Του Μάνου Λαμπράκη
Μέρες τώρα αναρωτιέμαι αν πρέπει να γράψω κάτι εδώ.
Αν η σιωπή είναι σεβασμός ή συνενοχή.
Αν ο λόγος προσθέτει ή αφαιρεί.
Αν η ομιλία, ακόμη και η πιο τρυφερή, γίνεται βεβήλωση του πένθους.
Αλλά ίσως τελικά αυτό που απομένει να μας συνδέει – ως κοινωνία, ως Εκκλησία, ως σώματα που αναπνέουν μαζί – δεν είναι η πληροφορία, αλλά η ευθύνη. Και η τρυφερότητα ως μορφή αλήθειας.
Γιατί η είδηση αυτής της εβδομάδας δεν είναι ούτε ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ούτε οι γελοίες δηλώσεις του Πρωθυπουργού στο Άγιον Όρος. Δεν είναι η παρακμή των κομμάτων, ούτε τα διατάγματα μιας εξουσίας που έχει ξεχάσει ότι κυβερνά ζωντανούς ανθρώπους και όχι δεδομένα.
Η είδηση της εβδομάδας – η μόνη αληθινή είδηση – είναι ότι ένα παιδί 13 χρονών, ένα παιδί με λεπτή φωνή και λεπτή ψυχή, κρεμάστηκε στη Φυλή.
Και κανένας μας δεν ήταν εκεί.
Όχι γιατί δεν προλάβαμε. Όχι γιατί δεν το μάθαμε. Αλλά γιατί δεν θέλαμε να το δούμε.
Γιατί δεν μας αφορά. Γιατί δεν μας αγγίζει – παρά μόνο σαν «τραγικό περιστατικό».
Αντιμετωπίζουμε πια τον θάνατο όπως και την είδηση: διαχειριστικά.
Όμως η ψυχή ενός παιδιού δεν είναι «θέμα». Δεν είναι κοινωνιολογικό συμβάν.
Είναι μυστήριο. Είναι ευαγγέλιο. Είναι Άδης και Ανάσταση μαζί.
Ο Όσιος Αθανάσιος, εκεί όπου τον επισκέπτεται ο Μητσοτάκης για να τον «τιμήσει», έχτισε τη Λαύρα ως σώμα κοινοβίου. Όχι για να απομονωθούν οι άνθρωποι. Αλλά για να φροντίζουν ο ένας τον άλλον. Για να μην πεθάνει κανείς μόνος του. Για να μη χρειαστεί ποτέ ένα παιδί να πει «δεν υπάρχω».
Γιατί όταν ένα παιδί αυτοκτονεί, δεν πεθαίνει επειδή θέλει να πεθάνει. Πεθαίνει γιατί κανείς δεν του έδειξε πώς είναι να ζεις με αγάπη.
Και όταν δεν υπάρχει κοινότητα, δεν υπάρχει και σώμα.
Μόνο ατομικές καύσεις στο πυρ της αδιαφορίας.
Η Εκκλησία που σωπαίνει μπροστά σ’ αυτό τον θάνατο δεν είναι Εκκλησία.
Είναι μηχανή διαχείρισης ενοχών. Είναι πολιτικό συμπλήρωμα της εξουσίας.
Είναι σύστημα αυτοσυντήρησης.
Η πολιτεία που αρθρώνει μόνο «εντολές έρευνας» για τον θάνατο ενός παιδιού, είναι πολιτεία-φάντασμα.
Διαχειρίζεται το πένθος όπως διαχειρίζεται την οικονομία: με χαρτιά και πρωτόκολλα.
Αλλά το κακό δεν είναι ούτε στο κράτος, ούτε μόνο στην Εκκλησία.
Το κακό είναι εδώ. Σε μας. Στην ανεπάρκειά μας να ακούσουμε.
Στην αμηχανία μας απέναντι στη διαφορετικότητα.
Στην απέχθειά μας απέναντι στο ευάλωτο.
Στο γεγονός ότι δεν μπορούμε να ανεχτούμε ένα παιδί με φωνή «λεπτή», γιατί εμείς οι ίδιοι έχουμε χάσει τη δική μας φωνή.
Δεν μας κυνηγούν εξωτερικοί εχθροί.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε ο δαίμονας.
Ο θάνατος αυτού του παιδιού είναι θεολογικό γεγονός. Όχι γιατί «πήγε στον Θεό», αλλά γιατί μας έφυγε από τα χέρια.
Δεν σώσαμε το σώμα του. Δεν αγγίξαμε την ψυχή του.
Και η ανάμνησή του δεν θα ’πρεπε να είναι φόρος τιμής. Θα ’πρεπε να είναι μετάνοια.
Θα ’πρεπε να χτίσουμε κοινοβία στις πόλεις μας, όχι μοναστήρια, αλλά μορφές αλληλο-ύπαρξης.
Να ξαναμάθουμε την τέχνη του να προσέχεις τον άλλον χωρίς να τον διορθώνεις.
Να σκύβεις χωρίς να εξουσιάζεις. Να ακούς χωρίς να περιμένεις απάντηση.
Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να γίνει.
Αλλά ξέρω ότι αν δεν γίνει, το παιδί αυτό θα πεθαίνει ξανά και ξανά, μέσα σε κάθε σχολική αυλή, μέσα σε κάθε Messenger, μέσα σε κάθε αδιάφορο βλέμμα μας.
Κι εμείς θα συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε γιατί δεν πάει τίποτα καλά.
Αν υπάρχει Θεός, τότε υπάρχει και η απουσία Του.
Και την εβδομάδα αυτή, δεν υπήρξε τίποτα πιο ουσιαστικό από τη φωνή που δεν ακούσαμε.
Όλα τ’ άλλα είναι πολιτικά σκουπίδια.
Η είδηση είναι αυτή.
Κι εμείς οι ίδιοι.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε ο δαίμονας.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.