Του Πάνου Πικραμένου
Για λόγους σεβασμού, οφείλουμε πρώτα να ακούσουμε τα σχόλια, τις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις από την ίδια την κουρδική πλευρά.
Η απόφαση για το μέλλον του κουρδικού αγώνα ανήκει σε εκείνους που τον ξεκίνησαν και τον πλήρωσαν με εκατόμβες νεκρών και φυλακισμένων, όχι σε εμάς που απλώς σταθήκαμε δίπλα τους.
Όσοι βρεθήκαμε πολύ κοντά στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν και στην κουρδική επανάσταση, τουλάχιστον μιλώντας προσωπικά, δεν ήμασταν πρωταγωνιστές. Ήμασταν βοηθοί σε μια δίκαιη υπόθεση.
Οι Έλληνες υποστηρικτές πλήρωσαν ακριβά αυτή τη θέση: ορισμένοι σκοτώθηκαν, άλλοι ρίσκαραν τη ζωή και την ελευθερία τους. Πολλοί καταδιώχθηκαν σιωπηλά από τους εχθρούς του Οτσαλάν μέσα στην ίδια την Ελλάδα -κυρίως από το σύστημα Σημίτη και τους επιγόνους του.
Κάποιοι συνεχίζουν να στέκονται στο πλευρό του κουρδικού κινήματος. Άλλοι αποχώρησαν. Και, δυστυχώς, υπήρξαν κι εκείνοι που εκμεταλλεύτηκαν την υπόθεση για ίδιον όφελος.
Το αντάρτικο, όπως και ο πόλεμος γενικά, δεν είναι αυτοσκοπός -το εμπέδωσα αυτό με τα χρόνια. Είναι εργαλείο για πολιτικές λύσεις, όταν τα αιτήματά σου δεν εισακούονται...
Αν τώρα οι Κούρδοι της Τουρκίας κρίνουν ότι μπορούν να κατακτήσουν το εφικτό χωρίς να προδώσουν το ουσιώδες, τότε το δικαίωμα και η ευθύνη της επιλογής ανήκει αποκλειστικά σε εκείνους.
Ας περιμένουμε λοιπόν. Ας διαβάσουμε πίσω από τις λέξεις με την υπομονή που απαιτεί η ιδιότυπη γλώσσα της Ανατολής. Εκεί όπου τίποτα δεν λέγεται, κι όμως όλα υπονοούνται.
Εκεί που τίποτα δεν τελειώνει με μια φράση και τίποτα δεν αρχίζει με ένα δελτίο τύπου.
Το φαινομενικό «τέλος» είναι ίσως μια στάση -όχι αλλαγή θέσης και όλα θα κριθούν στη διάρκεια της πράξης.
ΤΙ ΠΈΤΥΧΕ ΤΟ PKK
Το κορυφαίο επίτευγμα του PKK και του Αμπντουλάχ Οτσαλάν δεν ήταν τόσο η στρατιωτική δράση, αλλά η σφυρηλάτηση της κουρδικής εθνικής συνείδησης.
Σε μια Τουρκία που επί δεκαετίες αρνιόταν την ύπαρξη Κούρδων, το PKK κατάφερε να πείσει εκατομμύρια ανθρώπους ότι δεν είναι απλώς «ορεσίβιοι Τούρκοι», αλλά φορείς μιας ξεχωριστής ταυτότητας με γλώσσα, ιστορία και πολιτισμό.
Η αλλαγή είναι πλέον αμετάκλητη. Σε λίγα χρόνια, ένας στους τέσσερις πολίτες της Τουρκίας θα είναι Κούρδος -ένα ποσοστό που καθιστά αδύνατη την εθνοτική αφομοίωση.
Ο Ατατούρκ ίδρυσε κράτος, αλλά απέτυχε να κατασκευάσει τουρκικό έθνος. Το όραμα της ομοιογένειας κατέρρευσε υπό την πίεση της κουρδικής ταυτότητας.
Το άλλο επίτευγμα του PKK, είναι ότι μέσα σε ένα συχνά ακραίο ισλαμικό περιβάλλον, ανέτρεψε τα δεδομένα και για τη γυναίκα. Την έβγαλε από τον ιδιωτικό χώρο, της έδωσε όπλο, φωνή και πολιτικό ρόλο.
Το PKK, ίσως να έχασε μάχες μάχες, όμως ποτέ δεν ηττήθηκε στρατιωτικά. Δεν εξουδετερώθηκε από το τουρκικό κράτος, δεν παρέδωσε τα όπλα υπό πίεση.
Αν τώρα επιλέγει τον πολιτικό δρόμο, όπου κι αν αυτός οδηγήσει, το κάνει έχοντας ήδη επιβάλει τη βασική του αλήθεια: ότι οι Κούρδοι δεν είναι πρόβλημα, αλλά λαός. Και ένας λαός που αναγνωρίζει τον εαυτό του δεν εξαφανίζεται.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.