Ο …νεοπολιτισμός του «αναρχοθατσερισμού» !
Η τάση της νομικής αναγνώρισης των «δικαιωμάτων νέας γενιάς» μεμονωμένων -ή έστω ελάχιστων- συνανθρώπων μας, συνέπεσε (όχι τυχαία) με την άνοδο του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού ως οργανικό του συστατικό, αξεδιάλυτα δεμένου με την αγιοποίηση του δικαιώματος του επιχειρείν.
Η κοινωνία, το κράτος, η τοπική αυτοδιοίκηση και τα άλλα συλλογικά δημιουργήματα της Πολιτικής Κοινωνίας, στην εποχή της νεωτερικότητας, απαγορεύεται πλέον να κατέχουν μέσα παραγωγής και να ασκούν οικονομικές δραστηριότητες γιατί αυτό θεωρείται «έγκλημα καθοσιώσεως» από το …ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού.
Ταυτόχρονα αλλάζει ριζικά η θεώρηση του Προσώπου, η οντολογία του, όπως προσδιοριζόταν από την κλασική φιλοσοφία και τη χριστιανική πίστη.
Το άτομο, που γίνεται Πρόσωπο, μέσα στην κοινότητα των πολλών και μέσα από τα ήθη, τα έθιμα, τις αξίες και τις προτεραιότητες της οικογένειας, της Πολιτείας, του Έθνους, της χριστιανικής τελολογίας κ.λπ., αποτελεί μια …παρωχημένη οντότητα που πρέπει να δώσει τη θέση της στις «αρετές» και τις αξιώσεις της αγοράς, στις επιθυμίες και στην ορμή προς επιβολή του Ιδίου Εγώ του ατόμου, ακόμη κι αν αυτό εμφανίζει αποκλίσεις στη φυσιολογία, τις ορμονικές εκκρίσεις, την κοινωνική και σεξουαλική συμπεριφορά, εν σχέσει με τις συνήθεις πράξεις που ανανεώνουν τον ανθρώπινο και κοινωνικό ιστό.
Η ποικιλία όμως των εναλλακτικών μορφών σεξουαλικής συμπεριφοράς δεν δημιουργεί φύλο, άρα ο όρος «κοινωνικό φύλο» είναι, από επιστημονικής και φιλοσοφικής άποψης, λανθασμένος. Η κοινωνία, η επιστήμη και ο πολιτικός βίος πρέπει να στοχεύουν στη «διόρθωση» των αστοχιών της φύσης και όχι στη μονιμοποίησή τους ως οντολογική πραγματικότητα. Γι’αυτό, στα θέματα αυτά έχουν λόγο οι ειδικοί και όχι οι πολιτικοί ακτιβιστές ενός παρωχημένου φιλελευθερισμού που φορά τον μανδύα του ανθρωπισμού.
