Αντώνης Ανδρουλιδάκης
Κάπως έτσι, είναι σαν μας έκλεψαν το οικογενειακό τραπέζι της Κυριακής, την καλή φορεσιά στο βράδι της Ανάστασης, το ψωμί με τη ζάχαρη στο τρεχαλητό της αλάνας, τον ψίθυρο της μάνας μην ξυπνήσει το παιδί, τον δισταγμό του ερωτευμένου στην αγωνία της αμοιβαιότητας, την μουσική από το ολονύχτιο γλέντι των απέναντι, το μωσαϊκό και τη μυρωδιά της χλωρίνης, το χώμα και τα λασπωμένα παπούτσια του χειμώνα, το μπανιερό και το αγγομαχητό του λεωφορείου, το σκασιαρχείο απ’ το σχολείο και τις συζητήσεις για το Κυπριακό, τη χαρά για μια μπάλα του μπάσκετ, τη γεύση της ντομάτας και την καχεξία της μπανάνας, το αντίδωρο απ’ το χέρι της γιαγιάς μου. Όλα αυτά τα μικρά, που καθώς ταπεινώνονταν βρίσκαν τρόπο και γίνονταν γιγάντια. Όλα αυτά τα γιγάντια-μικρά, μας τ' άρπαξαν γαμώτο. Σιγά την απώλεια μωρέ τώρα, θα μου πεις. Ε αυτό σου λέω. Σιγά ρε συ...
ΠΗΓΗ: Αντώνης Ανδρουλιδάκης
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.