Πώς τα κρατικά μέσα των ΗΠΑ μετονομάζουν τους συνεργάτες των Ναζί ως μαχητές της ελευθερίας

Σε μια προσπάθεια να επαναπροσδιοριστούν οι ρίζες του ουκρανικού κρατιδίου, τα εγκλήματα πολέμου του Στέπαν Μπαντέρα ασπρίζουν

Του  Glenn Diesen , Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Νοτιοανατολικής Νορβηγίας και συντάκτη στο περιοδικό Russia in Global Affairs. Ακολουθήστε τον στο Twitter  @glenn_diesen .

Ακτιβιστές ουκρανικών εθνικιστικών κομμάτων συμμετέχουν σε συγκέντρωση για τον εορτασμό της 112ης επετείου από τη γέννηση του Στέπαν Μπαντέρα, ενός από τους ιδρυτές της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), στο Κίεβο της Ουκρανίας. © Sputnik / Stringer

Το ουκρανικό κανάλι του κρατικού τηλεοπτικού σταθμού των ΗΠΑ RFERL καταβάλλει συντονισμένη προσπάθεια για να αποκαταστήσει τη ζωή και την κληρονομιά του συνεργάτη των Ναζί της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Στέπαν Μπαντέρα, ο οποίος ευρέως θεωρείται από τους ιστορικούς ότι ήταν εγκληματίας πολέμου.

Ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε από τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα, καταχωρισμένο ως «ξένος πράκτορας» στη Ρωσία, νωρίτερα αυτό το μήνα υποστήριξε ότι οι Ουκρανοί είναι βαθιά διχασμένοι σχετικά με το αν ο ηγέτης της εποχής του πολέμου ήταν ήρωας ή κακοποιός – ενώ έγειρε σε μεγάλο βαθμό υπέρ της αφήγησης του ήρωα. Η RFE/RL είναι μέρος του Οργανισμού των ΗΠΑ για τα Παγκόσμια ΜΜΕ, έναν οργανισμό που ελέγχεται από την κυβέρνηση, με ετήσιο προϋπολογισμό άνω των 800 εκατομμυρίων δολαρίων, ο οποίος είναι δεσμευμένος για την προώθηση των «στόχων εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών».

Ο Μπαντέρα ήταν ο επικεφαλής της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), η οποία σχημάτισε συμμαχία με το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ και έπαιξε ρόλο στη συγκέντρωση των Εβραίων, την εκτέλεση αμάχων και την καταπολέμηση της προέλασης του Κόκκινου Στρατού. Πολλά μέλη του OUN τελικά πολέμησαν ως μέρος της εξ ολοκλήρου ουκρανικής 1ης Γαλικιανής μεραρχίας των Waffen SS, μιας μονάδας που αναπτύχθηκε σε τοπικό επίπεδο υπό τον έλεγχο ναζί διοικητών. Οι απόγονοι αυτού του επιθετικού εθνικιστικού κινήματος συνεχίζουν να κρατούν ψηλά τον Μπαντέρα ως το αντι-ρωσικό ιδεολογικό τους πρόσωπο. Ο Μπαντέρα έχει συνδεθεί με μια σειρά περιστατικών γενοκτονίας εν καιρώ πολέμου που πραγματοποιήθηκαν σε Πολωνούς και Εβραίους σε μερικά από τα χειρότερα εγκλήματα που έχει δει ποτέ η Ευρώπη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: Γιατί επενέβη το στρατιωτικό μπλοκ υπό τη Ρωσία στο Καζακστάν;

Πολλοί από τους υποστηρικτές του διαδραματίζουν επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική και πολιτική ζωή της Ουκρανίας, και έχουν απολαύσει την υποστήριξη και την τέρψη από τη Δύση. Οι ΗΠΑ δεν έχουν από μόνες τους μια ιδεολογική ροπή προς τον νεοναζισμό, τουλάχιστον στο mainstream, αλλά οι πολιτικές τους καταλήγουν στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Η Ουάσιγκτον συχνά σπρώχνει τους αντιπάλους της ο ένας εναντίον του άλλου, όπως όλες οι προηγούμενες αυτοκρατορίες ακολούθησαν τη στρατηγική του διαίρει και βασίλευε, και σε αρκετές περιπτώσεις είχε συμφέρον να στηρίξει τους φασίστες ως κορυφαίους αντιπάλους της Σοβιετικής Ένωσης και της Ρωσίας.

Οι τρέχουσες προσπάθειες για τη μετατροπή της Ανατολικής Ευρώπης σε μια αντιρωσική γραμμή του μετώπου δίνουν για άλλη μια φορά κίνητρα για την εξύμνηση των εγκληματιών πολέμου από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως τα κύρια φώτα του ουκρανικού κράτους.

Σύμμαχοι εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης

Νίκος Τζιανίδης

Συντάκτης-Αρθρογράφος

Είδαμε την ταινία Καλάβρυτα 1943: Άθλια προπαγάνδα - Τελικά μάθαμε ότι οι Γερμανοί ήταν φίλοι μας!

επόμενο άρθρο

«Καλάβρυτα 1943». Δεν ήταν μόνο ο «καλός αυστριακός» που (μας) προκάλεσε, ήταν ολόκληρη η ταινία!  

Επέστρεφα με μιαν αγωνία από την κινηματογραφική αίθουσα, για να μην ξεχάσω. Προσπαθούσα να τα φυλάξω όσα με εξόργισαν και όσα μου προκάλεσαν αποστροφή. Και δεν χρειάστηκε κόπος πολύς. Όσο η ώρα περνούσε, τόσο αυτά που με θύμωσαν με κυρίευαν περισσότερο. Η ταινία «Καλάβρυτα 1943», ήταν από την αρχή μέχρι τέλους της, μια απόπειρα εξαγνισμού για τους Ναζί! Έτσι ακριβώς και δεν υπερβάλω. Ήταν μια οιονεί κάθαρση, μια προσπάθεια αναζήτησης ελαφρυντικών στοιχείων (πρόχειρη, αλλά ουσιαστική) για την δικαιολόγηση των ηθικών ρύπων, που άφησαν πίσω τους οι «δήμιοι του 20ου αιώνα». Να τα πάρουμε με τη σειρά; Να τα πάρουμε!

Τα 6 σημεία της ταινίας που χωρούν συζήτηση

1: Η γερμανίδα δικηγόρος της κυβέρνησης, που καλείται να αντικρούσει τα επιχειρήματα των αντιδίκων Καλαβρυτινών, οι οποίοι απαιτούσαν αποζημιώσεις από το γερμανικό κράτος, έρχεται σε επαφή με το «παρελθόν» της πόλης που κάτοικοί της σφαγιάσθηκαν ανηλεώς και με περισσή αίσθηση ευθύνης θέτει το δάχτυλο επί των τύπον των ανοιχτών πληγών. Ο σκληρός γραφειοκράτης Γερμανός αίφνης εμφανίζεται ως ευαισθητοποιημένος με συναισθηματικό ενδιαφέρον για τον αντίπαλό του! Γιατί; Θα δούμε στη συνέχεια.

Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

 

Γιάννης Ψυχοπαίδης – Μορφές του ’21

Του Λαοκράτη Βάσση

   α.  Καθώς έχουμε εισέλθει στο τελευταίο τρίμηνο της διακοσιοστής επετείου του ΄21, είναι βέβαιον πως θα ενταθούν οι «ταριχευτικές επεμβάσεις» στο (πολύ ενοχλητικό!) ανεξαρτησιακό και αξιακό, γενικότερα, «γονιδίωμά» του.

    Με προέχουσα, πάντοτε, την εθνική αποταυτοποίηση, στη συστημική τροχιά της νεο/ταξικής ευρω/προσαρμοστικότητητας. Όπως αυτή επικαλύπτεται με περίσσειαν ιδεολογηματικής χρυσόσκονης από μετανεωτερικό συμφυρμό: «νεο/φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού» και «μεταφυσικού διεθνισμού».

  β.   Κι αυτό, γιατί το ’21, ως «πλάτανος με βαθύ ρίζωμα» (Σαράντος Καργάκος) στην ελληνική διαχρονία, ως «πύρωμα ψυχής» (Κωστής Παλαμάς) και ως «πύρινο άνθος και ακατάλυτος καημός της Ρωμιοσύνης» (Χρ. Μαλεβίτσης), είναι ο μέγας εθνο/αναγεννητικός σταθμός μας. Που δένει με αξιακούς αρμούς τον νεότερο με τον προαιώνιο Ελληνισμό.

   Όχι εθνο/γενετικόςσταθμός, όπως τον θέλει η επιστημονικοφανής «αλχημεία» του ιστορικού αναθεωρητισμού, αλλά εθνο/αναγεννητικός , με στέρεη τη θεμελίωσή του στην ελληνική αιωνιότητα. Όπως αυτή προκύπτει και ορίζεται απ’ την πολύ σύνθετη ιστορική συνέχεια του έθνους μας. Επιβεβαιούμενη και όχι αναιρούμενη ακόμη κι απ’ τη μείζονα «ασυνεχή συνέχεια» της δύσκολης μετάβασης απ’ την αρχαία ελληνική θρησκεία στον Χριστιανισμό. ΄Οπου, η Ορθοδοξία, με διασταλτική ερμηνεία, είναι η … ελληνοποιημένη του εκδοχή.

γ.   Με τη «συνέχεια» να υποτάσσει την «ασυνέχεια» στο ελληνικό αξιακό βίωμα ζωής . Όπως το βρίσκουμε στην πολιτιστική φιλοσοφία του λαού μας (παραδοσιακό πολιτιστικό πρότυπο και ελληνικός/ταυτοτικός τρόπος του υπάρχειν), με την εσώτερη βαθιά ενότητά της και την ανεκτίμητη αντοχή της στη μεγάλη χρονική διάρκεια.

    Καθώς, η βαθιά ενότητα, συνυφαινόμενη με την ιστορικο/πολιτιστική  σ υ ν έ χ ε ι α, είναι η αξιακή μήτρα της εθνο/ταυτοτικής μας υπόστασης. Στην οποία  κυοφορήθηκε το ΄21 με την καθοριστική για το μέλλον μας εθνο/αναγεννητική του δυναμική. Όπως, συνακολούθως, είναι και η βάση της ιδιοπρόσωπης αυτονομίας μας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Της παρομοίως αρνούμενης και αντιμαχόμενης: τόσο τον ομφαλοσκοπικό απομονωτισμό όσο και την  εθνο/μηδενιστική  «ενσωμάτωσή» μας στην «Ευρώπη» ( να γίνουμε…Ευρωπαίοι!)

δ.   Τούτων δοθέντων, θα αναδείξω ως επιμύθιο, κατ’ ανάγκην σηματοδοτικά, τις τρεις κύριες διαστάσεις του αληθινού χαρακτήρα του ΄21. Αυτές που υποσκάπτει κατά σύστημα ο νεο/ιστορικός αναθεωρητισμός, επιχειρώντας να αναπροσδιορίσει το ταυτοτικό μας πολιτιστικό «κύτταρο».

• Με πρώτη διάσταση την εθνική, να σημαίνει πως: Το

’21  είναι Επανάσταση έθνους, του αρχέγονου ελληνικού έθνους, που δημιουργεί κράτος, το Νέο ελληνικό Κράτος, με συλλογικό υποκείμενο όλον τον ελληνικό λαό κι όχι μια τάξη ή κοινωνικά του στρώματα. Προπαντός όχι, όπως θέλει το εθνο/γενετικό ιδεολόγημα, επανάσταση που δημιουργεί κράτος και … έθνος. Κατά αναμηρυκαστική μεταφορά στα καθ’ ημάς αγγλο-σαξονικής κοπής σχηματικών λογικών, που «αγνοούν»» την πραγματικότητα των ιστορικών λαών, σαν τον ελληνικό και όχι μόνο. Με τα υπαρκτά αστικά και κοινωνικά γνωρίσματα της Εθνικής μας Επανάστασης να μη δικαιολογούν, παρά με σκόπιμη υποκατάσταση του όλου απ’ το μέρος, οπότε και με παραϊστορική «ανάγνωση», τη μονοσήμαντη θεώρησή της ως καθαρά αστικής ή κοινωνικής επανάστασης. Με τη θέση επ’ αυτού του Σβορώνου, που βλέπει «όλο το έθνος στον κοινό αγώνα για την ανεξαρτησία» (Επιθεώρηση Τέχνης,  τεύχος 23-24 , 1956), να είναι επιστημονικά αλλά και ευρύτερα οδηγητική. Καθώς, όπως δείχνουν και νεότερες τοποθετήσεις , πέραν των παλαιότερων (Σκληρού, Κορδάτου, Ζεβγού), το ’21 εξακολουθεί, παραδόξως, να «ταλαιπωρείται» ακόμη, μαζί με τις νεο/ιστορικές, και από απλοϊκές «αριστερές … παραναγνώσεις».

Σφυροκόπημα εναντίον του προγράμματος "MOG / Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα" από τον Αριστομένη Συγγελάκη

Συνέντευξη Αριστομένη Συγγελάκη στην εκπομπή των Ν. Μπογιόπουλου – Μ. Κοττάκη στον RealFM (19/3/21)

Η συνέντευξη του Αριστομένη Συγγελάκη στον REAL FM και τους δημοσιογράφους Μπογιοπουλος Νικολαος και Μανώλη Κοττάκη, το βράδυ της Παρασκευής 19.3.2021, εξελίχθηκε σε ένα σφυροκόπημα εναντίον του προγράμματος "MOG / Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα". 

Ακούστε το, είναι σύντομο κι αποκαλυπτικό για την εν εξελίξει απόπειρα του γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών να πλαστογραφήσει την Ιστορία της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης και να διαβρώσει τις συνειδήσεις της ελληνικής νεολαίας.

Δεν θα επιτρέψουμε στην γερμανική κρατική προπαγάνδα να διεισδύσει στα σχολεία μας! Ό,τι κι αν κάνουν, θα μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους!

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΝΗΜΗ & ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

Το γερμανικό Υπ. Εξωτερικών μάς «διδάσκει» Ιστορία

Βασίλης Λιόσης*

Τις τελευταίες δεκαετίες εξελίσσεται μία συστηματική και σχεδιασμένη επιχείρηση προκειμένου να αναθεωρηθεί η Ιστορία που αφορά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και τον ρόλο του ναζισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι Ερνστ Νόλτε, Ντέιβιντ Ίρβινγκ, Χάιντς Ρίχτερ, Νόρμαν Ντέιβις κ.ά..

Μαζί με αυτούς έχουν επιστρατευτεί και τα πολύ βαριά όπλα και αναφερόμαστε στην Ε.Ε. που έχει εκδώσει πλήθος «φιρμανιών» στα οποία φασισμός και ναζισμός εξισώνονται. Παράλληλα η Ε.Ε. διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις προκειμένου να αποδείξει αυτή την εξίσωση ενώ προσφάτως επιστρατεύτηκε και το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας σε αυτή την επιχείρηση.

Το γερμανικό ΥΠ.ΕΞ. ως αναθεωρητική δεξαμενή σκέψης

Οι προσπάθειες αναθεώρησης της ιστορίας διαφοροποιούνται στη μορφή τους. Υπάρχουν τόσο οι χοντροκομμένες όσο και οι εκλεπτυσμένες. Αυτές οι δεύτερες είναι και οι πιο επικίνδυνες. Και είναι τέτοιες διότι λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι οι ιστορικές μνήμες είναι ακόμη πολύ ισχυρές και ότι παρά την άνοδο των νεοναζιστικών δυνάμεων στην ευρωπαϊκή επικράτεια, υπάρχουν εκατομμύρια πολιτών με δημοκρατικό φρόνημα και απέχθεια στη βαρβαρότητα του φασισμού/ναζισμού. Επομένως, τα συνειδησιακά ρήγματα και η διαμόρφωση μιας στρεβλής ιστορικής αντίληψης δεν μπορούν να δημιουργηθούν μέσω της χοντροκομμένης προσέγγισης αλλά μέσω μιας άλλης με ένα επιστημονικοφανές επίχρισμα.

Οι «πλατφόρμες προφορικών μαρτυριών», η «νέα ιστορία» και το σχολείο

Μιχάλης Λυμπεράτος

Εδώ και τουλάχιστον μια 40ετία βρίσκεται σε εξέλιξη μια διεθνής απόπειρα αναθεώρησης των αντιλήψεων, των πεποιθήσεων και γνώσης για την ιστορία του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Προφανώς αυτό συνδέεται με την στρατηγική των μηχανισμών παγκοσμιοποίησης ώστε να αρθούν τα εμπόδια στην «επικοινωνία» μεταξύ των λαών στα πλαίσια της διεθνούς αγοράς, ιδίως όταν αυτά σχετίζονται με οδυνηρές μνήμες ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης χωρών, όπως αυτή που κορυφώθηκε με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σχετίζεται και με την επιδίωξη χωρών, όπως η Γερμανία, που πρωτοστάτησαν στη διαδικασία αυτή και απώλεσαν μεταπολεμικά, ως τιμωρία, την θέση τους στην διεθνή κοινότητα να αναδιατάξουν τις μεταξύ τους σχέσεις με τις άλλες υπερδυνάμεις και να επανέλθουν στους διεθνείς οργανισμούς παγκόσμιων αποφάσεων, όπως το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, χωρίς, μάλιστα, να αποκαταστήσουν και να αποδώσουν πίσω τμήμα της παραγόμενης υπεραξίας που δήωσαν στον πόλεμο.

Δεν είναι όλα αυτά ανεξάρτητα από την επανάκαμψη εθνικισμών μετά την πτώση ή παράλληλα με αυτήν των ανατολικών συστημάτων, όπως εκδηλώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, εθνικισμός που ανανεώνεται πρόσφατα υπό νέους όρους, συνεπεία της κρίσης του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και της ευχέρειας που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες της «κοινωνίας της γνώσης», ώστε να σταματήσει η εδαφική αναζήτηση φτηνής εργασίας και να αξιοποιηθεί η εξ αποστάσεως τηλε-ιδιοποίηση της, με αποτέλεσμα την στροφή επενδύσεων από την περιφέρεια στο «κέντρο». Το γεγονός ότι σταδιακά επανέρχεται το κέντρο βάρους στα «μητρικά» κεφάλαια των πολυεθνικών, και όχι πλέον μόνο στις τεχνολογίες αιχμής, όπως συνέβαινε μέχρι πρόσφατα, ενισχύει και τα έθνη-κράτη και τις ιδεολογίες που τους αντιστοιχούν. Ειδικά σε περιπτώσεις, όπως η Γερμανία, η οικονομική ευχέρεια που της παρείχε η επιτελική της θέση μέσα στην Ε.Ε και τα κέντρα αποφάσεων της, επιβοήθησε στην οικονομική της γιγάντωση, κάτι που διεκδικεί τώρα και σε αναφορά με τις παγκόσμιες σφαίρες εξουσίας, υπερβαίνοντας τον τυπικό αποκλεισμό της από αυτές. Σε μια εποχή γενικής αναθέρμανσης των εθνικισμών χώρες που ελέγχουν τις οικονομικές διαδικασίες σε περιφερειακούς συνασπισμούς αναζητούν διακαώς να επιλύσουν τις υπάρχουσες ιστορικά διαμορφωμένες «δυσπιστίες».

Το ζήτημα της Επετείου των 200 χρόνων

Δημήτρης Μάρτος

Το 2021 σηματοδοτείται από δύο συλλογικές υποχρεώσεις: την αντιμετώπιση της πανδημίας και τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Μιλώντας ιδιαίτερα για την επέτειο των 200 χρόνων, μπορούμε να πούμε ότι καθορίζεται και από την έξαρση της μόνιμης εθνικής απειλής: την επεκτατικότητα της Τουρκίας, που για την αντιμετώπισή της χρειάζεται όχι μόνο στρατιωτική, αλλά και παλλαϊκή ετοιμότητα.

Η Επανάσταση του 1821 γίνεται το δημιουργικό ιστορικό υπόστρωμα τροχισμού των εθνικών μας αντανακλαστικών. Και υπ’ αυτήν την έννοια το ζήτημα δεν εξαντλείται στις ενέργειες μιας κρατικο-ιδιωτικής επετειακής επιχείρησης, που ακούει στο όνομα "Επιτροπή Ελλάδα 2021". Η Επιτροπή αυτή, με ανούσιο τίτλο αφού δεν αναφέρεται ούτε σε επέτειο και ούτε στο 1821, θα διαχειρισθεί, στο όνομα του ελληνικού λαού, τα 200 χρόνια από την επανάσταση.

Η συμμετοχή στην Επιτροπή προσώπων που έχουν εκφραστεί, μέσα από βιβλία, άρθρα και τηλεοπτικές σειρές (!), για πρόσωπα και γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης, με αμφιλεγόμενες πολιτικοϊδεολογικές στοχεύσεις, όπως είναι η υπέρβαση της εθνικής συνείδησης για χάρη μιας "ευρωπαϊκής" και ο κατευνασμός της τουρκικής επεκτατικότητας, δημιουργούν βάσιμες ανησυχίες για το αν οι εκδηλώσεις για το 1821 θα συναρτηθούν με το εθνικό ζήτημα, που είναι η κατανόηση και η αντιμετώπιση του "τουρκικού προβλήματος".

Υπ’ αυτήν την έννοια κινδυνεύει να μαγαριστεί το βασικότερο ιστορικό υπόστρωμα απ’ όπου αντλεί ο ελληνικός εθνι(κι)σμός-πατριωτισμός τις εμπνεύσεις και τα παραδείγματά του. Έτσι, μπορεί να δούμε ανάλογες αποκαθηλωτικές προσεγγίσεις, σαν αυτές της σειράς "1821", του ΣΚΑΙ (2011) για τον Κολοκοτρώνη, τον αντιπροσωπευτικότερο ήρωα της Επανάστασης, επειδή δεν ικανοποιούσε ο συμβολισμός του, σε μια περίοδο που ο ελληνικός λαός αμφισβητούσε τον μονόδρομο των μνημονίων και άρα έπρεπε να αναθερμανθεί η δυτικοφροσύνη του.

Υποβάθμιση του ελληνικού διαφωτισμού

Μέσα από την υπερπροβολή προσωπικών παραμέτρων της ζωής του και παρουσιαζόμενος ως «ιδιοτελής», μαγαριζόταν η ηρωική του εικόνα, ενώ αναβαθμιζόταν η εικόνα του δυτικίζοντα Μαυροκορδάτου, παρουσιαζόμενος ως «ανιδιοτελής». Μπορεί ακόμη να δούμε μέλη της Επιτροπής να υποβαθμίζουν τον ελληνοβαλκανικό διαφωτισμό, είτε ως ασήμαντη υποσημείωση στο δυτικοευρωπαϊκό διαφωτισμό, είτε ως «ρωγμή στη συνέχεια» του Ελληνισμού και ότι ορθώς το ελληνικό κράτος, ως έκφραση του δυτικοευρωπαϊκού διαφωτισμού, απώθησε ως άχρηστα τα κείμενα και το "ήθος" του.

Να υπονοηθεί, κατά συνέπεια και η Επανάσταση του 1821, σαν ρωγμή στη συνέχεια του Ελληνισμού, επειδή αυτή θεωρείται μέρος του ελληνοβαλκανικού διαφωτισμού. Το ότι όμως ο ντόπιος διαφωτισμός αχρηστεύτηκε, δεν οφείλεται στην ασυνέχεια, αλλά στη συνέχειά του, στο νήμα του Ελληνισμού. Οφείλεται στο αποικιοκρατικό πρόγραμμα των Βαυαρών-δυτικών που πρόκρινε μια νέα εθνική ταυτότητα, ομογενοποιημένη γύρω από το νόημα και τη γεωγραφία της Αθήνας και όχι γύρω από τη βυζαντινή, κωνσταντινουπολιτικο-κεντρική και πλουραλιστική ταυτότητα και γεωγραφία του επαναστατικού Ελληνισμού.

Έλληνες, Γερμανοί και Ιστορία

Του Γιώργου Μαργαρίτη 

Καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ

Το ενδιαφέρον του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών για τη – στη βάση ειδικών προγραμμάτων – διδασκαλία της Ιστορίας της περιόδου της γερμανικής Κατοχής στα ελληνικά σχολεία είναι ασυνήθιστη κίνηση στα διπλωματικά ήθη και έθιμα. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν συνέβη τίποτε αντίστοιχο σε συγγενικές περιπτώσεις. Εάν δηλαδή το γαλλικό, λόγου χάρη, υπουργείο Εξωτερικών εκδήλωσε ποτέ ενδιαφέρον για τη διδασκαλία της Ιστορίας της γαλλικής αποικιοκρατίας στα σχολεία της Αλγερίας ή του Βιετνάμ. Δεδομένου ότι στα κράτη που δημιουργήθηκαν στο τέλος της αποικιοκρατίας ο απελευθερωτικός αγώνας ενάντια στους ξένους δυνάστες είναι ιδρυτική παράδοση της εθνικής τους υπόστασης, τυχόν ανάμειξη του χθεσινού δυνάστη στη διαχείριση της Ιστορίας θα ήταν τουλάχιστον ενοχλητική. 

Με τη Γερμανία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η γερμανική, λόγου χάρη, αποικιοκρατική παρουσία στη Ναμίμπια δεν έφερε τίποτε το καλό για τους κατοίκους της μικρής αυτής χώρας. Οι κάτοικοί της, η φυλή των Χερρέρος, εξοντώθηκαν μεθοδικά και «επιστημονικά», τα δε κρανία τους κοσμούν ώς σήμερα τα ανθρωπολογικά μουσεία της Γερμανίας. Ως «αρνητές» του πολιτισμού οι «άγριοι» αυτοί έπρεπε να μελετηθούν από την επιστήμη. Ώς εδώ τίποτε δεν ξεχωρίζει τους Γερμανούς από Γάλλους, Βρετανούς, Ολλανδούς ή Βέλγους αποικιοκράτες. 
Στη διαχείριση της πικρής αυτής ιστορίας – ή «μνήμης», όπως οι οπαδοί του σύγχρονου αγνωστικισμού θα προτιμούσαν να την ονομάζουν – οι διαφορές είναι εμφανείς. Σε αντίθεση με τον παρονομαστή του «ας το ξεχάσουμε» που πριμοδοτούν Βρετανοί, Γάλλοι και λοιποί, οι Γερμανοί επιμένουν σε μια πιο ενεργή «διαχείριση». Ένα μεγάλο μέρος των «δωρεών», «ενισχύσεων», «παρεμβάσεων» που επιδαψιλεύει η γερμανική κυβέρνηση στην αντίστοιχη της Ναμίμπια, αφορά την εκπαίδευση. Σχολεία και πανεπιστήμια με γερμανική αρχιτεκτονική, γερμανική οργάνωση και ενίοτε γερμανικά ονόματα κοσμούσαν το Windhoek και μόρφωναν την άρχουσα τάξη της χώρας, τουλάχιστον πριν να εμφανιστούν οι νέοι ανταγωνιστές: σήμερα το λαμπρότερο κτήριο της πόλης είναι η κινεζική πρεσβεία και τα λύκεια φέρουν νέα ονόματα, όπως «Μάο Τσε Τουγκ»! Το αντάλλαγμα ήταν να ξεχαστούν οι Χερρέρος. 

ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΣΥΓΓΕΛΑΚΗΣ-ΕΣΔΟΓΕ- ΔΙΚΤΥΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΩΝ: »ΟΧΙ» ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Ο Ν.Βαγενάς απαντά στον Α.Λιάκο

Μυθοπλασίες

ΒΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 09/10/2011, 05:45

1

Στην προηγούµενη επιφυλλίδα µου (7 Αυγούστου) σχολιάζοντας εκείνο το είδος της ιστοριογραφίας που θάλλει ιδιαίτερα σήµερα στον τόπο µας το χαρακτήριζα έκθεση θεωρητικών ιδεών. Χαρακτηρισµός ήπιος, αν σκεφτούµε ότι τις ιδέες αυτές η εν λόγω ιστοριογραφία τις εφαρµόζει σε ένα πεδίο τα ουσιώδη ιστορικά στοιχεία του οποίου παραβλέπει, αν δεν αγνοεί. Θα σχολιάσω ένα ακόµη δείγµα αυτής της ιστοριογραφίας, για την οποία θα ήταν ακριβέστερος ο χαρακτηρισµός µυθοπλασιακή. ∆ιαβάζουµε: «Κανείς δεν διανοήθηκε να γράψει ιστορία του ελληνικού έθνους πριν από τη συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους» (Α. Λιάκος, «Το Βήµα», 6.3.2005).

Η παραπάνω βεβαιότητα είναι τόσο εσφαλµένη ώστε να αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να διατυπώνεται από έναν ιστορικό· πολλώ µάλλον όταν ο ιστορικός αυτός δηλώνει όχι µόνο ότι δεν υπάρχει ιστοριογραφία για το ελληνικό έθνος πριν από τη συγκρότησή του ως κράτους, αλλά και ότι γνωρίζει την ίδια τη σκέψη των πριν από το 1830 ανθρώπων ως προς αυτό. ∆ιότι υπάρχει και πριν από το 1830 στον ελληνικό χώρο – ήδη από τα µέσα του 18ου αιώνα – µια συζήτηση περί εθνικής ιστοριογραφίας, γενικότερα, αλλά και περί ελληνικής – που αντανακλά ανάλογες συζητήσεις του ευρωπαϊκού ∆ιαφωτισµού – όπως και υπάρχουν ιστορίες του ελληνικού έθνους που γράφονταν και που γράφτηκαν.

Ακριβέστερα: Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων που διαψεύδουν το περιεχόµενο του παραπάνω χωρίου:

1) Οσοι όχι µόνο διανοήθηκαν αλλά και έγραψαν ιστορία του ελληνικού έθνους πριν από τη συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους.

2) Οσοι διανοήθηκαν να γράψουν.

3) Οσοι είναι πιθανότερο να διανοήθηκαν παρά να µη διανοήθηκαν.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι Ι. ∆ονάς Πασχάλης, το βιβλίο του οποίου Επιστολή απολογητική (1793 στα ιταλικά, ελλην. µτφρ. 1802) περιέχει µιαν «Επιτοµήν βραχυτάτην της ιστορικής περιόδου των Ελλήνων», που είναι µια σύνοψη της ιστορίας του ελληνικού έθνους από την αρχαία εποχή ως το τέλος του 18ου αιώνα· ο Ι. Ρίζος Νερουλός, του οποίου η Histoire moderne de la Grece (1828) είναι ιστορία του ελληνικού έθνους από την εποχή των Σταυροφοριών ως το 1828· ο Ι. Καποδίστριας που συνεργάστηκε (το 1823) στη συγγραφή της Histoire του Νερουλού· ο Κ. Κούµας, που η Νεωτάτη Ιστορία του περιέχει (µε τίτλο «Ελληνες») µιαν ιστορία του ελληνικού έθνους από την πτώση της Κωνσταντινούπολης ως την ίδρυση του ελληνικού εθνικού κράτους (δηµοσιεύθηκε το 1832 αλλά «έγινε διανοητή» αρκετά χρόνια πριν)· και οι εξής ξένοι που δηµοσίευσαν ιστορία του νεοελληνικού έθνους: Rabbe (1824), Raffenel (1825), Villemain (1825) και Carrel (1825).

Η Μονή της Χώρας και οι ανιστόρητοι της χώρας μας

Του Κωνσταντίνου Χολέβα

Άπαξ Ναός, εσαεί Ναός! Στη συνείδηση των Ορθοδόξων Ελλήνων η Μονή της Χώρας δεν είναι μουσείο ούτε τζαμί. Ο Ναός της και το παρεκκλήσιό της είναι και παραμένουν Ορθόδοξοι Ναοί. Ό,τι κι αν κάνουν οι νεο-οθωμανοί καταληψίες, ο Χριστός πάντα θα είναι Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ και η Παναγία θα είναι πάντα Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΧΩΡΗΤΟΥ, όπως αγιογραφούνται στην ιστορική αυτή Μονή της Κωνσταντινουπόλεως.

Διαμαρτυρόμαστε και ορθώς για τα αίσχη του Ερντογάν. Απευθυνόμαστε στη διεθνή κοινότητα, διότι η Αγία Σοφία και η Μονή της Χώρας προστατεύονται από την ΟΥΝΕΣΚΟ. Όμως πόσα γνωρίζουμε εμείς οι Νεοέλληνες για τον Ελληνικό και Χριστιανικό Πολιτισμό του Βυζαντίου /Ρωμανίας; Τι διδάσκονται οι μαθητές στα σχολεία μας για την Ορθόδοξη αγιογραφία, ναοδομία και τέχνη; Πόσα γνωρίζουμε για την ελληνική συνείδηση και την εντυπωσιακή ελληνική παιδεία κορυφαίων εκφραστών του Βυζαντινού πολιτισμού; Και όμως υπάρχουν ξένοι που μελέτησαν αυτή την περίοδο και κατέληξαν σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Ο Άγγλος Πάτρικ Λή Φέρμορ έγινε γνωστός ως στρατιωτικός, όταν έδρασε στην Κρήτη επί Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετείχε στην απαγωγή του Γερμανού Στρατηγού Κράιπε. Μελέτησε την ελληνική ιστορία σε όλη τη διαχρονία της και τα κυριώτερα συμπεράσματά του τα καταθέτει στο βιβλίο του με τίτλο «Μάνη». Εκδόθηκε στα εληνικά από τον ΚΕΔΡΟ το 1972 και επανεκδόθηκε το 2007. Η μετάφραση είναι του πρώην Πρωθυπουργού Τζαννή Τζαννετάκη. Εκεί ο Φέρμορ αφιερώνει ένα εκτενέστατο κεφάλαιο στην Ορθόδοξη Βυζαντινή αγιογραφία και εκφράζει τη βεβαιότητα ότι ο Βυζαντινός πολιτισμός είναι σύνθεση της Χριστιανικής Ορθοδοξίας με το ελληνικό πνεύμα. Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ επιβεβαιώνει με παραδείγματα την αδιάκοπη πολιτιστική συνέχεια του Ελληνισμού. Για τη Μονή της Χώρας και τις εκπληκτικές αγιογραφίες της εκφράζεται με θαυμασμό και συγκίνηση. Κάνει ιδιαίτερη αναφορά στον ανακαινιστή της Μονής, τον λόγιο και πολιτικό Θεόδωρο Μετοχίτη (τέλη ΙΓ΄ και αρχές ΙΔ΄ αιώνος).

Ο Ιταλός Ουμπέρτο Έκο έγινε πολύ γνωστός στην Ελλάδα. Συγγραφέας με έργα διάσημα και από την κινηματογραφική τους διασκευή, φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, αλλά και άριστος γνώστης της Βυζαντινής Ιστορίας και Φιλολογίας. Στο μυθιστόρημά του με τίτλο «Μπαουντολίνο» (ελληνική έκδοση από τον Ψυχογιό) παρουσιάζει τα γεγονότα που συνέβησαν το 1204, όταν οι Δυτικοί Σταυροφόροι της Δ΄ Σταυροφορίας κατέστρεψαν και λεηλάτησαν την Ορθόδοξη Κωνσταντινούπολη. Ο Ιταλος Έκο παρουσιάζει ως άξεστους και αγράμματους τους προγόνους του Ιταλούς Σταυροφόρους, ενώ αναδεικνύει ως πρότυπο ελληνικής κλασικής παιδείας τον Βυζαντινό Νικήτα Χωνιάτη. Ο Χωνιάτης έζησε τον ΙΓ΄ αιώνα και κατέγραψε σε αττική διαλεκτο, που μιμείται τον Θουκυδίδη, τα γεγονότα της Δ΄ Σταυροφορίας και τις βιαιότητες των Σταυροφόρων. Ο Έκο είχε μελετήσει όλο το ιστορικό έργο του Νικήτα Χωνιάτη και πλάθει διαλόγους για να υμνήσει την ευρυμάθεια και την ελληνικότητα του Βυζαντινού ιστορικού. Άραγε πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ποιος ήταν ο Νικήτας Χωνιάτης;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΜΑΣ

Το 1821 και το μαρτύριο του σκλαβωμένου γένους δεν αναθεωρείται.

του Γιώργου Τασιόπουλου

Ο Πηνειός και στο βάθος ο λόφος Ακροπόλεως στη Λάρισα με την εκκλησία του Αγίου Αχιλλίου, γνωστή τότε ως Βασιλική του Καλλιάρχη και τα υπόλοιπα κτίσματα του λόφου. Γκραβούρα από το πρωτοσέλιδο του Γαλλικού περιοδικού «Le Monde Illustre», κατά τη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού πολέμου.  Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νο 2091 στις 24 Απριλίου 1897.

Ο Κωνσταντίνος Κούμας, ίσως ο πιο αγαπημένος μαθητής του Αδαμάντιου Κοραή, κορυφαία μορφή του νεοελληνικού διαφωτισμού αναφέρει για τον εαυτό του όταν ήταν παιδί:

"Δεκαετής έγινε χωρίς να ίδη ούτε εκκλησίαν ούτε κοινόν σχολείον, διότι εφυλάττετο έγκλειστος, δια τον φόβον των Γιανιτσάρων"1. 

Άλλη προσωπική μαρτυρία του Κωνσταντίνου Κούμα

"Οι άγριοι Γιανίτσαροι κατέτρωγαν τους πτωχούς χριστιανούς ασπλάχνως(...) Πολλοί έπιπταν θύματα των Γιανιτσάρων ατιμωρητί εις τους δρόμους. (...) Η τιμή των αρρένων εθυσιάζετο εις τα άγρια πάθη των. Και όσοι φιλόστοργοι και οπωσούν ευκατάστατοι γονείς δεν υπέφεραν την αισχύνην ταύτην, ηναγκάζοντο να εξορίζωσι τα τέκνα των απο τας πατρικάς των αγκάλας εις κώμας κατοικουμένας υπό μόνων χριστιανών"2.

Στην γκραβούρα ο Μητροπολιτικός Ναός της Λάρισας, αφιερωμένος στον πολιούχο της τον Άγιο Αχίλλιο. Η εικονιζόμενη εκκλησία του Αγίου Αχιλλίου ή Βασιλική του Καλλιάρχη, ήταν η 2η κατά εκκλησία, που χτίστηκε στο λόφο του Ακροπόλεως, χάρη στις ενέργειες του Μητροπολίτη Λαρίσης Διονυσίου του Καλλιάρχου.

Η προγενέστερη εκκλησία, έργο του Αγίου Βησσαρίωνος, κάηκε και καταστράφηκε από μαινόμενο πλήθος Τούρκων στις 12 Ιουνίου 1769. Η εικονιζόμενη εκκλησία θεμελιώθηκε στις 5 Μαρτίου 1794, μετά από φιρμάνι του Σουλτάνου Σελίμ του Γ', που υπήρξε από τους πιο φιλελεύθερους σουλτάνους. Για να χτιστεί ο Ναός δούλευαν νυχθημερόν περισσότεροι από 200 μαστόροι και πάρα πολλοί Λαρισαίοι Χριστιανοί. Μετά από 36 μέρες το κτίσιμο της εκκλησίας ολοκληρώθηκε την Μεγ. Παρασκευή το βράδυ στις 9:00. Λίγα χρόνια μετά, το 1798, ξαναχτίστηκε και το παλιό σχολείο της πόλης, το οποίο η Λάρισα στερούνταν για τριάντα χρόνια, όπου και ανεδείχθη διδάσκαλος ο Κ. Κούμας.

 1,2 Κων. Κούμας, Ιστορίαι των Ανθρωπίνων Πράξεων από των Αρχαιοτάτων χρόνων έως των Ημερών μας, τ. 12, σσ. 583 και 539-540

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΝΕΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Και η περίφημη Μονή της Χώρας λοιπόν, ή και της Αχωρήτου γίνεται μουσουλμανικό τέμενος με την βούλα Ερντογάν, από μουσείο που ήταν εδώ και 62 χρόνια και υπό την αιγίδα της ΟΥΝΕΣΚΟ!

Από την εποχή του Μ.Κωνσταντίνου και αργότερα του Θεοδοσίου δέσποζε κοντά στα τείχη της Πόλης, αλλά δοξάστηκε και ευτύχησε να φιλοτεχνηθεί με μοναδικά ψηφιδωτά, όπως η μοναδική και συναρπαστική Ανάσταση, αλλά και ο Ένθρονος Σωτήρας Χριστός, κατά την Παλαιολόγεια εποχή του 14ου αιώνα. 

ΤΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ Η "ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΉ" ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Τα τελευταία χρόνια επικρατούσα αντίληψη για την ανάγνωση της ιστορίας την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι αυτή της αναθεωρητικής σχολής.

Σύμφωνα με τους οπαδούς της σχολής αυτής όσα μέχρι τώρα πιστεύαμε για τα 400 μαύρα χρόνια της σκλαβιάς χαρακτηρίζονται ως Μύθος.

Όπως, η άποψη πως "η Οθωμανική οθωμανική αυτοκρατορία ήταν(...) "απολίτιστη" και συνεχώς βίαιη έναντι των Ελλήνων και άλλων χριστιανών" είναι για πέρα για πέρα "ανακρίβεια" [Α. Ηρακλείδης] και "στερεότυπο"[Χ. Κουλούρη], αφού παραβλέπει την "αίσθηση της κανονικότητας που εγκαθίδρυσε η οθωμανική κατάκτηση στις σχέσεις της με τις κατακτημένες χώρες και τους πληθυσμούς"[Ν.Θεοτοκάς].

Γι' αυτό και τώρα πια η νέα επιστημονική ιστορική τάση στα Βαλκάνια προχωρεί στην "αναθεώρηση" της βασικής(...) ερμηνείας της οθωμανικής κληρονομιάς: ότι η οθωμανική περίοδος ιστορία τους υπήρξε μία "αλλότρια" επιβολή της αυτόχθονες χριστιανικές κοινωνίες που είχε τη μορφή "ζυγού"[Χ. Κουλούρη].

Έτσι, τα περί "400 χρονών τουρκικού ζυγού" είναι ένας μεγάλος Μύθος, αφού η Οθωμανική αυτοκρατορία(...) θεωρούσε τους Ρωμιούς και το Πατριαρχείο συνεταίρους της στη διοίκηση της αχανούς χώρας"[Α. Ηρακλείδης].

Γι' αυτό και η οθωμανική περίοδος ως το 1914 μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις πλέον ευνοϊκές συμβιώσεις κυρίαρχων μουσουλμάνων και υποτελών χριστιανών" [Α. Ηρακλείδης].

Είναι ξεκάθαρο: "Οι οθωμανοί έσωσαν τον ελληνισμό"! (...) Όσο και αν ακούγεται μεταφυσικό, ήταν θεϊκή επέμβαση σωτηρίας του Γένους μας οπως δηλώνει ο Χ. Καρανάσιος ερευνητής της Ακαδημίας Αθηνών.

Και όμως οι πηγές για την εποχή εκείνη υπάρχουν, επί παραδείγματι:

"Αλλά το θέμα μας τώρα είναι ακόμα περισσότερο τραγικό, δηλαδή το γκρέμισμα των ιερών της θρησκείας, η αποπομπή του βασιλικού ιερατείου από τις εκκλησίες τους, και μετατροπή αυτών των εκκλησιών σε τζάμια. Τα μυστήρια του θυσιαστηρίου κρύβονται σε μυστικές και σκοτεινές τοποθεσίες. Τέτοιες είδα στις πόλεις και τα χωριά που ταξίδεψα και μοιάζουν μάλλον με κρύπτες ή τάφους, παρά με εκκλησίες.

Η Αγιά Σοφιά, ο Ερντογάν και τα σχολικά βιβλία: Εξωραϊσμός της τουρκοκρατίας;

Του Κωνσταντίνου Χολέβα από το defence-point.gr

Στις 24 Ιουλίου 2020 ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν παρέστη σε ισλαμική τελετή εντός του ιερού ναού της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Ό,τι και αν κάνει το καθεστώς της γείτονος χώρας στη συνείδηση των Ελλήνων και όλων των Ορθοδόξων η Αγία Σοφία είναι ναός, είναι το Μεγάλο Μοναστήρι. Ιδρύθηκε ως ναός Χριστιανικός και εγκαινιάσθηκε από Χριστιανό Αυτοκράτορα, τον Ιουστινιανό το 537 μΧ. Η Αγία Τράπεζα καθαγιάσθηκε από τον τότε Πατριάρχη με λείψανα αγίων. Ἄπαξ ναός, ἐσαεί ναός.

Η Αγία Σοφία δεν είναι ούτε μουσείο, ούτε τζαμί. Είναι ναός καταπατημένος από το 1453. Η ιστορική δικαιοσύνη απαιτεί να παραχωρηθεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και να λειτουργεί μόνον ως ναός των Χριστιανών.

Η επιθετική πολιτική των γειτόνων ελπίζω να αφυπνίσει κάποιους συνέλληνες, οι οποίοι πίστευαν, λανθασμένα, ότι δια της αλλαγής των σχολικών βιβλίων Ιστορίας θα βελτιωθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δεν πρόκειται να αλλάξουν τα νέο-οθωμανικά σχέδια αν εμείς εκδώσουμε και πάλι βιβλία με «συνωστισμούς» στη Σμύρνη ή αν διαγράψουμε τους ήρωες και τους μάρτυρες.

Η λέξη αλήθεια προέρχεται από το α (στερητικόν) και τη: λήθη. Δεν λησμονώ, δεν ξεχνώ. Αλήθεια είναι να διδάξω στους νέους μας τα όσα υποφέραμε από Οθωμανούς και Νεοτούρκους, αλλά να προσθέσω ότι ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι και δημοκρατικοί πολίτες δεν έχουμε εκδικητικές τάσεις. Θυμόμαστε τις γενοκτονίες, τους διωγμούς, τις ταλαιπωρίες για να μην επαναληφθούν.

Θα επιμείνω λίγο περισσότερο στην προσπάθεια των αναθεωρητών της Ιστορίας να εξωραΐσουν την Τουρκοκρατία. Τον Απρίλιο του 2017 αναρτήθηκε στον ιστότοπο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) μία πρόταση 10 επιστημόνων για αλλαγή άρδην όλης της ύλης της Ιστορίας από τη Γ΄ Δημοτικού μέχρι τη Β΄Λυκείου.

Οι συντάκτες ζητούν να μην τονίζεται η συνέχεια του Ελληνισμού και συρρικνώνουν τα πολεμικά και διπλωματικά γεγονότα. Δίνουν έμφαση στην οικονομική και κοινωνική ιστορία και επιχειρούν να παρουσιάσουν την Τουρκοκρατία σαν μία περίοδο Οθωμανικής διοίκησης με …ειρηνική συνύπαρξη εθνοτήτων και θρησκευτικών κοινοτήτων.

Η πρόταση προς το παρόν δεν έχει εφαρμοσθεί και προτείνω να εγκαταλειφθεί οριστικά. Χαρακτηριστικά αναφέρω το εξής: Στην ύλη της Γ’ Γυμνασίου προτείνουν να μελετηθεί η Βέροια ως Οθωμανική πολυθρησκειακή πόλη.

Λάθος πρώτον: Η Βέροια δεν υπήρξε Οθωμανική, αλλά ελληνική πόλη υπό τουρκική κατοχή. Λάθος δεύτερον: Η συνύπαρξη Ορθοδόξων Ελλήνων και Οθωμανών Μουσουλμάνων δεν ήταν ειρηνική, όπως θα ήθελαν οι οπαδοί της πολυθρησκείας, αλλά οι Μουσουλμάνοι εξουσιαστές καταπίεζαν τους Έλληνες.

Μήπως ο Κολοκοτρώνης και ο Κασομούλης είχαν διαβάσει Παπαρρηγόπουλο;

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Βλέπω ότι κάποιοι ενοχλούνται από τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο (1815-1891). Ο εθνικός μας ιστορικός κατηγορείται ότι αποκατέστησε το Βυζάντιο και «ενέπλεξε την Ιστορία στα γρανάζια της εθνικής ιδεολογίας». Κι όμως, όποιος διαβάσει τα κείμενα των ανθρώπων που προετοίμασαν το 1821 και αυτών που πρωταγωνίστησαν στην Ελληνική Επανάσταση, θα διαπιστώσει ότι το Βυζάντιο/Ρωμανία ήταν καταγεγραμμένο στην εθνική μνήμη όλων των Ελλήνων, λαϊκών και κληρικών, αγραμμάτων και λογίων, από το 1453 μέχρι και το 1821, αλλά και αργότερα.

Οι γιαγιάδες και οι μανάδες που εμψύχωναν τα ελληνόπουλα στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας με τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά είχαν επηρεασθεί από τον Κ. Παπαρρηγόπουλο; Χρονικώς αδύνατον! Απλώς εξέφραζαν τους μύχιους πόθους ενός λαού.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, όταν είπε στον Άγγλο Πλοίαρχο Χάμιλτον ότι δεν δέχεται να συνθηκολογήσει με τους Τούρκους, διότι «ο βασιλέας μας συνθήκη δεν έκαμε», μιλούσε ως συνεχιστής των αγώνων του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Είχε διαβάσει Παπαρρηγόπουλο; Όχι βέβαια. Αλλά έλεγε αυτό που υπήρχε μέσα στην καρδιά των αγωνιζομένων. Πίστευαν στη Μεγάλη Ιδέα, πίστευαν ότι είναι συνεχιστές του Βυζαντίου.

Γερμανικός Έλεγχος της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας - Προκόπης Παπαστράτης

Είναι ενδεικτικό της γερμανικής προσέγγισης ότι όλη αυτή η ενορχηστρωμένη προσπάθεια στοχεύει στην προώθηση ενός συγκεκριμένου ιστορικού αφηγήματος.

Το πικρό απόφθεγμα ότι η πρώτη απώλεια σ΄ένα πόλεμο είναι η αλήθεια, φαίνεται ότι ισχύει και για τους εορτασμούς μνήμης αυτού του πολέμου. Παράλληλα με τους εορτασμούς για το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αρχίζει να ξεδιπλώνεται μία ιδιότυπη ιστορία παραχαράξεων και αποσιωπήσεων, οι οποίες ουσιαστικά αμαυρώνουν αυτούς τους εορτασμούς, που εξελίσσεται, εμπλουτίζεται και τροποποιείται ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες που επικρατούν.

Αυτό είναι εμφανές από τον πρώτο εορτασμό του τέλους του πολέμου. Τα 75.000.000 θυμάτων, τα χαίοντα ερείπια ολόκληρων πόλεων, η μεθοδευμένη φρίκη των στρατοπέδων εξόντωσης, δεν εμποδίζει αυτή τη διαδικασία παραχάραξης και αποσιώπησης να εξελιχθεί.

Από τα πρώτα και μόνιμα θύματα αυτού του πολέμου είναι ο αντιφασιστικός χαρακτήρας του. Ενδεικτικό του μεγέθους της παραχάραξης είναι ότι ο λεγόμενος Δυτικός κόσμος ανακάλυψε επισήμως τα 30.000.000 νεκρών του ρωσικού λαού όταν αποφασίστηκε να τερματιστεί ο Ψυχρός Πόλεμος.

Όπως έχει επιγραμματικά επισημάνει ο Νίκος Σβορώνος, σε ορισμένες τουλάχιστον στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο ρόλος του ξένου παράγοντα προσλαμβάνει χαρακτήρα σχεδόν θεσμικό. Η περίπτωση της Ελλάδας από τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι χαρακτηριστική. Η επέμβαση του ξένου παράγοντα σε αγιαστή συνεργασία με τους ντόπιους συνεργάτες του, μεθόδευσαν, πέραν όλων των άλλων, και την παραχάραξη των γεγονότων, που μας ενδιαφέρουν.

Σε πρώτο πλάνο στη δεκαετία του 1940, αρχίζοντας από την Εθνική Αντίσταση, επειδή ενέχει τον κίνδυνο ανατροπής της κοινωνικής ιεραρχίας και σε δεύτερο πλάνο, μετά το τέλος του εμφύλιου, στο θέμα των γερμανικών οφειλών. Τυπικός φορέας, αυτών των επικίνδυνων για τους κρατούντες αντιλήψεων, ήταν ο Μανώλης Γλέζος. Τόσο για τον τρόπο και το χρόνο που εντάχθηκε στην Αντίσταση όσο και για τις πρωτοβουλίες που έπαιρνε μία των οποίων ήταν και οι γερμανικές οφειλές.

Στο πλαίσιο αυτό έπρεπε και πρέπει να εθιστούμε, και επιπλέον, να αποδεχθούμε οικειοθελώς, τον ρόλο του επιτηρούμενου ιθαγενή.

Πολεμώντας... τα Χριστούγεννα: η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοί της

Είναι αλήθεια πως ξαφνιαστήκαμε αρνητικά με την μεταμοντέρνο εορταστικό φωτισμό - χριστουγεννιάτικο δεν τον λες - του Δήμου της Αθήνας. Οι καλοί χορηγοί, ίδρυμα Ωνάση, coca Cola-Cola και άλλοι πολλοί, ανέλαβαν μαζί με το δήμαρχό μας Κώστα Μπακογιάννη, "μακριά από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις" όπως τονίζει ο δήμαρχος, να δώσουν περισσότερο φως και εορταστική ατμόσφαιρα στους δρόμους της Αθήνας.

Εμείς τώρα γιατί επιμένουμε μέσα από τις αθεράπευτες ιδεοληψίες μας και τις θρησκευτικές μας αγκυλώσεις να παραμένουμε προκατειλημμένοι;

Η παλιά ανάρτηση (2013) της καλής ιστοσελίδας ίσως φωτίζει τις ανησυχίες μας.

Πολεμώντας... τα Χριστούγεννα: η εορτή των Χριστουγέννων και οι πολέμιοί της

της Σοφίας Ντρέκου

Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων. Μελέτη για τα αίτια 
από την Πολιτική, Ιστορία, Θεολογία και Κοινωνιολογία

Εισαγωγή

Δέντρα, στολίδια στην πόλη, άρωμα εορταστικό με μικρούς και μεγάλους εν δράση. Τα τελευταία χρόνια μαίνεται ένας ιδιότυπος «πόλεμος»: ο πόλεμος εναντίον των Χριστουγέννων. Ξεκίνησε ήδη από τον 17ο αιώνα στην Αγγλία και έκτοτε ενισχύεται λόγω της παγκοσμιοποίησης, η οποία προωθεί την κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική ελευθερία. Γιατί πολλοί προτείνουν να χρησιμοποιείται ο ουδέτερος όρος «γιορτές»;

Γνωρίζουμε τις συνέπειες του μέλλοντος χωρίς μνήμη; Ας διαβάσουμε την μελέτη ώστε να δούμε αναλυτικά τα αίτια αυτού του «πολέμου» της εορτής των Χριστουγέννων, από την επιστήμη της Πολιτικής, την Ιστορίας, την Απολογητικής (δογματική Θεολογία) την Κοινωνιολογίας.

Εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μου αναγνώστες και θα αντιστεκόμαστε αενάως στην ανούσια ευχή «καλές γιορτές», για να πάμε κόντρα στο  παγκοσμιοποιημένο ρεύμα που μας έρχεται, τί λέω, είναι ήδη εδώ.. Ας ακούμε Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα και ας πούμε δυνατά... Καλά Χριστούγεννα ★

Οι πολέμιοι των Χριστουγέννων

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο του εμπορικού κέντρου 

Rockefeller στη Νέα Υόρκη. Πολλοί Αμερικανοί αναφέρονται 

πλέον σε αυτό λέγοντας «Το δέντρο», αποφεύγοντας 

τη χρήση της λέξης «χριστουγεννιάτικο».

Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ έγιναν προσπάθειες απαλοιφής του όρου «Χριστούγεννα» και ήδη αρκετά καταστήματα χρησιμοποιούν τον όρο «γιορτές». 

Οι «εχθροί» των χριστουγεννιάτικων όρων προβάλλουν την προάσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας, καθώς θεωρούν ότι ίσως ενοχλούνται οι πιστοί άλλων θρησκειών.

«Γιορτές», «χειμώνας», «Χmas». Ιδού ορισμένα ονόματα με τα οποία προτιμούν να αναφέρονται στην εορταστική περίοδο που κορυφώνεται στις 25 Δεκεμβρίου οι ορκισμένοι εχθροί των Χριστουγέννων. Αυτοί που επικαλούνται, μεταξύ άλλων, την προάσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας και απαιτούν να πάψουν επιτέλους τα Χριστούγεννα να... καταδυναστεύουν το τέλος κάθε έτους.

Τα τελευταία χρόνια μαίνεται ένας ιδιότυπος «πόλεμος»: ο πόλεμος εναντίον των Χριστουγέννων. Ξεκίνησε ήδη από τον 17ο αιώνα στην Αγγλία και έκτοτε ενισχύεται λόγω της παγκοσμιοποίησης, η οποία προωθεί την κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική ελευθερία. Πρόκειται για την εναντίωση στον δημόσιο στολισμό, την απαίτηση να εξαλειφθεί οποιαδήποτε χριστουγεννιάτικη αναφορά στη διαφήμιση, στα ΜΜΕ, στα δημόσια σχολεία.
Εκείνοι που αντιτίθενται στη χρήση του όρου «Χριστούγεννα» και των παραγώγων του προτείνουν επίσης τα διάφορα δημοφιλή αλλά όχι αυθεντικά θρησκευτικά στοιχεία της εορτής, όπως, ο Αϊ-Βασίλης, τα κάλαντα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο- να μην παραπέμπουν συγκεκριμένα στα Χριστούγεννα, αλλά στις γιορτές γενικότερα.