Γεώργιος Δροσίνης - Δημήτριος Βικέλας

Ο Γεώργιος Δροσίνης και ο Δημήτριος Βικέλας σε μια σπάνια φωτογραφία στα γραφεία του Συλλόγου προς διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων (~1900). Ο Δημήτριος Βικέλας (1835-1908) υπήρξε έμπορος, συγγραφέας, πρόεδρος της πρώτης ελληνικής ολυμπιακής επιτροπής και γενικότερα πολύ σημαντική και δραστήρια προσωπικότητα των Γραμμάτων της εποχής. Μαζί με τον Δροσίνη ίδρυσαν τον Σύλλογο προς διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων το 1899. Σύμφωνα με το Καταστατικό του, κύριος σκοπὸς του ΣΩΒ ήταν η διάδοση ωφελίμων γνώσεων, που επιδιώχθηκε με δραστηριότητες σε δύο κυρίως τομείς: στις εκδόσεις βιβλίων και στην εκπαίδευση. 

Θυμάται ο Δροσίνης ένα περιστατικό από την καθημερινή συνεργασία τους με τον Βικέλα:

Γι' αὐτό, ὅταν ἐπὶ χρόνια διαβάζαμε μαζὶ στὸ Γραφεῖο τοῦ Συλλόγου Ωφελίμων Βιβλίων ξένα χειρόγραφα γιὰ τύπωμα, ὅλη του τὴν προσοχὴ τὴν εἶχε, πῶς νὰ κάνωμε ἁπλούστερη τὴ σύνταξή τους, χωρὶς νὰ πειράζωμε τὸ βαθύτερο νόημα.

Μιὰ μέρα, ἐνῶ μᾶς κούραζεν ἡ ἀχάριστη αὐτὴ συνεργασία ἀπάνω στὰ χειρόγραφα κάποιου σοφοῦ ἱστορικοῦ, μοῦ λέει:

— Λαμπρὸς ὁ μάγερας, ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ. Χρειάζεται κι᾿ ὁ σερβιτόρος. Μπορεῖς νὰ φέρης στη μέση τραπεζιοῦ ἕνα ὁλόκληρο ἀρνί, ὅσο καλὰ κι᾿ ἂν εἶναι μαγερεμένο; Ποιὸς θὰ τ᾿ ἀγγίξη κι᾿ ἀπὸ ποῦ θ᾽ ἀρχίση; 

Πρέπει νὰ μεσολαβήσουν τὰ χέρια τοῦ σερβιτόρου, νὰ τὸ καλοκόψουν, νὰ τὸ ξεχωρίσουν σὲ κομμάτια καὶ νὰ τὸ γυρίσουν στοὺς καλεσμένους. Λαμπρὸς ὁ μάγερας ὁ δικός μας, ἀλλὰ κι' ἀπαραίτητοι ἐμεῖς οἱ σερβιτόροι.

Ἀπὸ τὴν πολύχρονη αὐτὴ συνεργασία μας, ὡς σερβιτόρων, θυμοῦμαι, πὼς μιὰ μέρα διαβάζαμε τὸ σκόρπιο χειρόγραφο κάποιου καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου, ποὺ τὸν λέγαμε "ὁ σοφός τσαπατσούλης", τόσο ἦτον ἀκατάστατος στὰ γραφόμενά του κι' ἀσυνάρτητος κάποτε.

Ἐνῶ προσπαθούσαμε νὰ βροῦμε νόημα καὶ λογικὴ σειρὰ σ' αὐτὰ ποὺ διαβάζαμε, ἄνοιξεν όρμητικὰ ἕνα παράθυρο καὶ τὸ ρεῦμα, ποὺ ἔγινε μὲ τὴν ἀνοιχτὴ πόρτα, μᾶς πῆρε τὰ φύλλα τ᾿ ἀδιάβαστα ἀκόμα, ἁπλωμένα στο τραπέζι. Τρόμαξα νὰ τὰ περιμαζέψω πρὶν βρεθοῦν στὸ δρόμο. Ἀλλὰ πῶς νὰ τὰ βάλωμε σὲ σειρά, ποὺ δὲν εἶχαν ἀρίθμηση! Μὲ πολλή προσπάθεια νομίσαμε πὼς τὸ κατωρθώσαμε.

— Ἐπὶ τέλους, μοῦ λέει ὁ Βικέλας, δὲν ἔχει καὶ μεγάλη σημασία ἂν ἀνακατώθηκαν μερικά. Τὸ ἴδιο εἶναι.

/

Γεώργιος Δροσίνης, Σκόρπια Φύλλα της Ζωής μου, τόμος Α’, απόσπασμα από το κεφάλαιο «Η φιλία του Βικέλα».

•Αν θέλετε να γνωρίσετε περισσότερα για τα λογοτεχνικά και πολιτιστικά παρασκήνια της εποχής αξίζει να διαβάσετε το αυτοβιογραφικό έργο του Δροσίνη "Σκόρπια Φύλλα της Ζωής μου" που κυκλοφορεί σε δύο τόμους από τον ΣΩΒ ο οποίος συνεχίζει τη λειτουργία του μέχρι σήμερα.

•Η σπάνια φωτογραφία εκτίθεται μεταξύ άλλων στο Μουσείο Δροσίνη στην Κηφισιά.

Νέα_Αθηναϊκή_Σχολή

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/16F2XNmj3g/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com