Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων ή της ολοκλήρωσης της καταστροφής (Τάκης Φωτόπουλος)

10 θέσεις με αφορμή τα ψευτο-διλήμματα του δημοψηφίσματος

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

[1]. Για πάνω από πέντε μήνες από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ μια φαρσοκωμωδία με τραγικές συνέπειες σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού βρισκόταν σε εξέλιξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ποτέ τολμήσει να θέσει θέμα εξόδου από την ΕΕ και την Ευρωζώνη ― γι’ αυτό άλλωστε και δεν τον εμπόδισαν οι ξένες και ντόπιες ελίτ ν’ ανεβεί στην εξουσία όπως είχαν κάθε δύναμη να κάνουν με τον ολοκληρωτικό έλεγχο που ασκούν στα μίντια κλπ–με προφανή σκοπό να αναβαπτιστούν οι πολιτικές της λιτότητας και των Μνημονίων σε μια «αριστερή» κολυμπήθρα. Η αναβάπτιση αυτή ήταν αναγκαία με δεδομένη την ανεπανόρθωτη φθορά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που είχαν αναλάβει το βαρύ φορτίο όλα αυτά τα χρόνια να εκφράζουν μεν τα συμφέροντα των βολεμένων μέσα στην ΕΕ αλλά και κάποιων θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στη μεσαία τάξη και τους μικροαστούς. Δηλαδή ολων αυτών που είχαν πιστέψει τη μαζική πλύση εγκεφάλου για τα καλά της «Ευρώπης των λαών και της δημοκρατίας» (όπως υποστήριζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) ή, αντίστοιχα, για τη φοβερή καταστροφή που θα ακολουθούσε την τυχόν έξοδο από την ΕΕ/Ευρώ (όπως υποστήριζαν τα πρωτοκλασάτα στελέχη ΣΥΡΙΖΑ― Βαρουφάκης, Δραγασάκης, Σταθάκης, Λιανός,Τσακαλώτος κ.α.), καθώς και οι οικονομολόγοι στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ (Κώστας Βεργόπουλος, Κώστας Μελάς κ.α.). Όλοι αυτοί φέρνουν τεράστια ευθύνη για τη μαύρη προπαγάνδα που στήριξε την καταστροφή και τώρα μας οδηγούν στην ολοκλήρωση της.

[2]. Οποιαδήποτε σοβαρή ανάλυση της παγκοσμιοποίησης (δομικό φαινόμενο που όλοι αυτοί την αγνοούν σαν επουσιώδη αν όχι σαν κάποια «χίμαιρα»!) μπορεί να δείξει ότι οι πολιτικές λιτότητας και τα συνακόλουθα Μνημονιακά προγράμματα, σε περίπτωση χωρών στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, είναι απλές συνέπειες της ενσωμάτωσης μιας χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Έτσι, με βάση τις 4 «ελευθερίες» (που απελευθερώνουν τις αγορές κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών και καθιερώνουν την ανταγωνιστικότητα ως τον υπέρτατο «Νόμο» της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς), όλα τα κράτη-μέλη πρέπει να έχουν ως βασικό στόχο την οικονομική ανάπτυξη που θα θεμελιώνεται στην εξωτερική αγορά (αντί για την εσωτερική αγορά, όπως στη περίοδο πριν τη παγκοσμιοποίηση) και το ξένο επενδυτικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Επιπρόσθετα, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης οχι μόνο δεν ελέγχουν το νόμισμα τους (δηλαδή δεν έχουν νομισματική κυριαρχία) αλλά ούτε καν τη δημοσιονομική πολιτική τους με τους περιορισμούς που επιβάλλονται για ισοσκελισμένους προυπολογισμούς, αν όχι και για πλεονάσματα (οι περίφημες πολιτικές λιτότητας). Δηλαδή, η οικονομική πολιτική του κάθε κράτους-μέλους δεν καθορίζεται πια από την ίδια τη χώρα και τον λαό της, όπως υποστηρίζει η προπαγάνδα της ΟΝΕ για παιδιά προσχολικής ηλικίας, (και τον… Βαρουφάκη που την παπαγαλίζει και τώρα παριστάνει και τον ήρωα!) αλλά οι συσχετισμοί δύναμης μέσα στα Ευρωπαϊκά όργανα. Και οι συσχετισμοί αυτοί δύναμης καθορίζονται στο μεν οικονομικό επίπεδο, από τις πολυεθνικές που σήμερα ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και εμπόριο, για χάρη των οποίων άλλωστε απελευθερώθηκαν οι αγορές, στο δε πολιτικό επίπεδο από το συμπαγές μπλοκ των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων κομμάτων (τ. Σοσιαλδημοκρατικών τύπου Εργατικό κόμμα Βρετανίας ή ΠΑΣΟΚ στα παρ’ ημίν) μαζί με τη τσόντα των κομμουνιστοφάγων και νυν Ρωσοφάγων μελών του τ. Σοβιετικού μπλοκ που, μολονότι βέβαια κάθε άλλο παρά ανήκουν στους ευεργετημένους της παγκοσμιοποίησης, σήμερα κατευθύνονται, για πολιτικούς λόγους, από την Αμερικανο-σιωνιστική ελίτ– όπως είχε σωστά προβλεψει ο ‘αξέχαστος’ εγκληματίας πολέμου τ. Υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ Ντόναλντ Ράμσφελντ, όταν μιλούσε για τη «Νέα Ευρώπη» που αναδυόταν με την εισδοχή των κρατών αυτών στην ΕΕ.

[3]. Αυτός ο συσχετισμός δυνάμεων, παρά τα παραμύθια των ΣΥΡΙΖΑ, Podemos, Die Linke, κ.λπ., δεν πρόκειται ν’ αλλάξει στο οποιοδήποτε προσεχές μέλλον γιατί εκφράζει τα οικονομικά συμφέροντα των ευεργετημένων της παγκοσμιοποίησης που αποτελούν την πλειοψηφία των ενεργών πολιτών στις χώρες του Βορρά της ΕΕ, καθώς και τα πολιτικά συμφέροντα των ελίτ που αναδύθηκαν μετά την πτώση του ‘υπαρκτού’. Φυσικά και στις χώρες αυτές υπάρχει επίσης πελώρια ανισότητα και φτώχεια, αλλά μέχρι τώρα τα θύματα της παγκοσμιοποίησης δεν είχαν πολιτική εκπροσώπηση εφόσον η Αριστερά στις χώρες αυτές έχει πλήρως ενσωματωθεί στην ΕΕ, και μόνο η ανάπτυξη νεο-εθνικιστικών κινημάτων για την εθνική και οικονομική κυριαρχία σε χώρες όπως η Γαλλία, η Βρετανία και η Ιταλία έχει προσελκύσει μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων, βασικά της εργατικής τάξης, που συνήθως ήταν πολιτικά ανενεργά. Γι’ αυτό και η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» στην Ευρώπη (που είναι ενσωματωμένη πλήρως στην ΕΕ και απλά επικρίνει τις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες είναι μόνο σύμπτωμα της παγκοσμιοποίησης) προσπαθεί να εξαπατήσει τα εργατικά στρώματα ότι δήθεν μετατρέπονται σε φασίστες και ρατσιστές όταν στηρίζουν παρόμοια κινήματα, σε μια προφανή προσπάθεια μαύρης προπαγάνδας που χρηματοδοτεί και η ΕΕ, η οποία εξισώνει τώρα «φασισμό» (παρόλο που ο φασισμός είναι αδύνατος στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) των ψευτο-κρατών εθνών που δεν διαθέτουν πια εθνική κυριαρχία) και «κομμουνισμό», φροντίζοντας να περιλάβει στον τελευταίο μόνο κινήματα σαν το ΚΚΕ που δεν έχει ενσωματωθεί στην ΝΔΤ της νεοφιλεύθερης παγκοσμιοποίησης και όχι βέβαια τα ενσωματωμένα στην ΕΕ τ. Κομμουνιστικά κινήματα (Γαλλικό, Γερμανικό, κ.λπ.). Με τη βοήθεια μάλιστα καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων σε χώρες όπως η Βρετανία, η Γαλλία, κ.λπ. μπορούν και τα αποκλείουν τα κινήματα αυτά από κάθε σοβαρή διεκδίκηση εξουσίας.

[4]. Η ενσωματωμένη αυτή «Αριστερά» έχει ιδιαίτερη απήχηση σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία όπου οι φασιστικές μνήμες είναι ακόμη νωπές. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, με ένα πρόγραμμα κατά των πολιτικών λιτότητας, το οποίο ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί μέσα στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς για τους παραπάνω λόγους, κατάφερε να εξαπατήσει τα λαϊκά στρώματα και να πάρει την εξουσία υποσχόμενος τον τετραγωνισμό του κύκλου, με τη βοήθεια των μπαρουφολόγων και «Μαρξιστών της συμφοράς» οικονομολόγων του: δηλαδή την απόρριψη των πολιτικών λιτότητας μέσα στην ΕΕ! Πράγμα βέβαια που δεν πέτυχαν πριν ουτε ο Μιτεράν, ουτε ο Όσκαρ Λαφοντέν, ούτε ακόμη και ο Ολάντ, αλλά προφανώς θα το πετύχαιναν οι εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλάζοντας την ΕΕ «από τα μέσα»! Δηλαδή, το γνωστό παραμύθι της ρεφορμιστικής Αριστεράς, παρά τη παταγώδη ιστορικά αποτυχία της που οδήγησε σε μια πρωτόγνωρη ανισότητα και εξαθλίωση των λαών σήμερα, οι οποίοι δεν έχουν πια ουτε πολλά απο τα εργατικά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αιματηρούς αγώνες τα τελευταία τουλαχιστον εκατό χρόνια. Όμως, το παραμύθι του δήθεν ανερχόμενου φασισμού δεν είναι τυχαίο ότι περνά μόνο σε Ισπανία και Ελλάδα, αφού άλλωστε ακόμη και η Χρυσή Αυγή (ΧΑ), παρά τους νοσταλγούς των Γερμανοτσολιάδων και της επταετίας ανάμεσα στα μέλη της, δεν έχει πρόγραμμα φασιστικό, ούτε αποδέχεται τον χαρακτηρισμό «φασιστικό» ή «νεοναζί»―και δεν ξέρω πολλούς νεοφασίστες και νεοναζί που κρύβουν τη ταυτότητα τους και δεν νιώθουν, αντίθετα, και περήφανοι γι’ αυτήν! Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το γεγονός ότι μέλη της Οργάνωσης αυτής διέπραξαν και κτηνώδεις επιθέσεις ενάντια σε εξαθλιωμένους μετανάστες, παρά το γεγονός ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι επίσης συνέπεια της ενσωμάτωσης μιας χώρας στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης γενικά, και της συνθήκης του Δουβλίνου ειδικότερα. Είναι δε σίγουρο ότι εάν η ΧΑ υποστήριζε τον Ευρωφασισμό της ΕΕ―όπως κάνουν οι πραγματικοί φασίστες στη θεωρία και τη πράξη, στην Ουκρανία―, όχι μόνο δεν θα ήταν σήμερα σε «καραντίνα», αλλά και θα την αγκάλιαζαν τα στελέχη της ΕΕ και οι Αμερικανιοσιωνιστές του Κογκρέσου και του Στέητ Ντιπάρτμεντ. Άλλωστε η ΧΑ δεν είναι χθεσινή οργάνωση και ήταν γνωστό απο χρόνια ότι μέλη της επιδίδοντο σε εγκληματικές επιθέσεις κατά μεναναστών. Συνοπτικά, όσο οι ΧΑτες δεν έβαζαν θέμα εθνικής κυριαρχίας σε σχέση με την ΕΕ, κανένας δεν τους καταδίωκε, όπως γινόταν άλλωστε και με τους ΠΑΣΟΚους και ΝΔτες μεγαλο-αγρότες κ.λπ. που επίσης έκαναν παρόμοιες εγκληματικές επιθέσεις κατά μεταναστών και κανένας δεν τους πείραζε!

[5]. Η απάτη της δήθεν διαπραγμάτευσης μέσα στην ΕΕ για να καταργηθεί η λιτότητα, την οποία υποτίθεται επέβαλαν κάποιοι «κακοί» μέσα στην ΕΕ (Σόιμπλε κ.λπ.), τους οποίους μπορούσε να εξουδετερώσει η νίκη των «αριστερών» δυνάμεων στην Ευρώπη, ήταν μια άθλια απόπειρα συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών της οικονομικής καταστροφής, η οποία δεν άρχισε ούτε με την έκρηξη του Χρέους ούτε καν με την ένταξη στην Ευρωζώνη. Όπως έχω δείξει επανειλημμένα τα τελευταία 40 χρόνια,[1] η απώτερη αιτία της σημερινής καταστροφής που σηματοδοτήθηκε με την απόλυτα προβλεπτή έκρηξη του Χρεους του 2010, ανάγεται στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ τη δεκαετία του 1980. Τότε, καταστράφηκε η παραγωγική δομή της χώρας που εξασφάλιζε σχετική αυτοδυναμία όχι μόνο προπολεμικά αλλά ακόμη και μεταπολεμικά. Η καταστροφή αυτή συντελέστηκε είτε άμεσα (ΚΑΠ κ.λπ.) είτε έμμεσα με το άνοιγμα των αγορών, καθώς και την δημιουργία μιας καταναλωτικής κοινωνίας και ενός υποτυπώδους κράτους πρόνοιας «με ξένα κόλλυβα» από τον Αντρέα, ο οποίος οδήγησε στην παγίδα του Χρέους (την οποία κατήγγειλα ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 1990)[2] και τη συνακόλουθη χρεωκοπία. Η κρίση του Χρέους, παρά την αντίθετη μυθολογία τμήματος της «Αριστεράς» απλά ενισχύθηκε περισσότερο με την εισαγωγή του Ευρώ που εξασφάλιζε φθηνότερο δανεισμό. Έτσι άρχισε η καταστροφή με τα Μνημόνια και τις κοινοβουλευτικές Χούντες που επέβαλλε η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) όπως εκπροσωπείτο από την Τρόικα (ή τους «θεσμούς»)! Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε τον Γενάρη του 2015 με ένα απατηλό πρόγραμμα κατάργησης των μνημονίων και των πολιτικών λιτότητας, με βάση τη «λογική» ότι η Υ/Ε δεν θα είχε επιλογή παρά να καταργήσει τις πολιτικές λιτότητας, για να μην κλονιστεί το Ευρώ και η ίδια η ΕΕ από τυχόν αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑτης Ελλάδος. Όμως το δίλημα για την Υ/Ε που έλεγχε απόλυτα τη χώρα μας, η οποία δεν διέθετε πλέον τη παραμικρή νομισματική και επομένως εθνική κυριαρχία, δεν ήταν ποτέ ή να υποχωρήσει στα αιτήματα των «ευφυών» διαπραγματευτών μας, ή να διακινδυνεύσει τη σταθερότητα της ΕΕ, εφόσον ήξερε πολύ καλά ότι η πραγματοποίηση των απειλών του ΣΥΡΙΖΑ για έξοδο απο το Ευρώ ήταν αδύνατη χωρίς μακρά προετοιμασία σε τεχνικό αλλά και στο συνειδησιακό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, οπως ήξερε επίσης καλά οτι η συντριπτική πλειοψηφία της «Αριστεράς» δεν διενοείτο να θέσει παρόμοιο θέμα, ενώ ακόμη και η δήθεν πατριωτική «αριστερά» επίσης δεν έθετε παρόμοιο θέμα για να μην χάσουμε (την ήδη χαμένη!) εθνική κυριαρχία από τους Τούρκους. Με δεδομένο τον απόλυτο έλεγχο που η Υ/Ε ασκούσε πάνω στην οικονομία μας, τα μίντια κ.λπ., ήταν το πιο εύκολο πράγμα να στραγκαλίσει τη οικονομία μας, όπως ακριβώς κάνει σήμερα! Το πραγματικό δίλημμα των ελίτ επομένως ήταν και είναι αν θα προχωρήσουν στη λύση μιας «αριστερής» διακυβέρνησης του προτεκτοράτου τους, στην οποία οι ίδιοι είχαν ανάψει το πράσινο φώς, ή αν θα την παραμέριζαν με τον γνωστό τρόπο της οικονομικής ασφυξίας, με την οποία άλλωστε επέβαλαν τη θέληση τους τόσο στην Ιρλανδία όσο και μετά στην Κύπρο.

[6]. Έτσι ξεκίνησε μια διαδικασία ψευτο-διαπραγμάτευσης που κατέληγε πάντα στη συνεχή καταπάτηση των «κόκκινων γραμμών» του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι που έφθασε στη τελική πρόταση (το ουσιαστικό Μνημόνιο των 47 σελίδων) που εμπεριέχει σχεδόν όλα αυτά που απαιτούν σήμερα οι «κακοί» δανειστές. Φαίνεται όμως ότι ήταν τέτοια η αντίδραση της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζοντας τη γενική λαϊκή αγανάκτηση, ώστε αναγκάστηκαν ακόμη και οι διαπραγματευτές του ΣΥΡΙΖΑ (που από την αρχή άλλωστε είχαν δηλώσει ότι συμφωνούν με το 70% των Μνημονίων, τα οποία δεν αφορούσαν βέβαια τη καταπολέμηση της διαφθοράς και άλλα παραμύθια, αλλά την ελαστικοποίηση της εργασίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων κλπ) να μη συμφωνήσουν με τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις των «θεσμών». Τότε οι ξένες ελίτ αποφάσισαν να παραμερίσουν τον Τσίπρα και την αριστερή «παρένθεση» που αντιπροσώπευε, όπως άλλωστε προκύπτει και από σαφείς ανάλογες δηλώσεις του Γερούν Ντάισελμπλουμ ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, «ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να φύγει».[3] Τότε δηλαδή αποφάσισαν ότι το κόστος του αριστερού περικαλλύμματος μιας νέας μνημονιακής διακυβέρνησης ήταν μεγαλύτερο από το όφελος, ιδιαίτερα όταν αντιμετώπιζαν και τον κίνδυνο ανόδου του Pοdemos στη Ισπανία, προσθέτοντας άλλη μια «ενόχληση» στη Ευρωζώνη. Τότε αποφάσισαν να εξευτελίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ[4], δίνοντας του την «επιλογή» είτε να δεχθεί εντελώς ταπεινωτικούς όρους, παρόμοιους με αυτούς που εφάρμοζαν οι Μνημονιακές κυβερνήσεις, είτε να τον παραμερίσουν για να γίνει κάποια κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου (ο Στουρνάρας ή ο Προβόπουλος καραδοκούν για παρόμοια λύση) με την θερμή υποστήριξη του πιο χειρότερου ίσως συστημικού κόμματος στην Ελλάδα γιατί δεν έχει καμιά ιδεολογία, του Ποταμιού των αρχολίπαρων δήθεν «αδέσμευτων» που λειτουργούν απόλυτα σαν όργανα της Υ/Ε, και των γνωστών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ―μια κυβέρνηση που σημειωτέον υποστηρίζει ακόμη και γνωστός «υπερπατριώτης» και φανατικός υποστηρικτής της ΕΕ (για να σωθούμε από τους…Τούρκους!) που πρόσφατα παρασημοφορήθηκε για τις υπηρεσίες και από τον γνωστό ριζοσπαστικό θεσμό, την Ακαδημία Αθηνών!. Τότε ο Τσίπρας, βλέποντας τον παραμερισμό του σαν στυμμένο λεμόνι, ξεκίνησε τον σημερινό ψευτο-ανένδοτο, δεδομένου βέβαια ότι στη πραγματικότητα δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια, αφού δεν αμφισβητεί με οποιοδήποτε τρόπο την ένταξη σε ΕΕ και Ευρωζώνη. Έτσι ξεκίνησε η νέα απάτη με το δημοψήφισμα και τα ψευδο-διλήμματα του.

[7]. Το δημοψήφισμα βέβαια δεν αφορά την έξοδο από ΕΕ ή/και Ευρώ, όπως διαδίδουν τα όργανα της Υ/Ε στο εξωτερικό και την Ελλάδα για να τρομοκρατήσουν τους νοικοκυρέους και να υφαρπάξουν θετική ψήφο υπέρ των Μνημονίων (όπως ακριβώς πέτυχαν και στις εκλογές του 2012), ούτε αφορά τις πολιτικές λιτότητας γενικά. Έτσι, αύριο θα μπορούσαν οι «εταίροι», αφού η συγκεκριμένη πρόταση τους που έβαλε σε δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανύπαρκτη πια, να δεχτούν τη τελική πρόταση ΣΥΡΙΖΑ των 47 σελίδων (που επίσης παίρνει δεδομένα τα προηγούμενα Μνημόνια και επιβάλλει ουσιαστικά νέο Μνημόνιο) σαν βάση για συζήτηση. Ίσως και με την προσθήκη κάποιου δήθεν κουρέματος του Χρέους κατά την άλλη… ευφυή πρόταση Βαρουφάκη για διηνεκές Χρέος ή κάποια παρόμοια. Δηλαδή, την πρόταση για αέναα ομόλογα που απλά θα ελάφρυναν τις πληρωμές τόκων, αλλά θα καταδίκαζαν την Ελλάδα σε μόνιμη κατάσταση Χρέους! Και είναι βέβαια απάτη το ερώτημα του δημοψηφίσματος διότι φυσικά όχι μόνο δεν καταργεί τις πολιτικές λιτότητας, για τις οποίες εκλέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τις νομιμοποιεί από τα «αριστερά»… Παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το θράσος να εξαπατά ασύστολα με μια προεκλογική καμπάνια όπου μιλά για «εθνική κυριαρχία» και μία «ισότιμη» Ελλάδα σε μια «ενωμένη Ευρώπη», λες και απευθύνεται σε κάφρους που θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι είναι ποτέ δυνατή η εθνική και οικονομική κυριαρχία και η ισοτιμία μέσα στην ΕΕ μιας χώρας του οικονομικού και πολιτικού εκτοπίσματος της Ελλάδας, και λες και πριν (επί εθνάρχη Καραμανλή κ.λπ.) είχε ποτέ η Ελληνική ψήφος ίδια ισχύ π.χ. με τη Γερμανική, τη Γαλλική ή ακόμη και την Ολλανδική! Κάτι που θυμίζει την απάτη της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» όπου η ψήφος του Μπιλ Γκέητς ή του Τζορτζ Σόρος έχει υποτίθεται την ίδια δύναμη με αυτή του τελευταίου Αμερικανού εργάτη που αγωνίζεται να επιβιώσει με τα «συμβόλαια των μηδέν ωρών», αλλά έχει τη δυνατότητα να εκλέξει Πρόεδρο μαύρο η γυναίκα, οι οποίοι είναι βέβαια αυστηρά επιλεγμένοι από την Υ/Ε για να συνεχίσουν τις εγληματικές πολιτικές των προκατόχων τους…

[8]. Το ίδιο απάτη είναι βέβαια το «επιχείρημα» της συστημικής προπαγάνδας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δήθεν κρυφή ατζέντα για έξοδο από το Ευρώ ― κάτι που προφανώς κανένας στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το σκέφτεται στα σοβαρά, όπως δείχνει η πράξη τους! Και δεν μπορεί βέβαια να το σκέφτεται κανένας σοβαρά αυτό το ενδεχόμενο γιατί η έξοδος από το Ευρώ και την ΕΕ, για να μην είναι καταστροφή (όπως την περιγράφουν οι διάφοροι Βαρουφάκηδες, Μηλιοί και Σταθάκηδες), απαιτεί, όπως τόνισα παραπάνω, μακρά προετοιμασία: πρώτον, στο πολιτικό επίπεδο για να συνειδητοποιηθεί ο λαός που έχει υποστεί συστηματική πλύση εγκεφάλου εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια από σύσσωμα τα ΜΜΕ, αλλά και όλο τον συρφετό «ακαδημαϊκών» κ.λπ. που είναι και γνωστοί τρόφιμοι των ερευνητικών και άλλων κονδυλίων της ΕΕ. Δεύτερον, στο οικονομικό και τεχνικό επίπεδο ώστε να μην επαληθευθούν οι δήθεν προφητείες των οργάνων της Υ/Ε για ανεξέλεγκτο πληθωρισμό κ.λπ., και φυσικά για να προετοιμαστεί ο οικονομικός και τεχνικός μηχανισμός της χώρας ώστε να γίνει ομαλή μετάβαση στο νέο νόμισμα. Και τρίτον στο γεωπολιτικό επίπεδο ώστε, με τη σύναψη νέων συμμαχιών όπως θα εξηγήσω παρακάτω, να μη κινδυνεύσει ο λαός από καμιά «επίσκεψη» του 6ου στόλου, ή αντίστοιχα κάποια ροζ επανάσταση που θα επανδρώνει η «νεολαία του facebook» κατά το επιτυχημένο παράδειγμα των Αραβικών «επαναστάσεων» κ.λπ. Με δεδομένη την ΠΑΝΤΕΛΗ απουσία οποιασδήποτε προετοιμασίας για έξοδο από την Ευρωζώνη/ΕΕ, φυσικά θα ήταν εξίσου, αν όχι περισσότερο καταστροφική, μια έξοδος από την ΕΕ, χωρίς καμιά προετοιμασία. Αυτό βέβαια το ξέρουν πολύ καλά οι «εταίροι» μας και γι’ αυτό εκβιάζουν έτσι ξεδιάντροπα τον ελληνικό λαό. Οι «εγκέφαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να προκηρύξουν π.χ. το δημοψήφισμα για μετά ένα μήνα (όπως είχαν δικαίωμα) και να πάρουν κάποια στοιχειώδη μέτρα για την προετοιμασία εξόδου από την ευρωζώνη. Αντ’ αυτού κάνουν δημοψήφισμα σε μια βδομάδα για ν’ αποκλείσουν κάθε ουσιαστική συζήτηση για το Ευρώ. Και για να είναι μάλιστα σίγουροι βάζουν και σαν θέμα το ανώδυνο: ναι ή όχι στη τελική πρόταση των δανειστών, αντί να βάλουν θέμα ναι ή οχι στην ΕΕ και το Ευρώ, που μας έφεραν στη σημερινή καταστροφή, ούτε καν την κατάργηση κάθε πολιτικής λιτότητας!

[9]. Έτσι κατάφεραν με την εξαπάτηση αυτή ΟΛΗ η Ελλάδα να περιμένει σήμερα αγωνιωδώς μήπως μας λυπηθούν οι εταίροι και ξαναρχίσουν διαπραγματεύσεις, πετώντας μας κάποιο κόκκαλο! Στις συνθήκες αυτές, ΔΥΟ είναι τα ενδεχόμενα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος: α) είτε θα υπερψηφιστεί το ΝΑΙ στους δανειστές και ο Τσίπρας θα εξαναγκαστεί σε παραίτηση ή, το πιθανότερο, θα στηρίξει με την ανοχή των βουλευτών του και την άμεση στήριξη από Ποτάμια κ.λπ. μια κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας (ή καλύτερα εθνικής μειοδοσίας), όπως υπαινίχθηκε και ο Βαρουφάκης αλλά τόνισε και ο Ντάισελμπλουμ, δεχόμενος βέβαια κάθε αξίωση των δανειστών―αυτή τη φορά μάλιστα καταξιωμένη και με «λαϊκή εντολή». Πράγμα που θα σήμαινε τη τέλεια υποταγή και εξευτελισμό του Ελληνικού λαού που, ενώ σε όλη την Ευρώπη φουντώνουν τα κινήματα κατά της ΕΕ, ο Ελληνικός λαός μαζί με τους Ευρωφασίστες του Μάϊνταν, θα είχε το μοναδικό προνόμιο ενός τέτοιου ραγιαδισμού. Είτε, β) εναλλακτικά, θα καταψηφιστεί η πρόταση των δανειστών, πράγμα που θα χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση, όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει, απλά σαν διαπραγματευτικό μέσο πίεσης για να μας πετάξουν κανένα κόκκαλο οι ελίτ και να εγκρίνουν στη συνέχεια νέο μνημόνιο, π.χ. σαν αυτό των 47 σελίδων της τελευταίας πρότασης ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντας το μάλιστα σαν ΝΙΚΗ. Ιδιαίτερα μάλιστα αν προτείνουν οι δανειστές και κάποιο δήθεν κούρεμα του Χρέους σαν αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Έτσι οι ελίτ θα περάσουν μια συμφωνία παρόμοια με αυτές που έκλειναν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και να επιβάλουν όλα τα μνημονιακά μέτρα, παλιά και νέα, τώρα και με «αριστερή βούλα» και έγκριση του λαού!!!

[10]. Είναι λοιπόν φανερό ότι ένα δημοψήφισμα θα είχε πραγματική σημασία μόνο αν είχε εντελώς άλλο αίτημα από το ψευδο-δημοψήφισμα της Κυριακής. Δηλαδή, αν προέβλεπε, μεταξύ άλλων:

α) Την άμεση και μονομερή έξοδο μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας.

β) Την ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων που υπέγραψαν οι κοινοβουλευτικές Χούντες μετά το 2010, με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους), εφόσον πρωταρχικός στόχος σήμερα είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, με αφορμή το Χρέος (που δεν αναγνωρίζουμε, φυσικά, αφού δεν ρωτήθηκε ποτέ γι’ αυτό ο Λαός), στους ξένους τοκογλύφους, πράγμα που θα έκανε αδύνατη κάθε ιδέα οικονομικής αυτοδυναμίας στο ορατό μέλλον.

γ) Την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.

δ) Την άμεση κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και κυρίως της Τράπεζας της Ελλάδος που σήμερα είναι παράρτημα της ΕΚΤ, καθώς και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής.

ε) Το κλείσιμο των τραπεζών και τη διατήρηση των ελέγχων του κεφαλαίου μέχρι την εισαγωγή της δραχμής. Στο μεσοδιάστημα θα μπορούσαν να κυκλοφορούν π.χ. «Ευρωδραχμές», δηλ. Ευρώ σφραγισμένα από την ΤτΕ σε αναλογία που θα ορίσει η Κυβέρνηση (που θα αποτελούσαν το μόνο νόμιμο μέσο ανταλλαγής, με αυστηρή πάταξη της μαύρης αγοράς και βαριές ποινές για τους μαυραγορίτες, όπως στην Κατοχή) , καθώς και τη λήψη μέτρων για την προστασία των λαϊκών εισοδημάτων και μικροκαταθέσεων.

στ) Την εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας με άμεση πολιτικο-στρατιωτική συμφωνία με την Ρωσία για την προστασία των συνόρων μας και με παράλληλη αίτηση ένταξης μας στην Ευρασιατική Ένωση, ώστε να μπορούμε να ανοίξουμε τις αγορές μας σε όλες αυτές τις χώρες (με βάση κοινωνικούς ελέγχους που θα επιλέγαμε) και συγχρόνως σε χώρες της Λατινικής Αμερικής κ.λπ. που επίσης μάχονται για την εθνική ανεξαρτησία τους, ενώ συγχρόνως θα μπορούσαμε ν’ αντιμετωπίσουμε πιθανό εμπάργκο από την «διεθνή κοινότητα», δηλαδή τα μέλη της Υ/Ε και τα προτεκτοράτα της. Το θέμα δηλ. δεν είναι να πάρουμε δάνεια από κανένα, αλλά να ξανακτίσουμε τη παραγωγική δομή μας που κατέστρεψε το σημερινό άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών μας που μας επέβαλε η ΝΔΤ και η ΕΕ, ώστε μέσα από ένα μεσο-μακροπρόσθεσμο πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας να αποκτήσουμε υψηλό βαθμό οικονομικής αυτοδυναμίας και επομένως οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας.

Συμπερασματικά, μόνο μια κυβέρνηση π.χ. Λαϊκού Μετώπου με παρόμοια εντολή[5] θα μπορούσε να οδηγήσει τον λαό σε έξοδο από την ολοκληρωτική καταστροφή και να έθετε και τις βάσεις για ριζική κοινωνική αλλαγή και απελευθέρωση, σύμφωνα με τις δημοκρατικά εκπεφρασμένες επιθυμίες του Λαού. Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία η Κοινωνική Απελευθέρωση περνά μέσα από την Εθνική Απελευθέρωση εφόσον οι λαοί σήμερα ζουν σε κατάσταση οικονομικής κατοχής και, όπως στην Κατοχή του ‘40, μέσα από το ΕΑΜ αγωνιζόμασταν και εμείς και οι άλλοι λαοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση, μέσα από την Εθνική Απελευθέρωση, το ιδιο επιτακτικό πατριωτικό καθήκον έχουμε σήμερα είτε είμαστε δεξιοί είτε αριστεροί, είτε κομμουνιστές είτε Χριστιανοί να παλέψουμε για την απελευθέρωση μας και την οριστική έξοδο από την καταστροφή, απομονώνοντας την κάθε είδους «πέμπτη φάλαγγα» που συντάσσεται με τις ελίτ και τα όργανα τους κατά των λαϊκών στρωμάτων.Το δημοψήφισμα δεν έχει στόχο παρά να εγκλωβίσει τα λαϊκά στρώματα στα ψευτο-διλήμματα που περιέγραψα αφού είτε το ΝΑΙ είτε το ΟΧΙ υπερψηφιστεί το αποτέλεσμα θα είναι η συνέχιση και ολοκλήρωση της σημερινής καταστροφής, αφού στο θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα ν’αναπτυξουμε, μέσα από πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας, μια παραγωγική δομή που θα κάλυπτε, με βαση τους άφθονους παραγωγικούς μας πόρους, αλλά και με βάση τις διμερείς η πολυμερείς οικονομικές σχέσεις ισοτιμίας που θα αναπτύσσαμε με τους λαούς που επίσης μάχονται για την οικονομική και εθνική κυριαρχία τους, τις οικονομικές ανάγκες του λαού μας. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ επομένως κρίσιμη επιλογή που εχει να κάνει σήμερα ο ελληνικός λαός είναι:

―συνέχιση και ολοκλήρωση της καταστροφής και της υποταγής του στις ξένες και ντόπιες ελίτ, σε ένα είδος Μεξικού των Βαλκανίων ή

―ξεκίνημα ενός νέου μεγάλου αγώνα εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης που θα οδηγήσει στην έξοδο απο τη μιζέρια και την απογοήτευση και θα δώσει νόημα ζωής σε όλους αυτούς που βλέπουν τη ζωή τους και αυτή των παιδιών τους να καταστρέφεται για πάντα.-

[1] Βλ. π.χ. Εξαρτημένη Ανάπτυξη (Εξάντας, 1985) και Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010).

[2] Economic restructuring and the debt problem: the Greek case, International Review of Applied Economics, Vol. 6, No. 1 (1992), pages 38-64.

[3] Bruno Waterfield, “Deal too ‘complex’ for Greek people, insist ministers”, The Times, 29/6/2015

[4] Βλ. και Bruno Waterfield, “Greece: the gloves are off now”, Times, 27/6 όπου αξιωματούχος της ΕΕ ομολογεί ότι στόχος ήταν να δώσουν «γροθιά στο πρόσωπο του Τσίπρα»

[5] Βλ. Έκκληση ΜΕΚΕΑ