Ένας άνθρωπος πέθανε μέσα στην παγωνιά της νύχτας. Πέθανε ανάμεσα σε ανθρώπους που τον γνώριζαν και δεν τον γνώριζαν. Που τον γνώριζαν αλλά δεν θα έμπαιναν ποτέ στον κόπο να τον γνωρίσουν. Πέθανε μακριά από τη θαλπωρή της οικογενειακής του γκρίνιας. Το σώμα του που άλλοτε πάσχιζε διακριτικά να φυγαδεύει, καταλάμβανε τώρα έναν ασυγχώρητο τόπο, κείτονταν τώρα εκτεθειμένο δημόσια. Κάποιοι είπαν πως ήταν ένας μικρός ασήμαντος ποιητής. Μπορεί και να ήταν ποιητής. Ο κάθε άνθρωπος άλλωστε είναι ποιητής. Το σίγουρο είναι πως δεν ήθελε να έχει αυτή τη μοίρα. Δεν ήθελε να πεθάνει εκεί έξω ανάμεσα σε τόσα μάτια που τον γνώριζαν και δεν τον γνώριζαν. Που τον γνώριζαν αλλά δεν θα έμπαιναν ποτέ στον κόπο να τον γνωρίσουν. Ήθελε, παρακαλούσε, σα μια μικρή φράση, σαν έναν μικρό βουβό σπόρο, χωρίς κανένα ορατό εκτόπισμα, χωρίς κανένα βάρος, μια καρδιά, έστω μια μόνη καρδιά, να τον φυλάξει κρυφά μέσα της και απαρατήρητο και αθώρητο να τον περιφέρει στον κόσμο, μέχρι να τον γεννήσει ως πλάσμα νέο, ως καρπό δικό της, κατάδικό της, μυστικό.
Αθήνα, 20 Δεκεμβρίου 2015
ΠΗΓΗ:http://frear.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.