά που τα συνοδεύουν απίθανες συγχύσεις, αλλά και αμφίθυμες, δύσθυμες, έως και αλλεργικές αντιδράσεις στο άγγιγμά του. Προτρέχω να τονίσω όσο πιο καθαρά μπορώ πως οι «ρίζες», το «εθνικό», το «εθνο-πολιτιστικό» και το «ελληνικό», η ελληνική δηλαδή πολιτιστική ιθαγένεια, καλώς εννοούμενα, όχι μόνο δεν είναι ασύμβατα μεγέθη με την ελληνική Αριστερά, αλλά απολύτως αλληλοπροσδιοριζόμενες διαστάσεις της ταυτότητάς της.

Γιατί; Επειδή ο ελληνικός λαός, όπως και κάθε λαός, δεν είναι μια αφηρημένη συλλογικότητα με «φαντασιακά» κατασκευασμένη την πολιτιστική και εθνική του ταυτότητα. Είναι μια συγκεκριμένη, ιστορική και δρώσα συλλογικότητα, με αδιαμφισβήτητο το υπερτρισχιλιετές πολιτιστικό της βάθος, με ανεκτίμητα πολιτιστικά φορτία και εξαιρετικό αγωνιστικό ήθος ζωής σε κρίσιμες στιγμές της ιστορικής της διαδρομής. Κατά τον Σβορώνο, έχει την αντίσταση στο ιστορικο/πολιτισμικό της κύτταρο.

Αλίμονο αν η ελληνική Αριστερά αρνείται την ελληνική πολιτιστική ιθαγένεια, αν αποχρωματίζει εθνο/πολιτισμικά την κοινωνική της διάσταση, αν δεν εκφράζει καθολικά την «ψυχή» της ελληνικής συλλογικότητας. Με ανοιχτές πάντοτε όλες τις «πόρτες» κι όλα τα «παράθυρά» μας στον κόσμο, έτσι που το «εθνικό» (ελληνικό) να αναπέμπει στο «ευρωπαϊκό» και τα δυο μαζί στο «οικουμενικό». Στο πολύχρωμο οικουμενικό μέλλον της εναρμονισμένης συνύπαρξης όλων των εθνο/πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων του κόσμου μας.

Πολιτισμός και αριστερή "καθοδήγηση" του Λαοκράτη Βάσση  -  Η συντελούμενη παγκοσμιοποίηση, με το γκρίζο πολιτιστικό της πρόσωπο και τα λύματα της διακινούμενης υποκουλτούρας, αναδεικνύει ως πρώτη προτεραιότητα, ως στρατηγική προτεραιότητα, την πολιτική πολιτισμού των εθνικών συλλογικοτήτων. Δι’ αυτής και η σωστή άμυνα, πέρα από αφελείς λογικές αμυντικής περιχαράκωσης, απέναντι στην επελαύνουσα πολιτιστική ισοπέδωση. Που σημαίνει πως στην ομιχλώδη τροχιά της, η πολιτιστική πρωτοπορία είναι … Λαοκράτης Βάσσης Διαβάστε περισσότερα...

Να βγάλουμε τη χανάκα από τον λαιμό μας

Του Λαοκράτη Βάσση 

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Στους δύσκολους καιρούς τείνουμε να αναζητούμε βοήθεια απ’ έξω. Όμως αυτό είναι λάθος. Είναι προς τα μέσα που πρέπει να ψάξουμε. Στους δύσκολους καιρούς πρέπει να κρατηθούμε από την ψυχή μας!

Από τότε που ξεκίνησαν οι υπογραφές των μνημονίων η κατάσταση της χώρας παραμένει απελπιστική. Η ηγέτιδα τάξη, για πάρα πολλούς λόγους δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που περνάει ο τόπος. Και, βεβαίως, αφού δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια, δεν έχει καταστρώσει και σωστή στρατηγική εξόδου από την κρίση. 

Είμαστε σε πτώση, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε εις βάθος την κατάστασή μας. Συνήθως τις μεγάλες κρίσεις τις συνοδεύει ένα σύμπτωμα: Είναι σαν να κουβαλάνε ναρκωτικό, εξαιτίας του οποίου οι άνθρωποι που υφίστανται τις κρίσεις δεν καταλαβαίνουν τα βαθύτερα αίτιά τους. Ή, αλλιώς, σαν να τις συνοδεύει αυτό που θα λέγαμε «σύνδρομο Τιτανικού». Δεν έχουμε φτάσει, όμως, ακόμα στον πάτο της κρίσης. Κατρακυλάμε.

Να βγάλουμε τη χανάκα…

Για να πατήσουμε φρένο στον κατήφορο, πρέπει να καταλάβουμε το βάθος της κρίσης και να υπάρξει ένας εθνικός συναγερμός, με στόχο, σε κάποια χρόνια, να βγούμε σε αυτό που θα λέγαμε «μετατροϊκανό ξέφωτο». Μας κατάντησαν χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας! Χώρα η οποία, λίγα χρόνια πριν από τα διακόσια της απελευθέρωσής μας από τους Τούρκους, έχει απωλέσει μεγάλο μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας.

Η εκφυλιστική κληρονομιά του «Πολυτεχνείου»

Εργο του Σωτήρη Σόρογκα: Παπαρούνα σε πέτρες, 1970 (ακρυλικό σε μουσαμά, 70x100 εκ. Ιδιωτική συλλογή)

Του ΛΑΟΚΡΑΤΗ ΒΑΣΣΗ,

φιλολόγου, συγγραφέα

Ηταν μια ιερή στιγμή το «Πολυτεχνείο», που τη χαλάσαμε με τις υπερβολές στη μυθοποίησή της και με την ανίερη εκμετάλλευσή της. Δεν περιφρουρήσαμε την ιερότητα αυτής της στιγμής κι ούτε μπολιάσαμε την πολιτική μας ζωή και προπαντός τις νέες γενιές με το αξιακό της «διά ταύτα». Στο βάθος της προπαγανδιστικής διαχείρισης του «Πολυτεχνείου» αναγιγνώσκει κανείς την τραγική «κενότητα» της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής.

Δεν είναι που, εν πολλοίς, χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για τις ανεπάρκειες του αντιδικτατορικού αγώνα μας, αλλά που χρησιμοποιήθηκε εξακολουθητικά ως άλλοθι και για τις μεταπολιτευτικές πολιτικές μας ανεπάρκειες, με τις επετειακές πορείες να είναι η «ηχηρή» και «ογκώδης» έκφρασή τους.

Για να μην αναφερθώ σε άλλα «περίεργα» όπως: η ανταγωνιστική ιδιοποίηση του «μύθου» απ’ τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, η «ιδιοκτησιακή» κατοχή της Σημαίας του Πολυτεχνείου από κάποια απ’ αυτές, η εξακολουθητική και προκλητική εξαργύρωση από στελέχη της εξέγερσης της αγωνιστικής τους «επιταγής» στο μεταπολιτευτικό πολιτικό χρηματιστήριο… στις πλάτες της μεγάλης πλειοψηφίας των συντρόφων τους, η ανούσια «θεατρικότητα» των επετειακών εορτασμών στα σχολεία, διανθισμένων με τις κατ’ έθιμον… καταλήψεις, που, μαζί με τις πολύ συνήθεις των πανεπιστημιακών σχολών, είναι και η πιο ακραία εκδοχή της εκφυλιστικής του «μίμησης». Είναι αυτές οι «καταλήψεις», πλην των κινηματικών τους εξαιρέσεων, μια κληρονομημένη αγωνιστική «κουλτούρα» την οποία (ως εκφυλιστική κληρονομιά του «Πολυτεχνείου») πληρώσαμε ακριβά.

Από τον προγονολατρικό εθνοκεντρισμό στην εσπεριόπληκτη αποδόμηση

Του Λαοκράτη Βάσση  

Στις δύσκολες περιόδους της κοινωνικής αποσάρθρωσης και γενικότερης παρακμής που διανύει ο τόπος μας, υπάρχει μεγάλη ανάγκη επαναπροσδιορισμού των πολιτιστικών-ταυτοτικών στοιχείων που αποτελούν τη συγκολλητική ουσία του κοινωνικού ιστού. Δυστυχώς, εκ των πραγμάτων, αποκαλύπτεται ένα γενικότερο έλλειμμα σε αυτό το πεδίο απ’ τη μεριά της Πολιτείας, αλλά και ειδικότερα απ’ τη μεριά της Αριστεράς.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

ΑΛΛΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΕΥΡΩΠΑΘΕΙΑ/ Του Λαοκράτη Βάσση