του Νίκου Γ.Λεμονή
Στον Σταθμό Υπεραστικών Λεωφορείων της Λιοσίων, που ένας φίλος ονομάζει «JFK» παραλληλίζοντάς τον – ειρωνικά προφανώς…- με το γνωστό αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης.
Τα ΚΤΕΛ, τα υπεραστικά λεωφορεία δηλαδή, είναι έτσι κι αλλιώς μια πολύ «νεοελληνική» ιστορία. Δημιουργία της χούντας, διατήρησαν πάντα και διατηρούν ακόμα μια ατμόσφαιρα νοσταλγική εκείνων των χρόνων. Τέλη ’60- αρχές’ 70. Κι οι δύο σταθμοί υπεραστικών, στον Κηφισό και στην Λιοσίων, λειτουργούν ως τέλειες κάψουλες μεταφοράς στον χωροχρόνο. Μόλις βρεθείς εκεί, κάνεις αυτομάτως ένα άλμα τεσσάρων-πέντε δεκαετιών προς τα πίσω.
Τα πανταόλα, τα εκδοτήρια των εισιτηρίων, τα καταστήματα, τα χρώματα στους τοίχους, τα καθίσματα στους χώρους αναμονής, ως κι οι φάτσες των ανθρώπων, είναι ρετρό.
Ειδικώς τα ΚΤΕΛ του Κηφισού τα έχω συνδέσει αμετάκλητα με τα εξαίσια λαϊκά της δεκαετίας του ’70. Τότε που ήταν τόσο καλύτερο του επίπεδο του λαϊκού τραγουδιού, που θεωρούσαμε τον Μητροπάνο σκυλά. Αιτία αυτής της σύνδεσης είναι μάλιστα ένα δικό του τραγούδι που έπαιζε κάποτε από τα μεγάφωνα του Σταθμού, ενώ περίμενα το λεωφορείο για Πάτρα (κι από ‘κει θα συνεχιζα για Ιταλία με το πλοίο) με το επίμονο ρεφραίν:»σ’ αγαπώ ακόμα, ακόμα για σένα ζω /κι αν θα με κόψουν στη μέση, διπλά θα σ’αγαπώ…»
Στα ΚΤΕΛ έχω ταξιδέψει δίπλα-δίπλα με μια κυρία που δυστροπούσε γιατί ο οδηγός άκουγε τα ματς στο ραδιόφωνο και γύρισε να πει τον πόνο της, σε ποιον; Σ’εμένα… : «Πω πω!!! μας έχουν ζαλίσει μ’αυτό το ποδόσφαιρο! Εσείς το παρακολουθείτε;»
Πού νά ‘ξερες καλή μου σε τι άρρωστο έπεσες…
Έχω επίσης δει το δέος και την έκπληξη ενός ζευγαριού νέων αμερικάνων που ταξίδευαν με τα σακίδιά τους στην πλάτη, όταν είδαν τον υπάλληλο του ΚΤΕΛ Αργολίδος να πλακώνει αποφασιστικά στις κλωτσιές τις αποσκευές των επιβατών για να χωρέσουν στη σκευοφόρο.
Γενικά στα ΚΤΕΛ το είχα με τους ανθρώπους από την αμερικάνικη ήπειρο. Στη διαδρομή Κύμη-Χαλκίδα γνώρισα έναν ωραίο τύπο από το Σαν Φρανσίσκο, που ταξίδευε μόνος του στην Ευρώπη ντυμένος σαν πρόσκοπος και ισχυριζόταν πως το πευκοδάσος από το οποίο περνούσε η διαδρομή ήταν το πιο όμορφο τοπίο που είχε δει στη ζωή του. Από Βόλο για Αθήνα δύο κοπελίτσες από το New Jersey που μου πρόσφεραν ενθουσιασμένες χαλβά Φαρσάλων. Και από Αθήνα για Λεωνίδιο ένα ζευγάρι από τη Αργεντινή που θα μετάνιωσε πικρά την ώρα και τη στιγμή που πιάσαμε κουβέντα, καθώς προσπαθούσα να εξασκήσω τα ισπανικά που τότε μάθαινα και επιστράτευσα στη διαδρομή όλους τους κοινούς τόπους που γνώριζα για την Αργεντινή, από τον Μαραντονα στον Άστορ Πιατσόλα κι από τον Τσε στη Μπόκα Τζούνιορς.
Στα ΚΤΕΛ, όπως και στα γήπεδα, συναντούσες, (ίσως ακόμα και τώρα να συναντάς) τους αυθεντικότερους τυχάρπαστους τύπους. Από εκείνους που έβγαζαν στον κλήρο δύο κούτες τσιγάρα Ντάνχιλ, μια φιάλη Τζώννυ Γουόκερ και τρία διακοσμητικά τσολιαδάκια, μέχρι τους γνήσιους ταξιτζήδες με την σαφέστατη ερώτηση: «που πάει η μαντάμ;».
Τα ΚΤΕΛ ήταν ο θρίαμβος του παραδόξου. Σε μια χώρα που για δεκαετίες είχε ένα από τα αθλιότερα οδικά δίκτυα στην Ευρώπη, η συντριπτική πλειοψηφία των μετακινήσεων γίνονταν με λεωφορεία. Τα ΚΤΕΛ, με τον αέρα του νικητή και της χουντικής διαπλοκής σάρωσαν στο διάβα τους κάθε ανταγωνιστικό μέσο, τα τρένα, τα καϊκια στα νησιά που σε πήγαιναν από τη μια παραλία στην άλλη, τα αεροπλάνα, ό,τιδήποτε κινείται, αλλά δεν παραμένει ταυτοχρόνως στάσιμο, όπως αυτά στην απόλυτη νιρβάνα τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.