Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης θυμᾶται μὲ πόση λαχτάρα βίωσε προσωπικὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Ἀνάστασης τὸ 1974, στὴν ἐξορία του στὴ Γυάρο. Στὸ ἑπόμενο κείμενο, μιλᾶ γιὰ τὴν ἐξορία του ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπιστροφή του.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΓΥΑΡΟΥ
Τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» ἔδιδε κι ἔπαιρνε. Τί χαρούμενα λόγια! Σ’ ὅλα ταὰ πρόσωπα χαρά. Δὲν ἤτανε τώρα ὅπως στὴν ἀρχή. Τώρα ἔβλεπες ἡμεράδα καὶ φῶς. Ἡ Θεία Λειτουργία δὲν εἶναι θέατρο. Εἶναι ζωή. «Ἄγγελοι μετὰ ἀνθρώπων συλλειτουργοῦσιν». ( …)
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶχε γίνει, ἡ φυλακή μας συνεχιζόταν, ἡ «ἀνάσταση» ἡ δική μας ἦταν μιὰ ἐλπίδα. Κι ἡ ἐλπίδα εἶναι τὸ ψωμὶ τοῦ δυστυχισμένου …
Ἄν ἡ Ἱ. Σύνοδος μποροῦσε ν’ ἀκούει ὅσα λέγονταν στὴ Γυάρο, τότε θὰ καταλάβαινε πὼς δὲν θὰ ὑπῆρχε κανένα χαμένο πρόβατο, ἂν πρῶτα δὲν ὑπῆρχε ἕνας χαμένος ποιμένας! ( …)
Δὲν ἤμουνα εὐχαριστημένος μὲ τίποτα. Τὸ μόνο ποὺ μ’ ἐνθουσίαζε καὶ μὲ μεθοῦσε, ἦταν ἡ Ἄνοιξη, ὁ Ἀπρίλης. Οἱ ὄψιμες βροχὲς ἔκαμαν ν’ ἀνθίσουν καὶ τὰ βράχια. Κάτι ἀγριολούλουδα μικρὰ μὰ τόσο χαριτωμένα, τόσο ὄμορφα ποὺ σοῦ μιλάγανε στὴν καρδιά. Δὲν ἤτανε λουλούδια. Ἤτανε μάτια ὑπερκόσμιων, ἀγγελικῶν ὄντων μὲ χίλιες λάμψεις κι ὀμορφιές. ( …)
Δὲν ἔβλεπα τὴ στιγμὴ ν’ ἀνοίξει ἡ πόρτα, νὰ χιμήξω ἔξω, περιπλανώμενος μόνος στὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια τοῦ ἀνθισμένου νησιοῦ. ( …)Ἤτανε μιὰ πασχαλιάτικη μέρα τ’ Ἀπρίλη γλυκειά σὰν τὴν ἀγάπη, ἀγνὴ σὰν τὸ χαμόγελο τοῦ μωροῦ, ἀνάλαφρη σὰν αὔρα. Ξεκίνησα γιὰ ταὴν ψηλή κορυφή
Μιὰ προσπάθεια ἀκόμα καὶ ἤμουνα στὴν κορυφή, στὸ πιὸ ψηλό σημεῖο τοῦ νησιοῦ.(…) Ὅλα γιὰ μιὰ στιγμὴ φαίνονται νὰ χάθηκαν. Ὅμως νά! Ὁ τάφος ἀνοικτὸς καὶ ἄδειος! Ἀνέστη ὁ Κύριος! ( …) Ὁ Κύριος νίκησε! Ὁ Κύριος, ὁ Βασιλέας Χριστός, ζεῖ! Τὰ χείλη μου ἄνοιξαν σὲ προσευχή. Μιὰ προσευχή διαφορετική ἀπὸ ἄλλες φορές. Προσευχὴ μαζὶ κι ἐξομολόγηση. Ἴσως ὄχι μονάχα γιὰ μένα, μὰ γιὰ πολλούς. Τὸ παράπονο καὶ ὁ πόνος ὅλου τοῦ κόσμου. Τὸ παράπονο τοῦ ἀνθρώπου ποὺ καταπιέζεται, ποὺ ἀδικεῖται, ποὺ βασανίζεται σ’ ἕνα μπουντρούμι, ποὺ δὲν ἔχει οἰκογένεια, σπίτι καὶ πίστη, δὲν εἶναι μήπως παράπονο καὶ πόνος ὁλόκληρων λαῶν; ( …)
– Τί προσφέραμε, Κύριε, εἶπα φωναχτά, σ’ αὐτοὺς τοὺς λαούς; Τί προσφέραμε γιὰ τὴν εἰρήνη, τὴν ἰσότητα, τὴ δικαιοσύνη, ἀνάμεσα στοὺς λαούς; Προσφέραμε τὸ Εὺαγγέλιο! Μὰ τί εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο; Ἕνα κείμενο, ἕνα μήνυμα! Δὲν εἶναι ἡ πράξη, ἡ ζωή. Δὲν εἶναι ὑλοποίηση τῆς ἰδέας. Εἶναι, βέβαια, ἀπαραίτητο νὰ ποῦμε τὸ σωστό, ν’ ἀνοίξουμε τὸ δρόμο. Μὰ αὐτὸ εἶναι τὸ εὔκολο. Αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Αὐτὸ ποὺ ἀξίζει εἶναι νὰ προχωρήσουμε στὴν πράξη. Νὰ δώσουμε στὸ μήνυμα σάρκα καὶ ὁστᾶ. Κι αὐτὸ δὲν ἔγινε. ( …)
Πόλεμοι, ἀποικιοκρατία, φασισμός, ὑλοκρατία, στυγνὴ ἐκμετάλλευση τῶν ἀδυνάτων καὶ σκλαβιά, αὐτὴ εἶναι ἡ πράξη τῶν Χριστιανῶν, Κύριε! Γι’ αὐτὸ ἦρθες λοιπὸν στὸν κόσμο καὶ γι’ αὐτὸ ἀνέβηκες στὸ Γολγοθᾶ; (…) Μέχρι πότε, Κύριε, θὰ βλέπεις αὐτὴν τὴν κατάσταση καὶ θὰ μακροθυμεῖς; ( …)
Εἶπα καὶ ἄλλα πολλὰ σὲ μιὰ πυρακτωμένη ἐξομολόγηση. ( …) Μὲ κυρίευσε ἐνθουσιασμός μέγας. Νόμιζα πὼς εἶχα φτερά, πὼς δὲν πατοῦσα στὸ χῶμα. Πηγαινοερχόμουνα ἀπὸ τὸ ἕνα σημεῖο στὸ ἄλλο ψάλλοντας. Χόρτασα «Χριστὸς Ἀνέστη»! Ἐκδικήθηκα τὴν Ἀνάσταση τῆς φυλακῆς μὲ τὰ αὐτόματα. Ἐδῶ, μακριὰ ἀπὸ τὴν κακία τοῦ κόσμου, στὴ γλυκειά Ἄνοιξη τ’ Ἀπρίλη, γιόρτασα τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τὴ ζωοφόρα Άνοιξη της ανθρωπότητας!
Από το βιβλίο “7 μήνες στην Ασφάλεια και τη Γυάρο”, ἔκδοση «Χριστιανικῆς».
“ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΓΥΑΡΟΥ. Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΙΨΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” (“Χριστιανική” 27.7.1974)
Μετὰ τὴν ἐπιστορφή του ἀπὸ τὴν ἐξορία, στὸ πρῶτο μεταδικτατορικὸ φύλλο τῆς “Χριστιανικῆς”, ἐλεύθερος πιά, ὁ Νίκος Ψαρουδάκης μιλᾶ γιὰ τὴ Γυάρο. Ἀξίζει νὰ προσεχθεῖ ἡ περιγραφὴ τῶν ἄθλιων συνθηκῶν ποὺ ἐπικρατοῦσαν, γιὰ νὰ μὴ “ξεθωριάζουν” καὶ ξεχνιοῦνται τὰ πράγματα καὶ νὰ μὴν ὑποβαθμίζονται οἱ ἀγῶνες καὶ τὸ τίμημά τους.
Ἡ Γυάρος εἶναι τὸ στίγμα τοῦ ἑλληνικοῦ κατεστημένου ποὺ στέλνει ἐκεὶ τοὺς ἀντιπαλους του γιὰ νὰ ἐξοντωθοῦν καὶ ἡ δόξα τοῦ ἀγνωνιζόμένου λαοῦ ποὺ νικάει τοὺς ἐχθρούς του μὲ τὴν ἡρωική του ἀντίσταση.(…) Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς πρέπει νὰ μάθη πὼς στὴ Γυάρο γίνηκε στὶς μέρες μας (1947 καὶ ἐντεῦθεν) ἕνα ἀνατριχιαστικὸ μαζικὸ ἔγκλημα (…) Σὲ διαμαρτυρία μας πρὸς τὸν Υπουργώ Δημοσίας Τάξεως γράφαμε ἀναμεσα στ’ ἄλλα:
«Μετεφέρθημεν ἐδῶ (στὴ Γυάρο) εἰς τὴν καρδίαν τοῦ χειμῶνος (11 Ἰανουαρίου ἐ.ἔ.) καὶ ἀντιμετωπίσαμεν συνθήκας αὐτόχρημα ἐξοντωτικάς. Κτίρια χαώδη, ἐγκαταλελειμμένα πρὸ πολλοῦ, χωρὶς θέρμανσιν χωρὶς ὕδρευσιν, χωρὶς φωτισμόν, χωρὶς θύρας, θάλαμοι ἀπέραντοι, κατάλληλοι μόνον ὡς ξυλαποθῆκαι, μὲ ὀγκώδεις ἐξαεριστῆρας, μὲ πορώδη ὀροφήν διὰ τὴν εἴσοδον τῶν όμβρίων ὑδάτων, μᾶς ὑπεδέχθησαν διὰ νὰ ζήσωμεν. Τὸ ψῦχος ἦτο ἀφόρητον καὶ ἤμεθα ὑποχρεωμένοι διὰ νὰ μὴ παγώσωμεν νὰ περιστρεφώμεθα τρέχοντες ἐντὸς τοῦ θαλάμου ὡς παραφρονήσαντες! Πολλάκις ἐπὶ ἡμέρας ἐστερούμεθα ὕδατος καὶ ἡ ὑδραυλικὴ ἐγκατάστασις ἀντὶ ὕδατος παρεῖχε παχύρρευστον κεραμόχρουν σαπίλαν!»
«Ὅλα αὐτά, «δόξα τῶ Θεῶ», δὲν ὑπάρχουν τώρα. Ὁ Λαὸς δὲν λύγισε καὶ οἱ ἐγκληματίες σαρώθηκαν. Μὰ ὅπως ὁ Λαὸς δὲν πεθαίνει, ἔτσι δυστυχῶς δὲν πεθαίνουν κι οἱ τύραννοί του(…)
«Πρέπει νὰ οἰκοδομήσουμε τὴν ἀληθινὴ Δημοκρατία. Χρειάζεται γενικὴ ἀλλαγή. Μπαλώματα καὶ πασαλείμματα δὲν εἶναι δεκτά. Ἀληθινὴ Δημοκρατία δὲν εἴχαμε ποτὲ στὴν Ἑλλάδα. Γι’ αυτὸ καὶ ἦρθε ἡ 21η Ἀπριλίου 1967. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Δημοκρατίας εἶναι ἡ λειψὴ Δημοκρατία.»
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.