Δευτέρα 22 Μαΐου 2017
Κυριακή 21 Μαΐου 2017
Ο βάλτος της ιστορίας - Η εκδίκηση του πιθήκου!
του Νίκου Μπαγιαρτάκη
Το γνωστότερο βιβλίο του Φουκουγιάμα είναι το "Τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος". Όπου ήθελε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης του αντίπαλου δέοντος να καταστήσει σαφές ότι πλέον δεν θα υπάρξει άλλη δύναμη στο μέλλον που θα αμφισβητήσει ως ηγεμονικό πλανητικό ιμπέριουμ (αυτοκρατορία) τις Η.Π.Α.
Η αλήθεια είναι ότι ο καπιταλισμός του Κέινς τελείωσε μαζί με εκείνη την εποχή μετά με τον Κομμουνισμό και οδηγηθήκαμε στην μετάβαση του νεοφιλελευθερισμού.
Και ζούμε στον πλανήτη των πιθήκων όπου ηγεμονεύει η μία νικητήρια ιδεολογία των αντικειμένων ("Objectivism" της Ράντ) που μετατρέπει τα πάντα ως αντικείμενα, ακόμη ακόμη και τα υποκείμενα, δηλαδή τους άλλοτε ανθρώπους. Πλέον ο πλανήτης μεταμορφώνεται σ' ένα περιβάλλον κυριαρχίας των πιθήκων όπου ηγεμονεύει όποιος πίθηκος κρατάει περισσότερα αντικείμενα απ' τον άλλον πίθηκο.
Η ηδονή και η χαρά του κάθε πιθήκου είναι όσο το δυνατόν μεγάλα αντικείμενα για να ξεπεραστεί....
στη συνέχεια κυνηγώντας εκ νέου μεγαλύτερο αντικείμενο απ' αυτό που είχε και όλη η ζωή του πιθήκου είναι να κυνηγάει μεγάλα αντικείμενα και όλο κι περισσότερα, αχόρταγα και ασταμάτητα ως μοναδικό του στόχο ζωής του.
στη συνέχεια κυνηγώντας εκ νέου μεγαλύτερο αντικείμενο απ' αυτό που είχε και όλη η ζωή του πιθήκου είναι να κυνηγάει μεγάλα αντικείμενα και όλο κι περισσότερα, αχόρταγα και ασταμάτητα ως μοναδικό του στόχο ζωής του.
Αυτή η εποχή εξελίσσεται με πορεία προς τα πίσω αντί για μπροστά. Ζούμε την εκδίκηση του πιθήκου προς τον άνθρωπο. Ο πίθηκος ήταν η πρώτη του μορφή αλλά σταδιακά στη πορεία της εξέλιξης υποχώρησε και παραχώρησε τη θέση του αυτή στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος από υποκείμενο μετατρέπεται τάχιστα κι αυτός σε αντικείμενο (στη πραγματικότητα οι πίθηκοι ως υποκείμενα αν και άβουλα όντα εν τούτοις στο μέλλον θα υπερτερούν από τον άνθρωπο σ' ελευθερία έκφρασης και κίνησης).
Ο άνθρωπος χάνει τον άνθρωπο και οδηγείται απ' την κυρίαρχη ηγεμονική ιδεολογία της Τ.Ι.Ν.Α. (There Is No Alternative = Της Μη εναλλακτικής Οδού) στο να αποξενώνεται ως σώμα απ' την υπόλοιπη κοινωνία και να κατευθύνεται εχθρεύοντας την ίδια του την κοινωνία. Αυτό το μοντέλο του Χομπσιανού Λεβιάθαν δημιουργεί έναν διαρκή αέναο πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων για να σταματήσει αυτή η έχθρα μέσω της επιδιαιτησίας του Λεβιάθαν (άλλοτε το κράτος για να οδηγηθούμε πλέον στην κυριαρχία των Τραπεζιτών). Εξ ου κι οι έχοντες τα κυρίαρχα μέσα ισχύος που δημιουργούν τις κοινωνικές τάσεις και διαμορφώνουν επιβάλλοντας τις συνειδήσεις και τους κοινούς κώδικες αναφοράς στη κοινωνία, επιτυγχάνοντας αυτό μέσω των Μ.Μ.Ε., την μουσική, τις ταινίες, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τους χιλιάδες άγραφους νόμους των Τ.Ι.Ν.Α. (εάν κάποιος θέλει να αναδειχθεί ως επαγγελματίας επιτυχημένος τότε πρέπει να ακολουθήσει τις νόρμες και να τις υπηρετήσει με μεγάλη σπουδή, ως να είναι ένας τυφλωμένος παθολογικά οπαδός της ιδεολογίας αυτής).
Η Ευρωζώνη, το Μπρέττον Γούντς και οι φοιτητές του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
του Σπύρου Στάλια*
Πριν λίγο καιρό, ο καθ. Παντελής Γκιόκας, Αναπληρωτής Καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, δημοσίευσε στο http://www.huffingtonpost.gr ένα άρθρο με τον τίτλο «Επιστροφή στη Δραχμή»: Ο μύθος και 15 σοβαρά προβλήματα.
Μεταξύ των άλλων ο κύριος Καθηγητής αναφέρει ότι:
«Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα ως οικονομολόγο ο μύθος της δραχμής. Ακούω να μου λένε ότι με τη δραχμή η χώρα μας τις δεκαετίες του 1950 και 1960 είχε επιτύχει πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Πράγματι, η Ελλάδα τότε συντηρούσε ένα μέσο ρυθμό ανάπτυξης περίπου 6% το χρόνο που την έφερνε 2η στην παγκόσμια κατάταξη μετά την Ιαπωνία που ήταν στο 7%. Όμως αυτό που δεν γνωρίζουν όσοι μιλούν για αυτό τον μύθο είναι ότι και εκείνη την εποχή η Ελλάδα είχε «ευρώ»! Ήταν και τότε όπως και τώρα σε μια νομισματική ένωση που της απέτρεπε να ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, να «κόβει» δηλαδή όσο χρήμα επιθυμεί όπως θέλουν οι υποστηρικτές του μύθου αυτού. Αυτή η νομισματική ένωση ήταν το διεθνές νομισματικό σύστημα του Μπρέτον Γούντς. Έτσι η δραχμή δεν ήταν ανεξάρτητη αλλά μέρος του συστήματος αυτού. Το σύστημα του Μπρέτον Γούντς πράγματι βοήθησε να επιτύχει η χώρα μας τα υψηλά εκείνα επίπεδα ανάπτυξης γιατί παρείχε: σταθερότητα, χαμηλό πληθωρισμό, ασφάλεια στους ξένους επενδυτές και χαμηλό κίνδυνο. Φυσικά αυτός ήταν και ο σκοπός της δημιουργίας του Μπρέτον Γούντς το 1945 όπως και της Ευρωζώνης το 1998.»
Θα ασχοληθώ ακριβώς με τους τρεις παραπάνω ισχυρισμούς του κυρίου Καθηγητού, δηλαδή, ότι...
Οδοστρωτήρας το 4ο μνημόνιο, με μέτρα ύψους 4,9 δισ. ως το 2021!
Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Με ένα νέο υπερμνημόνιο, που εκτείνεται ως το 2021 δηλαδή τρία χρόνια μετά τη λήξη του τρέχοντος τρίτου προγράμματος, βαθαίνοντας τη φτώχεια ισοδυναμούν τα προαπαιτούμενα που ψήφισε στη Βουλή η κυβέρνηση την Πέμπτη 18 Μαΐου, για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, με 153 ψήφους.
Το νέο Μνημόνιο (3ο στη σειρά που ψηφίζουν οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, μετά τη συμφωνία του Αυγούστου του 2015 και τα προαπαιτούμενα μέτρα του Μαΐου του 2016) θα θυσιάσει στο βωμό των δημοσιονομικών πλεονασμάτων όποια δυναμική αύξησης του ΑΕΠ υπήρχε. Ήδη, η συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 0,5% το πρώτο τρίμηνο του 2017 ακυρώνει τις αισιόδοξες προβλέψεις για τη μείωση της ανεργίας που είχαν ενσωματωθεί στον προϋπολογισμό του τρέχοντος έτους. Καθόλου τυχαία η προοπτική αύξησης του ΑΕΠ για το 2017 που περιλαμβάνεται στο Μεσοπρόθεσμο περιορίζεται στο 1,8%, πολύ πιο χαμηλά από το 2,7% που προέβλεπε ο κρατικός προϋπολογισμός.
Τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο 4ο Μνημόνιο κι έχουν ποσοτικοποιηθεί στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικών Στόχων 2018-2021 ισοδυναμούν με λαίλαπα και μπορούν να διακριθούν σε τέσσερις γενικές κατηγορίες.
Α. Εισπρακτικά μέτρα
Άμεσες επιπτώσεις στο διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών, δηλαδή εμβάθυνση της φτώχειας, θα φέρουν επτά μέτρα:
1. Μείωση των συντάξεων
«Για ένα άδειο πουκάμισο» (με γραβάτα)
05:00 μμ, Παρασκευή 19 Μαϊ 2017
Ο Στάθης στον eniko
Κλείνει ένας κύκλος. Σιδηρόφρακτος κύκλος που μας κλείνει μέσα του ως άλλο προαύλιο φυλακής - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ο κύκλος των διαπραγματεύσεων κλείνει. Για την ώρα. Μπροστά της η κυβέρνηση έχει τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζεται (καθώς λέει) για να κυβερνήσει.
Εχει δίκιο: «Η Ελλάδα είναι ένα καλό μέρος για επενδύσεις», λέει τώρα ο Αμερικανός Πρέσβυς στην Αθήνα, κ. Τζέφρι Πάιατ, ενώ όπως λέει ο Τσίπρας (και γιατί να μην τον πιστέψουμε άλλωστε;) «τσουνάμι» έρχονται Κινέζοι επενδυτές και τουρίστες στην Ελλάδα, τσουνάμι ίσαμε το Σινικό Τείχος. Ομως, πράγματι, με την
υπερψήφιση του Τέταρτου Μνημονίου ένας κύκλος έκλεισε και τώρα η κυβέρνηση μπορεί να κυβερνήσει απερίσπαστη. Καθ’ ότι είναι αλήθεια ότι η ενασχόληση με τις διαπραγματεύσεις εμπόδιζε έως τώρα την κυβέρνηση να ολοκληρώσει την επαναδιαμόρφωση του τοπίου της Διαπλοκής, να προχωρήσει γρήγορα στην ιδιωτικοποίηση της μάνας του Μήτσου και του πατέρα της Σούλας, να
ολοκληρώσει τέλος πάντων το κυβερνητικό πρόγραμμα για το οποίο ζήτησε και έλαβε την ψήφο των Ελλήνων. Η κυβέρνηση Τσίπρα - Σόιμπλε δεν πήρε ως έτυχε το σκληρότερο πακέτο μέτρων όλων των εποχών, ούτε επιβάρυνε με μέτρα περισσότερον απ’ όλους τους φτωχότερους και στη συνέχεια όλους τους φτωχούς - όχι! Πήρε αυτά τα μέτρα για να εξομαλύνει τις ανισότητες. Οταν κάνεις την τεράστια πλειοψηφία φτωχούς, τι σημασία έχει αν απομείνουν κι ολίγοι πλούσιοι για να τη διοικούν, να την απομυζούν και να την ελέγχουν;
Βεβαίως, δεν πάνε καλά οι αριθμοί (το ιδιωτικό χρέος, φέρ’ ειπείν, κυνηγάει να φθάσει το δημόσιο), αλλά πάνε καλά οι άνθρωποι. Πάνε καλά
και να ’ναι καλά, διότι εκτός από τα πλεονάσματα που πρέπει να βγάλουμε με το αίμα μας, η χώρα έχει μπροστά της και τον Γολγοθά (οδικό χάρτη) των δόσεων για το χρέος. Για παράδειγμα (κι ενδεικτικώς) το
2019 έχουμε να πληρώσουμε δόση 16,57 δισ.! Το 2020 θα καταβάλουμε 13,41 δισ.! Το 2022 θα μας βουτήξουν 33,36 δισ.! Το 2023 θα μας τσιμπήσουν 28,74 δισ.! Το 2024 θα ακουμπήσουμε 24,51 δισ.! - δεν περιγράφω άλλο.
Συνεπώς έχει (και πάλι) δίκιο ο Τσίπρας όταν κινδυνεύει να φορέσει γραβάτα, προκειμένου να διευθετηθεί το χρέος. Προς τούτο ο ηρωικός Τσίπρας έχει βάλει το μαχαίρι στον λαιμό της κυρίας Μέρκελ για την καταβολή από τη Γερμανία στην Ελλάδα των Γερμανικών Πολεμικών Αποζημιώσεων. Επιπλέον
και προσέτι ο ηρωικός Τσίπρας έχει βάλει το μαχαίρι (του κυρ Πολάκη) στον λαιμό του χερ Σόιμπλε και απαιτεί το ελληνικό χρέος να αποπληρώνεται με ρήτρα ανάπτυξης, καθώς και η Ελλάδα δέχθηκε το 1953 να συμβεί με τη Γερμανία.
Η συγκυρία είναι ευνοϊκή. Οπως αποδεικνύει ο σχηματισμός της κυβέρνησης Μακρόν, ο δημοκρατικός πολυκομματισμός εύκολα σχηματοποιείται σε έναν μονοκομματικό πλουραλισμό. Οπως με τους «μεγάλους σχηματισμούς» στο Βερολίνο, έτσι και με τον συστημικό Μακρόν στο Παρίσι, δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις γίνονται με άνεση μαλλιά κουβάρια, δηλαδή ήρωες και παλληκάρια!
Ο λαός θα ξαναπροσκυνήσει τη χάρη του……
του Νίκου Σταθόπουλου
«Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου…», μας τίναζε στα ουράνια ο στίχος, μας φόρτιζε με την αγάπη της αφιέρωσης σε ένα Πρόσωπο λατρεμένο, που χρέος ήταν να το υπηρετούμε…
Αλλά, σήμερα… πού; σε ποιες ξενιτιές στοίχειωσε αυτό το Πρόσωπο; Γιατί μένουν έρημες οι πλατείες των πολιτικών ραντεβού; Γιατί «περνούν» χωρίς λαϊκή αντίσταση οι βουλές της Βελκουλέσκου, που κατεδαφίζουν το έθνος και εξαθλιώνουν την κοινωνία;….
Το εύκολο «ανάθεμα» στρέφεται κατά του ίδιου του «λαού»… μα αυτή η λέξη δεν αντιπροσωπεύει κάτι το ενιαίο και ομοιογενές, ούτε κοινωνικά (δηλαδή, ως προς τη διαστρωμάτωση, άρα και την συνείδηση και τα συμφέροντα) ούτε άμεσα ανθρώπινα… σημασία έχει να προσδιορίζεις τα ενοποιητικά ζητήματα και να τα προωθείς σε ενοποιητική γλώσσα…
Ποτέ δεν υπήρχε «λαός»: απλώς ο κοινωνικός διαφορισμός ήταν απλούστερος, πιο σχηματικός και πιο πολωμένος, με όρους δυσχερούς επιβίωσης για το αδικημένο κομμάτι… και η ιστορία μας, από την Τουρκοκρατία και μετά, μια ιστορία εξάρτησης και υποτελειών, μια ιστορία εθνικών αγώνων...
και καταστροφών, δημιουργούσε μια ενότητα εθνικής αναφοράς, και αυτό αποτυπωνόταν στη σημασία «λαός», με την έννοια του «εθνικού σώματος»… αυτή η διαπλοκή σημασιοδότησε ειδικά τον «λαό» στα μέρη μας… στη Δύση, και το εθνικό και το κοινωνικό/ταξικό εννοούνται αλλιώς… στην Ελλάδα, το εθνικό ποτέ δεν ήταν κατακτητικό και το κοινωνικό ποτέ δεν ήταν αυστηρά οριοθετημένο με όρους καθαρής μαρξιστικής ανάλυσης… οι ίδιοι, που μέμφονται τη χρήση της έννοιας «λαός», υποβάλλουν τη θολούρα του όρου για να «σπρώξουν» άσφαιρες αισθηματολογίες…
και καταστροφών, δημιουργούσε μια ενότητα εθνικής αναφοράς, και αυτό αποτυπωνόταν στη σημασία «λαός», με την έννοια του «εθνικού σώματος»… αυτή η διαπλοκή σημασιοδότησε ειδικά τον «λαό» στα μέρη μας… στη Δύση, και το εθνικό και το κοινωνικό/ταξικό εννοούνται αλλιώς… στην Ελλάδα, το εθνικό ποτέ δεν ήταν κατακτητικό και το κοινωνικό ποτέ δεν ήταν αυστηρά οριοθετημένο με όρους καθαρής μαρξιστικής ανάλυσης… οι ίδιοι, που μέμφονται τη χρήση της έννοιας «λαός», υποβάλλουν τη θολούρα του όρου για να «σπρώξουν» άσφαιρες αισθηματολογίες…
Οι κοινωνικές εξελίξεις, από το 70 και μετά, καθόρισαν νέες συγκροτήσεις των κοινωνικών ομάδων, οι οποίες πλέον διαμορφώνονται σε ένα καινούργιο περιβάλλον, με χρώμα κοσμοπολίτικο, με πνεύμα αεθνικού νεοκαπιταλισμού… και, επίσης, διαμορφώνονται, δεκαετίες τώρα, με κουλτούρα καπιταλιστικού πραγματισμού και συνείδηση συναινετικού καταναλωτισμού…. φευ! ο «εκσυγχρονισμός» δεν είναι «πολιτική προοπτική» αλλά ρέουσα πολυεπίπεδη κοινωνική διαδικασία…
Δεν είναι ο «λαός» που ξέραμε, με στέρεο πατριωτισμό και ιστορική μνήμη, με φιλότιμο και πίστη, με «πολιτισμό γειτονιάς» και συμμετοχική διάθεση… νέοι καιροί, νέα ήθη, νέοι «λαοί»… η νεοαστική μαζική ιδεολογία του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου και της Τεχνολογίας, έχει διαβρώσει τους ανθρώπους του «λαού», τους έχει μεταλλάξει, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η κοινωνική καταπίεση και η εθνική εξάρτηση έχουν πάψει να υπάρχουν… βιώνονται, όμως, με διαφορετικό τρόπο και ένταση και προσλαμβάνουσες…
Ένας χρήσιμος Oδηγός Ανακύκλωσης που λύνει όλες μας τις απορίες
Η Ένωση Καταναλωτών Βόλου και Θεσσαλίας έδωσε στην δημοσιότητα ένα χρήσιμο Οδηγό Ανακύκλωσης που δίνει λύσεις για όλα τα υλικά που χρησιμοποιούμε, όπως:
Χαρτί - πλαστικό - γυαλί - αλουμίνιο - λευκοσίδηρο - λαμπτήρες - ηλεκτρικές & ηλεκτρονικές συσκευές - τηγανέλαια - ορυκτέλαια - φάρμακα - ρούχα - μέταλλα - αυτοκίνητα - ελαστικά - μελάνια - μπαταρίες - συσσωρευτές - καταλύτες.
Ανακύκλωση, ένας θησαυρός στα σκουπίδια
Τουλάχιστον 500 κιλά σκουπιδιών παράγουμε ετησίως ο καθένας. Πάνω από το 90% από αυτά μπορεί να ανακυκλωθεί σε χρήσιμες πρώτες ύλες.
Ανακύκλωση είναι η επανεπεξεργασία απορριμμάτων, σε νέα προϊόντα.
Με την ανακύκλωση:
- Μειώνονται τα απορρίμματα και τα προβλήματα διαχείρισής τους.
- Εξοικονομούνται ενέργεια και φυσικοί πόροι, ξαναβάζοντας στο ρεύμα παραγωγής τα υλικά.
- Μειώνεται η ρύπανση της ατμόσφαιρας, η μόλυνση του εδάφους και των υπόγειων υδάτων.
- Δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας
Ανακυκλώνουμε σωστά στους μπλε κάδους:
Χαρτί: Χάρτινες συσκευασίες και χαρτοκιβώτια, χαρτοσακούλες, συσκευασίες τύπου τετραπάκ, εφημερίδες, βιβλία, περιοδικά κ.α.
Δεν ανακυκλώνουμε, χαρτοπετσέτες, χαρτομάντιλα, χαρτιά υγείας, μικρά χαρτάκια, εισιτήρια και σκισμένες σελίδες, βρεγμένα ή λαδωμένα χαρτιά.
Πλαστικό: Πλαστικές συσκευασίες από π.χ. μπουκάλια νερού, αναψυκτικά, τρόφιμα, είδη καθαρισμού. Όλα τα πλαστικά είδη, πλαστικές θήκες, πλαστικές σακούλες και σακουλάκια, κ.α.
Δεν ανακυκλώνονται οι βιοδιασπώμενες ή φωτοδιασπώμενες σακούλες, καλαμάκια, πλαστικά μαχαιροπίρουνα, αφρολέξ, φελιζόλ, συσκευασίες από τοξικά υλικά (ορυκτέλαια, εντομοκτόνα).
Αλουμίνιο. Συσκευασίες από αλουμίνιο π.χ. κουτάκια από αναψυκτικά, μπύρες κ.α
ΕΠΑΝΟΔΟΣ
του Λευτέρη Ριζά
Να, που μετά από πέντε μήνες ξαναβρισκόμαστε! Τελευταία δημοσίευση μου, εδώ στο ΟΙΣΤΡΟ, 25 Ιανουαρίου 2017. Με μια υπόσχεση: να ασχοληθώ με μια τελευταία συνέντευξη του Υπεξ. Ν. Κοτζιά για το Κυπριακό. Λόγοι υγείας δεν μου επέτρεψαν από τότε να γράψω έστω και μια σειρά.
Τώρα, μετά από πέντε μήνες «απουσίας» μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλέξω με «τι να αρχίσω». Η υπόσχεση για την κριτική παρουσίαση της συνέντευξης του Ν. Κοτζιά στην ΕΡΤ (23-1-17) δεν μπορεί να τηρηθεί με ακρίβεια. Θα αναφερθώ σε αυτήν σε κάποιο άρθρο μου για το Κυπριακό.
Στο μεταξύ έχουν συμβεί μεγάλα γεγονότα – διεθνή και δικά μας – που ήθελα να σχολιάσω, αλλά δεν μπορούσα. Συνεπώς για να βρεθεί κάποια σειρά, θα επιλέξω με αρκετή «αυθαιρεσία», που θα υπακούει και υπηρετεί την δική μου αξιολόγηση – σε σημασία – των γεγονότων και ιδεολογικοπολιτικών προκλήσεων.
Στο «νεκρό», από άποψη γραφής, χρονικό διάστημα των 5 μηνών, μπορούσα βέβαια να παρακολουθώ τις εξελίξεις και να διαβάζω πολλά από αυτά που λέγονταν και γράφονταν.
Βέβαιο είναι ότι δεν απαλλαγήκαμε από τα Μνημόνια και τα μέτρα που τα συνοδεύουν. Όχι μόνο αυτό αλλά με τη συμφωνία στην οποία κατέληξε η κυβέρνηση – και την οποία ψήφισαν οι βουλευτές της πριν λίγες ημέρες στην Βουλή – στην ουσία το Μνημόνιο παρατείνεται και μαζί τα βάσανα του ελληνικού λαού.
Σάββατο 20 Μαΐου 2017
Ο «μαύρος κύκνος» των Εξαρχείων
ΤΗΣ ΝεφέληΣ ΛυγεροΥ![Όσο αιφνίδιος ήταν ο πρόωρος χαμός της Μαίρης Τσώνη, άλλο τόσο ακατανόητος ήταν για όλους εκείνους που επιχειρούσαν να φέρουν στο νου τους το φρέσκο πρόσωπο της νεαρής πρωταγωνίστριας του Κυνόδοντα και να εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν να χάθηκε τόσο σύντομα; Σοκαριστικός, όμως, δεν ήταν για εκείνους που την γνώριζαν και την είχαν αγαπήσει. Δύσκολα εξακολουθεί, άλλωστε, να περιγράφεται ως «σοκ” κάτι που είχε προ πολλού προαναγγελθεί. Εξάλλου, «η Μαίρη είχε ήδη φύγει», όπως λένε εκείνοι που δυσκολεύονταν να την […]](https://stavroslygeros.gr/wp-content/uploads/2017/05/μτ.jpg)
Όσο αιφνίδιος ήταν ο πρόωρος χαμός της Μαίρης Τσώνη, άλλο τόσο ακατανόητος ήταν για όλους εκείνους που επιχειρούσαν να φέρουν στο νου τους το φρέσκο πρόσωπο της νεαρής πρωταγωνίστριας του Κυνόδοντα και να εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν να χάθηκε τόσο σύντομα; Σοκαριστικός, όμως, δεν ήταν για εκείνους που την γνώριζαν και την είχαν αγαπήσει.
Δύσκολα εξακολουθεί, άλλωστε, να περιγράφεται ως «σοκ” κάτι που είχε προ πολλού προαναγγελθεί. Εξάλλου, «η Μαίρη είχε ήδη φύγει», όπως λένε εκείνοι που δυσκολεύονταν να την βλέπουν να περιφέρεται σαν σκιά του εαυτού της στη Διδότου και σε άλλους δρόμους των Εξαρχείων. Είχε ήδη αποσυρθεί από την ζωή και το φως.
Αυτοί ήταν που είχαν παραδώσει ανήμποροι πια τα όπλα, βιώνοντας το μεθεόρτιο πένθος μετά την συντέλεση της φυγής της. Και όταν πού και πού την συναντούσαν τυχαία να περπατά σαν φάντασμα, ενώ δεν είχε πουθενά να πάει. Μόνο τότε αφουγκραζόταν το μοναχικό μονοπάτι, που οδηγούσε στην σκοτεινή αυτοκαταστροφή.
Ντυμένη στα μαύρα, απόκοσμη, αερικό στα λιγοστά της κιλά, με ένα τσιγάρο στο στόμα, ακόμα και στις πιο δύσκολες ημέρες της δεν αμελούσε να φοράει ένα έντονο μακιγιάζ. Ήταν λες και πίσω από αυτό οχυρωνόταν από τον έξω κόσμο. Έτσι κι αλλιώς οι παρτίδες με αυτόν είχαν προ πολλού περιοριστεί.
Η ηρωίνη ρημάζει
Η ηρωίνη ρημάζει στο πέρασμά της φιλίες, καλλιτεχνικές δημιουργίες, καριέρες και ταλέντα. Ακόμα και όταν πρόκειται για τόσο μεγάλα και πολυδιάστατα, όσο αυτό της Μαίρης. Για τους ελάχιστους φίλους της η Μαίρη ήταν η Μαιρούλα, ή ακόμα και η Ρούλα…
Πριν αφεθεί ολοκληρωτικά στο σκοτάδι, είχε δηλώσει -σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της- ότι αυτό δεν είναι κάτι κακό, ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί του. Η Μαίρη έπεφτε με τα μούτρα στη δημιουργία, σε όλα αυτά που αγαπούσε από μικρή.
Το όνειρό της αρχικά δεν ήταν ούτε η μουσική, ούτε η υποκριτική. Ήταν ο χορός. Αυτό ήταν το πάθος της από τότε που ταξίδευε συνεχώς με τον πατέρα της που ήταν εργολάβος και μετακόμιζαν από το ένα μέρος στο άλλο. Εκείνη έπρεπε να βρει τρόπους να προσαρμόζεται, να αποκτά νέους φίλους, σταθερές ρίζες. Να μάθει να μην ασφυκτιά στο οικογενειακό περιβάλλον, να μάθει να εντάσσεται στο κοινωνικό.
Το αντίδοτο στην παρακμή και το έλλειμμα της Αριστεράς
του Λαοκράτη Βάσση
Στις δύσκολες περιόδους της κοινωνικής αποσάρθρωσης και γενικότερης παρακμής που διανύει ο τόπος μας, υπάρχει μεγάλη ανάγκη επαναπροσδιορισμού των πολιτιστικών-ταυτοτικών στοιχείων που αποτελούν τη συγκολλητική ουσία του κοινωνικού ιστού. Δυστυχώς, εκ των πραγμάτων, αποκαλύπτεται ένα γενικότερο έλλειμμα σε αυτό το πεδίο απ’ τη μεριά της Πολιτείας, αλλά και ειδικότερα απ’ τη μεριά της Αριστεράς.
Όταν μιλώ για έλλειμμα πολιτιστικής πολιτικής στον τόπο μας, δεν εννοώ πως μας λείπει ένα ιδεολογικό σύστημα πολιτιστικών αξιών, συνήθως θεωρούμενων αναλλοίωτων, ένα κλειστό δηλαδή αξιακό σύστημα, ένα πολιτιστικό δόγμα. Εννοώ ότι μας λείπουν γενικές πολιτιστικές συντεταγμένες και μακράς πνοής πολιτιστικές κατευθύνσεις, που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε το πολιτιστικό μας ταξίδι ως ελληνική συλλογικότητα:
- Ξετυλίγοντας και εμπλουτίζοντας διαρκώς την πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα, με τον οικουμενικής ακτινοβολίας αξιακό της πυρήνα και με βαθιά πάντοτε συνείδηση πως άλλο διαβατήριο προς το μέλλον από την ποιοτική πολιτιστική δημιουργία του λαού μας δεν υπάρχει.
- Προσθέτοντας το όποιο ιδιαίτερο πολιτιστικό μας χρώμα στο οικουμενικό πολιτιστικό ουράνιο τόξο και στην πολύχρωμη ομορφιά της πλανητικής μας πατρίδας, κατά πως μας δίδαξε και ο Διονύσιος Σολωμός: Κάθε μικρός τόπος, για να καταθέσω μια διασταλτική ερμηνεία γνωστής θέσης του εθνικού μας ποιητή, πρέπει να κοιτάζει προς το «παγκόσμιο σύστημα», να στυλώνεται στο κέντρο της εθνικότητας και να υψώνεται κάθετα (Στοχασμοί-Ελεύθεροι Πολιορκημένοι).
Πολιτιστικό έλλειμμα
Περνώντας απ’ το έλλειμμα πολιτιστικής πολιτικής στο πολιτιστικό μας έλλειμμα καθαυτό, θα σημειώσω τα εξής:
- Απ’ την αρχή της Μεταπολίτευσης, οπότε και αρχίσαμε να ξεφεύγουμε απ’ τη χρόνια παγίδευσή μας στον προγονολατρικό εθνοκεντρισμό, είμαστε ως ελληνική κοινωνία σε κατάσταση παρατεταμένης πολιτιστικής αμηχανίας. Αμηχανίας επικαλυπτόμενης, όμως, όλο και περισσότερο από μια εσπεριόπληκτη εκδοχή εκσυγχρονισμού, αρκούντως αποδομητική παντός του ελληνικού.
- Μαζί με τα παρελθοντοκεντρικά απόνερα, πετάει και το «παιδί». Μαζί με την αρχαιολατρία πετάει και τους αρχαίους. Μαζί με την ελληνολατρία πετάει και τους Έλληνες. Μαζί με την απλοϊκή (γραμμική) εκδοχή της ιστορικής μας συνέχειας πετάει και την ίδια την ιστορική μας συνέχεια. Διακινεί προοδευτικοφανώς τη θεωρία πως ούτε λίγο ούτε πολύ η σημερινή Ελλάδα είναι ένα κατασκευασμένο (από το κράτος) εθνικό μόρφωμα, που προέκυψε από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Κι αυτό κατά «αναμηρυκαστική» μεταφορά στα καθ’ ημάς της νεωτερικής ιστοριογραφίας, που, αγνοώντας το ελληνικό παράδειγμα και όχι μόνο, αποφαίνεται αυθεντικά πως «το κράτος κατασκευάζει το έθνος».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)