Του Βασίλη Λαμπόγλου
Κάθε μέρα λοιπόν...ένα "κεράκι".
Τέτοια μέρα του 1942...
Οι Γερμανοί κατακτητέs εκπονούν το σχέδιο τουs για την αποστολή ελληνικήs μεραρχίαs που θα απαρτίζεται απο γερμανοντυμένουs έλληνεs πολίτεs και θα σταλεί να συνδράμει στο ανατολικό μέτωπο απέναντι στουs Ρώσσουs.
H πλέον επικίνδυνη ελληνική ναζιστική οργάνωση ,η “Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση”του Κηφισιώτη γιατρού Σπύρου Στεροδήμα δουλεύει πυρετωδώs γι'αυτή την ''υποχρεωτική συμμετοχή'' στην ''ελληνική λεγεώνα''(έτσι την ονομάτιζαν).
Όμωs...
Οδόs Πατησίων, Κυριακή πρωί 20 Σεπτέμβρη του '42.
 |
| Η αναμνηστική στήλη στην Πατησίων στο σημείο που έγινε η ανατίναξη της ΕΣΠΟ. Θύμα κατ' επανάληψη βανδαλισμών... |
Απο το τράμ τηs Καλλιθέαs, κατεβαίνει στα Χαυτεία μια αδύνατη φιγούρα,με τα μαλλιά πιασμένα.
Ένα καθημερινό πρόσωπο -που δεν λέs πωs το θυμάσαι-μ'ένα πολυφορεμένο ταγιέρ,βαδίζει με βήμα σταθερό κρατώνταs μία τσάντα για τρόφιμα (εκείνο το ζεμπίλι,που έβγαιναν οι λιμοκτονούντεs προs άγρα τροφίμων),παραδόξωs γεμάτη...
Όλα τόσο κοινότυπα...
Μια γυναικεία φιγούρα συνηθισμένη,μιά συνηθισμένη Κατοχική Κυριακή του '42 ,με μια τσάντα ''γεμάτη'' άγρια χόρτα ''...
Κάτω όμωs από τα ''άγρια χόρτα'', δέκα οκάδες δυναμίτιδαs, ανακοινώνουν τι θα ακολουθήσει…
Η τσάντα με το εκρηκτικό ''παραγέμισμα''που έχει παρασκευασθεί στο σπίτι τηs καχεκτικήs ''παραδουλεύτραs'' παραδίδεται στα χέρια 2 συναγωνιστών τηs (Mυτιληναίοs και Γαλάτηs).
Πατησίων και Γλάδστωνοs, όπου βρίσκονται τα γραφεία τηs προδοτικήs ΕΣΠΟ, εισέρχονται 2 νέοι με μια τσάντα γεμάτη ''αγρια χόρτα''.
Σαν ξαναβγήκαν, δεν κρατούσαν κάτι...
Στην απέναντι γωνία,''ένα ζευγαράκι'' αποτελούμενο απο την ''δασκαλίτσα Ιουλία Μπίμπα και τον απότακτο αξιωματικό -επι Μεταξά -τηs Αεροπορίαs Κώστα Περρίκο (όλοι μέλη τηs ΠΕΑΝ-πανελληνιοs ένωσιs αγωνιζομένων νέων) παρακολουθούν αγωνιωδώs.
3 λεπτά μετα τη 12η πρωινή και μια τρομακτική έκρηξη θυμίζει στουs νυν προδότεs-και μετέπειτα διαχειριστέs τηs χώραs- πωs σαν το σώμα σκλαβωθεί και η καρδιά δεν συναινέσει,σκλαβιά δεν λογίζεται.
Κάνιγγοs, Ομόνοια, Χαυτεία, Πατησίων συγκλονίζονται απο την έκρηξη στη ''καρδιά του Κτήνουs'' που είχαν προετοιμάσει οι πυροτεχνουργοί τηs ομάδαs Μυτιληναίοs και Γαλάτηs στο σπίτι τηs παραδουλεύτραs απο τη Καλλιθέα.
39 συνεργάτεs των Γερμανών κατακτητών και 48 ένστολοι Γερμανοί ,νεκροί.
Η οργάνωση διαλύεται.
Το σχέδιο επιστρατευσηs''ελληνική λεγεώνα'', σε συνδυασμό πολλαπλών συλλαλητηρίων του λαού των Αθηνών ματαιώνεται.
Οι κατακτητέs, λυσσούν για τη τιμωρία των υπευθύνων.
Ο χωροφυλακαs Νταλιάνηs, μέλοs τηs ΠΕΑΝ προδίδει τουs συνεργάτεs του,τουs συλλαμβάνουν και όλοι καταδικαζονται σε θάνατο.
Τρεις χρυσές λίρες για το κεφάλι καθενός ,πήρε ο Νταλιάνηs(το EAM,τον απόθεσε -για πάντα -σε ένα ρέμα...)
Ο Περρίκοs εκτελείται τον Νοέμβριο στο σκοπευτηριο Καισαριανήs και η Ιουλία Μπίμπα -τον Φλεβάρη-καρατομείται σε λαιμητόμο, στην Αυστρία, όπου και την αδηγήσαν καθώs δεν έβρισκαν στα μέρη μαs.
-Στο Εμπειρίκιο Άσυλο,στη πλ. Μαβίλη που κρατείτο η Ιουλία (και με πολλαπλά βασανιστήρια,χωρίs όμωs να λυγίσει), την επισκέπτεται η φίλη τηs Άννα.
Και τηs βάζει στο χέρι ,διαφορα σημειώματα με τιs σκέψειs τηs,προτού εκτελεστεί.
“Μπορεί να μ’ έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη τον Μάιο του ’41.
Δεν μάθαμε ακόμα τ’ όνομά τους.
Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ.
Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα, εκείνο το σούρουπο, ανέβηκα πάνω στου Φιλοπάππου και κοίταζα τον βράχο απέναντι.
Κοίταζα τον Παρθενώνα και σκεφτόμουνα .
«Άραγε θα μπορέσω ποτέ να κάνω κι εγώ κάτι?”
Έγραφε σε ένα σημειωμα τηs...
Η Ιουλία Μπίμπα καταδικάζεται 31 Δεκεμβρίου 1942 απο το γερμανικό στρατοδικείο Αθηνών (στη Πλ.Καρυτση), που την καταδίκαζει δις εις θάνατον "διά πελέκεως", με τις κατηγορίες παράνομης κατοχής όπλων και εκρηκτικών, σαμποτάζ και απόπειρας δολοφονίας,
o Περρίκοs τριs, όπωs και οι άλλοι δυο (ο Γαλάτηs κατόρθωσε να διαφύγει στη Μέση Ανατολή (συνελήφθη μετά) και ο Μυτιληναίοs αφου μεταφέρθηκε σε φυλακέs στη Γερμανία,''ανταλλάχτηκε'' με 1000 λίρεs απο τουs δικούs του ανθρώπουs).
Μέχρι τότε οι Γερμανοί δεν είχαν εκτελέσει γυναίκα στην Ελλάδα καταδικασμένη σε θάνατο από στρατοδικείο τους.
Το ότι ήταν γυναίκα και καθώς στην Ελλάδα δεν γίνονταν τέτοιες εκτελέσεις, είχε ως αποτέλεσμα η Ιουλία Μπίμπα να παραμείνει φυλακισμένη μέχρι να γίνει η μεταγωγή της στο εξωτερικό για την εκτέλεση της ποινής.
Αποκεφαλίστηκε με γκιλοτίνα σε αίθουσα του δικαστηρίου της 8ης Περιφέρειας της Βιέννης μαζί με οκτώ ακόμη αντιφασίστες άλλης εθνικότητας.
Στο νεκροταφείο τηs Βιέννηs που βρίσκονται τόσεs προσωπικότητεs, υπάρχει σημερα ένα τμήμα-ομάδα 40 λέγεται- με τουs αποκεφαλισθέντεs εκτελεσθέντεs των γερμανικών στρατοδικείων.
Μεταξύ αυτών και τηs Ιουλιαs Γκαρμολά Μπίμπα.
«Άραγε θα μπορέσω ποτέ να κάνω κι εγώ κάτι?”
Αναρωτιώταν στα δύσκολα χρόνια τηs κατοχήs, ένα κορίτσι απο τη Σάμο, που - απο επιλογή- είχε παντρευτεί έναν εκ γενετής τυφλό, που δούλευε παραδουλεύτρα στα πλουσιόσπιτα και τις Κυριακές βοηθούσε τον παπά της ενορίας του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι, στο Κατηχητικό.
Γι ΄αυτό και στην οργάνωση ο Περρίκος και οι άλλοι της ΠΕΑΝ ,την φώναζαν η “δασκαλίτσα” μας…
Μιά "δασκαλίτσα" από τη Σάμο,
μία παραδουλεύτρα από το Κουκάκι,
μια συνηθισμένη γυναίκα...
“Αραγε θα μπορέσω να κάνω κι εγώ κάτι;”
-''Πεθαίνω για την Ελλάδα και θυμάμαι την τελευταία στροφή του ύμνου του Μιστράλ: «Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, τι θεία δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει».''
-Απόσπασμα , απο τις 2 επιστολες του Περρίκου προs τον γιο του και τη γυναίκα του.
Στο πρώτο σημείωμά της... μνημείο συνειδητότητας.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.