Του Ανδρέα Ρουμελιώτη
ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΡΕΛΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ, ΤΗΝ ΤΡΕΛΑΝΑΝ. Άμα δεν τρελαινόταν, δεν θα τολμούσε.
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ, θα έγραφα ότι τη δολοφόνησε το κράτος.
ΑΜΑ ΗΜΟΥΝΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ, θα έλεγα ότι τη δολοφόνησε ο καπιταλισμός.
ΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ, πολύ εύκολα θα έγραφα πως την τρέλανε και τη δολοφόνησε το γ@μημένο το Σύστημα.
ΑΜΑ ΗΜΟΥΝΑ λίγο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ, θα έγραφα με σπρέι στους τοίχους των Εξαρχείων και στον Λευκό τον Πύργο ότι τη δολοφόνησε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΚΥΝΙΚΟΣ, δεν θα γινόμουνα χάλια ψυχολογικά, όπως και τ’ άλλα παιδιά από την «Ε», με ενοχές ότι εμείς φταίμε γιατί την αφήσαμε μόνη στα δύσκολα, κι ας μη το ομολογούσε.
Η ΑΥΡΑ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ, ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΕ!
ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΚΡΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ και όχι ιδιωτική-προσωπική υπόθεση απελπισίας.
ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΗ, ΔΗΜΟΣΙΑ και ΕΣΧΑΤΗ, δοκιμασμένη σε αρχαιοελληνικό δράμα, η οποία επιζητά και τη δημοσιότητα που της αναλογεί και ας μη συνοδεύεται πάντα από προκήρυξη που να (ξανα)περιγράφει τα αυτονόητα, δηλαδή ότι ξαναζούμε στο 2012, αλλά από ένα ψέλισμα: «Δεν έχω ούτε να φάω»…
ΠΡΩΙ-ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΛΗ ΤΟΥ ΖΑΠΕΙΟΥ, για να μπορέσει ο -φερόμενος ως- Πρόεδρος της Δημοκρατίας να συγχαρεί τη φρουρά του που την κατάβρεξε.
Η ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ, ΟΠΩΣ KAI ΣΤΟ «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ» του Φίλιπ Ροθ: η εικόνα των αυτοπυρπολημένων ανθρώπων στις ειδήσεις στιγματίζει την κόρη τού βασικού ήρωα για όλη της τη ζωή.
ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΑΝ προστρέξαμε, όπως έγινε με την Αύρα, να πούμε ότι ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ;
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ, τον φοιτητή της Γεωλογίας από την Κέρκυρα, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στη ΓΕΝΟΒΑ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δικτατορία στην Ελλάδα;
Ή ΓΙΑ ΤΟΝ συνταξιούχο φαρμακοποιό ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΙΑ, ο οποίος δημοσίως έδωσε τέρμα στη ζωή του στην πλατεία Συντάγματος, το 2012, διαμαρτυρόμενος για την υποδούλωση της πατρίδας μας με τα μνημόνια;
«ΗΤΑΝ ΤΡΕΛΟΣ!», λέει για τον Χριστούλια το τραγούδι της Αρετής και της Ιωάννας Σπανομάρκου, στον δίσκο «Ελλάς πολιτική κρατούμενη» (χρυσό μετάλλιο στα Global Music Awards το 2016, στην Καλιφόρνια), για να σαρκάσει όσους πολιτικούς και δημοσιογράφους προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τον πολιτικό συμβολισμό του Δημήτρη, χαρακτηρίζοντας την πράξη τού αυτόχειρα «πράξη τρέλας».
«ΗΤΑΝ ΤΡΕΛΗ Η ΑΥΡΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ;», θα μπορούσε να ρωτά η διασκευή για τη νεανική μου φίλη, στη χρυσή εποχή της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ» μας.
ΤΗΝ ΑΔΙΚΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΡΑ ΟΣΟΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΣΑΝ ΜΙΑ σχεδόν άγνωστη ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ δευτεροκλασάτη, «χαμηλών τόνων», όπως γράφουν, για να πούνε ότι ήτανε αξιοπρεπής και δεν πουλήθηκε στο σύστημα. Δυσπρόσιτη φίρμα ήτανε κι ας μην μπορείς να βρεις ένα κείμενό της να διαβάσεις στην Google, γιατί τότε δεν υπήρχε τέτοιο ανίδεο ψαχτήρι. Ξεκίνησε το 1976, θήτευσε δίπλα στον Γιάννη Μαρίνο στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και δίπλα στην Μπακομάρου σε ένα από τα σημαντικότερα περιοδικά, τη «Γυναίκα» (1976-1980), δούλεψε τη χρυσή εποχή στην ΕΡΤ, προσελήφθη στο «Έθνος» το 1981, δούλεψε στη «Γνώμη», στις «Ειδήσεις» και στον «Ελεύθερο Τύπο», πριν να έρθει σε μας.
ΕΙΧΕ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗ, ΤΙΣ «ΑΝΑΣΕΣ», ΣΤΗΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», η οποία πούλαγε 500 χιλιάδες φύλλα την Κυριακή, είχε δύο εκατομμύρια αναγνώστες δηλαδή, όταν δεν υπήρχε ούτε Διαδίκτυο, ούτε σόσιαλ μίντια, ούτε ιδιωτική τηλεόραση και όσοι είχαμε δική μας στήλη μετριόμασταν στα δάχτυλα των χεριών έπειτα από εργατικό ατύχημα. Δεν μπορεί να σε λένε Αύρα, να ’σαι τυπάκι, από μικρό κοριτσάκι στα καλύτερα πόστα της δημοσιογραφίας, και να γράφουνε για σε λες και ήσουν… άσημη στα 70s-80s, πόσο μάλλον στα 90s, επειδή στο Διαδίκτυο δεν υπάρχουν ίχνη και κονταίνει η μνήμη.
Ο ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΟΣ εκείνη την εποχή ΗΤΑΝ Ο ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ και η Αύρα ξεκίνησε πιτσιρίκα, μαζί με την Γκολεμά, να δουλεύει στην τηλεοπτική εκπομπή του «Σάββατο βράδυ – Κυριακή πρωί».
ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΕΔΟΕΑΠ, έξω απ’ τους παθολόγους, ΤΟ 2012. ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΑ 55, που κατοχύρωσε με 35 χρόνια ένσημα και ανήλικο παιδί, ανεξαρτήτως ηλικίας, όπως όλα τα κορίτσια δηλαδή που στο τσακ πρόλαβαν τις επιπλέον περικοπές του δεύτερου μνημονίου. Τελευταία φορά λίγο πριν να έρθει ο κορονοϊός.
ΦΤΑΝΕΙ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΑΥΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ; Δηλαδή, να μπορείς να πας σ’ ένα μπαράκι, μια ταβέρνα, όπως πηγαίναμε ανέμελοι παλιά, και να μην ντρέπεσαι όταν πληρώνει άλλος; Αστειεύεσαι; Σχεδόν όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Μπορεί κάποιοι να το σκεφτήκαμε αλλά δεν το τολμήσαμε, η Αύρα μόνο το έκανε και αυτή (όπως και εσύ) ξέρει(ς) ακριβώς το πώς και το γιατί.
ΤΗΝ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ, χοντρούλης ήμουνα κι αυτή λεπτή, ψηλή, πανέμορφη (!) αλλά τόσο αυστηρή, σοβαρή και επικριτική μαζί μου. «Επιπόλαιο» με ανέβαζε, «ανώριμο» και «ανεύθυνο» με κατέβαζε και μάλλον πολύ άδικο δεν είχε. Μεγάλη χυλόπιτα έφαγα στο τέλος.
ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΟΥΖΟ ΝΑ ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ ποιήματά του μεθυσμένος ξημερώματα στο «ΝΤΑ-ΝΤΑ» στα Εξάρχεια και ν’ ανεβούμε από την «ΑΙΤΝΑ» ως το «ΓΚΡΙΝ ΝΤΟΡ» στην Καλλιδρομίου και από εκεί στην «ΟΚΤΑΝΑ» με τον Μάκη (τον Τριανταφυλλόπουλο), τον Γιώργο (τον Σκούρτη), τον Μπάμπη (τον Τσικλιρόπουλο) και τις μικρές θεατρίνες που μας καταδεχόντουσαν εξαιτίας των δύο τελευταίων. Και αυτές, τις σταρλετίτσες που ψάχνονταν για κάνα ρολάκι, πόσο μάλλον εμάς, η Αύρα μας θεωρούσε χύμα, στα όρια της χυδαιότητας και «ΝΤΕΚΑΝΤΑΝΣ» (το επόμενο αντεργκράουντ μπαράκι όπου καταλήγαμε, βαράτε με κι ας κλαίω, στου Στρέφη, του συνάδελφου Νίκου Λακόπουλου, απέναντι απ’ τον «ΒΡΟΥΤΟ» όπου μαζεύονταν οι ΡΗΓΑδες).
ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΧΑΖΙ ΟΤΑΝ ΜΑΝΟΥΡΙΑΖΕ που μπινελικονώσανται άσχημα ο Λιάνης με τον Χαρδαβέλλα παίζοντας ζάρια και τηνεχαλβάδιαζε και ο Πρόεδρος ο Λευτέρης στον «ΙΤΑΛΟ», στο εστιατόριο της παλιάς Βουλής, εκεί στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη, όπου συναντιόμασταν στα μεσημεριανά διαλείμματα απ’ τα «ΝΕΑ» της Χρήστου Λαδά και την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» της οδού Κολοκοτρώνη, που ’μασταν δίπλα.
ΕΚΕΙΝΗ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΟΝΤΥΜΕΝΗ, στιλάτη, αρωματισμένη, με μοδάτη τσάντα και γεμάτο πορτοφόλι που δεν δεχόταν ούτε κεράσματα ούτε τα φαλλοκρατούμενα πειράγματα. Ενώ εμείς, ακόμα και όταν βγάλαμε τα αμπέχονα και αγοράσαμε πέτσινο, κυκλοφορούσαμε μαλλιάδες, αχτένιστοι, και όταν σήκωνε ο αγέρας το μπατζάκι μας φαινότανε ότι φορούσαμε από κάτω διαφορετικό χρώμα κάλτσες.
H Aύρα Γρηγορίου, ωραία πάντα, αυτοπυρπολήθηκε στα 68. Στο πρόσωπό της (αυτοί που ξέρεις) δολοφόνησαν τη Δημοσιογραφία. Τη γνώρισα μισό αιώνα πριν, το ίδιο όμορφη. Έψαξα, αλλά δεν βρήκα φωτογραφία εποχής…
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.