Κριτικές σκέψεις πάνω στη συνδικαλιστική πορεία των παρεμβάσεων της ΔΕ

Καταθέτουμε μια ειλικρινή και καλοπροαίρετη, ελπίζουμε και γόνιμη, κριτική προς τα σχήματα των Παρεμβάσεων της Δευτεροβάθμιας, γιατί βρισκόμαστε πάλι σε ένα κομβικό σημείο επίθεσης. Δεν διεκδικούμε το αλάθητο των σκέψεών μας, οι οποίες ήταν καρπός μαζί από την πολύχρονη δράση μας, που μας οδήγησαν στην αποχώρηση από το σχήμα της Παρέμβασης Αχαΐας.

 Το επαναστατικό πολιτικό κενό που τα διανυόμενα χρόνια της κρίσης επέτρεψε αφενός στη σοσιαλδημοκρατία να κυριαρχήσει στην κοινωνία και αφετέρου να παθητικοποιήσει ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας αντανακλάται και πηγάζει κύρια από το συνδικαλιστικό κίνημα. Ευθύνη για την αρνητική αυτή εξέλιξη έχουν και το σύνολο των παρεμβάσεων (διαφορετικής βέβαια ποιότητας από τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές δυνάμεις) αν και επιμένουν γραπτώς και προφορικώς να διακηρύσσουν το αντίθετο. Παρόλα αυτά έχει γίνει αυτοκριτική και έχουν διαπιστωθεί αδυναμίες και αστοχίες σε επιλογές, σε ατομικό κυρίως επίπεδο και όχι μέσα από ανοικτό διάλογο και σε συλλογικό επίπεδο.

Διαπιστώνουμε τις παρακάτω τακτικές οι οποίες συχνά χαρακτηρίζονται ως λάθη ενώ είναι πολιτικές επιλογές:

• Οικονομισμός και προσήλωση σε συνδικαλιστικά αιτήματα.
• Ξέφρενο κυνήγι συμμετοχής σε συνδιαχειριστικούς θεσμούς (ΠΥΣΔΕ, ΑΠΥΣΔΕ, ΚΥΣΔΕ, ΚΕΜΕΤΕ) όχι με σκοπό τον έλεγχο και την αποκάλυψη της απάτης των εταίρων του κράτους αλλά τη ναρκισσιστική επιβεβαίωση.
• Χρησιμοποίηση των «υπευθύνων» των τοπικών ΕΛΜΕ ως απλού ιμάντα μεταβίβασης της κεντρικής γραμμής, της συνδιαμορφωμένης(;) από παρασκηνιακές ισορροπίες μεταξύ των ηγεσιών του Μ-Λ και του ΝΑΡ ή καίριων «ανεξάρτητων» προσώπων επιρροής. Η σχέση με τη βάση είναι μονοσήμαντη, προσιδιάζει στον κοινοβουλευτισμό, δεν οδηγεί στην αλληλοτροφοδότηση, ούτε και στο άνοιγμα των σχημάτων, καθώς ο διαπαιδαγωγητής δεν διαπαιδαγωγείται. Αυτό οδηγεί στην ακινητοποίηση.
• Ελλιπής έως μηδενική συνεννόηση των τοπικών σχημάτων της ίδιας περιφέρειας.
• Αδυναμία σύνδεσης με άλλους κλάδους και με άλλα ριζοσπαστικά πρωτοβάθμια σωματεία.
• Συγκυριακή μετωπική συνεύρεση των τοπικών σχημάτων με όποιον λάχει και ό,τι λάχει, με μοναδικό στόχο την ποσότητα που γι΄αυτό δε μετατράπηκε σε ποιότητα ταξικής ετοιμότητας στις κρίσιμες στιγμές του κινήματος.
• Αναλυτική περιγραφή του παρόντος και ερμηνεία νόμων, ΦΕΚ, εγκυκλίων ενώ συγχρόνως απουσιάζει η συστηματική προβολή ενός άλλου σχολείου στο οποίο οι μαθητές θα γίνουν κάτοχοι της επιστημονικής και της κοινωνικής γνώσης, άρα θα επιτυγχάνεται και η συστηματική προώθηση του σοσιαλισμού.
• Ενώ υπάρχει πάντα πρόβλεψη (και κινδυνολογία) για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, οι ρυθμοί απάντησης ήταν και είναι αργοί από το πρώτο κιόλας μνημόνιο και οι στόχοι μετριοπαθείς.

Ως αποτέλεσμα και συνέπεια των παραπάνω είναι η συναφής αντίφαση ανάμεσα στα διακηρυγμένα συμφέροντα του κλάδου και της κοινωνίας και στην οπορτουνιστική πολιτική που εφαρμόζεται και η οποία οδηγεί σε ένα μηρύκασμα της ίδιας τακτικής μια δεκαετία τώρα. Συνεπώς όποτε προκαλεί ο ταξικός εχθρός η ανετοιμότητα είναι προδιαγεγραμμένη και οι όποιες μεμονωμένες προσπάθειες σώζουν την τιμή της παράταξης, αλλά η συνδικαλιστική κρίση και εντός της παράταξης θα οξύνεται. Και τώρα με τον επερχόμενο συνδικαλιστικό νόμο… «να δεις τι σου ΄χω για μετά». Όλα τα παραπάνω φαίνονται αίτια, ενώ συνιστούν αποτελέσματα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η επίθεση από τους γραφειοκράτες προς μεμονωμένους συνδικαλιστές, οι οποίοι εμπνέουν και συσπειρώνουν κόσμο, είναι συνυφασμένη με το μέγεθος και την ποιότητα του ταξικού κινδύνου. Αν αναλογιστούμε ότι τους ενοχλούν ακόμη και οι «λεονταρισμοί» και οι ατομικές ριζοσπαστικές πράξεις, όταν ενδέχεται να συμπαρασύρουν μια ευρεία βάση, σε περίπτωση μιας πιο οργανωμένης και αποφασιστικής συλλογικής απάντησης δεν θα αντιδράσουν απλά με συκοφαντίες, αλλά θα ξεδιπλώσουν όλη τη βεντάλια των όπλων τους, καθώς θα απειλούνται πραγματικά.

Πράγματι όσο η συνδικαλιστική δράση παραμένει «τυφλή» και δε συνδέεται με αναζήτηση του πολιτικού υποκειμένου και την οργάνωσή του, θα συνεχίσουν οι ψευτοισορροπίες στο κουκούλι του καθενός και της κάθε παράταξης, χωρίς να κλονίζεται η κυριαρχία της γραφειοκρατίας. Έτσι έγινε και στη διάρκεια των απεργιών Μάη – Σεπτέμβρη του ΄13.

Οι παρεμβάσεις δέσμιες του συνδικαλιστικού παρελθόντος αδυνατούν να δουν το εν δυνάμει μέλλον που διαμορφώνεται σε κάθε ΕΛΜΕ ξεχωριστά και να το θέσουν σε κίνηση.

Συμπεράσματα

Αν και οι παρεμβάσεις ξεκίνησαν δυναμικά και ελπιδοφόρα και έπαιξαν έναν ρόλο καταλύτη δίνοντας ένα διαφορετικό στίγμα στο συνδικαλιστικό τοπίο, σταδιακά έχουν ενσωματώσει στοιχεία της παθογένειας του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού.

Δεν είναι διακριτή από την πλευρά των παρεμβάσεων μια συνολική στρατηγική που να εμπεριέχει από τη μια τα εργασιακά (φτάνει να διατηρήσουμε τα κεκτημένα, χωρίς ουσιαστική κριτική στην ετερόνομη εργασία;) και από την άλλη να μπαίνει σε μια πιο σοβαρή ταξική κριτική του υπάρχοντος σχολείου διαχέοντας ταυτόχρονα ιδέες για ένα άλλο σχολείο. Συνέπεια είναι οι μεμονωμένες δράσεις και σπασμωδικές – αποσπασματικές απαντήσεις σε τρέχοντα κάθε φορά προβλήματα.

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να βρίσκεται εκτός πάσης αστικής επιρροής κήρυττε περήφανα το Νοέμβρη του 1918 το ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ. Ήταν η πανηγυρική διακήρυξη της ταξικής αυτοτέλειας και της ταξικής ανεξαρτησίας της νεαρής εργατικής τάξης της Ελλάδας.

Προτάσεις επιγραμματικά

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com