Του Βασίλη Λαμπόγλου
''Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία,
κάποιος την έγραψε στον τόιχο με μπογιά.
Ήταν μια λέξη μοναχά "Ελευθερία"
κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά...''
Τέτοια μέρα του 1944 και οι γόνοι του Αλάριχου στιs 09.15 υπέστειλαν για ύστατη φορά την σημαία του Ράιχ (φωτό 5) ,από την βράχο τηs Ακρόποληs.
Σε όλη την Αθήνα ,η χαρά τηs λύτρωσηs κυριαρχεί.
Στην γειτονιά του Παλαιού Φαλήρου, Οκτώβρη μήνα και η " Άνοιξη" καλά κρατεί.
Πλέον φανερά αγόρια,κορίτσια, συμμαθητέs άγουρα νιάτα γεμίζουν τουs τοίχουs με συνθήματα που 'βγαίναν απευθείαs από το μέροs τηs καρδιάs.
Eίχε άλλωστε ξημερώσει η μέρα που ονειρεύονταν.
Η Ήβη (μαθήτρια γυμνασίου στην σχολή Χατζηκωνσταντίνου-φωτό 1),
ως συνήθως κρατούσε τη μπογιά.
Στην οδό Ευτέρπηs -που βιάστηκε να διαψευστεί -, στον εξωτερικό τοίχο μια αυλής(λίγο πάνω από το Ζαχαροπλαστείο του Παχού), η Ήβη έγραφε το πρώτο σύνθημα :
«WELCOMEOURALLIES» («καλώς ήλθατε σύμμαχοί μας»).
Εκείνη την στιγμή ο στρατιωτικός γιατρός Gohfried Keller έβγαινε από το επιταγμένο σπίτι του Κατωπόδη (Αγίου Αλέξανδρου και Τρίτωνος) όπου έμενε για να πάρει τσιγάρα ή ότι τρόφιμα μπορούσε, πριν περάσει το καμιόνι και τον ''μαζέψει''για τον μακρύ δρόμο της υποχώρησης.
Τα παιδιά τον βλέπουν και γελούν.
Στο προσωπό του αποτυπώνεται η θυμηδία τουs αλλά και η εκδικητικοτητα του.
Κρατά μόνο το πιστόλι του .
Επτά σφαίρες για περισσότερα από δέκα παιδιά που του υπενθυμίζουν την ''νέα συνθήκη''.
Επιστρέφει σπίτι και παίρνει το αυτόματο. Τα παιδιά συνεχίζουν μέσα στον ενθουσιασμό τουs και αποθεώνουν ένα γείτονα που ανέμιζει στο μπαλκόνι μια εγγλέζικη σημαία(τι ειρωνεία, για όσα ακολουθουν).
Ο Keller άδειαζει σχεδόν την γεμιστήρα προσπαθώντας να ξεσκίσει την σημαία .
Πιό πέρα ,τα νιάτα τηs περιοχήs ομόρφυναν τουs τοίχουs με το άδολο τηs νιότηs τουs.
To βλέμμα του γερμανού στρατιωτικού ιατρού δεν επιδεχόταν άλληs ερμηνείαs.
Μόνο η Ήβη έμεινε να τελειώσει το σύνθημα. Ο «γιατρός» πάτησε την σκανδάλη.
Είχαν μείνει δύο σφαίρες .
Η μία βρήκε την Ήβη κάτω από το στήθος και την λύγισε.
Ο «γιατρός» πισογύρισε βρίζοντας και κρατώντας σφιχτά το όπλο του.
Τον περίμενε και μακρύ ''ταξίδι''
Η Ήβη πεσμένη ,κρατούσε κι εκείνη σφιχτά το δικό της όπλο που έσταζε μπογιά και σχημάτιζε ένα μπλε αυλάκι που σιγά σιγά ενώνοταν με το κόκκινο…
Παράξενα που σε ομορφαίνει η Ήβη...
Ο Keller δεν δικάστηκε ποτέ.
Δεν τον αναζήτησε άλλωστε κανείς.
Τον δικάζει όμωs καθημερινά η οδός «Ήβης Αθανασιάδου»(πρώην Ευτέρπηs) .
Και μια μαρμάρινη πλάκα στο σημείο(φωτό 2) που την ενώνει με την Αθανασία.
· Η Ήβη Αθανασιάδου μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό όπου πέθανε τέσσερις ημέρες μετά(φωτό 3)…
Ο στρατιωτικός γιατρός Gohfried Keller δεν ήταν Γερμανός. Ήταν Αυστριακός.
Ήβη Αθανασιάδου, ετών 18.
Μαθήτρια στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου Παλαιού Φαλήρου.
Από εύπορη οικογένεια.
Όμορφη, από γονείς Κωνσταντινουπολίτες που είχαν σώσει την περιουσία τους(το 1922).
Δεν είχε πολλούς «πρακτικούς» λόγους για να ενταχθεί σε «οργάνωση».
Μόνο ένα.
Αγαπούσε τη Πατρίδα της.
-To 1ο Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου που η ιστορία του εκκινεί μαζί με την γέννηση της Ήβης - το 1926 -φέρει πλέον σήμερα το όνομα της ,
«1ο Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου Ήβης Αθανασιάδου ».
- 81 χρόνια πρίν.
Η γερμανική σημαία υποστέλλεται ,οι αίτιοι του χαμού 807.000 ψυχών καταθέτουν στεφάνι στο Σύνταγμα, οι 72 τελευταίοι κρατούμενοι του Χαιδαρίου -και οι διερμηνείs των γερμανών- εκτελούνται και οι μη ποτέ αποδιδόμενοι δικαιοσύνηs εγκαταλείπουν .
Πλήθος λαου(φωτό 6- ο Νικηφόροs Βρεττάκοs) βγαίνουν κατά χιλιάδες στους δρόμους κρατώντας ελληνικές σημαίες για να πανηγυρίσουν.
Ποδοπατούν με μένος το κατατιθέμενο στεφάνι.
879 χωριά ολοκληρωτικά και 460 μερικώς κατεστραμμένα ,μετά.
53 μέρες παράξενηs ''ελευθερίαs'' ακολουθούν.
Οι δήμιοι των ζωών μαs ,απλώs αλλάζουν όνομα και οι εντόπιοι τοποτηρητέs τουs προετοιμάζονται.
Η μεγαλύτερη τραγωδία μαs,o εμφύλιοs, έχει καλά οργανωθεί.
Μα πωs μπορεί ποτέ ,μία Ήβη να είναι μάταιη.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος σημαιοφόρος της Εταιρείας Λογοτεχνών κατά την παρέλαση για την απελευθέρωση της Αθήνας, στις 12 Οκτωβρίου 1944. Στο βάθος διακρίνονται ο Μάρκος Αυγέρης, η Γαλάτεια Σαράντη, ο Σωτήρης Σκίπης και ο Κούλης Ζαμπαθάς, που διέσωσε αυτή τη φωτογραφία.
Φωτογραφία από το αρχείο της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.