Φωτογραφία ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Από κείμενο ομάδας υποστηρικτών της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) ως τη “μοναδική δυνατή λύση”, ακόμη και ως τη “μόνη λογική λύση” για το κυπριακό ζήτημα, διαβάζουμε και την παρακάτω κρίση για τον ισχυρότερο πολιτικά άνδρα της Τουρκίας, τον Πρόεδρό της Ταγίπ Ερντογάν:
“Η προσωπικότητα Ερντογάν, παρουσιάζει αντιφάσεις που όμως δεν επηρεάζουν αρνητικά την περίπτωση της Κύπρου: Την περίοδο αυτή υποχωρούν οι προσπάθειες του για σημαντικό ρόλο της Τουρκίας ως περιφερειακή δύναμη και αποτυγχάνουν οι προσπάθειές του για υπερσυγκέντρωση εξουσιών στα χέρια του (στο εσωτερικό της χώρας). Έχει επιδείξει όμως εξαιρετικήν τόλμη στην αντιμετώπιση ανοικτών “εθνικών” θεμάτων της Τουρκίας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Κουρδικό. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η μετεκλογική υποχώρηση της εσωτερικής επιρροής Ερντογάν δεν πρόκειται να επηρεάσει αρνητικά αυτή τη θετική για το Κυπριακό ιδιαιτερότητα.”
Η παρέμβαση αυτή έγινε το μήνα Αύγουστο και αποτελεί μέρος στρατηγικής της ομάδας αυτής της “κοινωνίας των πολιτών” (όπως αυτοπροσδιορίζεται) “για συστηματική παρέμβαση με δημιουργικό λόγο και δράσεις” και την “κατάθεση συγκροτημένων απόψεων και θέσεων που να επιχειρούν να απαντήσουν σε ζωτικά ζητήματα που αφορούν τις διαπραγματεύσεις και τις προοπτικές λύσης”. Υποστηρίζουν, οι της ομάδας αυτής, ότι προσφέροντας “συγκροτημένες” απόψεις και θέσεις λαμβάνονται “σοβαρά υπόψη οι λογικές ανησυχίες των πολιτών” και, προφανώς, οι ανησυχίες αυτές διασκεδάζονται.
Μπορεί τον μήνα Αύγουστο, σε Κύπρο και Ελλάδα να έχουμε τα “μπάνια του λαού” και να μήν παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Ωστόσο στην Τουρκία του εξαιρετικά τολμηρού, όπως διαπιστώνει η κυπριακή ομάδα , “στην αντιμετώπιση ανοικτών “εθνικών” θεμάτων” Ταγίπ Ερντογάν, είχε ήδη ξεσπάσει, από τον Ιούλιο, ένας πολυεπίπεδος και πολυδιάστατος πόλεμος ανάμεσα στο Τουρκικό κράτος και τον Κουρδικής καταγωγής πληθυσμό του. Και όλα ανεξαιρέτως τα διεθνή ΜΜΕ, οι ξένοι μελετητές, αναλυτές και σχολιαστές καθώς επίσης και ένα σημαντικό μέρος των ΜΜΕ της Τουρκίας, θεωρούσαν ως αποκλειστικά υπεύθυνο για το ξέσπασμα των συγκρούσεων, τον Τούρκο ηγέτη-τον τολμηρό Ταγίπ Ερντογάν. Και όλοι του απέδιδαν το πιό πεζό κίνητρο. Τον κατηγορούσαν, και ορθά όπως αποδεικνύουν καθημερινά ταπράγματα, πως για να ξαναγίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του εσωτερικού πολιτικού παιγνιδιού στην Τουρκία, που ήταν από το 2002 μέχρι τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου όταν αυτή του στερήθηκε ουσιαστικά από κουρδικές πολιτικές δυνάμεις, τερμάτισε την στρατιωτική εκεχειρία και τον πολιτικό διάλογο με τους Κούρδους και καλλιέργησε συστηματικα και μισαλλόδοξα την πόλωση και τη σύγκρουση μεταξύ Τούρκων και Κούρδων.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: Ποια υπήρξε η πολιτική στόχευση του Ερντογάν; Ήταν να κυριαρχήσει, στις επερχόμενες εκλογές του Νοεμβρίου, ο Τουρκικός σοβινισμός ώστε να μείνει το νεοσυσταθέν Κουρδικό κόμμα, το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, εκτός της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. Με τον τρόπο αυτό θα ξαναεπέβαλε την δική του κομματική κυριαρχία στην χώρα.
Υπενθυμίζεται πως στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου το κουρδικό κόμμα ξεπέρασε το πλαφόν του 10 τοις εκατό του εθνικού ψήφου που η “δημοκρατική”, τάχατες, Τουρκία των κεμαλιστών και των ισλαμιστών, που θεσμοθέτησε στο εκλογικό σύστημα με μοναδικό στόχο τον πολιτικό αποκλεισμό των Κούρδων. Όσο για το μείζων πολιτικό πρόβλημα της Τουρκίας, που είναι το χρονίζον κουρδικό ζήτημα και η πολυδιαφημιζόμενη “τολμηρότητα” του Ερντογάν να το επιλύσει μέσω μιας “διαδικασίας ειρήνευσης” (cozum sureci), αυτό θυσιάστηκε στο βωμό της κενοδοξίας και των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων του Ερντογάν.
Η όλη στάση του Ερντογάν στο κουρδικό ζήτημα αποτελεί δείγμα γραφής πως στα “εθνικά” ζητήματα, μόνο μια λύση είναι αποδεκτή από τη ´Αγκυρα. Και αυτή είναι η Τουρκική “ειρήνη”. Το τέλος της ημέρας πρέπει να βρεί την Τουρκία κυρίαρχη σε κάθε τι το “εθνικό”. Το ίδιο ισχύει και για το κυπριακό ζήτημα. Το ιστορικό δηλαδή της διαρκούς προσπάθειας διαδοχικών τουρκικών καθεστώτων στο κουρδικό ζήτημα, αρχίζοντας από αυτό του Μουσταφά Κεμάλ, είναι ο καλύτερος οδηγός για το πως αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται και την Κύπρο, η ´Αγκυρα.
Ναι, ο Ερντογάν έκανε κινήσεις, ειδικά από το 2005 με τις οποίες η ´Αγκυρα αναγνώρισε με επίσημο τρόπο και μετά από 80 χρόνια την πολιτική ύπαρξη των Κούρδων που αποτελούν, με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, τουλάχιστο το 18 τοις εκατό του πληθυσμού της Τουρκίας. Αλλά όπως συμβαίνει και με τις “δημοκρατικές” ελευθερίες, τα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία του τύπου στην Τουρκία σήμερα, αυτά ακυρώθηκαν από την μια μέρα στην άλλη όταν ο Τούρκος ηγέτης, που κατά δική του πρόσφατη παραδοχή τα “πιστεύω” του αρχίζουν και τελειώνουν με το Ισλάμ και τη κυριαρχία του Ισλάμ, πίστεψε πως πήρε το πάνω χέρι στα πολιτικά πράγματα στην Τουρκία και πως συνεπώς μπορούσε να κάνει και να επιβάλει ότι επιθυμεί και θέλει.
Στη Κύπρο όλοι γνωρίζουν και παραδέχονται πως το κλειδί για μια αξιοπρεπή, έντιμη και λειτουργική λύση του κυπριακού βρίσκεται στην ´Αγκυρα. Μπορεί τη θέση αυτή να μην την συμμερίζονται οι δυτικές καγκελαρίες στη Λευκωσία, όπως τουλάχιστον δημόσια παραδέχθηκε και ο τελευταίος Αμερικανό Πρέσβη στη Λευκωσία , ο εντιμότατος κύριος Κόνινγκ. Τον καταλυτικό ρόλο της ´Αγκυρας παραδέχονται και όλοι οι υποστηρικτές της ΔΔΟ. Οι τελευταίοι προχωρούν και ένα βήμα πάρα πέρα και θεωρούν τον “τολμηρό” Ερντογάν ως τον ηγέτη που θα κάνει την διαφορά. Ωστόσο τα πράγματα και τα γεγονότα τεκμηριώνουν ακριβώς το αντίθετο. Υιοθετείται δηλαδή μια θεώρηση για τα πράγματα που συγκρούεται με τα γεγονότα. Δεν βασίζεται σε τίποτα το συγκεκριμένο, σε καμία πολιτική λογική και σε συστηματική έρευνα. Εκφράζονται απλά ευσεβοποθισμοί με την ελπίδα και τη προσευχή πως αυτοί με κάποιο τρόπο, μεταφυσικό ή μη, θα φέρουν το αποτέλεσμα του μύχιου πολιτικού τους πόθου.
Ο Ερντογάν αποδεικνύει καθημερινά, και πολλές φορές και με τις ώρες, το αναξιόπιστο των λόγων και των πράξεων του. Και με τα σημερινά δεδομένα του Διαδικτύου αλλά και των διαρροών, τόσο μέσω των Wikileaks αλλά και επωνύμων και ενεργών δυτικών αξιωματούχων-Αμερικανών κυρίως- η πληροφόρηση για το πολιτικό ποιόν του Τούρκου ηγέτη, την αλλοπρόσαλλη προσωπικότητα του και τα τζιχαντιστικά του πιστεύω μπορεί να εντοπιστεί, κυριολεκτικά, στο δρόμο. “Οι λογικές ανησυχίες ή τα ερωτήματα των πολιτών” για ζητήματα που αφορούν το μέλλον τους, το μέλλον της παιδιών τους και το μέλλον του τόπου, δεν διασκεδάζονται και δεν θεραπεύονται με καταφανώς λανθασμένες θεωρήσεις για την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και αυτών που κατά περιόδους διαμορφώνουν τη συμπεριφορά της, όπως συμβαίνει με τη συγκεκριμένη περίπτωση του τζιχαντιστή πρωθυπουργού της Τουρκίας, του Ταγίπ Ερντογάν.
Αυτοί που φιλοδοξούν να ενημερώσουν τον κόσμο με λογικά, τεκμηριωμένα και αξιόπιστα επιχειρήματα, θα πρέπει πρώτα να κάνουν τη δική τους απαιτούμενη προεργασία (their homework, που λένε οι εξ’ Εσπερίας συνομιλητές τους) για να είναι σε θέση να διαφωτίσουν και τους υπόλοιπους– τους πολλούς.
Καταλήγοντας, άλλο είναι οι ιδεοληψίες και άλλο τα πράγματα και τα γεγονότα. Όταν οι ιδεοληψίες κυριαρχούν των πραγμάτων, η αξιοπιστία, το νόμισμα για κάθε πράξη, πάει περίπατο. Αυτό συμβαίνει με τον Ερντογάν. Το ίδιο και με τους θιασώτες του στην Κύπρο.
http://mignatiou.com/2015/09/antimetopi-me-ti-dikeosini-i-ipefthini-gia-to-fortigo-tou-thanatou-opou-xepsichisan-71-metanastes/
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.