Τέτοια μέρα, 52 χρόνια πριν
Του Βασίλη Λαμπόγλου
''Ξαφνικά αντελήφθην φασαρία και φωνές προς τη μεριά της διασταύρωσης Πατησίων και Στουρνάρα.
Παρετήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό.
Ξαφνικά αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες.
Τότε ο Ντερτιλής, που μόλις είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί.
Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο.
Έμεινε επί τόπου ακριβώς στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρα, προς την πλευρά της Ομόνοιας.
Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί.
Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός.
Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε “με παραδέχεσαι ρε;
Ο ίδιος έδινε διαταγές με το περίστροφο στο χέρι λέγοντας:
“Βαράτε στο ψαχνό, πέντε παληόπαιδα θα μας κάνουν ό,τι θέλουν;τι φοβάστε ρε;
Βαράτε στο ψαχνό, εγώ έκανα την αρχή.''
Από την μαρτυρία του προσωπικού οδηγού του, Αντώνη Αγριτέλη στη δίκη του συνταγμάταρχη Νικόλαου Ντερτιλή
(γιού του διοικητή(Βασίλειοs) των ταγμάτων ασφαλείας στην κατοχή).
Του Ακέραιου πραξικόπηματια κατά τον πρώην βουλευτή Μπογδάνο- που καυχιόταν : «Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι».
Στη δίκη του βέβαια, όπου και έφαγε ισόβια, ισχυρίστηκε πως δεν σκότωσε κανέναν. Μπήκε φυλακή απ΄όπου δεν ξαναβγήκε ποτέ και ωστόσο καυχιόταν.
«Εμένα το αποφυλακιστήριο θα μου το καρφώσουν στη κάσα»(παρ΄όλο που είχε το «δικαίωμα» να ζητήσει χάρη).
Αρνήθηκε να πάει ακόμη και στη κηδεία του γιου του ισχυριζόμενοs πωs «δεν θα νομιμοποιήσω αυτό το καθεστώς».
Λίγες μέρες μετά, υπέστη εγκεφαλικό και "ελαφρυνε" τον τόπο
(ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων, στην κηδεία του τον χαρακτήρισε ισάξιο του Κολοκοτρώνη και του Σωκράτη και παρόντεs ήταν όλοι οι βουλευτέs και ευρώβουλευτέs τηs Χρυσήs Αυγήs ).
-Μάνα δεν πέθανα.
Το αίμα μου σας ελευθέρωσε."
Η επιστολή της μάνας του Μιχάλη Μυρογιάννη, όπως δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία το 1983.
«Πριν 10 χρόνια, αυτή τη μέρα, είχα κι εγώ ένα παλικάρι, που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε.
Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια:
"Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή.
Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος".
Κι όταν του είπα, μη βγεις αγόρι μου σήμερα, μου απάντησε με το τραγούδι:
"Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα".
Θυμάμαι και κάτι ακόμα:
Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό, κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε.
Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί.
Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί.
Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει:
"Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας".
Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει:
"Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε".
Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιοδήποτε τρόπο.
Και βλέπω τη μορφή της προτομής του, που βρίσκεται στη Μυτιλήνη, να μου χαμογελά».
-Η χουντική αναλγησία δεν επέτρεψε στην κηδεία του να παραστούν συγγενείς και φίλοι.
Η δε εφημερίδα Βραδυνή ,με δημοσίευμα στις 20 Νοεμβρίου του '73 ανέφερε ότι ο Μ. Μυρογιάννης είχε πάει να πάρει τσιγάρα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου «επλήγη από αδέσποτη σφαίρα εις τον δεξιόν κρόταφον».
Αλλά και στις 10 Αυγούστου του 1974, έγραφε.
«Ο Μιχάλης Μυρογιάννης βγήκε από το σπίτι του στη 1.45 μ.μ. της 17ης Νοεμβρίου για να αγοράση τσιγάρα και να τηλεφωνήση.
Την ώρα που έπαιρνε τα τσιγάρα, μια σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι και τον τραυμάτισε θανάσιμα.
Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο, όπου λίγο μετά ξεψύχησε».
Ενάμιση μήνα αργότερα, τα πράγματα θα ξεκαθάριζαν χάρη στην προανακριτική έρευνα και στο πόρισμα της 14ης Οκτωβρίου 1974 του Δημ. Τσεβά.
Ο εισαγγελέας ανέφερε ρητά ότι ο
Μ. Μυρογιάννης «εφονεύθη εις την διασταύρωσαν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα, περί ώραν 13.30' της 18.11.1973, βληθείς διά περιστρόφου εις την κεφαλήν».
-Αυτο το "μνημόσυνο" από πλευράς μου το κάνω κάθε χρόνο στον Μιχάλη.
Και το αφιερώνω σε όσους αντιμετωπίζουν τους Νεκρούς εκείνων των ημερών με "χωροταξικά" κριτήρια (βλ. Λατινοπουλου, Αδωνης, ομάδα Αλήθειας...)
Στη θύμηση του ή "σπονδή" ...
Μιχάλης Μυρογιάννης 20ετών-ηλεκτρολόγος
Τέτοια μέρα, 52 χρόνια πριν...
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.