(Από το Hellas Journal του Μιχάλη Ιγνατιου)
Η τραγωδία της σχέσης της Ελλάδας και της διεφθαρμένης Ε.Ε. με φόντο τα ελληνοτουρκικά και η ανάγκη για αλλαγή πλεύσης: Τα ερωτήματα και η περίφημη «γερμανική διαμεσολάβηση»…
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Θ. ΔΡΙΒΑ* – Αθήνα
Η επαύξηση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων που κανείς δε φανταζόταν οτι θα λάμβανε χώρα, επιδέχεται πολλών αναγνώσεων. Η εξέταση του πλέγματος των ελληνοαμερικανικών σχέσεων δε γίνεται χωρίς να αναφερθεί η ευρωπαϊκή διάσταση.
Η γεωπολιτική αποτίμηση της σχέσης Ελλάδας (και της Κύπρου) με την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) είναι σε κάθε περίπτωση αρνητική. Οι τελευταίες βδομάδες, δείχνουν οτι η Ε.Ε. έχει μια παρανοϊκή άποψη για τα ευρωτουρκικά, και πάντα σε βάρος των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων.
•Η θεμελιωδώς λανθασμένη αφετηρία.
Ο αντιαμερικανισμός (λόγω του Κυπριακού) που κυριάρχησε στην Ελλάδα κατά την όγδοη δεκαετία του 20ου αιώνα, οδήγησε στην υιοθέτηση της άποψης οτι η Ε.Ε. (ΕΟΚ τότε) ήταν η λύση για το πάγιο πρόβλημα της τουρκικής επιθετικότητας.
Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, η ΕΟΚ θα μπορούσε να εξασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας έναντι των τουρκικών απειλών.
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία επένδυε σε πιο σταθερές γεωστρατηγικές μετοχές, όπως: σχέσεις με ΗΠΑ, Ισραήλ και ΝΑΤΟ.
Μετά τον «γεωπολιτικό ευρωπαϊσμό» του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο επόμενος πρωθυπουργός της πατρίδας μας που επένδυσε σε αυτήν την ευρωκεντρική στρατηγική ήταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Σημίτης.
Ως γνωστόν, η Ευρώπη βίωσε την εξής παραδοξότητα: Η χώρα που προκάλεσε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο σε δύο δόσεις (Α’ και Β’ Π.Π.) μολονότι βρέθηκε στην πλευρά των ηττημένων, είχε μεταχείριση νικητή.
Από τον Πόλεμο της Κορέας και μετά, η κυβέρνηση του Προέδρου Αϊζενχάουερ μας έστειλε στη Γερμανία για επενδύσεις, καθώς λόγω του Πολέμου στην Κορέα, η Αμερική έδινε πακέτα βοήθειας μόνο για άμυνα.
Η Γερμανία από τις αρχές της έκτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, παρίστανε τον τοπάρχη των ΗΠΑ στην Ευρώπη, ελέω της φαεινής ιδέας (και των ΗΠΑ) να μην πληρώσει η Γερμανία τις αποζημιώσεις.
Έκτοτε, η δύσμοιρη Ευρώπη έπεσε στα χέρια της Γερμανίας και η γεωπολιτική παρακμή της Γηραιάς Ηπείρου ήταν προδιαγεγραμμένη.
Η Γερμανία από τα τέλη του 19ου αιώνα, έχει ειδικές σχέσεις με την Τουρκία. Η πάγια γερμανική νόσος της απουσίας ευελιξίας, δεν είναι του παρόντος. Αυτό που σίγουρα μπορεί να υποστηριχτεί είναι πως η γερμανοτουρκική σχέση, αποτελούσε και αποτελεί μια μέγγενη για τα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα.
Επιταχύνοντας το μικρό αυτό ταξίδι στο χρόνο, η εποχή Σημίτη στην Ελλάδα αγνόησε τις πάγιες γεωστρατηγικές επιταγές της πατρίδας μας, επιταγές που μας οδήγησαν στους νικητές σε 5 πολέμους.
Ξαφνικά, διάφορα «ιδρύματα μελέτης» φύτρωσαν στην πατρίδα και -στην κυριολεξία- φορτώθηκαν σε όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν την εποχή Σημίτη που κύριο στόχο είχε τον «απο-Παπανδρεϊσμό» του ΠΑΣΟΚ και της πατρίδας μας.
•Η προβοκάτσια της «κοινοτικοποίησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων».
Η εποχή Σημίτη συνοδεύτηκε από την πλήρη παράδοση της πατρίδας μας στη γερμανική σφαίρα επιρροής. Δυστυχώς, εκείνη την περίοδο οι ΗΠΑ θεωρούσαν (αφελώς) οτι η Γερμανία ήταν ο εργολάβος των αμερικανικών συμφερόντων.
Έτσι, το να είσαι με τη Γερμανία ήταν σα να είσαι και με την Αμερική ταυτόχρονα. Παράλογα και ανήκουστα πράγματα ακόμη και για την εποχή της άνευ ορίων παγκοσμιοποίησης.
Η «κοινοτικοποίηση» των ελληνοτουρκικών σχέσεων, παιανίστηκε στην Ελλάδα της εποχής Σημίτη ενώ βιβλία των 15 ημερών γράφτηκαν για να ξηλωθεί η λογική του μη διαλόγου με την Τουρκία για θέματα εθνικής κυριαρχίας.
Το «Πρέπει να συζητάμε για όλα με την Τουρκία» ήταν το δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Η πανάκεια των ελληνοτουρκικών διαφορών (τότε δημιουργήθηκε και ο πληθυντικός αριθμός, ενώ η ελληνοτουρκική διαφορά είναι μία και αφορά την υφαλοκρηπίδα) θα ήταν οτι η Ελλάδα θα ήταν ο κριτής της Τουρκίας για να εισέλθει η δεύτερη στην Ε.Ε.
Πανέξυπνα οι Γερμανοί παγίδευσαν την Ελλάδα. Οικοδόμησαν το ειδικό status quo των γερμανοτουρκικών σχέσεων μέσα από την Ε.Ε., ενώ την ίδια στιγμή παρουσιάζαν την Ελλάδα σαν υπεύθυνη που η Τουρκία δεν προχωρούσε το άνοιγμα των ενταξιακών της κεφαλαίων.
•Δεν ήταν επομένως γέφυρα η Ελλάδα, αλλά η πιεζόμενη.
Είναι γνωστό στους πάντες ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπους Τζούνιορ, πίεζε μέχρι τελευταία στιγμή τη Γερμανία και την Αυστρία για να δεχθούν την Τουρκία (σχεδόν με τουρκικά κριτήρια) στην Ε.Ε. Η Γερμανία, γνωρίζοντας οτι θα είχε ένα δεύτερο Ηνωμένο Βασίλειο στην Ε.Ε., (τότε η Τουρκία ήταν στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ) δεν επέτρεψε την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε.
Για τη Γερμανία, τα ενδοκοινοτικά θέματα μπήκαν στον αυτόματο πιλότο από τη στιγμή που το μάρκο μετεξελίχθηκε ουσιαστικά σε ευρώ. Αντίθετα, τη μεγάλη σπουδή την έδειξε η Γερμανία στην πολιτική της Ε.Ε. με τρίτες χώρες (πχ Ρωσία, Κίνα, Τουρκία, κ.α) γιατί εκεί ήταν το έξτρα χρήμα.
Ενδεικτική ήταν η περίφημη «γερμανική διαμεσολάβηση» που έλαβε χώρα το 2020 κατά την ελληνοτουρκική κρίση. Η διαμεσολάβηση της Γερμανίας ήταν τόσο υποβοηθητική για την Ελλάδα, ώστε το Βερολίνο να μας αποκλείσει από διασκέψεις για τη Λιβύη. Αν έχεις τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς.
Παραλογισμός, παράνοια, ανθελληνισμός: Ή αλλιώς, ευρωπαϊκή στρατηγική ασφάλειας.
Η έκθεση προόδου της Ε.Ε. για την Τουρκία είναι κόλαφος για ακόμη μια φορά. Λίγες μέρες πριν την «έκθεση καταπέλτη» που κανείς δε διαβάζει, δόθηκαν στην Τουρκία Eurofighter.
Την ίδια στιγμή, αναζητούνται τρόποι για να μπει η Τουρκία στο SAFE. Ακούγονται εξόχως φαιδρά πράγματα οτι τάχα μου η Ελλάδα θα δεχθεί πίεση για να ενταχθεί η Τουρκία στο SAFE. Έχουμε διαχρονικά πειστεί ως Έλληνες (εδώ και πολλούς αιώνες) οτι οι Ευρωπαίοι έχουν συμφέροντα διαφορετικά από την Ελλάδα στα ελληνοτουρκικά.
Ωστόσο, υπάρχουν και άλλα ζητήματα τα οποία δε φαίνεται να απασχολούν την Ε.Ε. των πολλαπλών κρίσεων.
Πειράζει άραγε την Ε.Ε. και κράτη όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία το γεγονός οτι η Τουρκία συνεργάζεται με τρομοκρατικές οργανώσεις; Όχι.
Πειράζει την Ε.Ε. και τους εξέχοντες εταίρους μας οτι η Τουρκία ετοιμάζεται ξανά να εργαλειοποιήσει το προσφυγο-μεταναστευτικό; Πάλι όχι.
Πειράζει την Ε.Ε. οτι η Τουρκία δεν πρόκειται να πολεμήσει ποτέ τη Ρωσία με τον ευρωπαϊκό εξοπλισμό; Πάλι όχι. Ποιοί ενοχλούνται από όλα αυτά; Η Ελλάδα και η Κύπρος.
Ευτυχώς, από το 2009 και μετά που είδαμε τι σημαίνει (και με τα προγράμματα δημοσιονομικής σταθερότητας) το να έχεις «συμμάχους» τους Ευρωπαίους, Ελλάδα και Κύπρος έχουν σφυρηλατήσει τον δικό τους γεωπολιτικό μικρόκοσμο, που μόνο μικρόκοσμος δεν είναι.
Η στρατηγική συνεννόηση 3+1 και οι εξωτερικότητες αυτής, (καλές σχέσεις με Αίγυπτο, Ιορδανία, χώρες του Κόλπου, Ινδία) μας δίνουν μια ελευθερία κινήσεων στο πώς να αντιμετωπίζουμε τις παράλογες και ενοχλητικές πιέσεις των «Ευρωπαίων εταίρων».
Εδώ έχουμε άλλα ερωτήματα: Από που θα περάσει ο IMEC και ο ευρωπαϊκός στρατηγικός διάλογος Ε.Ε.-Ινδίας; Από την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Μέσω ποιών χωρών θα μπορεί η Ε.Ε. να βάλει χέρι σε Αίγυπτο και Λιβύη; Τι σημαίνει πρακτικά (για την ενεργειακή διαφοροποίηση) το αμερικανικό συνέδριο για την ενέργεια στην Ελλάδα;
ΑΚΟΜΑ: Πόσοι από τους μετανάστες που μανατζάρει η Τουρκία θέλουν να πάνε στη Γερμανία; Τι σημαίνει «κάθετος άξονας» στο λειψό ευρωπαϊκό γεωπολιτικό λεξιλόγιο; Πότε θα ενταχθούν οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε. μιας και διάφορα κράτη της περιοχής δείχνουν εσχάτως έναν «αντι-τουρκισμό»;
Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι το ίδιο άστοχα με την ευρωπαϊκή πολιτική. Το μόνο πλήρως αναπάντητο ερώτημα είναι: Πότε η Ε.Ε. θα σοβαρευτεί;
* Δρ. Αλέξανδρος Θ. Δρίβας
Διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων Παντείου Πανεπιστημίου
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.