Του Βασίλη Λαμπόγλου
Μαρτύρων Τροφίμου, Σαβατίου και Δορυμέδοντος γράφει σήμερα το συναξάρι.
Όμως εγώ , πάντα τέτοια μέρα ανάβω ένα κεράκι σε έναν δικό μου "Άγιο"...
Ήταν 19 Σεπτεμβρίου 1970, ώρα 3 τη νύχτα, όταν έξω από την κεντρική πλατεία Ματεότι της Γένοβα, μπροστά από τα σκαλοπάτια του Μεγάρου των Δόγηδων, ο 22χρονος Κώστας Γεωργάκης τυλιγμένος στις φλόγες φώναζε ηρωικά:
“Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα.
Κάτω η δικτατορία.
Το έκανα για την Ελλάδα μου."
Η ομάδα οδοκαθαριστών που καθάριζε την πλατεία Ματεότι βρισκόταν μπροστά σε μια εικόνα που αποτέλεσε την πρώτη «ανθρωποθυσία» απέναντι στο καθεστώς της χούντας στην Ελλάδα.
Ο πατέρας του κλήθηκε να ταξιδέψει από την Κέρκυρα, όπου έμενε, στην Ιταλία μετά από ένα τηλεφώνημα που τον πληροφορούσε ότι ο γιος του έπεσε θύμα αυτοκινητιστικού ατυχήματος:
«Ο Κώστας νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Σαν Μαρτίνο. Πρέπει να έρθετε αμέσως εδώ».
Την αλήθεια την έμαθε αργότερα στον αεροδρόμιο του Μπρίντιζι τυχαία, από έναν υπάλληλο που είχε μάθει τα νέα.
Την επόμενη ημέρα στη Γένοβα έπρεπε να πάει στο νεκροτομείο.
Η μαρτυρία του τραγικού πατέρα στον ερευνητή της υπόθεσης Κωνσταντίνο Παπουτσή, συγκλονιστική:
«Ήρθε η ώρα αυτή και με συνόδευσε στο νεκροτομείο ο ιερέας.
Μου ζήτησε ο ιατροδικαστής να κάνω αναγνώριση.
Ήταν καμένος, δηλ. κάρβουνο, καμένος μέχρι και τρία εκατοστά βάθος.
Ναι, αυτό είναι το παιδί μου…
Αυτός είναι ο Κώστας μου.
Έκανα τον σταυρό μου, τον φίλησα και κατέρρευσα».
Ο Κώστας Γεωργάκης Γεννήθηκε στην Κέρκυρα, στις 23 Αυγούστου του 1948 και ήταν γιος ράφτη.
Σπούδαζε Γεωλογία στην Ιταλία, όταν το 1970 ανώνυμα σε συνέντευξή του αποκάλυψε ότι η Χούντα είχε διεισδύσει στις ελληνικές οργανώσεις της Ιταλίας.
Λίγο καιρό αργότερα, δέχτηκε επίθεση από παρακρατικούς.
Παρότι ήταν ενεργός φοιτητής(μέλοs τηs νεολαίαs ΕΔΗΝ-στην οποία ήταν και ο Αλέκοs Παναγούληs-, αντιμετώπισε πρόβλημα με την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας.
Παράλληλα, η οικογένειά του στην Κέρκυρα δεχόταν και αυτή "πιέσεις".
Ο Γεωργάκης αποφάσισε πως έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα ώστε να προκαλέσει διεθνή συζήτηση για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.
Χάρισε το αντιανεμικό του στην αρραβωνιαστικιά του Ροζάνα, έγραψε μια επιστολή στον πατέρα του και ξεκίνησε για την πλατεία Ματεότι μαζί με τρία μπουκάλια βενζίνη.
Βγήκε από το σπίτι και οδήγησε το 500αράκι Φιατάκι του όπου είχε κολλημένη μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου στο παρμπρίζ.
Στο πορτ μπαγκάζ μετέφερε τρία μπουκάλια γεμάτα βενζίνη.
Κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά του Παλάτσο Ντουκάλε, στο οποίο στεγάζονταν τότε τα δικαστήρια της πόλης.
Κάτω από τη μεγάλη στοά, άνοιξε τα μπουκάλια και έριξε τη βενζίνη στα ρούχα του.
Στη συνέχεια άναψε το σπίρτο.
«Συγχώρεσε με γι’αυτό που έκανα και μην κλάψεις.
Ο γιος σου δεν είναι ήρωας.
Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος.
Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο», είχε γράψει στο τελευταίο γράμμα του.
Την ώρα που οι περαστικοί προσπαθούσαν να τον σβήσουν ο φοιτητής φώναζε:
“Το έκανα για την Ελλάδα”,
“Για την ελεύθερη Ελλάδα”.
Η σωρός του Κώστα Γεωργάκη μεταφέρθηκε από φίλους και συμφοιτητές του στο νεκροταφείο της ιταλικής πόλης, όπου έμεινε άταφη για τέσσερις μήνες.
Η Χούντα ήθελε να αποφύγει τη δημοσιότητα και δεν επέτρεπε την άμεση μεταφορά στην Ελλάδα.
Τελικά η σορός μεταφέρθηκε κρυφά στην Κέρκυρα, με το πλοίο “Αστυπάλαια”, στις 18 Ιανουαρίου 1971.
Η θυσία του αναγνωρίστηκε στη Μεταπολίτευση μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Στη Κέρκυρα υπάρχει πλατεία με το όνομα και τον αδριάντά του.
Σήμερα στο σημείο που αυτοπυρπολήθηκε υπάρχει αναμνηστική πλάκα με την επιγραφή: «Στον νεαρό Έλληνα Κωνσταντίνο Γεωργάκη που θυσίασε τα 22 χρόνια του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία της πατρίδας του.
Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι σκιρτούν μπροστά στην ηρωική του χειρονομία."
. Ελεύθεροs-Άνθρωποs-Έλληναs.
Πόσο σπάνια πια, ανταμώνειs με ''δαύτουs'', στων καιρών μαs το ''δισάκι''.
Και οι Ποιητές μας,τι ξοδι που πρόσφεραν...
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στη θυσία μέσα από το ποίημά του «Η Θέα του Κόσμου»:
"Ντύθηκες γαμπρός φωταγωγήθηκες σαν έθνος.
Έγινες ένα θέαμα ψυχής ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.
Είσαι η φωτεινή περίληψη του δράματος μας, τα χέρια μας προς την Ανατολή και τα χέρια μας προς τη Δύση.
Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια τ’ αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας."
Αλλά και το «Ερωτικό» του Άλκη Αλκαίου.
Ο σπουδαίος Άλκης Αλκαίος (που ήταν κατάκοιτος και έπινε μόνο με το καλαμάκι, μετά από τα βασανιστήρια της Χούντας) λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα βρέθηκε στο σχολικό συγκρότημα του 3ου & 7ου Γυμνασίου – Λυκείου Πάτρας, για να τιμήσει τη μνήμη του δολοφονημένου καθηγητή.
Στο τέλος της μέρας, σε μια σεμνή τελετή, συναντήθηκε με μαθητές του σχολείου με τους οποίους συνομίλησε για τα τραγικά περιστατικά.
Στα πλαίσια αυτής της συνομιλίας ο ίδιος ανέφερε πως αυτό το τραγούδι είχε γραφτεί στη μνήμη του Κώστα Γεωργάκη, εξιστορώντας το περιστατικό της αυτοκτονίας του.
"Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις…. και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις
Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου ‘φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό
αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη
Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι".
Οι δικοί μου" Άγιοι "...
-Σαν δόθηκε από τη Χούντα η άδεια να ταφεί στη γενεθλιο γη ο Κώστας Γεωργάκης (με καθυστέρηση 4 μηνών),όλο το νησί ήταν ζωσμένο με ασφαλιτες.
Καθε χρόνο-τετοια μέρα -που τιμώ τη μνήμη ενός από τους δικούς μου "σαλους",οι ασφαλιτες του διαδικτύου φροντίζουν και μετακινούν χαμηλά την ανάρτηση...καθώς προάγει τη βία .
Εμείς εκεί θα είμαστε...με τους "σαλους" και Αγίους μας...
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.