Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2019

Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ….

(Μήπως να ρωτιούνται περισσότεροι ειδικοί…???)

Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

Του Σταμάτη Σεκλιζιώτη

Η εικόνα ίσως περιέχει: δέντρο, παπούτσια, φυτό, ουρανός και υπαίθριες δραστηριότητες

ΟΙ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ…


Με ιδιαίτερη προσοχή διάβασα την αντίδραση του Ιδρύματος Ωνάση για τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό της Βασ. Σοφίας, μέσω της εκπροσώπου του κ. Αφροδίτης Παναγιωτάκου, Διευθύντριας Πολιτισμού του Ιδρύματος και μετά τα αρνητικά σχόλια που διατυπώθηκαν.... (Βλ.: https://www.iefimerida.gr/…/hristoygenna-2019-enallages-fot…).

Στις περιπτώσεις αυτές και για να είσαι μια σταγόνα χρήσιμος..., το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να πεις τη γνώμη σου και η οποιαδήποτε αντεπιθετική διάθεση ας αφήνεται καλύτερα στο περιθώριο... Κριτική άποψη «ναι»…, αντεπιθέσεις «όχι» (και δεν ωφελούν άλλωστε…!!).

Δεν μπορεί κανείς να χρεώνει κακές προθέσεις σε κανέναν, όταν προσφέρεται (με τα λεφτά του...) για κάτι το διαφορετικό και το ξεχωριστό από τα τετριμμένα, για κάτι που θα χαροποιεί γιορταστικά τους πολίτες (στον βαθμό που θα το πετύχει βέβαια...)... Σίγουρα όμως, η κοινή γνώμη και άνθρωποι με άποψη, συχνά επιχειρούν να "συμβουλέψουν", να "κατευθύνουν", να "διορθώνουν" αν θέλετε, κάποιες επιλογές του/της χορηγού και εκεί σημαντικό ρόλο παίζουν από τη μια η διάθεση του χορηγού να ακούσει και από την άλλη της Δημοτικής Αρχής να ζητήσει ή να αποδεχθεί προσαρμογές και όλοι τους να σέβονται την κοινή γνώμη, ιδιαίτερα όταν αυτή δείχνει έντονη «δυσαρέσκεια» για κάποια πράγματα και ας είναι ίσως πολύ λιγότερο σπουδαία από τα σημαντικότερα ζητήματα της καθημερινότητας τους...

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ….


Ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός στην πόλη όντως είναι κάτι το όμορφο, το ψυχολογικά θεραπευτικό, το τουριστικό και κυρίως το ξεχωριστό από την υπόλοιπη χρονιά, με τη δική του σημασία και τα βαθύτερα μηνύματα για εμάς τους Χριστιανούς, αλλά και μια αναγκαία διεγερτική «εμπορική» ορμόνη απαραίτητη στις μέρες αυτές..…

Θέλει όμως πολύ προσοχή όταν μια πρόταση «αστικής γιορταστικής διακόσμησης» την προτείνουμε (σερβίροντας την αρέσει δεν αρέσει…) από έναν ή δύο αναγνωρισμένους «φωτιστές» ειδικούς του είδους, την εφαρμόζουμε, δαπανούμε γι’ αυτή και ερχόμαστε να τη στηρίξουμε με το «ντε και καλά», ότι είναι η καλύτερη και η μοναδική που θα μπορούσαμε να είναι….., κατασκευάζοντας παράλληλα αφηγήματα «υπέρ» της και απορρίπτοντας εν ψυχρώ ή ειρωνευόμενοι (εμμέσως πλην σαφώς) «παραδοσιακές» έννοιες όπως τα αγγελάκια, τα αστεράκια, η το γιορταστικό οικογενειακό τραπέζι και το κάθε «οικείο» του πολίτη, του βαθιά επηρεασμένου και μαθημένου «αλλιώς» από γενιά σε γενιά (και άρα σεβαστό το "θέλω" του…)….

Η όποια «φωτιστική» καινοτομία στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι πάντα αξιοπρόσεκτη, αλλά ούτε τα αγγελάκια κατάργησε ούτε τα χριστουγεννιάτικα δένδρα, ούτε τον οικείο φωτισμό στους πολίτες…. Αντίθετα η καινοτομία ξεπήδησε μέσα απ’αυτά και τα προσέδωσε μια άλλη καλλιτεχνική έλξη αλλάζοντας το design, τα μεγέθη, την κίνηση, τη διάταξη και τους φωτεινούς χρωματισμούς, τις εντάσεις και τους συνδυασμούς, αλλά παραμένοντας αγγελάκια….

Ο φωτισμός των κτιρίων (προσόψεις, εσοχές, περιγράμματα, όγκοι…) είναι επιλεκτικός ανάλογα με τον αρχιτεκτονικό ρυθμό και την αισθητική ή την συμβολική αξία, αλλά και αρμονικά συνδυαστικός… (Τοπόσημα, Μνημεία, Διατηρητέα, κλπ, απαιτούν "μελέτη φωτισμού" σε συνδυασμό με παράλληλη γνώση... περί την αισθητική και την ατομική αρχιτεκτονική κάθε στοιχείου και του περιβάλλοντος χώρου...).

Διονύσης Τσιριγώτης, Το ανατολίτικο παζάρι και οι Μεγάλες Δυνάμεις

Διονύσης Τσιριγώτης, Το ανατολίτικο παζάρι και οι Μεγάλες Δυνάμεις
Η πρόσφατη συνάντηση του πρόεδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τράμπ, με τον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τα διαμειφθέντα μεταξύ των δύο, επαναφέρουν στο προσκήνιο ένα κεντρικό ζήτημα της διεθνούς πολιτικής που συνέχεται με την εγκαθίδρυση πελατειακών σχέσεων μεταξύ κρατών διαφορετικής βαθμίδας ισχύος, θέσεως και ρόλου. Ειδικότερα, αναφερόμαστε στη δήλωση του προέδρου Τράμπ, ότι είχε μια «θαυμάσια, παραγωγική συνάντηση» με τον Ταγίπ Ερντογάν, εκφράζοντας παράλληλα την ικανοποίησή του για τη συνεργασία των δύο χώρων στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, ευχαριστώντας την Άγκυρα «για τις προσπάθειές της» και χαρακτηρίζοντάς τη «μεγάλο σύμμαχο στο ΝΑΤΟ» στο βαθμό που επιχειρεί να «αυξήσει τη συμβολή της στη Βορειοατλαντική Συμμαχία στο 2% του ΑΕΠ της».
Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με την επίδειξη διαλλακτικότητας για την εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων «στο πρόγραμμα των μαχητικών αεροσκαφών νέας γενιάς F-35» και την επίσημη τοποθέτηση του Αμερικανού υπουργού άμυνας, Μαρκ Εσπέρ, για τη στρατηγική αναγκαιότητα της επιστροφής της Τουρκίας «πίσω στο μαντρί», μέσω της οικοδόμησης δεσμών « σε στρατιωτικό επίπεδο, για να διασφαλίσουμε ότι μπορούμε να έχουμε μια μακρόχρονη σχέση που θα αντέξει σε αυτή τη δύσκολη περίοδο», επαληθεύουν την ιδιάζουσα γεωστρατηγική σημασία της Άγκυρας εντός της Βορειοατλαντικής συμμαχίας, σε μια προσπάθεια να αναδειχθεί το γεωπολιτικό της βάρος και η υψηλή ευαισθησία τρωτότητας που δύναται να επιφέρει στο εσωτερικό της συμμαχίας, μια οποιαδήποτε αποσκίρτηση από το διατακτικό της.
Στο ίδιο πλαίσιο δεν δύναται να παραβλεφθεί και η προηγηθείσα διπλωματική προσέγγιση της Τουρκίας με τις τρεις Μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις –Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία– απότοκο της συνάντησης μεταξύ του εκπροσώπου της τουρκικής προεδρίας, «Ιμπραήμ Καλίν με τους διπλωματικούς συμβούλους της Γερμανίας, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, τους κ. Γιαν Χέκερ, Κλεμάν Μπον και Ντέιβιντ Κουέιρι», που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη, στις 8 Νοεμβρίου του 2019. Αναλυτικότερα, συμφωνήθηκε να «υπάρξει συνάντηση του προέδρου Ερντογάν με τους ηγέτες των τριών “Μεγάλων” της Ευρώπης, την Άνγκελα Μέρκελ, τον Εμανουέλ Μακρόν και τον Μπόρις Τζόνσον, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στη βρετανική πρωτεύουσα στις 3-4 Δεκεμβρίου».

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019

"ΘΑΒΕΤΑΙ" Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ



Ξεκίνησαν εργασίες κατάχωσης του οικοπέδου στο οποίο βρίσκονται τμήματα του Ναού της Αφροδίτης στην πλατεία Αντιγονιδών. Σάκκοι με χώμα θα καλύψουν τη βάση του ναού, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, όπως τονίζει ο προϊστάμενος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης, Γιώργος Σκιαδαρέσης. Για το θέμα τοποθετήθηκε και ο δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης Μένουμε Θεσσαλονίκης Γιώργος Ρακκάς που κατά το παρελθόν είχε αναδείξει την εγκατάλειψη του μνημείου. Κιου ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΑΚΚΑΣ Δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης Μένουμε Θεσσαλονίκη

Η γενετική καταγωγή των Ελλήνων - Νέα δεδομένα 2019



Η πρόοδος στη γενετική του ανθρώπου είναι ραγδαία. Με βάση και τα νέα εντυπωσιακά δεδομένα που προέκυψαν μέσα στο πρόσφατο χρονικό διάστημα, παρουσιάστηκε αναθεωρημένο σενάριο, τόσο για την εξέλιξη του ανθρώπου, όσο και για τη γενετική καταγωγή των κατοίκων της Ελλάδας.

Δεξαμενές σκέψης (Think tanks) ή δεξαμενές Χάριτος (Grace tanks);


Οι δεξαμενές σκέψης είναι αυτόνομα ερευνητικά κέντρα ή ινστιτούτα, που προτείνουν συγκεκριμένες ρότες πλεύσης σε μια ποικιλία τομέων όπως στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στην παιδεία, στην οικονομία κ.α. Απευθύνονται, πρωτίστως σε θεσμούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις αλλά και κατ’ επέκταση στην ευρύτερη κοινωνία. Ουσιαστικά, με το ερευνητικό τους έργο καλύπτουν το κενό που υπάρχει ανάμεσα στο κράτος και τους πολίτες αφενώς και αφετέρου ασχολούνται με προβλήματα του μέλλοντος.

Τα ερευνητικά αυτά κέντρα, αν θέλουν πραγματικά να επηρρεάσουν, να αντιστρέψουν ή να ενθαρρύνουν οποιουδήποτε είδους «πολιτικές» ή «νοοτροπίες», χρειάζονται εξ αντικειμένου κάποιου είδους σχέση με την εκάστοτε κυβέρνηση. Ωστόσο, η βάσει καταστατικού τους ρήτρα να διατηρούν την αυτονομία τους (οικονομική, διοικητική, κλπ.) τα αναγκάζει πολλές φορές να επιχειρούν μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην όποια εξάρτησή τους από την κρατική εξουσία και στην ανεξαρτητοποίησή τους από αυτή. Η αμεροληψία τους επίσης, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αδιαμφισβήτητη εφόσον πολλές τέτοιου είδους έρευνες τυγχάνουν γενναίας χρηματοδότησης από Οργανισμούς, πολιτικούς ή μη. Ο πειρασμός τεράστιος, αφού τα think tanks δεν είναι ευαγή ιδρύματα αγαθοεργίας.

Η πέμπτη παγκόσμια δύναμη – Η διακήρυξη ανεξαρτησίας της Τουρκίας από τη Δύση


του Κώστα Γρίβα

από το «https://slpress.gr/»
Δίχως υπερβολές, οι διεθνείς εξελίξεις των τελευταίων ημερών, με πρωταγωνιστή την Τουρκία, δείχνουν ότι η μορφή του διεθνούς συστήματος έχει πραγματοποιήσει ένα κβαντικό άλμα. Κρατώ βέβαια μία επιφύλαξη, μήπως και τυχόν υπάρξουν διορθωτικές ενέργειες από πλευράς των ΗΠΑ, που δεν το θεωρώ πιθανό. Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ώρες είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου σε αυτό που θεωρούσαμε ως διεθνές σύστημα ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ. Ακόμα και άνθρωποι σαν και εμένα, αλλά και άλλοι συνάδελφοι που θεωρούσαμε δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν ξεκάθαρα πολυπολικό κόσμο όπου οι ΗΠΑ ήταν ένας εκ των ισχυρότερων παικτών παγκοσμίως, είχαμε κάνει λάθος.
Από ό,τι φαίνεται, περνάμε από ένα ολιγαρχικό πολυπολικό σύστημα σε ένα πολύ πιο πληθωριστικό. Σε ένα σύστημα στην πραγματικότητα μικρομεσαίων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών, των Ρώσων, των Κινέζων. Κανένας εξ αυτών δεν έχει τη δυνατότητα -δεν μιλάμε πλέον για προθέσεις- να ελέγξει αποφασιστικά τα δρώμενα στον πλανήτη γενικώς και στη γειτονιά μας ειδικότερα.
Έχουμε δηλαδή μία αποδιοργάνωση του διεθνούς συστήματος, όπως το γνωρίζαμε. Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα που δημιουργείται, η Τουρκία, που το κάνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και το κάνει με επιτυχία, θέλει να εξελιχθεί σε έναν από τους πρωτεύοντες πόλους ισχύος του πλανήτη.
Πριν από αρκετά χρόνια, σε ένα συνέδριο στην Ευρωβουλή, ένας Τούρκος συνάδελφος, διεθνολόγος, μου είχε πει ότι θέλουν να εξελιχθούν στην πέμπτη δύναμη του πλανήτη. Μετά τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία. Το νούμερο πέντε να είναι η Τουρκία. Για να το επιτύχουν αυτό οι Τούρκοι «υποχρεούνται» να ελέγξουν ολοκληρωτικά και απόλυτα τον κρισιμότατης σημασίας χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου.

Η αυθάδεια του Τσίπρα για την «αριστερά της Εποχής μας»



Ο Αλέξης Τσίπρας φιλοδοξεί να κατακτήσει το « ιστορικό έπαθλο» της πωρωμένης ασυνειδησίας: Ασυνειδησία η οποία αγγίζει τα όρια της επαρμένης και βλακώδους πολιτικής αλητείας…
Εξακολουθεί να προσβάλει βάναυσα τη νοημοσύνη μας και να χλευάζει ΚΥΝΙΚΑ το λαϊκό ΑΙΣΘΗΜΑ, το βιωμένο από τις πολυεδρικές και απέραντες συμφορές της κυβερνητικής του κακουργίας: Κακουργία που συνίσταται στην αλαζονική εκτέλεση των «Συμβολαίων Θανάτου» των νέων αποικιοκρατών και του 4ου Ράιχ…

Αυτό, λοιπόν, το επαρμένο ανδρείκελο της «Νέας Εποχής» (του 4ου Ράιχ), αναφώνησε στις εργασίες της νεοσυσταθείσης Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης (ΚΕΑ) του «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία»: «Ξεκινάμε για την Αριστερά της Εποχής μας».

Μακάβριος ιστορικός μορφασμός!!!

Ο Τσίπρας ο οποίος αποτελεί την αυθάδεια της νεοταξικής «αριστεράς», της «αριστεράς» της Νέας Εποχής, δηλαδή της «αριστεράς» του 4ου Ράιχ, εξακολουθεί ΑΣΥΣΤΟΛΑ να εξευτελίζει και να συκοφαντεί την έννοια της Αριστεράς…

Και στα σκουπίδια της «εκσυγχρονιστικής» και «αριστερής» αποσύνθεσης βάζει την ετικέτα: «Αριστερά της Εποχής»!!!

Άλλος μακάβριος ιστορικό μορφασμός…

Και ο Μπίστης «αριστερά της Εποχής»!!!

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΓΚΟΥΡΗΣ

φωτο: Δημήτρης Βλάϊκος



«Εγώ και το τέλος»

Έφυγε ο τελευταίος κανατάς της Αίγινας.............ο Νεκτάριος Γκουρής
Η αγγειοπλαστική, στην οποία επιδίδεται µε πάθος και µεράκι, έχει παράδοση 2.500-3.000 χρόνων
Σήµερα στην Αίγινα, τον τόπο παραγωγής των γνωστών κανατιών, η παράδοση συνεχίζεται µόνο από τον Νεκτάριο, εκεί, στον δρόµο για τον Μεσαγρό, όπου βρίσκεται το εργαστήρι του.

«Από τον πατέρα µου έµαθα τη δουλειά, εκείνος από τον δικό του, και πάει λέγοντας» µας λέει. 

Η οικογένειά του –όπως µας πληροφορεί– είναι η παλαιότερη στην Αίγινα στον τοµέα της αγγειοπλαστικής και του παραδοσιακού κανατιού, που κάποτε έβλεπες στα χέρια όλων των επισκεπτών του νησιού. Κανείς δεν έφευγε χωρίς να αγοράσει φιστίκι και κανάτι αιγινήτικο. Τώρα τον επισκέπτονται από διάφορα πανεπιστήµια και σχολές του εξωτερικού, για να θαυµάσουν από κοντά την τέχνη του.

«Εγώ, και τέλος»! Γιατί άραγε; Το παράπονο και η πικρία ξεχειλίζουν. Μας µιλάει για µια σχολή η οποία επρόκειτο να ξεκινήσει όταν εκείνος ολοκλήρωνε τη στρατιωτική του θητεία, αλλά που ποτέ δεν έγινε πραγµατικότητα. «Λόγω των… ”εισπραξάκηδων” που µε έκαψαν» τονίζει µε οργή.

Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει πρόθυµος να εκπαιδεύσει «όποιον γουστάρει να µάθει». «Είναι ευπρόσδεκτος» προσθέτει και προειδοποιεί: «Ως επάγγελµα, είναι επικερδές και µπορεί να βοηθήσει ως έναν βαθµό στην ανεργία, αλλά δεν είναι κάτι που το µαθαίνεις σε µία µέρα και τελείωσε, θέλει χρόνο και υποµονή». Με λίγα λόγια εξηγεί: «Αν δεν ξεπατώνεσαι από το πρωί µέχρι το βράδυ, δεν κάνεις δουλειά. Αυτό είναι τέχνη».

Ο πηλός που χρησιµοποιεί –η πασπάρα, όπως λέγεται στην Αίγινα– υπάρχει σε πολλές τοποθεσίες στο νησί. Ο ίδιος τον προµηθεύεται από την περιοχή του Αγίου Θωµά, αλλά, όπως µας λέει, εκεί υπάρχει πρόβληµα πλέον, γιατί πουλήθηκε ο δηµοτικός δρόµος για οικόπεδο! 

«Προσπαθούν εδώ και 7 χρόνια να αποδείξουν ότι… δεν είναι ελέφαντες» προσθέτει σαρκάζοντας.

Ένα, άκρως, επικίνδυνο ενδεχόμενο της χθεσινής συνάντησης


Του Παντελή Σαββίδη από τις Ανιχνεύσεις

Επέλεξα, στην αρχή, να χαρακτηρίσω τη χθεσινή συνάντηση Μητσοτάκη- Ερντογάν με τον αγγλικό όρο (black hole), που παραπέμπει στις τεράστιες μαύρες τρύπες του διαστήματος, απαντώντας με υπερβολή στην υπερβολή της κυβέρνησης περί συνάντησης της εικοσαετίας.

Γιατί συνάντηση της εικοσαετίας; Εκτός και αν ισχύει το σενάριο που αναπτύσσεται παρακάτω. Οπότε, πράγματι, επρόκειτο για συνάντηση της εικοσαετίας.

Για τους βιαστικούς αναγνώστες να πούμε πως η συνάντηση δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, επισήμως. Ήταν μια τρύπα στο νερό. Έγινε, απλώς, μια- ακόμη- καταγραφή των διαφορών. Ε, και; Και η καταγραφή των διαφορών επέβαλε τις τυμπανοκρουσίες περί συνάντησης της εικοσαετίας;

Όποιος, όμως, παρακολουθεί τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τον τρόπο που σκέφτεται και δρα η Τουρκία, το μηδενικό αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν δεδομένο. Υπάρχει όμως, ένα «αλλά», που θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε.

Υποτίθεται πως τον επείγοντα- και σημαντικό- χαρακτήρα της συνάντησης προσδιόριζε η υπογραφή Συμφώνου Συναντίληψης μεταξύ Τουρκίας και «Κυβέρνησης της Τρίπολης» για οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών. Το μόνο που πέτυχε η συνάντηση είναι να τεθεί και αυτό το ζήτημα στην ατζέντα των δύο χωρών. Αυτό, όμως, είναι αρνητική εξέλιξη. Προβλέψιμα αρνητική εξέλιξη. Τότε προς τι η συνάντηση;

Οι Τούρκοι δημοσιογράφοι μετέδωσαν στα Μέσα Ενημέρωσης που εργάζονται πως ο κ. Ερντογάν έδωσε ο ίδιος τη συμφωνία στον κ. Μητσοτάκη, αίτημα της ελληνικής πλευράς προς τον Λίβυο πρέσβη, ειδάλλως θα απελαθεί. Η ελληνική αντιπροσωπεία διαψεύδει τους Τούρκους δημοσιογράφους. Θα φανεί ποιος λέει την αλήθεια αύριο Παρασκευή από το αν απελαθεί ή παραμείνει στην Αθήνα ο Λίβυος διπλωμάτης.

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας. Η εφημερίδα «Εστία» γράφει σήμερα πως ο Μητσοτάκης πρότεινε στον Ερντογάν να παραπέμψουν τη διαφορά της υφαλοκρηπίδας, στη Χάγη.

Αν αυτό αληθεύει εγείρονται σημαντικά ερωτήματα.

Η Τουρκία τις τελευταίες ημέρες πέρα από την προβολή της πάγιας άποψής της ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, προβάλει μια καινοφανή θεωρία.

Ότι, ακόμη και αν δεχθούμε- που δεν δέχεται- ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα, η οριοθέτηση δεν μπορεί να γίνει με βάση την αρχή της μέσης γραμμής αλλά της δίκαιης κατανομής. Ευθύδικη οριοθέτηση-equitable delimitation, και όχι ίση απόσταση, Equitable.

Αντίσταση ή εξαφάνιση

Η τουρκική επιθετικότητα, το Διεθνές Σύστημα και η Ελλάδα

Του Κωνσταντίνου Γρίβα
Θα επικεντρωθώ στο κβαντικό άλμα που έχει κάνει τις τελευταίες μέρες η μορφή του διεθνούς συστήματος. Κρατώ μία επιφύλαξη, μήπως και τυχόν υπάρξουν διορθωτικές ενέργειες από πλευράς των Ηνωμένων Πολιτειών, που δεν το θεωρώ πιθανό, αλλά κρατώντας αυτή την επιφύλαξη. Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ώρες είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου σε αυτό που θεωρούσαμε ως διεθνές σύστημα ελεγχόμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για την ακρίβεια, ακόμα και άνθρωποι σαν και εμένα, αλλά και άλλοι συνάδελφοι, που θεωρούσαμε δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν ξεκάθαρα πολυπολικό κόσμο, και όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένας από τους ισχυρούς παίκτες στο διεθνές σύστημα, είχαμε κάνει λάθος. Από ό,τι φαίνεται περνάμε από ένα ολιγαρχικό πολυπολικό σύστημα σε ένα πολύ πιο πληθωριστικό. Σε ένα σύστημα στην πραγματικότητα μικρομεσαίων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών, των Ρώσων, των Κινέζων. Κανένας εξ αυτών δεν έχει τη δυνατότητα –δεν μιλάμε πλέον για προθέσεις– να ελέγξει αποφασιστικά τα δρώμενα στον πλανήτη γενικώς και στη γειτονιά μας ειδικότερα. Έχουμε δηλαδή μία αποδιοργάνωση του διεθνούς συστήματος, όπως το γνωρίζαμε. Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα που δημιουργείται, η Τουρκία, που το κάνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και το κάνει με επιτυχία, θέλει να εξελιχθεί σε έναν από τους πρωτεύοντες πόλους ισχύος του πλανήτη.
Πριν από αρκετά χρόνια, σε ένα συνέδριο στην Ευρωβουλή, ένας Τούρκος συνάδελφος, διεθνολόγος, μου είχε πει ότι θέλουν να εξελιχθούν στην πέμπτη δύναμη του πλανήτη. Μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία. Το νούμερο πέντε να είναι η Τουρκία. Για να το επιτύχουν αυτό οι Τούρκοι «υποχρεούνται» να ελέγξουν ολοκληρωτικά και απόλυτα τον κρισιμότατης σημασίας χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου.
Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα που δημιουργείται, η Τουρκία, που το κάνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και το κάνει με επιτυχία, θέλει να εξελιχθεί σε έναν από τους πρωτεύοντες πόλους ισχύος του πλανήτη.
Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα που δημιουργείται, η Τουρκία, που το κάνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και το κάνει με επιτυχία, θέλει να εξελιχθεί σε έναν από τους πρωτεύοντες πόλους ισχύος του πλανήτη.
Και αυτό γιατί ο χώρος αυτός, η Ανατολική Μεσόγειος γενικότερα και το Αιγαίο ειδικότερα, με βάση μία σειρά από αλλαγές που διαμορφώνονται στο διεθνές σύστημα, που είναι πάρα πολλές και δεν έχει νόημα να τις αναφέρουμε όλες, αναβαθμίζεται.
Ας τις παραθέσουμε απλώς: από την τήξη των αρκτικών πάγων και το άνοιγμα του Αρκτικού Κύκλου στη ναυσιπλοΐα μέχρι την περιβόητη BRI (Belt Road Initiative), που είναι ο νέος Δρόμος του Μεταξιού της Κίνας, διαμορφώνεται ένας νέος πλανήτης μέσα στον πλανήτη. Ένα υποσύστημα κέντρο του οποίου είναι το Αιγαίο και ευρύτερα η Ανατολική Μεσόγειος, αυτό φαίνεται και γεωγραφικά. Παραφράζοντας λοιπόν τον Χάλφορντ Μακίντερ, όποιος ελέγξει αυτή την περιοχή βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ένας από τους κυρίαρχους του πλανήτη.

Eνα «φάουλ» που μπορεί να γίνει μάθημα




Οι όροι μεταβάλλονται όταν πρόκειται για τον δημόσιο χώρο.




Η υπερπολιτικοποίηση των πάντων οδήγησε σε ένα νέο χαράκωμα, οργανωμένο γύρω από τον χριστουγεννιάτικο στολισμό της πρωτεύουσας. Σπανίως υπάρχει κοινωνική συναίνεση για τις εκάστοτε επιλογές, αλλά η αντίδραση κατά του διακόσμου στη Βασιλίσσης Σοφίας δείχνει να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. 

Υπάρχει ενόχληση. 

Η αντίδραση γι’ αυτήν την ψυχρή εγκατάσταση φωτισμού συμπυκνώνει την αντίδραση για όλα όσα επιβάλλονται από μειοψηφίες που αυτοπροσδιορίζονται πρωτοποριακές. Από την άλλη, θα έλεγε κανείς ότι ενδεχομένως υπάρχει και ένα στοιχείο υπερβολής σε όλον αυτόν τον θόρυβο. Ενας διάκοσμος μπορεί να είναι και αποτυχημένος στην εφαρμογή του.

Βρίσκω, όμως, κατανοητή την αντίδραση. 

Και δεν έχει σημασία το προσωπικό γούστο (διότι χωρίς αμφιβολία η επιλογή για τη Βασιλίσσης Σοφίας αρέσει σε κάποιους), αλλά για το πώς επιβάλλεται μια αισθητική σε μια από τις κεντρικές λεωφόρους της πόλης. 

Το Ιδρυμα Ωνάση εκφράζει μια συγκεκριμένη αισθητική και ιδεολογική αντίληψη στη Στέγη και έχει το δικό του κοινό, αλλά όταν βγαίνει στον δημόσιο χώρο οι όροι μεταβάλλονται. Αποδέκτης δεν είναι το κοινό που επιλέγει αλλά η ευρύτερη κοινωνία που φορολογείται.

Ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος, όταν χάνει την καλώς εννοούμενη λαϊκότητά του (που μπορεί να είναι εξόχως εκλεπτυσμένη), ακυρώνει την ίδια την ιδέα του δημόσιου στολισμού.
Τα Χριστούγεννα, ως γιορτή αγάπης, είναι ο θρίαμβος του μέσου όρου. Είναι ο δρόμος για να ενωθεί η κοινωνία με μηνύματα συμφιλιωτικά και καθησυχαστικά. Η νοσταλγία ενός κοινού, απροσδιόριστου τόπου είναι ιδρυτική του νοήματος των Χριστουγέννων. Η επιτήδευση και η έπαρση είναι αντίθετες στο νόημα των Χριστουγέννων.

Ο Δήμος Αθηναίων καλώς σκέφτηκε να ανοιχθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Αλλά το μείζον είναι ο πολίτης, είτε είναι δημότης είτε όχι. Θα μπορούσε η επιλογή του διακόσμου στην πιο μεγαλοπρεπή λεωφόρο της Αθήνας να ήταν πιο «συμβατική» και να μην είχε καν γεννηθεί κανένα θέμα ή έστω να μαλώναμε για την κοινοτοπία. Η κοινωνία όμως είναι κουρασμένη, απηυδισμένη. Εχει κουραστεί να αγνοείται. Εχει κουραστεί με τον ελιτισμό. Εχει χορτάσει αυτοαναφορικούς ναρκισσισμούς. Η πόλη των τεσσάρων εκατομμυρίων πρέπει να ενώνει, να έχει πυκνό συμβολισμό, να μεταδίδει θετικούς συνειρμούς. Υπάρχει πάντα χρόνος για να διορθώνονται τα λάθη. Και κυρίως να υπάρχει σεβασμός στη γνώμη όσων δυσανασχετούν. Ας γίνει μάθημα αυτό το φάουλ, έχει και αυτό τη χρησιμότητά του. 

Και δεν με λέτε, τι γιορτάζετε εσείς εκεί στην Αθήνα...;



Και δεν με λέτε, τι γιορτάζετε εσείς εκεί στην Αθήνα...;
ΠΗΓΗ:Thanasis Papadimitriou

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ: Ελληνο-τουρκικά: από το κακό στο χειρότερο…

Αποτέλεσμα εικόνας για ΤΟΥΡΚΙΑ ΛΙΒΥΗ

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ/ εφημερίδα ΠΑΡΟΝ 08.12.2019

-----------------------------------------------------------------------

Ελληνο-τουρκικά: από το κακό στο χειρότερο…




ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ


«Κατεγράφησαν οι εκατέρωθεν διαφωνίες» δήλωσε ο κ.Μητσοτάκης μετά την συνάντησή του με τον Ερντογάν  στις 4.12. Κατεγράφησαν αλλά.. για το δικό μας  χωράφι!


"Με τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν είχαμε μια ανοιχτή συζήτηση.
Έθεσα στο τραπέζι όλα τα ζητήματα που προκύπτουν από τις τελευταίες τουρκικές ενέργειες.
Κατεγράφησαν οι εκατέρωθεν διαφωνίες. Οι δύο πλευρές ωστόσο συμφώνησαν στη συνέχιση των συζητήσεων για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας".


Εν ολίγοις, ο Έλληνας πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον Τούρκο ομόλογό του ώστε να του εκθέσει ο σουλτάνος τις μονομερείς διεκδικήσεις του στη θαλάσσια επικράτεια της χώρας μας!

Όπου, ως βασικό συμπέρασμα, προκύπτει ότι η Άγκυρα κάνει λόγο για δικαιώματα της Τουρκίας να έχει θαλάσσιες ζώνες και υφαλοκρηπίδα και δυτικά του 28ου μεσημβρινού έως το 32ο μεσημβρινό. Όπως επίσης προσπαθεί να νομιμοποιήσει αυτή την αυθαιρεσία με το Μνημόνιο που υπεγράφει ανάμεσα στην Τουρκία και την κατακερματισμένη Λιβύη (με την κυβέρνηση της Τρίπολης συγκεκριμένα)

Για ποια Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης μιλάμε;  «Αυτό λέγεται εμπέδωση των διεκδικήσεων του εισβολέα με την παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού. Τι "νηφάλιος" εξευτελισμός για ένα νέο άνθρωπο που τυχαίνει να διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας μας...» 
(Γιώργος Τασιόπουλος).


 Κι΄ έχεις και τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος επί των ημερών του νομιμοποίησε τις τουρκικές διεκδικήσεις να παριστάνει τον «σκληρό» στα Ελληνο-τουρκικά! Θυμίζω: με αφορμή ρεπορτάζ του τουρκικού καναλιού TRT με τίτλο «Η ενεργειακή σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου» ανάμεσα στα άλλα σημειώνει:
«Ονόματα που βρίσκονται ή βρέθηκαν στο παρελθόν στην κορυφή της Ελληνικής Διπλωματικής Υπηρεσίας έχουν επίγνωση των δικαιωμάτων της Τουρκίας». Ακολουθεί η δήλωση του τ. υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Κατρούγκαλου: «Ασφαλώς βλέπουμε θετικά την συμμετοχή της Τουρκίας. Πώς μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτήν την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;». 
 Αυτό είχε αναρωτηθεί ο κος Κατρούγκαλος στις 20 Μαρτίου του 2019, μία ημέρα πριν τη συνάντηση του με τον Τούρκο ομόλογό του Τσαβούσογλου στην Αττάλεια, σε συνέντευξή του στο Τουρκικό Πρακτορείο Ειδήσεων Anadolu!!! Την επόμενη ημέρα, μετά τη συνάντηση με τον Τσαβούσογλου, την επανέλαβε!!! 

Στο ρεπορτάζ  του TRT, ακολουθεί η δήλωση του προκατόχου του Κατρούγκαλου στο ΥΠΕΞ, του Νίκου Κοτζιά, η οποία έχει ως εξής:«Στην ενέργεια πρέπει να πάρει μέρος και η Τουρκία. Δεν πρέπει να είμαστε μονοχοφάηδες…». Η δήλωση αυτή είχε γίνει στο Συμπόσιο των Δελφών!!!


 Όσο για μας, παρακολουθούμε αμήχανοι την ολική παράδοση τής χώρας. Ζήτησε συνάντηση ο πρωθυπουργός μας ενώ ο άλλος παραβιάζει ότι μπορεί να παραβιαστεί και συμφώνησε να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις, διαπραγματεύσεις -μάλιστα για το μοίρασμα σε ισότιμη βάση είπε ο Ερντογάν!
 Ο ΣΥΡΙΖΑ «έκλεισε» το «Μακεδονικό», ο κ.Μητσοτάκης και η ΝΔ θα «κλείσουν» τα Ελληνο-τουρκικά;;!!! Αλλοίμονο μας...

e-mail: g.papagian3@yahoo.gr

ΧΑΡΤΑ του ΡΗΓΑ , ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το αρχαίο θέατρο στη Χάρτα του Ρήγα.


Την εποχή αυτή λόγιοι των ελληνικών παροικιών, πολλοί, μάλιστα, με σημαντικό ρόλο στον προεπαναστατικό αγώνα, θα ασχοληθούν με τη μετάφραση θεατρικών κειμένων. Η τάση αυτή αποδεικνύει το βαθμό συμβολής του θεάτρου γενικότερα στην πνευματική καλλιέργεια και την ιδεολογική αφύπνιση των υπόδουλων Ελλήνων. Ανάμεσά τους ήταν και ο Ρήγας Φεραίος, ο οποίος το 1797 μεταφράζει μέρος από το γαλλικό μυθιστόρημα του λογοτέχνη-αρχαιολόγου Αββά Ζαν Ζακ Μπαρτελεμύ με τίτλο «Το ταξίδι του νέου Ανάχαρση». Το έργο αυτό, γραμμένο μέσα στο πνεύμα αρχαιογνωσίας που χαρακτηρίζει την Ευρώπη την εποχή αυτή, θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην ιστορία της αναβίωσης του αρχαίου δράματος. 

Το μυθιστόρημα περιγράφει το ταξίδι του νεαρού Σκύθη Ανάχαρση στην αρχαία Ελλάδα του 4ου π.Χ. αιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου παρακολουθεί μία παράσταση αρχαίας τραγωδίας. Μάλιστα, στη γαλλική έκδοση η εξιστόρηση της αφήγησης συμπληρώνεται από χάρτη με ιστορικά σχεδιαγράμματα. Το έργο αυτό είναι ίσως το ερέθισμα που την ίδια περίοδο θα δώσει στον Ρήγα την έμπνευση για τη δημιουργία της «Χάρτας της Ελλάδος». Ταυτόχρονα όμως χρησιμοποιείται από τον ίδιο και ως άλλοθι για να καλύψει τις επαναστατικές προθέσεις του εγχειρήματος. 

Ο Ρήγας φαίνεται ότι επηρεάζεται τόσο πολύ ώστε επιλέγει από την γαλλική έκδοση την κάτοψη ενός αρχαίου ελληνικού θεάτρου και την συμπεριλαμβάνει μεταξύ των χαρτών του. Η επιλογή αυτή δείχνει καθαρά ότι μέσα στο πνεύμα της εποχής για εθνική παλιγγενεσία ο Ρήγας αναγνωρίζει τη σημασία της ανάδειξης της θεατρικής κληρονομιάς του τόπου. Κι ακόμη πιστεύει στην ανάγκη να ζωντανέψει ξανά η θεατρική δραστηριότητα ως μέσο παιδείας και επομένως ως μέσο για τη διεκδίκηση της

Ταμέρ Τσιλιγκίρ: Δεν υπάρχουν Τούρκοι στον Πόντο – Είμαστε όλοι εξισλαμισμένοι Έλληνες



Μια συγκλονιστική εκπομπή για τη Γενοκτονία των Ποντίων αλλά και τι συμβαίνει σήμερα στον Πόντο έκανε το βράδυ της Πέμπτης ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιάτης στο «ONE Channel».


Πηγή: Epilekta

Καλεσμένοι του Δημήτρη Μανιάτη ο ιστορικός Κωνσταντίνος Φωτιάδης και ο Έλληνας τουρκόφωνος μουσουλμάνος Πόντιος συγγραφέας και ακτιβιστής Ταμέρ Τσιλιγκίρ.

Έχω γεννηθεί στη Λιβέρα της Τραπεζούντας.

Είμαι από μια ουσιαστικά ελληνική οικογένεια που έχει εξισλαμιστεί.

Από τα 20 μου ειδικότερα άρχισαν τον ακτιβισμό κατά των αντιδημοκρατικών εφαρμογών στην Τουρκία.

Και σε αυτή τη διαδικασία, σε διάφορες περιόδους, τέθηκα υπό κράτηση, φυλακίστηκα, αλλά από παιδί σπίτι μιλούσαμε μια άλλη γλώσσα, τα ποντιακά, ρωτούσαμε στην οικογένειά μας τι ήταν αυτό αλλά δεν μας έλεγαν, μας έλεγαν ότι είναι μια παλιά γλώσσα και μας έκρυβαν ότι είναι τα ποντιακά.

Αλλά αργότερα εγώ, για να μπορέσω να μάθω το παρελθόν μας και την ιστορία μας, άρχισα να ερευνώ.

Από δυτικές πηγές περισσότερο εκτός Τουρκίας, σκέφτηκα ότι μόνο από τέτοιες πηγές μπορώ να ενημερωθώ, μαζί με κάποιους φίλους μου το σκεφτήκαμε αυτό και διαπιστώσαμε το εξής:

Ουσιαστικά υπήρχαν και αρκετά έγγραφα μέσα στις επίσημες τουρκικές πηγές για τους Πόντιους.

Στην περιοχή μας έχει πάνω από 300 χωριά που μιλάνε Ποντιακά, μετά τη συμφωνία της ανταλλαγής το 1923 οι Έλληνες που ήταν εκεί είχαν πάει στην Ελλάδα και ουσιαστικά πίσω δεν είχε μείνει κανένας Έλληνας.

Αλλά εμείς ακόμα μιλάμε ελληνικά, μιλάμε ποντιακά. Και ήταν ξεκάθαρο ότι κάτι μας κρύβουν.

Και αποφάσισα με κάποιους φίλους μου να κάνω μια σοβαρή έρευνα για αυτό το θέμα.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ένα κράτος που κρατούσε πολύ καλά αρχεία.

Το 1461 όταν μπήκαν στην Τραπεζούντα δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος.

Σε 80 χρόνια μέσα βλέπουμε ότι το 33% του πληθυσμού εκεί ήταν μουσουλμάνοι.

Αλλά στο μεταξύ, επειδή κατέγραφαν και όποιον έμπαινε και έβγαινε στην πόλη, βλέπουμε και ότι κανένας δεν εισερχόταν ή εξερχόταν από την πόλη.

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2019

ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ Η ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ

Όχι κατά του μετανάστη αλλά κατά της μετανάστευσης



Ποιος βαστιέται μ’ αδάκρυτα μάτια 
Τι αμαρτίες πληρώνεις… 
Και στα χέρια τ’ Αντίχριστου κοίτα 
του χαμού τη σαΐτα! 
Έρμη, σκλάβα πικρή Ρωμιοσύνη 
σε τρυπάει στην καρδιά και σε σβήνει. 
(Κωστής Παλαμάς, από τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου», 1899) 

Tου Γιώργου Βαζάκα

Το μεταναστευτικό – προσφυγικό - λαθρομεταναστευτικό, όπως και να το ονομάσει κανείς ως θέμα κι ως πρόβλημα, δεσπόζει στις μέρες μας. Πολλά λέγονται, πολλά γράφονται γι’ αυτό… Ευελπιστούμε με τη μικρή μας ανάλυση να συνεισφέρουμε στην ενημέρωση σχετικά με το μεταναστευτικό για το καλό της πατρίδας μας.

Όπως παρατηρούμε, ξεκινήσαμε το άρθρο μας με κάποιους στίχους του μεγαλόπνοου ποιητή μας Κωστή Παλαμά από το σημαντικό του ποίημα «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου» που το έγραψε το 1899, την επαύριο της εθνικής μας ταπείνωσης του 1897, μια που τότε μας επιβλήθηκε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος λόγω της 3ης ιστορικά στην πατρίδα μας χρεοκοπίας, και τώρα με τα Μνημόνια ζώντας την 5η χρεοκοπία. Τι τραγική αναλογία!... Και θρηνεί ο μεγάλος μας ποιητής, όπως βλέπουμε, για τη σκλάβα Ρωμιοσύνη, που τρυπιέται από σαΐτες και σβήνει. Θεωρούμε ότι ανάλογες σαΐτες δέχεται ο κορμός του ελληνισμού με την επέλαση των προσφυγικών ροών. 

Μακριά από μας κι από τον ηθικό μας πολιτισμό να αδιαφορούμε στη δυστυχία των τόσων δυστυχισμένων και ταλαίπωρων ανθρώπων. Αλλά άλλο συμπόνια κι άλλο εργαλειοποίηση αυτής για οικονομικές και γεωπολιτικές σκοπιμότητες από τους ισχυρούς της γης και συγκεκριμένα για την περιοχή μας από τους Τούρκους, Ευρωπαίους και Αμερικάνους. Και δεν θα εκφρασθούμε με μισόλογα. Είναι ανείπωτο τα διεθνώς νόμιμα να τονίζουν ότι τα κράτη, που προκαλούν τους πολέμους –οι πρόσφυγες ως επί το πλείστον είναι δημιούργημα πολέμων– αυτά πρωτίστως πρέπει να δέχονται τους πρόσφυγες, και αντ’ αυτού όχι μόνο δεν τους μοιράζεται αναλογικά με τον πληθυσμό του το κάθε τέτοιο κράτος, αλλά τα ευρωπαϊκά τουλάχιστον ως γνωστόν κράτη, έκλεισαν τα σύνορά τους και η έρμη Ελλάδα μας έγινε/γίνεται αποθήκη ψυχών των προσφύγων. Αληθινά δε «ζηλεύουν, μα δε ζηλεύουν» καθόλου τη «φιλευσπλαχνία» των Ελλήνων κυβερνώντων προς τους πρόσφυγες, τους αφήνουν κι αυτή την πρωτιά!...

Άραγε οι ανεξιχνίαστες εντελώς, προς το παρόν, σκοτεινές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης –της νέας τάξης πραγμάτων- επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν για την πατρίδα μας αυτό που ιστορικά συνέβη και τονίζουν οι σχετικοί επιστήμονες, ότι δηλαδή οι μετανάστες/πρόσφυγες είναι μοχλός διάλυσης του έθνους/κράτους, πρόξενοι κοινωνικών αναταραχών και εμφυλίων διαμαχών; Θέλουν μήπως να ζήσουμε στη χώρα μας γεγονότα σαν εκείνα στη Ρουάντα της Αφρικής το 1994, οπότε εκεί με όπλο το προσφυγικό σφάχτηκαν 850 χιλιάδες Τούτσι από τους ομοεθνείς τους Χούτου και εκτοπίσθηκαν 2 εκατομμύρια Ρουαντέζοι;

Τουρκική απειλή: Η συντριβή των ψευδαισθήσεων

Του Γεωργίου Παπασίμου
Η κατάθεση από την Τουρκία επίσημου υπομνήματος περί των συντεταγμένων της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας» στον ΟΗΕ, που συνιστά εξώφθαλμα παράνομες διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, εξαφανίζοντας από το χάρτη την ΑΟΖ της Κύπρου (!), καθώς και η επισημοποίηση της «συμφωνίας» Τουρκίας με τη μουσουλμανική κυβέρνηση της Λιβύης υπό τον Φαγιέζ Αλ Σαράντς, που εκπροσωπεί ένα τμήμα της Λιβύης, αφού οι δυνάμεις του στρατάρχη Χάφταρ ελέγχουν την ανατολική Λιβύη, για καθορισμό της ΑΟΖ μεταξύ τους, αποτελεί την υλική εφαρμογή του παράνομου σχεδίου Ερντογάν για την ευρύτερη περιοχή.
Πρόκειται για την προσπάθεια υφαρπαγής χιλιάδων μιλίων θαλασσίων εκτάσεων από την Ελλάδα, την Κύπρο και εν μέρει από την Αίγυπτο. Συνιστά, πραγματικά, απόπειρα για μια από τις μεγαλύτερες ληστρικές επιδρομές στη σημερινή διεθνή πραγματικότητα, σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων χωρών. Η προσπάθεια και το σχέδιο αυτό ξεκινούν από παλιά, καθόσον είναι γνωστό ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική έχει στοχεύσεις και συνέχεια, αλλά επιταχύνθηκε και έλαβε τη σημερινή μορφή από την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα το 2017, όταν έθεσε μέσα στο προεδρικό μέγαρο των Αθηνών τη στόχευση για αλλαγή των όρων της συνθήκης της Λωζάνης. Έκτοτε, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η τουρκική επιθετικότητα στη βάση αυτού του σχεδίου, με καθημερινές παραβιάσεις στο Αιγαίο και μόνιμη, πλέον, παραβίαση της ΑΟΖ της Κύπρου, βόρεια και νότια της Μεγαλονήσου, με τα Μπαρμπαρός, Γιαβούζ και Φατίχ.
Αυτό, όμως, που πραγματοποιείται στην παρούσα φάση, μετά την επιτυχία που είχε ο Ερντογάν στο συριακό μέτωπο με τη βοήθεια του Τραμπ και τις ευχές του για συνέχιση των πάσης φύσεως παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου, συνιστά την τελική στόχευση του σχεδίου περί «Γαλάζιας Πατρίδας».

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΥΛΟ»: Οι εν πολλαίς αμαρτίαις…κοινωνικο-δομιστές

από

 Christopher Dummitt
 
Η εξομολόγηση του Christopher Dummitt τινάζει στο αέρα το ιδεολόγημα του κοινωνικά διαμορφούμενου φύλου, που εισβάλλει στα σχολεία με τη μορφή της σεξουαλικής αγωγής: «…επινόησα τα πάντα από το Α ως το Ω. Δεν ήμουν ο μόνος. Αυτό έκανε (και κάνει ακόμα) ο καθένας. Έτσι λειτουργεί ο χώρος των μελετών για το κοινωνικό φύλο… Να πώς «αποδεικνύουμε» ότι το φύλο είναι κοινωνική δομή και ζήτημα εξουσίας»!!!
Αν μου είχαν πει πριν από είκοσι χρόνια ότι η νίκη της πλευράς μου θα ήταν τόσο αποφασιστική στην ιδεολογική μάχη για το βιολογικό και το κοινωνικό φύλο, θα είχα πηδήσει από χαρά. Εκείνη την εποχή, πέρασα πολλές βραδιές συζητώντας για το φύλο και την ταυτότητα με άλλους φοιτητές – και μάλιστα με οποιονδήποτε είχε την ατυχία να βρίσκεται στην παρέα μου. Δεν σταματούσα να επαναλαμβάνω: “Το φύλο δεν υπάρχει’’. Το ήξερα, τελεία και παύλα. Γιατί ήμουν ιστορικός του κοινωνικού φύλου.
Στα [πανεπιστημιακά] τμήματα ιστορίας της Βόρειας Αμερικής κατά τη δεκαετία του 1990, ήταν άλλωστε η τελευταία λέξη. Η ιστορία του κοινωνικού φύλου – και, γενικότερα, των μελετών για το κοινωνικό φύλο στον υπόλοιπο ακαδημαϊκό κόσμο – ήταν ένα σύνολο κλάδων στη βάση της ταυτότητας που βρισκόταν τότε σε πλήρη εξέλιξη στις πανεπιστημιουπόλεις των φιλελεύθερων τεχνών. Σύμφωνα με τις έρευνες στους χώρους εξειδίκευσης το 2007 και το 2015 για την Ένωση Αμερικανών Ιστορικών, οι πολυπληθέστεροι βρίσκονταν στην ιστορία των γυναικών και του κοινωνικού φύλου, ακολουθούμενοι από την κοινωνική, την πολιτιστική και τη φυλετική και σεξουαλική ιστορία. Τόσοι πολλοί τομείς να μοιράζονται μαζί μου το ίδιο όραμα για τον κόσμο: ότι στην πράξη όλες σχεδόν οι ταυτότητες δεν είναι παρά κοινωνική δομή και ότι η ταυτότητα είναι μόνο ζήτημα εξουσίας.

ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ '21


Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη -SLpress 15/11.2019



Η επέτειος των 200 χρόνων από την έναρξη της επανάστασης του 1821 βρίσκει, δυστυχώς, την Ελλάδα σε μια από τις δραματικότερες φάσεις της ιστορικής της διαδρομής. Μετά από μία μακρά, σχετικά, περίοδο αξιόλογων επιτευγμάτων, σε όλους τους τομείς της εθνικής της υπόστασης, της κοινωνικής ανέλιξης, της προόδου των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά και της οικονομικής της ανάπτυξης, η πατρίδα μας βρέθηκε στη δίνη μιας απύθμενης παρακμής.
Δεν αναφέρομαι, κυρίως και αποκλειστικά, σε αυτό καθεαυτό το έλλειμμα-χρέος, των οποίων ο σπασμωδικός τρόπος με τον οποίον σύρθηκαν και διαπομπεύθηκαν στο ευρωπαϊκό προσκήνιο, και κυρίως οι αλλεπάλληλοι και σαφώς ανορθόδοξοι χειρισμοί αντιμετώπισής τους εγείρουν πολυάριθμα όσο και αναπάντητα ερωτηματικά (με τα οποία προβληματίστηκα, εκτενώς, όλα αυτά τα χρόνια, σε προφορικό και γραπτό λόγο μου, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό).

Στο σύντομο αυτό σημείωμά μου αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνήσω με κάθε προβληματιζόμενο Έλληνα, εκφράζοντας την απορία μου, για το πώς και το γιατί ο ελληνικός λαός παρέμεινε σε κατάσταση, περίπου, χειμερίας νάρκης, και δεν αντέδρασε στη σωρεία των όσων απαράδεκτων του επιβάλλονται επί δέκα συνεχή χρόνια. Πως, δηλαδή, δεχθήκαμε πειθήνια να περιέλθουμε σε κατάσταση ουσιαστικής δουλείας, παρότι αυτή είχε καταργηθεί επί Σόλωνος, σε ότι αφορούσε τα χρέη.

Με την ανακοίνωση του εορτασμού των 200 ετών, από το λαμπερό και ηρωικό ’21, θεώρησα ότι, επιτέλους, μας δίνεται μια θαυμάσια ευκαιρία, κάπως ως από μηχανής Θεός, για να αφυπνιστούμε και να εμπνευστούμε, από τους αγώνες των ένδοξων προγόνων μας, για ανεξαρτησία, ελευθερία, αξιοπρέπεια και εθνική κυριαρχία. Ήταν, πράγματι, μια ανέλπιστη τύχη, η χρονική συγκυρία αυτής της μεγάλης εθνικής επετείου, με το απελπιστικό, από κάθε οπτική γωνία, ελληνικό "τώρα".

Οι αμόρφωτοι του '21

Αυτό το "τώρα" που, ενώ τα πάντα διακυβεύονται στον τόπο μας, αναβίωσε και φωταγώγησε ξανά τα θαυμαστά έργα των ηρώων-προγόνων μας, για να μας εμψυχώσουν και να μας κάνουν υπερήφανους, αλλά και για να μας παροτρύνουν να εγκαταλείψουμε αυτήν την πορεία ντροπής, αναζητώντας με όλους τους τρόπους τη χαμένη εθνική μας ανεξαρτησία.

Υβριδικός πόλεμος.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 3 Δεκεμβρίου 2019.
Κάποτε οι πόλεμοι γινόταν με πέτρες, μαχαίρια, άλογα, ξίφη. Μετά, με όπλα πυροβόλα, όλμους, αεροπλάνα, ατομικές βόμβες, φρεγάτες. Πιο πρόσφατα με δρόνους (drones) αλλά και με πληροφορίες. Σήμερα γίνονται και με ανθρώπους! Λέγεται υβριδικός πόλεμος.
Καταναλώνει πηγές, δυναμικό. Καταρρακώνει το ηθικό. Δημιουργεί τριβές. Ο στρατός της Ελλάδας σήμερα παραχωρεί στρατόπεδα σε ΜΚΟ για το μεταναστευτικό. Ο υπουργός Αμύνης παραδέχθηκε δημοσίως ότι δεν τον ενημερώνουν καν για το τι συμβαίνει σε ένα από αυτά! Επίσης, τις προάλλες παραιτήθηκε ο διοικητής της 114 Πτέρυγας Μάχης επειδή δεν είχε διαθέσιμα αεροσκάφη και του ζητούσαν να ασχοληθεί με το μεταναστευτικό αντί για το στράτευμα. Σοβαρές επιπτώσεις.
Είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης που δέχεται πρόσφυγες και μετανάστες. Μέχρι και η Γερμανία που κάποτε δήλωνε ότι θέλει εκατομμύρια, πήρε το εκλογικό σοκ και φρέναρε. Το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να το λύσει καμία ελληνική τοπική κοινωνία, κανένα νησί. Είναι άστοχο λοιπόν το ερώτημα: “δηλαδή πού λέτε να τους μεταφέρουμε αφού δεν θέλετε στον τόπο σας;”.
Το πρόβλημα λύνεται σε επίπεδο Ευρώπης. Αυτός είναι ο προορισμός τους άλλωστε. Αν δεν τους θέλουν εκεί όπου οδεύουν, σε τόσο μεγάλους αριθμούς, εμείς τι φταίμε να πρέπει να τους διαχειριστούμε, είτε μέχρι να αποφασίσουν να τους δεχτούν αυτοί, είτε μέχρι να επιστρέψουν.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν σχετίζεται με την προσωπική ή Χριστιανική ηθική. Τόσο απλό, αλλά τόσο δυσκατάληπτο. Ναι, τον κατατρεγμένο ξένο που έφτασε στον δρόμο μας, τον φροντίζουμε χωρίς να ρωτάμε πώς βρέθηκε μπροστά μας. Εννοείται. Αυτό λένε οι κληρικοί. Ας μην τους παρεξηγούμε.

Εθνοκτόνος Μιθριδατισμός


του Παναγιώτη Μπαλακτάρη*
«Ισχυρή εξωτερική πολιτική και στο τραπέζι και στο πεδίο της μάχης.
Αυτό είναι το βασικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας σήμερα»Μεβλούτ Τσαβούσογλου, Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας
Πώς συμπεριφέρεσαι όταν ο αντίπαλός σου σε ενημερώνει για το συντριπτικό πλήγμα που θα σου επιφέρει προτού ακόμη προχωρήσει σε αυτό; Το εκλαμβάνεις ως πραγματική απειλή και ψάχνεις ικανούς τρόπους αποτελεσματικής αντίδρασης ή πείθεις τον εαυτό σου πως δεν θα λάβει σάρκα και οστά η εξαγγελθείσα απειλή; Ενισχύεις την άμυνά σου για να αποτρέψεις το κακό ή στρουθοκαμηλίζεις, διότι δεν αντέχει ο ευαίσθητος ψυχισμός σου την αναμέτρηση; Αντιδράς δεόντως ή παραλύεις από τον φόβο; Από τις σοβαρές απαντήσεις σε αυτές τις φαινομενικά απλές ερωτήσεις κρίνεται η εθνική επιβίωση της Ελλάδος.
Η Τουρκία εδώ και δεκαετίες κοιτάζει κατάματα τη χώρα μας και προαναγγέλλει δεινά. Είτε με τη μορφή της στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο είτε με το προανάκρουσμα προληπτικού πολεμικού χτυπήματος κατά της Ελλάδος σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών μας υδάτων από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια. Έχει γραφεί ότι ο Αδόλφος Χίτλερ χρησιμοποιούσε ως μέσο επιβολής το «τεστ του βλέμματος». Κοιτούσε επίμονα τον συνομιλητή του χωρίς να ανοιγοκλείνει τα σχεδόν ανύπαρκτα βλέφαρά του, με αποτέλεσμα να εμπνέει αρχικώς τον φόβο και εν συνεχεία να επιβάλλεται. Μάλιστα, ο Άλμπερτ Σπέερ, Υπουργός εξοπλισμών του Τρίτου Ράιχ, σε μια δεξίωση αποτέλεσε το εκλεκτό θύμα του Χίτλερ. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Σπέερ, απέφυγε την ολοκληρωτική ήττα στο τεστ, επειδή διέκοψε το ζωώδες παιχνίδι τους η παρακαθήμενη του Χίτλερ κυρία με την ερώτηση που υπέβαλε στον δικτάτορα. Ομοίως συμπεριφέρεται και η τουρκική ηγεσία. Αποπειράται να εκφοβίσει την εξερχόμενη από μείζονα οικονομική κρίση Ελλάδα για να προωθήσει τα συμφέροντά της, τα οποία αντίκεινται σε κάθε έννοια δικαίου.
Ουδείς πιστεύει, πλέον, ότι η Τουρκία ενδιαφέρεται για τις επιταγές του διεθνούς δικαίου. Πολλώ δε μάλλον δεν συμμορφώνεται με τα κελεύσματά του. Η επιτυχής εξωτερική πολιτική της Ελλάδος, να κραδαίνει το ευρωπαϊκό μαστίγιο με σκοπό την επαναφορά της Τουρκίας στη διεθνή νομιμότητα, εκμέτρησε το ζην.

Δεύτερη φάση επικυριαρχίας

Του Ρούντι Ρινάλντι

Πεισματάρικα τα γεγονότα, πιέζουν για συμπεράσματα. Αλλιώς, θα συνεχίζονται η αποχαύνωση κι η μοιρολατρία, απωθώντας από τη σκέψη μας το «χειρότερο», ενώ αυτό έρχεται μάλλον με βήμα ταχύ.

Αρκούσε ο Ερντογάν να ανοίξει λίγο την κάνουλα του Προσφυγικού για να δημιουργηθεί στη χώρα σημαντική αναστάτωση. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. «κατάπιε» όσα έλεγε προεκλογικά, οι προύχοντες που εκλέχθηκαν με τα ψηφοδέλτιά της σε περιφέρειες και δήμους δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της διαχείρισης των κλειστών κέντρων στις περιοχές τους, και αμέσως το Προσφυγικό έγινε υπ’ αριθμ. 1 πρόβλημα για τους πολίτες σε όλες τις μετρήσεις.

Τη στιγμή που ο φιλοκυβερνητικός τύπος ετοιμάζονταν να πανηγυρίσει τις επιτυχίες Μητσοτάκη (ψήφος αποδήμων, τάξη κατά τον γιορτασμό του Πολυτεχνείου) και ορισμένοι να μιλούν για «νέα μεγάλη ευκαιρία», ήρθε το δεύτερο χτύπημα.

Η Τουρκία προβαίνει παράνομα σε μια κίνηση οριοθέτησης των θαλάσσιων «δικαιωμάτων» της, με μια «πέτσινη» συμφωνία με τη Λιβύη. Συνεπής στην ειδική μεγαλοκρατική πολιτική της που ακούει στο όνομα «Γαλάζια Πατρίδα», η Τουρκία επεκτείνεται. Ανάμεσα στην Τουρκία και τη Λιβύη, ασφαλώς υπάρχει η Ελλάδα. Ο Μητσοτάκης κάτι ψέλλισε ότι έτσι αυξάνεται ο κίνδυνος «ατυχήματος», ευθυγραμμιζόμενος με τη φρασεολογία των πρεσβειών των ΗΠΑ και Γερμανίας.

Ένας είναι ο εχθρός, ο ρατσισμός;


Τα μνημόνια στην πρώτη δεκαετία δεν κατόρθωσαν να διεμβολίσουν την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη που έδειξε ο ελληνικός λαός. Φτώχυναν, πλήγωσαν εργαζόμενους και συνταξιούχους, έδιωξαν στο εξωτερικό χιλιάδες νέους, κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων. Αλλά η κοινωνία δεν έγινε ζούγκλα.

ΤΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΘΑΤΑΝΕ...




Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2019

Το μίσος για τον Iνδιάνο


Κείμενο του αυτοεξόριστου αντιπροέδρου της Βολιβίας, Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα, για τα βαθιά ρατσιστικά κίνητρα πίσω από το πραξικόπημα. O Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα είναι ο διανοούμενος αντιπρόεδρος του Έβο Μοράλες, από το 2005. Επισκέφθηκε την Ελλάδα το 2015, ως αντιπρόεδρος, και μίλησε στο Resistance Festival. Υπήρξε ηγέτης του Αντάρτικου Στρατού Τουπάκ Καταρι, της Βολιβίας, το οποίο δημιουργήθηκε από τους αντάρτες που εκπαίδευσε ο ίδιος ο Τσε Γκεβάρα στη χώρα. Στόχος του Αντάρτικου Στρατού ήταν η κοινωνική ισότητα στη Βολιβία και η ισότιμη ένταξη των Ινδιάνων. Ο Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα καταδικάστηκε για ένοπλη βία και φυλακίστηκε για τη δράση του από το 1992 έως το 1997. Οι πραξικοπηματίες απαίτησαν να μην είναι ούτε εκείνος υποψήφιος για την Προεδρία, στις ερχόμενες εκλογές του 2020, κάτι πρωτοφανές για δημοκρατικά καθεστώτα. Ο Τουπάκ Καταρι, που έδωσε το όνομά του στην οργάνωση στην οποία ηγήθηκε ο Λινέρα, χρεώνεται με την ιστορική επαναστατική φράση «Πεθαίνω, μα θα γυρίσω και θα είμαι εκατομμύρια», που ήταν και οι τελευταίες του λέξεις.

Του Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα


«Σαν την ομίχλη στους εφιάλτες, το μίσος αστραπιαία διατρέχει τις παραδοσιακές γειτονιές της αστικής μεσαίας τάξης της Βολιβίας. Τα μάτια τους είναι γεμάτα οργή. Δεν φωνάζουν, φτύνουν. Δεν απαιτούν, επιβάλλουν. Τα συνθήματά τους δεν είναι αυτά της ελπίδας για αδελφοσύνη. Είναι αυτά της περιφρόνησης και των διακρίσεων κατά των Ινδιάνων. Ανεβαίνουν στις μηχανές τους, μπαίνουν στα αμάξια τους, μαζεύονται στις αδελφότητές τους στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, και ξεκινούν το κυνήγι των ανταρτών Ινδιάνων που τόλμησαν να τους αφαιρέσουν την εξουσία.

Στη Σάντα Κρουζ οργανώνουν μηχανοκίνητες ορδές με παλούκια στα χέρια, για να τιμωρήσουν τους Ινδιάνους, αυτούς που αποκαλούν «collas» [χωριάτες], αυτούς που ζουν στις περιφερειακές γειτονιές και στις αγορές. Φωνάζουν «Να σκοτώσουμε τους collas», κι αν στο δρόμο τους βρεθεί καμιά γυναίκα που να φορά την πογιέρα [την παραδοσιακή φούστα των ιθαγενών γυναικών], την χτυπούν, την απειλούν και απαιτούν να φύγει αμέσως από την περιοχή τους.
Στην Κοτσαμπάμπα οργανώνουν κομβόυ, για να επιβάλλουν την φυλετική τους ανωτερότητα στη νότια ζώνη, εκεί που ζουν οι πιο στερημένες τάξεις, και πλήττουν – σα να ήταν σύνταγμα ιππικού – τις χιλιάδες απροστάτευτες χωρικές που διαδηλώνουν ζητώντας ειρήνη. Κουβαλάνε μπαστούνια του μπέηζμπολ, αλυσίδες, δακρυγόνα, κάποιοι κουβαλάνε και όπλα. Η γυναίκα είναι το θύμα που προτιμούν. Άρπαξαν μια γυναίκα δήμαρχο αγροτικής περιοχής, την ταπείνωσαν, την έσυραν στους δρόμους. Την χτύπησαν, κατούρησαν πάνω της όταν έπεσε στο έδαφος, της έκοψαν τα μαλλιά, απείλησαν να τη λυντσάρουν, και όταν κατάλαβαν ότι τους κινηματογραφούν, αποφάσισαν να την περιλούσουν κόκκινη μπογιά, συμβολίζοντας όσα θα έκαναν με το αίμα της.

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: ΜΙΑ ΒΑΡΕΤΗ ΤΕΛΕΤΗ;




«Και τους μίλησε (ο Ιησούς) για πολλά πράγματα σε παραβολές. (...) Τους έλεγε, “Πάλι η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με έμπορο, ο οποίος ζητά καλά μαργαριτάρια. Όταν δε, βρει ένα πολύτιμο μαργαριτάρι, πηγαίνει και πουλάει όλα όσα έχει και το αγοράζει”»
(Ματθαίος κεφ. 13, στίχοι 3 και 45 – 46).

Ένα τέτοιο μαργαριτάρι, σαν και αυτό που περιγράφει ο Κύριος στην παραπάνω παραβολή, έχουμε στα χέρια μας οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, το οποίο δυστυχώς δεν το εκτιμούμε δεόντως. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη Θεία Λειτουργία. Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κατ’ εξοχή Λατρευτική Εκκλησία. Δόγμα και Λατρεία συμβαδίζουν.

Την σπάνια ομορφιά αυτού του μαργαριταριού, οφείλει ο κάθε πιστός να την ανακαλύψει μόνος του. Γιατί είναι όμορφο όχι ότι σου προσφέρεται χωρίς κόπο αλλά ότι κατακτάς με αγώνα, αίμα και θυσία και τότε το κάνεις πραγματικό κτήμα σου.

Αν δεν κάνεις εσύ το πρώτο βήμα, να πάρεις μια μετάφραση της Θείας Λειτουργίας στη Νεοελληνική γλώσσα, να δεις το βαθύ νόημα των ψαλμών, των προσευχών, των ευχών [=προσευχών της θείας λειτουργίας], ν’ ανακαλύψεις την κρυμμένη ομορφιά τους, δεν κάνεις τίποτα. Κάτι αντίστοιχο δεν κάνεις όταν δεν καταλαβαίνεις ένα ξένο τραγούδι της αρεσκείας σου, δεν προσπαθείς δηλαδή να βρεις την μετάφραση των στίχων για να το καταλάβεις να το νοιώσεις μέσα σου, αλλιώς είναι ξηρό γράμμα που πιθανόν μπορεί να σου φέρνει χασμουρητό;


Ορίστε ένα μικρό δείγμα απαράμιλλης ομορφιάς από τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου:

“Θυμήσου σπλαχνικά, Κύριε, και το λαό που μας περιστοιχίζει, αλλά και όσους δικαιολογημένα απουσιάζουν, και ελέησε κι αυτούς κι εμάς με το μεγάλο έλεός σου.
Γέμισε τις αποθήκες τους με κάθε αγαθό. Διατήρησε τις οικογένειές τους με ειρήνη και ομόνοια. Ανάθρεψε τα νήπια˙ παιδαγώγησε τους νέους˙ βοήθησε τους γέροντες˙ παρηγόρησε τους δειλούς˙ μάζεψε τους σκορπισμένους˙ επανάφερε τους πλανεμένους και σύνδεσέ τους με την αγία σου καθολική και αποστολική Εκκλησία.
Όσους υποφέρουν από ακάθαρτα πνεύματα ελευθέρωσέ τους. Ταξίδεψε μαζί με όσους ταξιδεύουν στη θάλασσα˙ συνόδευσε όσους οδοιπορούν˙ προστάτευσε τις χήρες˙ υπεράσπισε τα ορφανά˙ ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους˙ θεράπευσε τους αρρώστους.
Όσους σύρονται στα δικαστήρια και όσους έχουν καταδικαστεί σε καταναγκαστικά έργα σε ορυχεία, κι εκείνους που βρίσκονται σε εξορίες και πικρές δουλείες, σε κάθε θλίψη ή ανάγκη και δύσκολη περίσταση, θυμήσου σπλαχνικά εσύ, ο Θεός, καθώς και όλους όσους έχουν ανάγκη της μεγάλης σου ευσπλαχνίας. Κι αυτούς που μας αγαπούν, κι όσους μας μισούν, καθώς και κείνους που παρακάλεσαν εμάς τους ανάξιους να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, θυμήσου τους, Κύριε.”