Βασιλιάδες, Ιουλιανά, Μάης ’68, και η Νέα Διεθνής Τάξη (Του Τάκη Φωτόπουλου)

Τάκης Φωτόπουλος,

ΑΡΘΡΟ – ΑΝΑΛΥΣΗ

Η κηδεία του Κωνσταντίνου έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς διανοουμένους κ.λπ. να πάρουν θέση κατά του αναχρονιστικού θεσμού της βασιλείας. Καθυστερημένα βέβαια, όταν τον καιρό που ο λαός είχε κατέβει στους δρόμους και μάτωνε στα περίφημα Ιουλιανά, με το σύνθημα «Πάρ’τη μάνα σου και μπρος, δεν σε θέλει ο λαός», αυτοί με άλλα ασχολούνταν! Είτε δηλαδή ποιούσαν τη νήσσαν, μέχρι να δουν ποιος τελικά θα επικρατούσε είτε απλά τάσσονταν άμεσα ή έμμεσα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που ήταν η φανερά ανερχόμενη νέα (καθεστωτική) δύναμη.

Όμως τι πραγματικά κρινόταν το 1965, που ουσιαστικά καθόρισε την τύχη του Ελληνικού λαού μέχρι σήμερα, όπου τα καθεστωτικά όργανα προσπαθούν με κάθε τρόπο τώρα να πείσουν τον λαό ότι «ενίκησε», με το να ξεφορτωθεί τον βασιλικό θεσμό; Και πώς εξηγείται αυτό, όταν ήταν βέβαια πάλι οι ξένοι που επέβαλαν τη βασιλεία στον Ελληνικό λαό, όταν εξεγέρθηκε να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό διακόσια χρόνια πριν; Και γιατί άραγε οι ξένοι «προστάτες» μας που «σκιζόντουσαν» άλλοτε να μας φέρουν τη βασιλεία, σήμερα —όπως έγινε φανερό από τα Ιουλιανά και μετά— έκαναν το παν για να καταργήσουν τον θεσμό, σε μια εκστρατεία που κορυφώθηκε (όχι τυχαία!) με την παράλληλη άνοδο της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης; Είναι άσχετα άραγε τα δυο γεγονότα, δηλαδή η κατάργηση του βασιλικού θεσμού και η άνοδος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης;

Δεν ήταν λοιπόν περίεργο (παρόλο που πολλοί εξεπλάγησαν όταν είδαν ακόμη και τη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να το κάνει, η οποία άλλοτε δεν θα διανοούνταν να μην πρωτοστατεί στη κηδεία του Άνακτος) ότι, σήμερα, το καθεστώς κάνει το παν να υποβιβάσει τη σημασία της! Είναι μάλιστα πιθανό και κάποιοι από εμάς τους παλιότερους, που είχαμε αγωνιστεί άμεσα ή έμμεσα κατά του βασιλικού θεσμού στα Ιουλιανά, θεωρώντας τον σαν ένα από τους κύριους θεσμούς που στήριζαν ένα από τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα στην Ευρώπη, να έχουν σήμερα μπερδευτεί με τη στάση όλου του κατεστημένου και ιδιαίτερα της παλιάς «επάρατης Δεξιάς» που σκιζόταν υπέρ του βασιλικού θεσμού. Κάποιοι ίσως και να διερωτώνται μήπως τελικά νικήσαμε (έστω και αν δεν καταφέραμε να διώξουμε τότε τον βασιλιά άλλα μερικά χρόνια αργότερα) και δεν το…καταλάβαμε. Και έστω βέβαια εάν ήταν ο αρχηγός της στρατιωτικής Χούντας, που εκπροσωπούσε την επάρατη Δεξιά, αυτός που το έκανε, πριν την καθαίρεση και του δικού του καθεστώτος του από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις»!

Η ΧΔ Από Την Αρχή Αντίθετη Στην Κληρονομική Βασιλεία

Με αφορμή την εκδημία του τέως βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνου, το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:


1. Η Χριστιανική Δημοκρατία, που ιδρύθηκε το 1953 κλείνοντας 70 χρόνια ιστορίας, είχε ταχθεί από θέση αρχής κατά του θεσμού της κληρονομικής βασιλείας και υπέρ της εκλογής του ανώτατου άρχοντα από το Λαό. Άλλωστε, ήδη από την Παλαιά Διαθήκη αποδοκιμάζεται ο θεσμός της Βασιλείας. Παρά το γεγονός ότι η επιθυμία του εβραϊκού λαού να αποκτήσει βασιλέα γίνεται σεβαστή, το αίτημα προς τον κριτή Σαμουήλ να ορίσει βασιλέα θεωρείται προσβλητικό για το Θεό, που προειδοποιεί ότι η επιλογή αυτή είναι εσφαλμένη. (Βασιλειών Α’, η’ 7-20)

2. Ο ιδρυτής της Χ.Δ. Νίκος Ψαρουδάκης, επί βασιλευόμενου καθεστώτος, είχε ασκήσει αυστηρή κριτική με αφορμή την εκδημία του βασιλιά Παύλου, προκατόχου του Κωνσταντίνου, το 1964.

3. Καταρχήν για την προκλητική χλιδή με την οποία ζούσε η δυναστεία, σε σχέση με τη φτώχεια που κυριαρχούσε στη χώρα: «Δεν έπαιρνε και λίγα ο βασιλεύς Παύλος. Ένδεκα τόσα εκατομμύρια. Όμως, τα ένδεκα έγιναν δέκα εννέα!(…)και τόσες άλλες απολαυές, πολλαπλά Ανάκτορα, αυτοκίνητα, πλοία, αεροπλάνα! Και όλα αυτά όταν ήταν βασιληάς σ’ ένα λαό με εκατομμύρια απόρους, αστέγους και αγραμμάτους που για να ζήση τα παιδιά του αναγκάζεται να τα διώχνη δούλους στα ξένα» (εφημερίδα «Χριστιανική Δημοκρατία», φύλλο Απριλίου 1964)

4. Αλλά και στο μύθο, που από ορισμένους συντηρείται μέχρι σήμερα, ότι δήθεν η βασιλική δυναστεία λειτουργούσε ως «θεματοφύλακας» της Ορθοδοξίας. Στο ίδιο άρθρο, ο Νίκος Ψαρουδάκης ελέγχει με αυστηρότητα τους υπέρ της δυναστείας διθυράμβους της τότε διοικούσας Εκκλησίας και των χριστιανικών αδελφοτήτων.

Έφυγε για να ανταμώσει τον έτερο Μανώλη

Λίγα χρόνια πριν στην άΠΕΙΡΟ χΩΡΑ. Στην παρουσίαση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Μπλάθρα για την Επανάσταση του 1821. 

Ο Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος ανάμεσα στους Μανώληδες. Σήμερα αποχαιρετήσμε τον Μανώλη που μας έφυγε για να ανταμώσει τον έτερο Μανώλη και άλλους πολλούς σε χώρα ζώντων. Την ευχή τους να έχουμε. Και το παράδειγμά τους.

Σαρηγιαννίδη Ε.: Η κουλτούρα woke και ποιο προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα νέο λαό στο δυτικό κόσμο

Η Ευρώπη γεννήθηκε απο το Σχίσμα – Χρήστος Γιανναράς (βίντεο)

Οι Εκδόσεις Ίκαρος παρουσίασαν την Παρασκευή, 6 Νοεμβρίου 2015 και ώρα 2030 στο βιβλιοπωλείο Ιανός το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά με τίτλο Η Ευρώπη γεννήθηκε από το «Σχίσμα»

Η νοητική υστέρηση και οι ”Φόρεστ Γκαμπ” της διαφορετικότητας

Μέχρι να μπω σε τάξη για πρώτη φορά, είχα σαν γενική οδηγία στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου τη συμβουλή των δασκάλων γονιών μου: «Ο καλός εκπαιδευτικός πρέπει να είναι ανυπόκριτος, φυσικός απέναντι στους μαθητές του, χωρίς να επιδεικνύει τις γνώσεις του και να τους καλοπιάνει με βαθμούς που δεν τους αξίζουν για να κερδίσει τη συμπάθειά τους. Πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους με την ειλικρίνειά του και να τους δώσει τα εφόδια που χρειάζονται ώστε να γίνουν ικανοί να σταθούν στα πόδια τους και να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους… ».

Ακολούθησα πιστά αυτόν τον ”κανόνα” στην αρχή και βγήκα κερδισμένη, μέχρι που σκόνταψα στις ”ειδικές περιπτώσεις” μαθητών οι οποίοι δεν καλύπτονταν πλήρως απ’ τις συμβουλές των γονιών μου. Και δεν καλύπτονταν πλήρως γιατί μέσα σ’ αυτούς υπήρχαν και “διαφορετικοί’ μαθητές: Μαθητές με μειονεξία -για παράδειγμα- λόγω νοητικής υστέρησης, τους οποίους εντάσσαμε στην ίδια κατηγορία με εκείνους που είχαν μαθησιακές δυσκολίες.

Οι  της νοητικής υστέρησης όμως απαιτούν περισσότερα σκαλοπάτια προσπάθειας εκ μέρους του εκπαιδευτικού σε κάθε περίπτωση και εποχή, για να μπορεί να τους προσαρμόσει αυτός — με γνώμονα τις δυνατότητές τους -στις απαιτήσεις του σχολείου. Η προσαρμογή φυσικά είναι δύσκολη, αλλά όχι αδύνατη. Αρκεί ο εκπαιδευτικός να έχει υπομονή, επιμονή και θέληση για εξειδικευμένη προσέγγιση των ”διαφορετικών” παιδιών, καθώς και διάθεση να ανακαλύψει τις κρυφές ικανότητές τους. Ικανότητες που αποκτούν κατά την επαφή τους με ποικίλες πληροφορίες και ερεθίσματα. Ικανότητες που συνδέονται με τη συνειρμική μνήμη σε συνδυασμό με τις εγγενείς, ενστικτώδεις δυνάμεις τους και την ικανότητα πολλών εξ αυτών να αποστηθίζουν.

Η εκπαιδευτική εμπειρία 

Αυτά τα ανακάλυψα εμπειρικά στη ροή του χρόνου, γιατί δεν υπήρχαν στη διάθεση των εκπαιδευτικών δεδομένα των σχολικών επιδόσεών τους υπό μορφή διαγνωστικών τεστ (σταθμισμένων ψυχομετρικών και τεστ αξιολόγησης των ικανοτήτων τους). Το επιπλέον μάλιστα πρόβλημα, το οποίο εξακολουθεί να υφίσταται έως σήμερα, είναι ότι στην περίπτωση των παιδιών με νοητική υστέρηση δεν θεωρείται αυτονόητη η στενή συνεργασία εκπαιδευτικών-γονέων, γιατί πολλοί απ’ τους πρώτους αρνούνται να αποδεχθούν την περιορισμένη πνευματική λειτουργία των παιδιών τους, την ανεπαρκή προσαρμοστική συμπεριφορά τους στο σχολικό περιβάλλον και την αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του σχολικού προγράμματος.

Η συνέχεια ΕΔΩ: Η νοητική υστέρηση και οι ”Φόρεστ Γκαμπ” της διαφορετικότητας....

Economist: «Η εκκολαπτόμενη δικτατορία της Τουρκίας».

Κουμάκης Λεωνίδας 

O Βρετανικός Economist ξεμπροστιάζει πολύ χοντρά τον ψευτο - σουλτάνο της ΄Άγκυρας με ένα άρθρο που έχει τον τίτλο «Η εκκολαπτόμενη δικτατορία της Τουρκίας».

 Βέβαια όλος ο κόσμος τόχει τούμπανο, αλλά το παλάτι της Άγκυρας κρυφό καμάρι! Το περιοδικό σημειώνει πως  «Ο Ερντογάν είναι ένας νταής που επιβάλει τη σκληρότητά του για να ικανοποιήσει τα συμφέροντά του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της Τουρκίας».  

Αποφεύγει να αναφέρει ότι δεν πρόκειται να αφήσει την εξουσία γιατί θα χάσει το κεφάλι του & ολόκληρη την "Φαμίλια" που δημιούργησε εδώ και δυο δεκαετίες.   Έτσι χρησιμοποιεί πιο κομψές εκφράσεις αναφέροντας πως ο Ερντογάν "αφομοιώνει" σταδιακά τους ρόλους πρωθυπουργού, προέδρου ΑΚΡ, κεντρικού τραπεζίτη κλπ μετατρέποντας, καθ΄ οδό προς τις εκλογές,  «μία βαθιά ελαττωματική δημοκρατία εκτός ορίων, σε μία πλήρη δικτατορία». Ο φασίστας-συνέταιρος του Ερντογάν προανήγγειλε πρόωρες εκλογές τον μήνα Μάιο. Σύμφωνα όμως με το σύνταγμα που έφτιαξε ο ίδιος ο Ερντογάν "η απόφαση πρόωρων εκλογών πρέπει να εγκριθεί από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση με αυξημένη πλειοψηφία τουλάχιστον 360 μελών της". Τέτοια πλειοψηφία ο συνασπισμός ισλαμιστών-φασιστών-τουρκικής μαφίας δεν διαθέτει στην εθνοσυνέλευση. Άρα, οι εκλογές πρέπει να γίνουν  στην κανονική τους ημερομηνία που είναι ο Ιούνιος 2023. Σε μια τέτοια όμως περίπτωση, σύμφωνα πάντα με το σύνταγμα που έφτιαξε ο ίδιος ο Ερντογάν, "Ένα πρόσωπο μπορεί να είναι πρόεδρος της τουρκικής δημοκρατίας μόνο για δύο θητείες.

Δεν ξεχνώ το «Μακεδονικό Άγος».

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Ήταν τέτοιες μέρες, πριν από 4 χρόνια, που σε μια από τις τελευταίες του δημόσιες παρεμβάσεις ο αείμνηστος Μίκης Θεοδωράκης ζήτησε «ως μόνη συνετή απόφαση» για την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να καταφύγει «στην κρίση του Κυρίαρχου Ελληνικού Λαού με τη διενέργεια Δημοψηφίσματος» για το Μακεδονικό (*). 

Τότε που εκατομμύρια Έλληνες συμφωνούσαν με τον μεγάλο Έλληνα μουσικό και που ως λοιδορούμενος υπερκομματικός «όχλος» (κατά τον τότε πρωθυπουργό) διαδήλωναν για την Μακεδονία κι ενάντια στις μειοδοτικές και ξενόδουλες πράξεις Τσίπρα-Κοτζιά. 

Εις μάτην, αφού η πολιτική ελίτ της χώρας φοβάται γενικώς την αμεσότητα των δημοψηφισμάτων - και αν χρειαστεί τα ανατρέπει με «το έτσι θέλω», όπως έκανε ο ανεκδιήγητος Αλέξης το 2015.

Αντ΄ αυτού, 146 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με 7 πρόθυμα «δεξιά» και «ποταμίσια» «πολιτικά ρετάλια», προκάλεσαν με την καιροσκοπική τους ψήφο υπέρ της κατάπτυστης «Συμφωνίας των Πρεσπών» ένα διαρκές έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας και ειδικότερα των Μακεδόνων.  

Γι  αυτό και το Μακεδονικό Άγος θα τους στιγματίζει σε ιστορικό βάθος, όσο ξεχασιάρης και να είναι σήμερα ο καταπτοημένος και πανταχόθεν βαλλόμενος ελληνικός λαός. Δυστυχώς, σε αυτό μετέχει και η «σημιτική» πολιτική  ελίτ υπό τον νυν πρωθυπουργό, που ενώ εκμεταλλεύτηκε ψηφοθηρικά την αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πατριωτών στη «Συμφωνία της Λίμνης», σήμερα την αποδέχεται και την εφαρμόζει επειδή έτσι προστάζει ο "ξένος παράγοντας". Το «Άγος» όμως παραμένει!  

(*)Μίκης Θεοδωράκης : "Μην προχωρήσετε σε αυτό το έγκλημα" - ΤΑ ΝΕΑ, 19-1-2019 

https://www.tanea.gr/print/2019/01/19/opinions/min-proxorisete-se-ayto-crto-egklima-eis-varos-tis-elladas/

Ανοικτή επιστολή προς τους έλληνες βουλευτές

19 Ιανουαρίου 2019

Θεοδωράκης Μίκης

Εχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, ενώθηκαν στο Σύνταγμα απαιτώντας να μην προχωρήσουν οι εθνικές παραχωρήσεις εις βάρος της Ελλάδας στο Μακεδονικό. Τότε, μίλησα σε εκείνους, όπως και σε όλους τους Έλληνες για τους μεγάλους κινδύνους που κρύβει για την πατρίδα μας αυτή η αναίτια υποχώρηση. Η κυβέρνηση αγνόησε και τους κινδύνους και τον ελληνικό λαό και, χωρίς καμία λογική, αποφάσισε να προχωρήσει, με κάθε κόστος.

Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στον Κεμαλισμό

Αξελός Λουκάς

16/01/2023

Views: 1.734

Η κατάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε ως αποτέλεσμα –μαζί με την σταθεροποίηση ή και επέκταση της παρουσίας των υπαρχόντων κρατών και την δημιουργία νέων κρατών ή κρατικών μορφωμάτων– την ανάδυση της Νέας Τουρκίας, η οποία σε κάθε περίπτωση αποτέλεσε στην πρώτη της φάση το κίνημα (Νεότουρκοι και Κεμαλισμός) και στην δεύτερη φάση τον κρατικό σχηματισμό που ήταν ο σημαντικότερος κληρονόμος της.

Στην νέα κατάσταση, που οι ρίζες της ξεκινούν από τους Νεότουρκους για να καταλήξουν στον Κεμάλ, υποστηρικτής και αρωγός στάθηκαν Ευρωπαίοι που θεωρούσαν –στα πλαίσια της αναγκαστικής ανάδυσης των εθνικών κινημάτων– την ύπαρξη του αντίστοιχου τουρκικού (νεοτουρκικού και κεμαλικού) ως τον κατάλληλο φορέα για την πραγμάτωση του εθνικού και αστικού εκσυγχρονισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Προφανώς η επιλογή δεν ήταν τυχαία, ούτε τυχαίο ήταν το γεγονός ότι οι πλείστοι των υποστηρικτών της  εν λόγω άποψης κατ’ ουσίαν ετάσσοντο υπέρ της διατήρησης εν ζωή του “Μεγάλου Ασθενούς”, ακόμα και υπό την νέα τουρκική ηγεσία, που ορθά διέβλεπαν ότι θα αποτελούσε συνέχεια της οθωμανικής. Την αλήθεια της διαπίστωσης μαρτυρεί η δράση και η στάση Ιταλίας και Γαλλίας, αλλά ιδιαιτέρως  την επιβεβαιώνει η στάση της νεαρής τότε Σοβιετικής Ένωσης.

Πράγματι, η για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικό περιεχόμενο, επίθεση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στους μπολσεβίκους, αλλά ως ένα βαθμό επιλεκτικά και στους κεμαλικούς, (η Ελλάδα ήταν και στα δύο μέτωπα παρούσα) διαμόρφωσε μια κοινή βάση ανάμεσα σε μπολσεβίκους και κεμαλικούς, με συγκολλητικά στοιχεία τον φόβο και την καχυποψία απέναντι στην Δύση.

Η Συνθήκη του 1921 ΕΣΣΔ-Τουρκίας

Ασφαλώς η ελληνική περίπτωση αποτελούσε παράμετρο της όλης συγκλίσεως, το βάθος της οποίας κατ’ αρχήν αποτυπώθηκε στο Α’ Συνέδριο των Λαών της Ανατολής στο Μπακού που οργάνωσε τον Σεπτέμβριο 1920 η Τρίτη Διεθνής. Η οριστική όμως αποτύπωση της στρατηγικής αυτής σύγκλισης αποτυπώθηκε οριστικά τον Μάρτιο 1921 στην ιστορική Συνθήκη Ειρήνης και Αδελφοσύνης ανάμεσα σε Σοβιετική Ένωση και Τουρκία. Συνθήκη για την οποία ουσιαστικά είχαν εργαστεί και συνεισφέρει τα δίδυμα Ράντεκ-Ενβέρ Πασά και Λένιν-Κεμάλ.

Το Σάββατο αποχαιρετούμε τον αδ. Μανώλη

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 10 π.μ. στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών η εξόδιος ακολουθία του αδ Μανώλη Μηλιαράκη

Το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας, με αφορμή την εκδημία του Επιτίμου Προέδρου του, Προέδρου του στο διάστημα 1989-2015 και ιστορικού στελέχους του Μανώλη Μηλιαράκη, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

Το μεσημέρι της 18ης Ιανουαρίου, αφού νοσηλεύθηκε σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου «Σωτηρία» από τις 14 Δεκεμβρίου 2022, έφυγε από κοντά μας ο Επίτιμος Πρόεδρος του Κινήματος Μανώλης Μηλιαράκης.

Ο Μανώλης Μηλιαράκης γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1940. Κατάγεται από την Καλλονή Ηρακλείου Κρήτης, από φτωχή αγροτική οικογένεια με ζωντανή λαϊκή πίστη. Σπούδασε Φυσικός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στα φοιτητικά του χρόνια, τον έδιωξαν από χριστιανικό οικοτροφείο, γιατί στις συζητήσεις με τους συμφοιτητές του μιλούσε για τα δίκαια του λαού και για το κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου. Την περίοδο αυτή συνδέθηκε με το Κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας και εντάχθηκε στη νεολαία του Ε.Χ.Ο.Ν.. Δραστηριοποιήθηκε έντονα ως στέλεχος της Χριστιανικής Δημοκρατίας και ήταν υποψήφιος βουλευτής στις προγραμματισμένες εκλογές του Μαΐου 1967, οι οποίες δεν έγιναν ποτέ λόγω του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967.

Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών μετείχε ενεργά στην αντιδικτατορική αντίσταση, μαζί με τα υπόλοιπα στελέχη του Κινήματος. Όταν, μετά την κατάργηση της προληπτικής λογοκρισίας από τον Ιανουάριο του 1970, κυκλοφόρησε η εφημερίδα μας «Χριστιανική», μέχρι το κλείσιμό της από τη δικτατορία του Ιωαννίδη τον Δεκέμβριο του 1973, κάλυπτε το σπουδαστικό ρεπορτάζ, συντελώντας έτσι να γίνει η εφημερίδα στα χρόνια εκείνα ένα από τα σπάνια βήματα που προέβαλλε τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος και την επανακυκλοφορία της εφημερίδας το 1974, απασχολήθηκε ως δημοσιογράφος και στέλεχός της, μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Έγινε διευθυντής της μέχρι το 1985. Παρά το γεγονός ότι είχε τη δυνατότητα να διοριστεί ως εκπαιδευτικός στο Δημόσιο, επέλεξε να αφιερώσει τη ζωή του στο έργο της Χριστιανικής Δημοκρατίας και της εφημερίδας της.

+Μανώλης Μηλιαράκης

Βραχύσωμος αλλά λεβέντης. 

Δεν του το 'χες. Μικρός το δέμας αλλά, παραδόξως, το μπόι δεν του έλειπε. Κρητίκαρος με τα όλα του - όχι σαχλαμαράκιας και κουραδόμαγκας. 

Ξεκίναγε χαμηλότονα κι ανέβαζε γρήγορα στροφές. Δεν τον πάθιαζαν αυτά που λέει αλλά τον πάθιαζαν αυτοί για λογαριασμό των οποίων τα λέει. Ηρεμούσε γρήγορα. Νερό κι αλάτι. Έφτιαχνε τα γυαλιά του και γελούσε. Γελούσε όπως γελούν οι καλόκαρδοι άνθρωποι. Και με τα μάτια.

Δεν είχε εύκολη ζωή αλλά βλαστήμια ποτέ δεν ακούστηκε από το στόμα του.

Στρατιώτης στον καλό αγώνα. Ταμένος στο καλό - στο κοινό καλό. 

Σε όσους τον συναναστράφηκαν θα λείψει -λείπει ήδη- το γέλιο του κι η ευγένειά του. Στον τόπο όμως θα λείψει ο ίσκιος του.

Καλή αντάμωση αδελφέ (και μέντορα πολλών) Μανώλη Μηλιαράκη.

Παντούλας Θόδωρος 

Γ. Καραμπελιάς: Επανάσταση και αντεπανάσταση στην Ελλάδα 1908-1922

Ας αφηγηθούμε…!!!…για την πάρτη μας;

Λίγα χρόνια πριν…«Χρειάζεται να μείνεις πολύ μόνος για να συναντήσεις τους άλλους, την ομάδα, την κοινότητα!» … στις μέρες μας «χρειάζεται πολύ ομάδα, κοινότητα και θέαμα για να μείνεις ένα μοναχικό «ανεξάρτητο» Εγώ»…

Οι θεωρητικοί του (εγωκεντρικού) μεταμοντερνισμού μας πρήζουν με την επανεισαγωγή της ατομικής προσωπικής αφήγησης, σε πολλές μορφές (ψυχοθεραπεία, μυθοπλασία, ντοκιμαντέρ, μυθιστόρημα, ιστοριογραφία, κ.α). Στην ουσία, αναγεννούν την πανάρχαια ανάγκη του ανθρώπου να λέει και να ακούει ιστορίες, να αναστοχάζεται στους μονολόγους του και να αναλύει τον εαυτό του. Αυτό που διαφέρει όμως, από την παραδοσιακή αφήγηση της γιαγιάς ή του παππού, από τις προσωπικές ιστορίες, από έναν κοινωνικό μονόλογο που μας μάθαινε πράματα, είναι η ιδεολογική και πολιτική επιδίωξη αυτές, να αποκοπούν από τις «μεγάλες αφηγήσεις και ιστορίες» που δομούσαν τον κόσμο. Από το μέγιστο, στο ελάχιστο, λοιπόν. Στον πολιτισμό της «κουκίδας», όπως τον αναφέρει ο απολογητής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης Άλβιν Τόφλερ, στο βιβλίο του : «Το τρίτο κύμα»…!

Το νέο πλαίσιο – παρά το ανθρωπιστικό σύνθημα «μα σκύβουμε στον άνθρωπο» – υποθάλπει και σε μεγάλο βαθμό εκφράζει το ναρκισσιστικό υπόβαθρο της πολιτισμικής κρίσης που περνάμε. Βλέποντας και ακούγοντας τον Μίκη, τον Χρόνη Μίσσιο ή τη …Ρένα Βλαχοπούλου, να αφηγείται, ένιωθες περισσότερο τη συλλογική ιστορία που εξέφραζε ένας ευαίσθητος δέκτης. Αυτό που λέγαμε απλά : «ένας άνθρωπος, μια εποχή». Τώρα, η αφήγηση του ανθρώπου ως κουκκίδα ενός κόσμου σε αποδόμηση, εκφράζει την ίδια την κρίση, τη μοναξιά και του κόσμου και του υποκειμένου.

Τι έλεγε η Λούξεμπουργκ για την ουκρανική εθνική ταυτότητα

Στοϊλόπουλος Βασίλης

Στις 21 Φεβρουαρίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Στο τότε διάγγελμά του ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν, προκειμένου να τεκμηριώσει την παράνομη εισβολή, είχε αναφερθεί εκτενώς και στα επαναστατικά γεγονότα του 1917/18 και στον ρόλο που αυτά διαδραμάτισαν για την ουκρανική εθνική ταυτότητα. Γεγονότα, τα οποία, ως γνωστόν, οδήγησαν στην κατάρρευση του πολυεθνικού τσαρικού καθεστώτος και στην οικοδόμηση της Σοβιετικής Ένωσης, στο πλαίσιο των λενινιστικών αρχών για την αυτοδιάθεση των εθνών.

Σε αντίθεση με τον Στάλιν, που επιδίωκε την οικοδόμηση της Σοβιετικής Ένωσης με βάση την εθνική αυτονομία μέσα στο ισχυρό ενιαίο κράτος, ο Λένιν κατάφερε τελικά να επιβάλλει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των εθνών της τσαρικής Ρωσίας. Λίγο μετά το θάνατό του, το 1924, η λύση της εθνικής αυτοδιάθεσης κατοχυρώθηκε και στο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ, με τη δημιουργία 15 Σοβιετικών Δημοκρατιών, μεταξύ των οποίων και η Ουκρανία.


Αυτή ακριβώς η πολιτική των Μπολσεβίκων, που σημειωτέον για αρκετό διάστημα δεν ήταν και τόσο σαφής, θεωρείται από τον Πούτιν «όχι μόνο λάθος, αλλά πολύ χειρότερο από λάθος». Συνοπτικά, η θέση του Πούτιν, όπως είχε στο διάγγελμά του και σε άλλες δημόσιες ομιλίες του, είναι πως «η σημερινή Ουκρανία δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου και χωρίς κανέναν περιορισμό από τη Ρωσία, πιο συγκεκριμένα: από τη Μπολσεβίκικη, κομμουνιστική Ρωσία. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε ουσιαστικά αμέσως μετά την επανάσταση του 1917. Ο Λένιν και οι συμπολεμιστές του έδρασαν εξαιρετικά ανελέητα εναντίον της ίδιας της Ρωσίας».

Στη συνέχεια, αμέσως πριν και μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, ο Στάλιν προσάρτησε ορισμένες περιοχές που προηγουμένως ανήκαν στην Πολωνία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία στη Σοβιετική Ένωση και τις παρέδωσε στην Ουκρανία. Ως ένα είδος αποζημίωσης, η Πολωνία έλαβε μέρος των παραδοσιακά γερμανικών εδαφών. Και τότε το 1954, για κάποιο λόγο, ο Χρουστσόφ πήρε την Κριμαία από τη Ρωσία και την παρέδωσε και στην Ουκρανία. Έτσι προέκυψε, το έδαφος της Σοβιετικής Ουκρανίας και μάλιστα με δομές εθνικού κράτους (1).

Οι αναγωγές στο παρελθόν της ΕΣΣΔ

 Η συνέχεια ΕΔΩ:....

ΠΗΓΗ:https://slpress.gr/idees/ti-elege-i-loyxempoyrgk-gia-tin-oykraniki-ethniki-taytotita/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τα 3 συν 1 «μειονεκτήματα» του Ναυάρχου Παν. Λυμπέρη…

Από Militaire News -19/01/2023 

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ  ΗΓΕΣΙΕΣ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ  ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ  ΑΡΕΤΩΝ                                                                                                           

Γράφει  Α. Πέρπερας*

Οι στρατιωτικές αρετές όπως, η ηγετική ικανότητα, η δυνατή προσωπικότης, η ανάληψη πρωτοβουλιών, αλλά και οι ηθικές αξίες, αποτελούν βασικά ποιοτικά στοιχεία κάθε άξιου και ικανού αξιωματικού των Ε.Δ.

Ιδιαίτερα η έννοια του πραγματικού ηγέτη, συγκεντρώνει ίσως τις σημαντικότερες αρετές που αφορούν, το άτομο που ασκεί επιρροή, εμπνέει, εμψυχώνει, κερδίζει την εμπιστοσύνη και σεβασμό των άλλων, για κάθε επίτευξη σκοπού.

Οι πλούσιες αυτές αρετές και ηθικές αξίες που κοσμούν τον ικανό στρατιωτικό, εύλογα τυγχάνουν πάντα της επιβραβεύσεως εκ μέρους των ηγεσιών των Ε.Δ κάθε χώρας, ηγεσίες που σέβονται και εκτιμούν την ύψιστη αποστολή των.

Αντιθέτως στην χώρα μας, οι βαρύνουσας σημασίας αυτές αρετές, θεωρούνται πολλάκις ως μειονεκτήματα, στοιχεία υπηρεσιακής δυσλειτουργικότητος, εμπόδια διεκπεραιώσεως ”αλλοτρίων” επιταγών.

Ο ναύαρχος Παναγιώτης Λυμπέρης, αρχηγός τάξεως, άριστος επιτελικός αξιωματικός με έντονη προσωπικότητα, πραγματικός ηγέτης και ”στρατιώτης” μάλλον.. κληρονομικό τω τρόπω, φαίνεται να συγκεντρώνει αρκετά από τα ενδοχώρια μειονεκτήματα, υποπίπτοντας και σε πολλά λάθη, και μάλιστα πολύ ενωρίς, κατά την πανθομολογούμενη λαμπρή σταδιοδρομία του ως Αρχηγός Στόλου :

Αναλαμβάνοντας καθήκοντα Αρχηγού Στόλου, υπέπεσε στο πρώτο του λάθος, κατά την εκφώνηση της Ημερησίας Διαταγής παραλαμβάνοντος Αρχηγού Στόλου: ”Σας καλώ να επιβάλλουμε με την φήμη μας, και όποτε χρειασθεί με τα όπλα, την θέληση του Έθνους….. ”.

Η χαρά και η στέρηση π. Νικόλαος Λουδοβίκος

Η χαρά και η στέρηση

π. Νικόλαος Λουδοβίκος

Συζήτηση με την παρέα του Φιλοsόfa για την ψυχαγωγία, την διασκέδαση, την τραπ και τον Αριστοτέλη, τον Νίτσε, τον Πεντζίκη, την χαρά των Αγίων, την ομορφιά, την ένοχη ευχαρίστηση και την Ενσάρκωση.  (α΄μέρος)

Στη Δηµοκρατία Των Oυρανών Ο Αδελφός Μανώλης Μηλιαράκης

Είµασταν στο κλείσιµο του φύλλου και, παρά την προετοιµασία, επέµενε να µένει λευκή µια σελίδα. Αίφνης, λίγο µετά τις 2, χτύπησε το τηλέφωνο: Ο αδελφός, ο γλυκύτατος φίλος, ο πατέρας µας, για τους νεώτερους, ο πάντα γελαστός Μανώλης Μηλιαράκης έχασε τη µάχη για τη ζωή και πέταξε στους ουρανούς.

Ανάλαφρος, είµαστε βέβαιοι, λευκός και καθάριος, παιδί ακόµα παρά τα 82 του χρόνια, άνθρωπος της ειρήνης, φλογερός αγωνιστής, σύµβολο εντιµότητας και ακεραιότητας, ελεήµων έως αυταπαρνήσεως, πονεµένος σύζυγος και πατέρας, ο Μανώλης, αναπαύτηκε από κάθε έργο και πόνο. Είµαστε βέβαιοι ότι βρίσκεται κιόλας στην αγκαλιά του λατρεµένου του Χριστού και των αγίων.

Παρά το ότι νοσηλευτόταν από τον Δεκέµβριο σε σοβαρή κατάσταση, η αναγγελία του θανάτου του µας βρήκε απροετοίµαστους. Γεννηµένος στις 7 Φεβρουαρίου του 1940 έφυγε στις 18 Ιανουαρίου του 2023. Οι λεπτοµέρειες της εξοδίου ακολουθίας θα είναι γνωστές αύριο, οπότε θα δηµοσιευτεί ανακοίνωση εδώ στην ιστοσελίδα µας. Ως πρώτη ανασκόπηση της ζωής του αναδηµοσιεύουµε από το φύλλο µας 951 (5 Νοεµβρίου 2015), σχετικό κείµενο µε την ευκαιρία της ανακήρυξής του σε επίτιµο πρόεδρο της Χριστιανικής Δηµοκρατίας στο 8ο Συνέδριο. Όλοι µας, φίλοι, αδελφοί και συνεργάτες ευχόµαστε αιωνία του η µνήµη.

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Μ. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗΣ (1940-2023)

Ένας αδελφός πρόεδρος στον χριστιανοκoινωνικό αγώνα

O Μανώλης Μηλιαράκης είναι ενεργός πολίτης και απλός ορθόδοξος χριστιανός, που δεν χρειάζεται δοξαστικά για να αισθάνεται σπουδαίος ούτε εξαρτά από αυτά την εκτέλεση του προσωπικού του χρέους ως ηγέτη έως χθες της Χρ. Δημοκρατίας ή ως προέδρου και μέλους πολιτικών και εθνικών Επιτροπών. Γνωρίζουμε ότι τον φέρνουμε σε δύσκολη θέση.

Εμείς όμως έχουμε ανάγκη, το ηθικό και πνευματικό χρέος, να μιλήσουμε για τον άνθρωπο, το φίλο, τον αδελφό, τον ταπεινό ηγέτη με μη συνήθη κατά κόσμον χαρακτηριστικά ενός προέδρου.

Το ζήτημα των F-16 και η νέα παραλλαγή του κατευνασμού

Παπασίμος Γεώργιος

14/01/2023

Views: 1.068

Ο βουλευτής της ΝΔ και υφυπουργός Παιδείας και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Άγγελος Συρίγος, στις πρόσφατες δηλώσεις του στην ΕΡΤ είπε ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδος να πάρει η Τουρκία τα F-16 σε βάθος χρόνου. Η δήλωσή του προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις στο εσωτερικό, αλλά και στην ομογένεια. Κι αυτό γιατί έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον αγώνα που δίνει το ελληνοαμερικανικό λόμπι με αιχμή του δόρατος τον γερουσιαστή Μενέντεζ για να αποτρέψει την πώληση (και τον εκσυγχρονισμό) F-16 στην Τουρκία.

Πέραν των εύλογων πολιτικών δηλώσεων και αντιδράσεων είναι κρίσιμο να διερευνηθεί αν πράγματι ή όχι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδος η πώληση αυτών των οπλικών συστημάτων των ΗΠΑ στην Τουρκία, υπό τους όρους που θέτει ο Μενέντεζ. Στόχος, σύμφωνα με την άποψη Συρίγου, είναι να ελέγχεται η Τουρκία από τη Δύση, αφού θα ήταν πιο επιθετική εάν απέκοβε τους δεσμούς της με αυτήν και προμηθεύονταν μαχητικά από τη Ρωσία.

Η άποψη αυτή δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μια παραλλαγή της διαχρονικής κατευναστικής αντίληψης απέναντι στον τουρκικό κίνδυνο, η οποία κυριαρχεί διαχρονικά στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, σχεδόν σε όλη την μεταπολεμική περίοδο. Αποτελεί μια εκσυγχρονισμένη προσέγγιση του βασικού πυρήνα της, ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές θα επιλύονταν μέσα από την εξημέρωση του τουρκικού θηρίου, με την εισδοχή της Τουρκίας στην ΕΕ.

Η αντίληψη αυτή και οι υποχωρήσεις που έγιναν στο όνομά της κατά τις δεκαετίες 1990 και 2000, (συμφωνία Μαδρίτης, Ελσίνκι, Ίμια κλπ) συνετρίβη παταγωδώς λόγω της επιθετικής και εξτρεμιστικής νεοοθωμανικής πολιτικής, η οποία πλέον δεν ορρωδεί προ ουδενός. Προσβάλλει βάναυσα τη Συνθήκη της Λωζάννης και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Ομιλώντας περί “Γαλάζιας Πατρίδας”, αποστρατικοποίησης των νησιών με αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επ’ αυτών, χωρίς κανέναν περιορισμό, η καθημερινή πολεμική ρητορική της Άγκυρας δηλητηριάζει τα πάντα.

Η αρνητική εμπειρία

Και ενώ συνετρίβη πλήρως η προηγούμενη πτυχή αυτής της κατευναστικής αντίληψης στη χώρα, προωθείται η μετεξέλιξη της, που συνίσταται στην αντίληψη ότι είναι προς το συμφέρον της χώρας μας η Τουρκία να παραμείνει προσδεδέμενη στη Δύση, προκειμένου να ελέγχεται. Πρόκειται για εσφαλμένη αντίληψη, αφού η Ιστορία έχει καταδείξει ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί την πρόσδεση της στη Δύση αποκλειστικά για τα δικά της συμφέροντα, χωρίς να εντάσσεται και να συμμορφώνεται με τους δυτικούς κανόνες και χωρίς ποτέ να έχει απαλείψει από τη στόχευση της τις παράνομες διεκδικήσεις κατά της Ελλάδος και της Κύπρου.

Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο Μακεδονικό

Αξελός Λουκάς

17/01/2023

Views: 733

Η Μικρασιατική Καταστροφή και η αποτύπωση των συνεπειών της στην Συνθήκη της Λωζάννης και την Ελληνοτουρκική Σύμβαση για την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησαν, διαμόρφωσε μια νέα διαφορετική πραγματικότητα όσον αφορά  τον χώρο της υπό ελληνική, πλέον, διοίκηση Μακεδονίας και Θράκης. Ας δούμε μέσα από ένα κείμενο εποχής που δημοσίευσε ο Α. Α. Πάλλης πώς αποτυπώνεται η πραγματικότητα αυτή.

«Ύστερα ήλθε η Ελληνο-Τουρκική Σύμβαση για την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών που κλείνει τη σειρά των μεγάλων ομαδικών μεταναστεύσεων της εποχής 1912-1924. Η Σύμβαση αυτή είχε ως αποτέλεσμα ν’ αλλάξει πέρα πέρα την εθνολογική σύνθεση όλων των χωρών που βρίσκονται τριγύρω από το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα. Η Μακεδονία άδειασε πια οριστικά από Τούρκους και στη θέση τους μπήκε διπλάσιος αριθμός από Έλληνες της Θράκης και της Μικράς Ασίας. Οι Τούρκοι πήγαν και εγκατεστάθηκαν στην Ιωνία, στον Πόντο, στα περίχωρα της Πόλης και σ’ άλλα μέρη άλλοτε Ελληνικά.

»Η περίοδος αυτή είναι απ’ εκείνες που σημειώνουν το τέλος μιας πράξης στην ιστορία. Έπειτα απ’ αυτήν, η σκηνή παρουσιάζεται εντελώς διαφορετική. Τελειώνει ένας κύκλος στην ιστορία των τριών αυτών λαών, του Ελληνικού, του Τουρκικού και του Βουλγαρικού. Για μας τους Έλληνας, ο κύκλος αυτός αρχίζει στο δέκατο αιώνα π.Χ., όταν οι πρώτοι Ίωνες άποικοι, ακολουθώντας τον Άνδροκλο τον Κοδρίδη, βγήκαν στη Μικρά Ασία, και τελειώνει, ύστερα από τριάντα αιώνες, την ημέρα (17 Δεκεμβρίου 1924) που έφυγε η τελευταία καραβιά ανταλλάξιμους, με το ατμόπλοιο “Αμπάζια”, απ’ τη Μερσίνα.

»Για τους Τούρκους ο κύκλος είναι συντομότερος. Αρχίζει στο 1371, οπότε οι πρώτοι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν στη Μακεδονία, μετά την νίκη του Σουλτάν Μουράτ του Α΄ στο Κερμένι της Θράκης, και τελειώνει την 26 Δεκεμβρίου 1924 (ύστερα από 553 χρόνια) την ημέρα που ανεχώρησαν από τη Θεσσαλονίκη, με το ατμόπλοιο “Τσαρ Φερδινάντ”, οι τελευταίοι
ανταλλάξιμοι Μουσουλμάνοι της Μακεδονίας. Επίσης, η ιστορική πάλη μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων για τη Μακεδονία που άρχισε στους Βυζαντινούς χρόνους, πλησιάζει προς το τέλος, χάρι στην ανταλλαγή των πληθυσμών.

»Εάν σήμερα, μετά την καταστροφή του 1922, η Μικρά Ασία και η Ανατολική Θράκη έμειναν έρημες από Ελληνισμό, η μόνη μας παρηγοριά είναι το ότι τουλάχιστο η Μακεδονία έγινε πια καθαρά Ελληνική. Αρκεί να πω –και αυτό θα φανεί από τις στατιστικές που δημοσιεύω παρακάτω– ότι, ενώ, στο 1912, σαν πρωτοπήραμε τη Μακεδονία, η αναλογία μεταξύ Ελλήνων και αλλοφύλων ήτο 43% με 57% (μολονότι και τότε υπερτερούσαμε απέναντι κάθε άλλης εθνικότητας χωριστά), σήμερα έχομε 88% με 12%. Είναι ανάγκη να τονισθεί η ριζική αυτή μεταβολή, ιδίως στο εξωτερικό, όπου πολλοί εξακολουθούν ακόμη να μιλούν για τη Μακεδονία ωσάν να επρόκειτο πάντοτε για την προ του 1912 κατάσταση. Σήμερα καμιά άλλη χώρα δεν μπορεί να διεκδικήσει εθνικά δικαιώματα πάνω στη Μακεδονία βασιζόμενη στον πληθυσμό. Αθήναι, 29 Μαρτίου 1925».

Αυτή η αλήθεια, σκληρή και ανελέητη, τόσο γι’ “αυτούς”, που αναγκαστικά ξεριζώνονταν από τα πατρογονικά τους εδάφη σε Μακεδονία και Θράκη, όσο και για τους “άλλους”, που ξεριζωμένοι από τα δικά τους πατρογονικά εδάφη, σε Ιωνία και Πόντο, οδηγούντο σε αναγκαστική εγκατάσταση στη νέα τους πατρίδα, αποτελεί μια σπαρακτική αλλά απτή πραγματικότητα. Αυτή, λοιπόν, η πραγματικότητα ήταν και το αναγκαστικό πεδίο δράσης της τότε κομμουνιστικής και λοιπής Αριστεράς και πάνω σε αυτούς τους συμπαγείς πλέον ελληνικούς πληθυσμούς στην Μακεδονία και την Θράκη, ήταν υποχρεωμένη να στήσει το δικό της μέτωπο απέναντι στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας.

Η Βουλγαρία και η Τρίτη Διεθνής

Περί ασκητικής ολιγάρκειας, αυτοθυσιατικής προσφοράς,σεμνότητας και ταπεινότητας,σεβασμού του δημοσίου πλούτου και προτύπων ηγεσίας... Καποδιστριακός ο Λόγος.

 Με αφορμή τα όσα περί του θέματος,είδαμε και ακούσαμε αυτές τις ημερες΄......//Δυο χαρακτηριστκά,σχετικά με το θέμα, συντομότατα κειμενα του Ιωάννη Καποδιστρια. 

1)Αποσπασμα απο την επιστολη Καποδιστρια προς του Ελληνες τον Σεπτεμβριο του 1822.

2) Η Επιστολή  για την αναζήτηση γραμματέα ... τα απαραιτητα προσοντα και οι προβλεπόμενες αμοιβές!

Απο την επιστολή του 1822.

"Ο επονομασθείς δίκαιος

 Αριστείδης εστάθη είκοσι πέντε έτη θησαυροφύλαξ της Ελλάδος, και όταν μετά τον θάνατόν του ηθέλησαν οι Αθηναίοι να τω κάμουν λαμπρά επιτάφια, ηναγκάσθησαν να εξοδεύσουν από το κοινόν, επειδή ο Αριστείδης απέθανε πτωχός, και δεν είχε μήτε παλάτια μήτε δούλους. Ο τελειότερος των ελληνικών ανδρών Επαμεινώνδας δεν εκβήκε του οίκου του μίαν ημέραν, επειδή έπλυνεν εκείνην την ημέραν η μήτηρ του το φόρεμά του, και δεν είχεν άλλο δια να φορέση.

 Τούτων λοιπόν τας αρετάς πρέπει να μιμηθήτε εάν θέλετε να αποθανατισθήτε ως εκείνοι, και να κάμετε ένδοξον και ευτυχή την τοσούτους αιώνας δυστυχήσασαν ταλαίπωρον Ελλάδα."

Απο την αναζήτηση γραμματέα.. 

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟΝ ΜΥΝΙΕ.

Επίστολή του Ι. Καποδίστρια στην οποία καταδεικνύεται η ακεραιότητα, η απλότητα και η αγαθή φύση του χαρακτήρα του ... 

Τω Κ. Μυνιέ, ιερεί, εις Γενεύην.

Λονδίνω, 8 Αυγούστου 1827.

«… Μόνος είμαι, και ασθενής την υγείαν, και γέρων ήδη, και υπερκεκοπιακώς. Και τοι δε την ψυχήν ακμαιότατος, ως παρά Θεού και της συναισθήσεως των χρεών μου εγκρατυνόμενος δεν δύναμαι όμως να αρκέσω εις όλα, ουδέ να αρμόσω το ρεύμα του χρόνου προς τας υλικάς χρείας, και χρήζω λοιπόν πάντως φίλου τινός δυναμένου εκ μιας λέξεως να αρπάση τον στοχασμόν μου και να τον εξερμηνεύση απαραλλάκτως και έτι κάλλιον εμού είτε από γλώσσης είτε δια γραφής. «…θέλω να λέγω προς τον φίλον μου• «ιδέ τούτον τον λογαριασμόν και ειπέ με κατά συνείδησιν αν εγκριτέος παρ’ εμού.» Επί δε ταύταις ταις ηθικαίς και διανοητικαίς χάρισιν αν ο ζητούμενος νέος έχη και χείρα καλλιγράφον, και όσα γράφει καλώς αναγινώσκωνται, δεν θέλω τίποτε περισσότερον."

Ο Νεοκλής Σαρρής για τη Συνθήκη της Λωζάννης.

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Συμπληρώνεται φέτος ένας αιώνας από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης που καθόρισε τα σύνορα της σύγχρονης Τουρκίας κατά την μετεξέλιξή της από αυτοκρατορία σε κράτος μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική Καταστροφή. 

Σήμερα η νεοοθωμανική Τουρκία αμφισβητεί, ως γνωστόν, εμπράκτως τη συνθήκη αυτή, επιζητά με κάθε τρόπο την αναθεώρησή της και επιβουλεύεται εδαφικά ανοιχτά άλλες χώρες, από τη Συρία και το Ιράκ μέχρι την Κύπρο και την Ελλάδα.

Γι  αυτό έχει ενδιαφέρον να γνωρίζουμε ποια (προφητική) άποψη είχε για την Συνθήκη της Λωζάννης ένας βαθύς γνώστης της σύγχρονης Τουρκίας, ο αείμνηστος πανεπιστημιακός δάσκαλος που άφησε δυσαναπλήρωτο κενό, ο Νεοκλής Σαρρής (*).  

Νεοκλής Σαρρής : «Η Συνθήκη της Λωζάννης υπήρξε η πρώτη συνθήκη η οποία αναθεωρεί τα αποτελέσματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρξε μία ηττημένη χώρα, που η συνθήκη η οποία έδωσε τέλος στην αυτοκρατορία αυτή ήταν η Συνθήκη των Σεβρών (το 1920). Η Συνθήκη της Λωζάννης (το 1923) αναθεώρησε τα αποτελέσματα της προηγούμενης. Είναι δηλαδή σαν να αναθεωρήθηκε η Συνθήκη των Βερσαλλιών από τους Ναζί. 

Φωνάζουμε πια. Οι κραυγές απλώνονται παντού...

Γράφει η Lampiki Sofia Vera , φιλόλογος και καθηγήτρια στο 1ο ΕΠΑΛ Χίου

Έχουν εξαφανιστεί οι τόνοι στο γραπτό λόγο.

Οι μαθητές δεν ξέρουν να κάνουν ανάγνωση, παρατονίζουν τις λέξεις, συλλαβίζουν, λένε γκ το γγ στο συγγνώμη.

Δεν ξέρουν τί είναι συλλαβή, δεν μπορούν να δώσουν στοιχειώδη ορισμό εννοιών και λέξεων.

Η ορθογραφία θεωρείται συστημικός τρόπος γραφής, έτσι οι μπαναστάτες μαθητές γράφουν κάτι που μπορεί να είναι λύπη ή λείπει ή λίπη...

Τα σημεία στίξης τα ξύνουν με το νύχι να καθαρίσει η μουτζούρα από το βιβλίο.

Τα μισά μαθήματα θεωρούνται άχρηστα, επειδή δεν δίνονται στις Πανελλήνιες. 

Η Ιστορία δε διδάσκεται στο Λύκειο, η Αντιγόνη θεωρείται μπανάλ, η Φιλοσοφία δύσκολη, δεν ενδείκνυται για μαθητές. Το Συντακτικό φασίζον, μετοχές δεν βρίσκουν ούτε με μπαζούκας σε ένα κείμενο, τριτόκλιτα κλίνονται κατά το τρακτέρ. 

Όλοι αυτοί αποτελούν αργότερα την κοινωνία που ακούτε στα κανάλια και ευτυχώς δεν βλέπετε να γράφουν, γιατί δεν ξέρει να γράφει κανείς κείμενο άνω των 5 γραμμών. Ούτε μπορεί να το κατανοήσει, εάν το διαβάσει...

Η αριστοκρατία του μέλλοντος στην Ελλάδα, η κυρίαρχη τάξη, θα είναι αυτοί που ξέρουν να γράφουν, να μιλούν και να διαβάζουν.

Απίστευτο, αλλά αληθές.

ΜΝΗΜΕΙΑ ΧΟΡΤΟΝ ΚΑΙ ΜΟΡΓΚΕΝΤΑΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΣ Η.Π.Α.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

ΜΝΗΜΕΙΑ ΧΟΡΤΟΝ ΚΑΙ ΜΟΡΓΚΕΝΤΑΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΣ Η.Π.Α.

Είναι καταγραμμένη πλέον ιστορικά η γονιμότητα της διανοητικής, πολιτικής μου διαδρομής και η συμβολή της στο γίγνεσθαι του τόπου μας και της ευρύτερης περιοχής μας. Έτσι θα αποτελούσε ύβρι προς τον εαυτό μου αλλά και προς εσάς μια σχέση ιστορικίστικης ψαλτικής ή δικηγορίστικης, συνταγματολογίστικης (έχουμε και αυτούς) φλυαρίας κατά την συνομιλία μας.

Για την κρίση του Λόγου στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες αναφέρομαι στα βιβλία μου. Ήθελα λοιπόν εξαρχής να σας πω ότι ήρθα σήμερα να σας κάνω μια πρόταση. Να σας κάνω συνδημιουργούς μιας πράξης, ενός πράγματος, ενός έργου.

Το κίνητρο μου αυτό έχει ακόμη μία αφετηρία. Θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι λόγοι μεθοδολογίας και λογικής, ιδιαίτερα πολιτικής λογικής, επέβαλαν η διαχείριση της εκατονταετίας για την Μικρά Ασία να καταλήγει σε ορισμένες προτάσεις, σε έργα οικοδόμησης συμβολισμών της σύγχρονης ιστορικής της προέκτασης. Στο βιβλίο “Η Δολοφονία της Πολιτικής” αναφέρομαι στην διαχείριση των εκατονταετιών. Αυτό όμως δεν έγινε με ευθύνη όλων των εμπλεκόμενων για την εκατονταετία της Μικράς Ασίας, για να μείνουμε σε αυτήν. Λίγες ημέρες πριν όμως εισήλθαμε σε μία νέα εκατονταετία 1923 – 2023. Η ρατσιστική κάστα της Άγκυρας προετοιμάζετε για αυτήν. Η πρόταση μου λοιπόν συνδέεται με το 1923 και το 2023.

Τις ημέρες εκείνες του 1923 στις διεργασίες υπογραφής της συνθήκης, στην Λοζάνη “μύριζε αίμα και πετρέλαιο”. Το αίμα ήταν των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων και το πετρέλαιο των Κούρδων. Ανταλλάχθηκε η Ανατολική Θράκη των Ελλήνων και του Χαίμην Γουέιν με τα πετρέλαια της Μοσούλης, του Κιρκούκ, της Νότιας Κουρδίας.

Σε αυτήν την ατμόσφαιρα της καπιταλιστικό μπολσεβίκικης ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, ξεχώρισαν δύο Αμερικανοί Διπλωμάτες Ανθρωπιστές, ο Χόρτον και ο Μόργκεντάου.