Ο Απροσδόκητος Χαμός του Σήφη Βαλυράκη... Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ- ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ!

Περικλής Νεάρχου

Ο Απροσδόκητος Χαμός του Σήφη Βαλυράκη

Μου φαίνεται απίστευτο οτι ο Σήφης Βαλυράκης, ο ευσταλής νέος που είχε δραπετεύσει από τις φύλακες της Κέρκυρας και είχε κολυμβήσει μέχρι τις ακτές της Αλβανίας, όπου, δυστυχώς, τον φυλάκισαν για παράνομη είσοδο στη χώρα, έχασε τη ζωή του σε μια κοινότυπη έξοδο, με ταχύπλοο, στα νερά της Εύβοιας.

Ο Σήφης Βαλυράκης ήταν άνθρωπος από σπάνιο υλικό αγωνιστικότητας, αποφασιστικότητας και τόλμης. Μετά την αποφυλάκισή του από την Αλβανία , ύστερα από δυο χρόνια, κατέφυγε στο εξωτερικό, στη Γαλλία κυρίως και στη Σουηδία και συνεργάσθηκε με αντιδικτατορικές οργανώσεις. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με το ΠΑΚ του αειμνήστου Ανδρέα Παπανδρέου και μπήκε παράνομα στην Ελλάδα για να οργανώσει αντιστασιακές δραστηριότητες.

Συνελήφθη από την αστυνομία της χούντας και γνώρισε όλες τις περιποιήσεις των βασανιστών της χούντας.  Έμεινε άκαμπτος και αλύγιστος. Στη δίκη, στην οποία παρεπέμφθη, κατήγγειλε με παρρησία τη δικτατορία και δήλωσε υπερήφανος για τη δράση του κατά της δικτατορίας.  Καταδικάσθη σε πολύχρονη φυλάκιση .

Μετά την πτώση της χούντας, ο Σήφης Βαλυράκης συνέχισε την πολιτική του πορεία μέσα από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, όπου εξελέγη βουλευτής και υπηρέτησε αργότερα ως υπουργός και στενός συνεργάτης του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Θερμός πατριωτισμός του τον τον έφερε κοντά στους αγώνες για την Κύπρο , για την οποίαν επεδείκνυε πάντα ιδιαίτερη αγάπη και ενδιαφέρον.  Η ανησυχία όμως και το ενδιαφέρον του ήταν έντονο για όλα τα εθνικά θέματα.

Είχα την τύχη να είμαι προσωπικός φίλος και να γνωρίσω από κοντά τον Σήφη Βαλυράκη. Η παρρησία, η εντιμότητα και ο πατριωτισμός του είναι αρετές που πρέπει να κοσμούν και ν' αποτελούν πρότυπο και αναφορά για τους πολιτικούς άνδρες.

Ο απροσδόκητος θάνατος του μου προκαλεί άφατη θλίψη και κατάπληξη. Εύχομαι αντοχή και δύναμη στην αγάπη τη σύζυγό του Μίνα και σ' όλους τους οικείους και φίλους του. Η κληρονομιά του ήθους και του παραδείγματος που αφήνει στην κοινωνία και τη χώρα μας, ας είναι για όλους υπερηφάνεια και παρηγοριά,

Αιωνία σου η μνήμη, αγαπητέ φίλε.

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ- ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ!

Λουκάς Δημάκας

-Σήφη στο ραντεβού μας - Τρίτη ή Τετάρτη είχαμε πει- δεν θα είσαι. Το κανονίσαμε έτσι, εγώ να εχω ξεμπερδέψει από μια μικροεπέμβαση την Δευτέρα και εσυ να έχεις γυρίσει από το εξοχικό της Ερέτριας όπου ήσουν... 

-Η θαλασσα ,που την δάμασες τον Μάιο του 1971 όταν, δραπέτης των φυλακών της Χούντας, πέρασες κολυμπώντας τα παγωμένα νερά απο την Κέρκυρα στην Αλβανία, καταρρακώνοντας για άλλη μια φορά τους μηχανισμούς των συνταγματαρχών, σε <<πηρε>>.... 

-Δεν θα ανταλλάξουμε σκέψεις <<κύριε Υπουργέ>> - που δεν ήθελες να σε λέω έτσι- για την πρωτη ήμερα των διερευνητικών επαφών Ελλάδας- Τουρκίας στην Κωνσταντινούπολη. 

Ο ΗΡΩΑΣ, αντιστασιακός κατά της Χούντας, με βομβιστικές ενεργειες κατά στόχων της, με βαριές καταδίκες, με δυο (2) περιπετειώδεις αποδράσεις που θα ζήλευε και ο καλύτερος σεναριογράφος ταινιών δράσης του Χόλυγουντ, βρέθηκε αργά το απόγευμα της Κυριακής νεκρός κοντά στο φουσκωτό του... 

ΗΡΩΑΣ πραγματικος, με ρίσκο ζωής συνεχως- ενας ΗΡΩΑΣ της αντίστασης εφάμιλλος του Παναγούλη, η σεμνότητα (και ο ΄΄συνωμοτισμός'' του...) δεν τον άφηναν να μιλάει για αυτά. 

Είχαμε μιλήσει την Πέμπτη : << Φιλε, εχω ένα άρθρο για τις διερευνητικές, ειναι σκληρό, ζητώ 12 μίλια χωρικά ύδατα παντού, θέλω να δημοσιευτεί, θέλω να τα εχω πει απο πριν. Το στέλνω και εγω, στειλτο και εσυ και βαλτο και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που διαβάζετε εσείς οι νέοι!>> .Με πείραζε για το Φεισμπουκ- αλλα ήξερε την δύναμη του. 

Ήθελε να διαβαστεί η θέση του ότι << Η κυβέρνηση (ειναι) “χαμένη στη μετάφραση” των διερευνητικών επαφών>> που είχε βαλει ως τίτλο, αλλά κυρίως η θέση του ότι :

<<Ο διάλογος Ελλάδας – Τουρκίας για τον ορισμό των οικονομικών ζωνών, μπορεί να είναι ανεκτά ασφαλής για τα εθνικά συμφέροντα, μόνο αφού η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, σε όλο το μήκος της εθνικής ακτογραμμής, ευθυγραμμίσει στο ίδιο εύρος τον εναέριο εθνικό της χώρο και καθορίσει με διμερή συμφωνία την ΑΟΖ Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας>>. 

Ήθελε κουβέντα - είχαμε ένα μήνα να μιλήσουμε- αλλά λόγω διάφορων ιατρικών που είχα δεν συνεχίσαμε πολύ την Πέμπτη...

Η συνέχεια πλέον θα είναι νοερή. Η αγωνία του για τα εθνικά θέματα, την περιφερειακή ανάπτυξη και τα δημοκρατικά δικαιώματα, θα με κεντρίζει πάντα. Άλλωστε φίλος του, συνομιλητής του, έγινα όταν δεν είχε αξιώματα- ήταν τότε (μόνο) ο Αντιπρόεδρος του <<Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών>>. 

Μέχρι τότε θαύμαζα εκ του μακρόθεν την αντιστασιακή του δράση, όπως και την αντίστοιχη του Παναγούλη. Λέγαμε κάποια στιγμή να μου πει πιο πολλες λεπτομέρειες, να βγει η αντιδικτατορική του δράση ακόμα και βιβλιο- <<έχουμε καρό, σήμερα να δουμε τι κάνουμε με την χωρα>> απαντούσε. Κάποια στιγμή τον πίεσα να γράψει κατι για αυτά. <<Περιπτώσεις και σαν τις δίκες σου, με δυο αποδράσεις, με φυγή στην Αλβανία και φυλακή και καταναγκαστικά εργα εκεί, ειναι και διδακτέα ύλη στα Σχολεία και παγκόσμιες κινηματογραφικες επιτυχίες. Το έκανε την μαύρη επέτειο της 21ης Απρίλιου 2018 - το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Militaire .

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΝΕΟΙ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΤΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤ ΑΝΑΓΚΗΝ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ Ή ΓΚΡΙΖΕΣ ΓΩΝΙΕΣ. ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ.

Ας δουμε το άρθρο του αείμνηστου Σηφη Βαλυρακη οπως δημοσιεύτηκε στις 21 Απριλίου 2018 :

<<“Ηλιόλουστη μέρα του Απρίλη, χαρά θεού στην Φλωρεντία. Στην Piazza Della Signoria, μπροστά στο μπρούτζινο άγαλμα του Τσελίνι, που αναπαριστά τον μυθικό Περσέα να κρατά ψηλά το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας, απολαμβάνω τον καφέ μου. Ανακαλώ στην μνήμη τα περασμένα και προβληματίζομαι για τα μελλούμενα. 

Θυμάμαι την 21 Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα, το ξενοκίνητο πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Θυμάμαι την αντίσταση κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, την σύλληψη μου από την ασφάλεια, την απομόνωση, την «ανάκριση», την πολύμηνη «περιποίηση» από την περιβόητη στρατιωτική αστυνομία στο ΕΑΤ – ΕΣΑ, την βαριά καταδίκη μου από το έκτακτο στρατοδικείο, την φυλακή. Θυμάμαι την απόδραση μου από τις φυλακές της Κέρκυρας την νύκτα 19 Μαΐου 1971, τον τραυματισμό στο πέσιμο από το πανύψηλο εξωτερικό τοίχο της φυλακής, του συντρόφου μου Μπάμπη Γεωργακάκη, από την Κοξαρέ του Ρεθύμνου. Θυμάμαι το νυκτερινό πέρασμα στα παγωμένα ρεύματα, κολυμπώντας στο στενό από την Κέρκυρα στην Αλβανία, την σύλληψη μου από την συνοριακή περίπολο των Αλβανών στρατιωτών.

Δεν μπορώ να ξεχάσω την τρίχρονη καταδίκη μου από «λαϊκό δικαστήριο» στους Άγιους Σαράντα για τη παραβίαση των αλβανικών συνόρων, τους 18 μήνες στο «σταλινικό» στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας της Αλβανίας στο Fierι (περιγραφή Σολζενίτσιν στο βιβλίο του «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς»). Δεν ξεχνώ τον πόνο της πείνας, το ψωμί με πριονίδι, τον πόνο του κρύου βουτηγμένοι στην λάσπη του χειμώνα, την αφόρητη ζέστη κάτω από τη κυματοειδή αμιαντοσανίδα της σκεπής του αλβανικού στρατοπέδου το καλοκαίρι, τα ζωύφια που έστηναν χορό στην ανιπλυσιά μας. 

Νοέμβριος 1973, στα μεγάφωνα προπαγάνδας του Emver Hotza χλιαρή αναφορά, ταραχές στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα, υπάρχουν νεκροί και τραυματίες. Αλλαγή φρουράς στην Αθήνα, πέφτει ο δικτάτορας συνταγματάρχης Παπαδόπουλος. Έρχεται ο Δικτάτορας ταξίαρχος Ιωαννίδης. Θεαματική αλλαγή στην συμπεριφορά των Αλβανών. Ο ίδιος αυτοπροσώπως, ο διοικητής του στρατοπέδου με καλεί στο γραφείο του! Μου ανακοινώνει «επισήμως» πως η Αλβανική Βουλή (kouventi populor) μου χαρίζει το υπόλοιπο της ποινής μου, με διαβεβαιώνει ότι ελευθερώνομαι, ούτε αυτός το πίστευε! Με «εξαφανίζουν» στο πουθενά, με παχαίνουν με υπερσίτιση, με ντύνουν με κουστούμι «μιας χρήσης» και με φορτώνουν «cargo» με απόλυτη μυστικότητα, την τελευταία στιγμή στο μικρό ελικοφόρο UPI χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, με ένα πεντοδόλαρο στο χέρι και «τράνζιτ» στο αεροδρόμιο της Ρώμης, Fumitsino.  Ήμουν ελεύθερος, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Από το αεροδρόμιο της Ρώμης επικοινωνώ με τη Στοκχόλμη, την έδρα μου και η είδηση της απελευθέρωσης μου γίνεται γνωστή στους συναγωνιστές μου.

Οι καραμπινιέροι με φιλοξενούν στο τμήμα ασφαλείας του Fumitsino, μεταφέροντας μου το καλωσόρισμα και τις ευχές του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ο Αλέκος Παναγούλης με την Οριάνα Φαλάτσι με βρίσκουν πρώτοι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, αγκαλιές και φιλιά, «μου θυμίζεις μυρωδιά φυλακής» μου λέει ο Αλέκος.Το πρωί, με ειδική άδεια της Ιταλικής κυβέρνησης, με βγάζει από το αεροδρόμιο η Αμαλία Φλέμινγκ. Η Αμαλία με φιλοξενεί στο σπίτι της στη Ρώμη με λίγες από τις γάτες της. Ο μουσμούσης της είχε μείνει αιχμάλωτος στην Αθήνα.  Η συνάντηση μου με τον ενθουσιώδη Ανδρέα Παπανδρέου, στη σκιά του Περσέα να κραδαίνει το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας, ολοκληρώνει τα καλωσορίσματα. Υπήρχε δουλειά να γίνει, το αντιδικτατορικό κίνημα, ο αγώνας για την δημοκρατία δεν περιμένει, οφείλαμε να ξανακερδίσουμε την χώρα μας.

Σήμερα (σ.σ. 2018) βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες απειλές, νέες προκλήσεις και νέα ζητήματα. Η περιοχή μας ανακατατάσσεται, μπαίνουν άλλα πιεστικά δεδομένα, τα Εθνικά μας Θέματα, οι δανειστές, η μειωμένη κυριαρχία, τα δημοσιονομικά και θεσμικά ελλείμματα, το δυσβάστακτο δημόσιο χρέος, η ανάγκη για παραγωγικές θέσεις εργασίας, η ύφεση, η φτώχεια.

Η Ελλάδα, η χώρα μας βρίσκεται σε πολιορκία. Ο Περσέας καλείται να αναμετρηθεί ξανά με την Μέδουσα. Είναι απολύτως αναγκαία η Εθνική Συνεννόηση. Να ξεπεράσουμε το εγώ, να επιστρατεύσουμε το εμείς. Να ξανακερδίσουμε με νέους αγώνες και θυσίες την πατρίδα μας>>..

ΦΥΣΙΚΑ δεν ηταν αυτά η μονη δράση του Βαλυρακη κατά της Δικτατορίας ούτε έγιναν όλα τόσο <<απλα>. οπως τα περιγράφει πιο πάνω- θα παραθέσω και άλλα στοιχεία παρακατω, .Ήταν κορυφαίο στέλεχος της αντι-χουντικής αντίστασης και του ένοπλου κλάδου του ΠΑΚ, καταζητούμενος από το καθεστώς της 21ης Απριλίου επί τρία χρόνια για βομβιστικές επιθέσεις και συνελήφθη τελικά το 1971, όπου βασανίστηκε και φυλακίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. 

Ας δούμε την απόδραση του από εκεί οπως την περιγράφει ο Αρεοπαγίτης Γιώργος Παυλέας στα ΝΕΑ σε κομμάτι της Σιλας Αλεξίου, στις 3/3/ 2001:

<<Η περιπετειώδης αναζήτηση της ελευθερίας είχε ξεκινήσει για τον Σήφη Βαλυράκη από τον Αύγουστο του 1971. Κρατούμενος τότε στο κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ (στο σημερινό Πάρκο Ελευθερίας) επιζητεί τη λύτρωση.

Μια νύχτα βραχυκυκλώνει την ηλεκτρική εγκατάσταση με μια φουρκέτα των μαλλιών και σβήνουν έτσι τα φώτα του κελιού του. Με μοχλό το πόδι του ξύλινου τραπεζιού βγάζει το σιδερένιο πλέγμα του κελιού του και γλιστράει στην αυλή

του στρατοπέδου. Περνάει ανάμεσα από τους άνδρες της Στρατιωτικής Αστυνομίας προς τις τουαλέτες και από εκεί στο προαύλιο του Ναυτικού Νοσοκομείου. Ο πρώτος και μοναδικός δραπέτης του ΕΑΤ-ΕΣΑ πρέπει να συλληφθεί πάραυτα!

Όλες οι δυνάμεις αναζητούν τα ίχνη του. Προς άγραν πληροφοριών βασανίζονται

«ύποπτοι», αλλά επί δεκαπέντε ημέρες ο Βαλυράκης παραμένει άφαντος.

Συλλαμβάνεται τελικά στα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα, πάνω στη σκεπή της

αμαξοστοιχίας «Ακρόπολις». Επιστροφή στο ΕΑΤ-ΕΣΑ... Τα παράθυρα χτίζονται, ο κρατούμενος φοράει χειροπέδες και παραμένει σ' ένα άδειο από έπιπλα κελί.

Ώσπου μεταφέρεται, σε άθλια κατάσταση, στις Φυλακές Κορυδαλλού, εν αναμονή της δίκης του και της επόμενης απόδρασής του>>.

ΠΑΛΙ ο Γ. Παυλεας - που διετέλεσε γενικός γραμματέας των υπουργείων Προεδρίας και Δικαιοσύνης- μας δίνει με το δημοσίευμά του, λεπτομέρειες από την απόδραση του Βαλυράκη από τις φυλακές της Κέρκυρας, μετά από συζήτηση που είχε με τον Βαλυράκη:

<< Ιανουάριος 1972. Ο Σήφης Βαλυράκης, μετέπειτα βουλευτής Χανίων του ΠΑΣΟΚ, γιος του βουλευτή της Ένωσης Κέντρου Γιάννη Βαλυράκη, καταδικάζεται από το Έκτακτο Στρατοδικείο σε ποινή κάθειρξης επτά ετών. "Δεν αναγνωρίζω το δικτατορικό καθεστώς, παλεύω για την αποκατάσταση της

δημοκρατικής νομιμότητας. Αισθάνομαι αιχμάλωτος με υποχρέωση να δραπετεύσω.

Αφιερώνω τη σκέψη και τον χρόνο μου σ' αυτό. Είμαι ήδη με τη σκέψη μου ελεύθερος" λέει σήμερα, "επιστρέφοντας" για λίγο στις μαύρες εκείνες μέρες.

Οδηγείται στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου αρχίζει να προετοιμάζει την απόδρασή

του. Σιγά-σιγά καταφέρνει να ανοίξει μια τρύπα στο κελί του, πίσω ακριβώς από

τον νιπτήρα. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να πραγματοποιήσει το όνειρό

του, όταν η μεταφορά του στις φυλακές της Κέρκυρας, ματαιώνει τα σχέδιά του.

Δεν απογοητεύεται. Στο σωληνάριο της οδοντόκρεμας κρύβει τα πριονάκια χρυσοχοΐας, στα οποία εναποθέτει όλες του τις ελπίδες. Οι φυλακές της

Κέρκυρας, φρούριο μεσαιωνικό. Η παρέα καλή, θυμάται ο Σήφης Βαλυράκης: Ν. Κωνσταντόπουλος, Ν. Καλούδης, Χρ. Μίσιος, Β. Φίλιας και ο δικαστής Αντ.

Μιχαλακέας,(...). 

"Χρειάστηκε μια μόνο ματιά με τον Μπάμπη Γεωργακάκη για να συνεννοηθούμε. Δεν θα μείνουμε εδώ, θα φύγουμε μαζί". Αμέσως αρχίζουν οι προετοιμασίες.

Οι δύο συγκρατούμενοι κατασκευάζουν μια ξύλινη λυόμενη σκάλα από τα ξύλα του κρεβατιού και στη συνέχεια επιχειρούν να υλοποιήσουν το δεύτερο μέρος του

σχεδίου. Οπλισμένοι με υπομονή, αλλά και δίψα για ελευθερία, πριονίζουν με

προσοχή τα χοντρά κάγκελα των κελιών τους. Τη νύχτα το πριόνισμα είναι

απαγορευτικό. Η ησυχία που επικρατεί δεν επιτρέπει θορύβους. "Αντιβοούσε όλη η φυλακή" λέει ο Γιάννης Κλωνιζάκης, που φυλούσε τσίλιες.

Αναγκαστικά η δουλειά γίνεται την ημέρα. Λαμβάνονται όλες οι προφυλάξεις, αλλά τα πριονάκια προδίδουν τους επίδοξους δραπέτες. Το ένα μετά το άλλο σπάνε.

Επιστρατεύεται το ξυλοπρίονο της φυλακής, που κι αυτό γρήγορα μένει χωρίς

δόντια. Ωστόσο η τομή έχει προχωρήσει. Και για να μη γίνει αντιληπτή

καλύπτεται με τσίχλα που χρωματίζεται με νεσκαφέ για να παίρνει το χρώμα της

σκουριάς. Καθημερινή αγωνία ο έλεγχος του φύλακα που χτυπάει τα κάγκελα μ' ένα τεράστιο κλειδί προκειμένου να ανιχνεύσει την παραμικρή διαφορά ήχου.

Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά. Είναι μέσα Μαΐου του '72. Ένα ζεστό μεσημέρι

τα κάγκελα επιτέλους κόβονται. Χαρά και προβληματισμός. Οι συγκρατούμενοι που έχαιραν της απόλυτης εμπιστοσύνης των Βαλυράκη και Γεωργακάκη ενημερώνονται.

Κάποιοι διατυπώνουν επιφυλάξεις. Αν αποτύχει η απόπειρα τι θα γίνει; Μήπως

επιδεινωθούν οι συνθήκες κράτησης; Η άποψη που επικρατεί για το εγχείρημα

είναι μάλλον αποθαρρυντική.

Έχτισαν τα παράθυρα του κελιού

«Η απόδρασις του Βαλυράκη έγινε αντιληπτή μετά 10λεπτο περίπου και από τότε

ένα άνευ προηγουμένου ανθρωποκυνηγητό έχει εξαπολυθεί προς πάσαν κατεύθυνσιν της χώρας διά την ανακάλυψίν του». Νύχτα της 19ης Μαΐου 1972 οι δύο συγκρατούμενοι είναι έτοιμοι για τη μεγάλη απόδραση. 

Στα κρεβάτια τους... κοιμούνται δύο ομοιώματα. «Νάτος, νάτος, πυροβόλησέ τον».  Ο δεσμοφύλακας αντιλαμβάνεται τις κινήσεις δύο ατόμων και προτρέπει τον ένοπλο αστυνομικό φρουρό να «ρίξει». Ο προβολέας πέφτει πάνω τους. Έχουν ήδη ληφθεί έκτακτα μέτρα, καθώς την ημέρα εκείνη έχει αποδράσει ένας άλλος πολιτικός κρατούμενος από τις φυλακές Αλικαρνασσού και ένας ποινικός από το Νοσοκομείο της Κέρκυρας. Ο Σήφης Βαλυράκης βρίσκεται στον εξωτερικό τοίχο σε ύψος 8 μέτρων και ο Γεωργακάκης στα κεραμίδια της Κ' ακτίνας. Ο πρώτος κρεμιέται από το καλώδιο του ΟΤΕ και πέφτει μαλακά στο έδαφος. Ο δεύτερος, πηδάει για να αποφύγει τον πυροβολισμό, σπάει το πόδι του και ακινητοποιείται. Συλλαμβάνεται, αλλά δεν μιλάει. Οι φύλακες, που δεν έχουν διαπιστώσει απουσία από τα κελιά, απορούν γιατί κάποιοι (οι δύο δραπέτες δηλαδή) επιχείρησαν ...να μπουν στη φυλακή.

Άλλωστε τα κομμένα κάγκελα έχουν επανατοποθετηθεί πρόχειρα και προς το παρόν τίποτε δεν προδίδει απόδραση. Επί τρεις ημέρες ο Σήφης Βαλυράκης περιπλανιέται στο όρος Παντοκράτορας του

νησιού. Όλες οι δυνάμεις Στρατός, Αστυνομία, ελικόπτερα, αεροπλάνα έχουν

κινητοποιηθεί για τον εντοπισμό του. Βλέπει πως δεν μπορεί να μείνει άλλο εκεί. Αργά ή γρήγορα θα συλληφθεί.  Και παίρνει άλλη μια μεγάλη απόφαση. Τη

νύχτα της 22ας Μαΐου πέφτει στη θάλασσα με προορισμό την Αλβανία. Διασχίζει

κολυμπώντας το στενό που μεσολαβεί μεταξύ Κέρκυρας και Αλβανίας, όπου τα

ρεύματα είναι ισχυρά. Αγωνίζεται να βγει στη στεριά, αλλά τα καταφέρνει. Δεν τον υποδέχεται όμως η πολυπόθητη ελευθερία. Συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από Λαϊκό Δικαστήριο του Εμβέρ Χότζα σε τρία χρόνια για παράνομη είσοδο στη χώρα. Οδηγείται σε στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων, όπου επί 18 μήνες «πληρώνει» ακριβά το τολμηρό πήδημα από το κελί των Φυλακών της Κέρκυρας. Η απελευθέρωσή του εξασφαλίζεται με τη μεσολάβηση του Ανδρέα Παπανδρέου και άλλων σημαντικών πολιτικών προσώπων. Στο αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο της Ρώμης τον υποδέχονται, εκτός του μετέπειτα ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, η Αμαλία Φλέμιγκ και ο Αλέκος Παναγούλης, του οποίου η απόδραση όπως και του Νίκου

Ζαμπέλη είχε προηγηθεί>>...

ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΘΕΩΡΩ ΗΡΩΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Γιατί είχε μια συνεπή στάση, χωρίς δήθεν, με κινδύνους συνεχεις... 

Η συνεχεια του αγωνα με το ΠΑΚ έγινε με το ΠΑΣΟΚ- σε άλλες συνθήκες . Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με το ΠΑΣΟΚ το 1977. Διετέλεσε Υφυπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (Οκτώβριος 1981 - Νοέμβριος 1984), Υφυπουργός Πολιτισμού με αρμοδιότητα τον Αθλητισμό (Ιούλιος 1985 - Ιούνιος 1988), Υφυπουργός Δημόσιας Τάξης (Ιούνιος 1988 - Ιούλιος 1989 και Ιούλιος 1994 - Μάρτιος 1995) και Υπουργός Δημόσιας Τάξης (Μάρτιος 1995 - Ιανουάριος 1996). Όταν επικεφαλής στην Επιτροπή της Βουλής που στρίμωξε για τα καλά την Ζίμενς. 

Η φήμη του ισχυρή - <<δαιμονοποιημένος >> από διαφόρους κύκλους ...Την 1η Φεβρουαρίου 2009 ο Σήφης Βαλυράκης κρατήθηκε για αρκετές ώρες από τις αμερικανικές αρχές αμέσως μετά την άφιξή του σε αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης λόγω ανάκλησης της βίζας του ενώ πετούσε. Το θέμα λύθηκε γρήγορα αλλά το περιστατικό, όπως γράφτηκε τότε, επανάφερε στο προσκήνιο αντιλήψεις αμερικανικών κύκλων που την δεκαετία του '80 τον θεωρούσαν «προστάτη» της 17 Νοέμβρη - όπως και άλλους, ακόμα και τον Ανδρέα Παπανδρέου...

Αντιο φίλε.

Κουράγιο Μίνα.

ΠΗΓΗ: Λουκάς Δημάκας, Περικλής Νεάρχου

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com