Για όσους διαβάζουν τον Μαρξισμό ανάμεσα από τις γραμμές.
"...Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των διεκδικήσεων των ντόπιων εργατών για μισθούς και συνθήκες εργασίας.
Ο μετανάστης ανταγωνίζεται τον ντόπιο εργάτη και σιγά σιγά ανάγει το μεροκάματο στο δικό του επίπεδο. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του κεφαλαίου.
Η μετανάστευση διαιρεί την εργατική τάξη της χώρας υποδοχής σε τόσα εχθρικά στρατόπεδα όσες και οι εθνοφυλετικές ομάδες διότι η κάθε μία καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Έτσι αναστέλλεται η εργατική επανάσταση και διαιωνίζεται η καπιταλιστική κυριαρχία.
Η μετανάστευση χρησιμοποιείται αφ’ ενός ως απεργοσπαστικός μηχανισμός αφ’ ετέρου με τον εργατικό υπερπληθυσμό – πλεόνασμα που δημιουργεί ρίχνει το επίπεδο ζωής σε κατάσταση δουλοπάροικου.
Η Α’ Διεθνής Ένωση Εργατών έβαλε πρακτικά τέλος στις μεθοδεύσεις των βιομηχάνων και υποχρέωνε τα συνδικάτα να διώχνουν τους ξένους εργάτες πίσω στις χώρες τους με το πρώτο καράβι. Οι μεταναστευτικοί νόμοι είναι τα μανιφέστα των εργοστασιαρχών. Οι οικονομικοί "μετανάστες" είναι ο Δούρειος Ίππος του Κεφαλαίου για την άλωση των εργασιακών κατακτήσεων...".
Με αφορμή την καταστροφή της Μόριας και της ύπαρξης μεταναστευτικού-προσφυγικού θέματος, πλήθος απόψεων διατυπώθηκαν στο διαδίκτυο όπου:
- σχετικοποιούνται οι διαφορές Ελλαδας-Τουρκίας ως αφορώσες τις αρχουσες τάξεις των δύο χωρών και - υποβαθμίζεται η στρατιωτική τουρκική απειλή.
Η συγκεκριμένη αντίληψη παραγνωρίζει σημαντικές παραμέτρους.
Όπως ότι μια κύρια διαφορά είναι ότι ο τουρκικός καπιταλισμός βρίσκεται στη φάση της ιμπεριαλιστικής του επέκτασης, με ένα αυταρχικό πολιτειακό καθεστώς όπου κυριαρχεί η ακραία ισλαμοεθνικιστικη τάση.
Μια άλλη διαφορά είναι ότι στην προβληματική Ελλάδα οι Χρυσαυγίτες δικαίως αντιμετωπίζουν τη φυλακή με το στίγμα της εγκληματικής ομάδας, ενώ στην Τουρκία οι Χρυσαυγίτες (Μπαχτσελί-Γκρίζοι Λύκοι) συμμετέχουν στην κυβέρνηση και διαμορφώνουν μια υστερικη εθνικιστική κοινή γνώμη και διοργανώνουν μαχητικές πορείες με χιλιάδες λοβοτομημενους οπαδούς για την "απελευθέρωση των Δωδεκανήσων" από τους Έλληνες...
Η κοινότητα δεν υπήρξε μια συσσωμάτωση αδιάφορη για το μάτι των ερευνητών. Από νωρίς διαπιστώθηκε, ότι η εξέταση της θα έθετε κρίσιμα προβλήματα και θα αποκάλυπτε ουσιώδεις πτυχές της νέας ελληνικότητας.
Σε πολλές περιπτώσεις θεωρήθηκε ως δημοσιονομικός θεσμός της τουρκοκρατίας, ενώ σε άλλες προσδιορίστηκε η γενεαλογία της στο αρχαίο άστυ και σε σταθερούς γεωοικονομικούς παράγοντες. Δείγμα των ποικίλλων απόψεων που διατυπώθηκαν είναι και η σύνδεση της με την οργάνωση της οικονομικής ζωής κατά την εποχή του Βυζαντίου. Επιπροσθέτως υποστηρίχθηκε ότι η κοινότητα αποτέλεσε μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που άνθισε στα Βαλκάνια υπό διάφορες μορφές και γενικότερα στην ορθόδοξη ανατολή (Ρωσία, παρευξείνιες χώρες). Φαίνεται να υπάρχει μια γενική συμφωνία, ότι η σημασία της κοινότητας αρχίζει να υποχωρεί αμέσως μετά τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους και το τέλος της κυβερνήσεως Καποδίστρια. Στα πλαίσια μιας απαισιόδοξης ερμηνείας, η κοινότητα δεν έχει πλέον θέση σε μια διαρκώς εκτεχνικευμένη κοινωνία και αναγκαστικά θα ακολουθήσει την μοίρα του διαρκώς συρρικνούμενου γεωργικού τομέα. Αντίθετα, κατά άλλες εκτιμήσεις, τα σύγχρονα πληροφοριακά δίκτυα και η αλματώδης ανάπτυξη των μέσων συγκοινωνίας, ευνοούν την αποκεντρωμένη οργάνωση του πολιτικού και κοινωνικού βίου.
Ο Κωνσταντίνος Καραβίδας ερεύνησε ενδελεχώς την νεοελληνική κοινότητα. Η σκέψη του μετατοπίστηκε από μια εξαντλητική και επιτυχή συλλογή πρωτογενούς υλικού στην ανάδειξη της κοινότητας σε μια «πραγματική ουτοπία» προορισμένη να συγκρουστεί στο χώρο της ιδεολογίας με άλλες «πραγματικές ουτοπίες». Ο Καραβίδας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η κοινότητα όχι μόνο υπήρξε, αλλά διεκπεραίωνε λειτουργίες διοικητικές και παραγωγικές. Γηγενής αντικαπιταλιστικός θεσμός, δημιούργημα εν πολλοίς γεωοικονομικών παραγόντων, είναι αναγκαία σε κάθε στάδιο της τεχνικής εξέλιξης και κλειδί για την κατανόηση του νεοελληνισμού.
Ο Κ. Καραβίδας βρίσκει έναν αναπάντεχο σύμμαχο σε ορισμένα κείμενα του Κ. Μαρξ, τα οποία ξεφεύγουν από τον νομοτελειακό εξελικτισμό που διακρίνει τον βασικό πυρήνα της σκέψης του.
Σε δύο επιστολές του ο Κ. Μαρξ το 1877, Προς τον Μιχαηλοφσκι και το 1881, προς τη Βέρα Ζάσουλιτς τάσσεται με όσους στην Ρωσία «στην ζωτικότητα της συνεργατικής αγροτικής κοινότητας» βλέπουν το σπόρο για εκέινο που θα ονομάζαμε σήμερα «μη καπιταλιστική ανάπτυξη» προμηνύοντας τον κομμουνισμό.[2] Όπως υπογραμμίζει Ε. Μπαλιμπάρ, που παραθέτει τα κείμενα του Μαρξ, η κοινότητα «μπορεί να χρησιμεύσει για την «αναγέννηση της Ρωσίας», δηλαδή για την οικοδόμηση μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, αποφεύγοντας τους «ανταγωνισμούς», τις «κρίσεις», τις «συγκρούσεις» και τις «καταστροφές» που σημάδεψαν την ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Δύση, δεδομένου ότι η κοινοτική μορφή είναι σύγχρονη (όρος στον οποίο ο Μαρξ επανέρχεται με επιμονή) με τις πιο αναπτυγμένες μορφές της καπιταλιστικής παραγωγής, τις τεχνικές της οποίας μπορεί να δανειστεί από τον περιβάλλοντα «χώρο».[3] Είναι βέβαιο ότι αν οι Σοβιετικοί είχαν επιλέξει να σεβαστούν την κοινοτική παράδοση θα ήταν εντελώς διαφορετική η εξέλιξη των κοινωνιών τους.
Η κοινότητα δεν αντιτίθεται απαραίτητα στην ύπαρξη ισχυρής κεντρικής αρχής, όπως τεκμηριώνεται από το γεγονός της παρουσίας της κατά την βυζαντινή και οθωμανική κυριαρχία. Θα αναμέναμε ενδεχομένως από τον Καραβίδα να ερμηνεύσει την κοινότητα, ως απότοκο της απουσίας προτεσταντικού ήθους που η δραστική του παρουσία σε χώρες της Δύσης ευνόησε την υπολογιστική οργάνωση του βίου και την ατομική συσσώρευση πλούτου. Μια τέτοια οπτική, που εκκινά βέβαια από τους προβληματισμούς του M. Weber αλλά και με την συνδρομή άλλων αιτιοτήτων, όπως του γεγονότος ότι στην οθωμανική κυριαρχία η γη θεωρείτο ότι ανήκε στον Θεό και στον γήινο εκπρόσωπο του τον Σουλτάνο, την ισότιμη αποδοχή του εθιμικού δικαίου και του ρωμαϊκού δικαίου, μπορεί να εξηγήσει την μακρά απουσία από την νεοελληνική κοινωνία μιας αυθεντικά δυτικής εκδοχής της κεφαλαιοκρατίας –που σημαίνει όχι μόνο συγκεκριμένες παραγωγικές σχέσεις αλλά και συγκεκριμένο ήθος σαν αυτό που αδρότατα μας περιέγραψε ο W. Sombart στο έργο του «Αστοί» και την πεισματική εμμονή της, στην κοινότητα ή σε αποτυχημένες εκδοχές του κοινοτικού συνεργατισμού. Ο Καραβίδας δεν γοητεύτηκε από την σκέψη του M. Weber. Απέδωσε την κοινότητα σε ένα σύνολο αξιών που κληρονομούνται στον νεοελληνισμό κατευθείαν από το αρχαίο άστυ καθώς και σε αναλλοίωτους γεωοικονομικούς παράγοντες. Το έργο του είναι εκτενέστατο. Περιλαμβάνει δημοσιεύσεις σε περιοδικά που εκδίδονταν ανάμεσα στο 1920-1930 όπως στην Πολιτική Επιθεώρηση του Ι. Δραγούμη και στην Κοινότητα του Ν. Μαλούχου και έργα όπως Η κοινοτική πολιτεία, Αγροτικά, Μακεδονικοί Ύμνοι, Γεωοικονομία και κοινοτισμός, Ευρωπός, Η μακεδονοσλαβική αγροτική κοινότης, Η Δημοκρατία και η Αυτοδιοίκησις εν Ελλάδι, Σοσιαλισμός και Κοινοτισμός, Η τοπική αυτοδιοίκησις και ο επιχώριος εν Ελλάδι οικονομικός ρεζιοναλισμός –οικονομικαί, κοινωνικαί και πολιτικαί εφαρμογαί του κοινοτισμού επί του ουσιαστικού περιεχομένου της δημοκρατίας εν Ελλάδι. Παρά τον ιδιαίτερα προσωπικό τρόπο γραφής και τις επιμέρους πιθανές ενστάσεις το έργο του Κ. Καραβίδα περιέχει ανεκτίμητο πλήθος πρωτογενών παρατηρήσεων και σκέψεων.
Δεν υπάρχει πλέον μέρα που να μην είναι φορτωμένη με γεγονότα, ειδήσεις, υπερβολές, αποκρύψεις κι αποκαλύψεις, διαγγέλματα, φρεγάτες, γκέτο, πυρκαγιές, λουκέτα, απολύσεις, κρούσματα και ανθρώπινες απώλειες. Πραγματικός καταιγισμός. Πυκνός χρόνος, με συνεχή γεγονότα και διεργασίες, με στιγμές κρίσης και εκρηκτικών καταστάσεων.
Με φοβερή «ψυχραιμία», ο τουρκικός στόλος αφήνεται να αλωνίζει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα για έναν περίπου μήνα. Και θέτουμε ως όρο την απομάκρυνσή του για να πάρουμε μέρος σε έναν διάλογο-παρωδία. Μας «γράφουν» κανονικά όλοι, Γερμανοί, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, και βεβαίως ο Ερντογάν. Αποκαλύπτουν πως ήδη γίνεται ένας «διάλογος» –και έπεται συνέχεια– ο οποίος θα σημάνει ψαλίδισμα της κυριαρχίας της Ελλάδας. Ψαλίδισμα που επέρχεται στην πράξη με τα τετελεσμένα των Τούρκων και την ολύμπια ψυχραιμία της Αθήνας…
Κοιμόμαστε την Τρίτη και Τετάρτη πρωί μαθαίνουμε ότι η Μόρια δεν υπάρχει. Κάηκε μετά από διαμαρτυρίες και ύποπτες κινήσεις. Τα νησιά, και ειδικά η Λέσβος, έχουν δοκιμαστεί πολλαπλά γύρω από το προσφυγικό και το γκριζάρισμά τους. Το ίδιο αγωνιά και το Καστελλόριζο, αν θα υπάρχει ως τμήμα της Ελλάδας με όσα γίνονται. Την Πέμπτη μαθαίνουμε ότι υπήρξε και γραπτή συμφωνία, πριν δύο μήνες, ανάμεσα σε Αθήνα και Άγκυρα, που όμως δεν τηρήθηκε. Το μαθαίνουμε από άρθρο του κ. Μητσοτάκη σε τρεις ευρωπαϊκές εφημερίδες… Ο Ερντογάν δείχνει ότι περικυκλώνει το σύμπλεγμα της Μεγίστης και κατακτά ό,τι θέλει ανάμεσα στον 32ο και τον 38ο μεσημβρινό.
Από την άλλη, στα γηροκομεία, τα εργοστάσια, τις δομές φιλοξενίας, στα πιο υποβαθμισμένα μέρη, ο κορωνοϊός δείχνει τα δόντια του. Οι ανορθολογικές απόψεις κατακτούν έδαφος. «Είναι ψέμα ο ιός, μήπως γνωρίζετε κανένα κρούσμα, μάλλον δεν υπάρχει»… «Κίνημα» ενάντια στις μάσκες αντί για απαίτηση δεσμεύσεων στήριξης της δημόσια υγείας.
Τα σχολεία ανοίγουν χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία. Θα «κελαηδήσουν» τα κανάλια για πολλές μέρες. Θα παίξουν με την αγωνία της μισής Ελλάδας που σχετίζεται με την εκπαίδευση.
Μια μέρα η μητέρα, είπε σ' εμένα και στον αδερφό μου τον Στέφανο, ότι θα πάμε ένα μακρινό ταξίδι σε μια ωραία πόλη που την έλεγαν Σμύρνη.
(σ.σ. Μετά από πρόσκληση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο πατέρας της, καθηγητής μαθηματικής επιστήμης Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, ανέλαβε να οργανώσει το Ιωνικό Πανεπιστήμιο).
Εγκατασταθήκαμε σ' ένα σπίτι στη συνοικία Μπουζά.
Για να τελειοποιήσω τα ελληνικά μου, ο πατέρας μ' έγραψε σ' ένα ελληνικό δημοτικό σχολείο.
Ο δάσκαλος του είπε:
''Δε μπορώ να βάλω την κόρη ενός Καραθεοδωρή στην Α΄τάξη. Θα τη βάλω στη Β΄.''
Έτσι λοιπόν πήδηξα, ελέω Καραθεοδωρή, μια τάξη.
Εντύπωση μου έκανε ο σεβασμός και η αγάπη που έδειχνε ο κόσμος στη μητέρα και τον πατέρα μου.
Μια μέρα, μας είπε θορυβημένος ότι θα πηγαίναμε στη Σάμο για... εκδρομή και ότι θα μέναμε σ' ένα σπίτι που είχε νοικιάσει.
Έτσι κι έγινε.
Μετά από τρεις μέρες, έπεσε στα χέρια των Τούρκων η Σμύρνη. Ο πατέρας μου έφυγε από τους τελευταίους.
Αγαπούσε την πατρίδα. Στο σπίτι μιλούσαμε μόνο ελληνικά. Αισθανόταν υπερήφανος που ήταν Έλληνας.
Μια καλοκαιρινή ημέρα του 1932, καθόμασταν στη βεράντα του σπιτιού μας στο Μόναχο, όταν ήρθε μια επιστολή από το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας.
Η επιστολή αυτή, την οποία υπέγραφε ένας διοικητικός υπάλληλος, πληροφορούσε τον πατέρα μου
ότι παύεται από τη θέση του κυβερνητικού επιτρόπου των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης.
Ο πατέρας στεναχωρήθηκε πολύ, γιατί αφιλοκερδώς βοηθούσε το ελληνικό κράτος.
Τρεις φορές του έγινε πρόταση από πρωτοκλασάτα Πανεπιστήμια των Η.Π.Α για να διδάξει σε αυτά.
Θυμάμαι ότι έλεγε στη μητέρα:
''Δε θέλω τα παιδιά να πάρουν αμερικανική αγωγή.''
Ο Καστοριάδης, ένιωθε μιαν υποχρέωση προς εμένα. Ο λόγος ήταν απλός: ήταν εντελώς άγνωστος στην Ελλάδα. Έγινε για πρώτη φορά γνωστός από το αφιέρωμα της Εποπτείας στις αρχές του 1977 – θαρρώ. Μου είχε χαρίσει ο Στίνας (τον συναντούσα κάποιες φορές στο βιβλιοδετείο του Γιάννη Κυριακάκου) ένα τεύχος του περιοδικού τους που έβγαζαν κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου όπου είχε κείμενα του Κορνήλιου: ένα δοκίμιό του για τον Μαξ Βέμπερ και ένα κομμάτι μετάφρασής του. Ο Στίνας μου είπε πως ο Καστοριάδης έφυγε για τη Γαλλία όταν είδε πως του επιτέθηκαν κουκουέδες μ ένα καδρόνι στην άκρη του οποίου είχαν φυτέψει μια πελώρια πρόκα και σημάδευαν την κεφαλή του! Όταν το δημοσιεύσαμε, ο Καστοριάδης συγκινήθηκε πάρα πολύ, κι έκτοτε ένιωθε απέναντί μας υποχρεωμένος.
Το Τζινάκι είχε διαφορετική στάση από μένα: «είναι το πιο στραφταλιστο μυαλό που έχω γνωρίσει» μου είπε, «αλλά σε παρακαλώ θερμά να μην στηρίξεις τίποτε ποτέ στο συναισθηματικό του κόσμο». Συναντηθήκαμε πολλές φορές με τον Κορνήλιο, στο Παρίσι, στην Αθήνα, και τον φιλοξενήσαμε κάποιον Ιούλιο στο Λεωνίδιο. Αρκετές φορές αναρωτήθηκε κι αυτός για την παιδεία μου. «Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι σπούδασες Καλές Τέχνες, άλλες νομίζω πως μάλλον κοινωνική ανθρωπολογία ή ψυχολογία έχεις σπουδάσει». ‘Όταν του είπα ότι δεν έχω σπουδάσει και στην πράξη είμαι της Πέμπτης Δημοτικού που χάρις σε εκτίμηση της διευθύντριας του σχολείου μας μου δόθηκε χαρτί ότι τέλειωσα το Δημοτικό, άκουσε πάρα πολύ σοβαρός, και χωρίς καμιάν έκπληξη. Εξήγησε στη γυναίκα του Πιερά Ωλανιέ το θέμα, κι έπειτα γυρνάει και μου λέει: «Θα σε φάει η μαρμάγκα. Η φοβερή ελληνική μαρμάγκα.» Του είπα πως το ίδιο μου είπε και ο Μάνος Χατζηδάκης, ότι θα με κόβει πάντα η μηχανή του γκαζόν. Αλλά, είχα απαντήσει στον Μάνο, ότι δεν επιθυμώ να γίνω λαμπρό όνομα σε κανένα τομέα, κι έτσι δεν με νοιάζουν οι μηχανές κοπής. «Ασε τα αυτά,» επέμεινε ο Κορνήλιος. «Θα σε κατασπαράξει η μαρμάγκα, αυτός ο πανίσχυρος μηχανισμός βλακείας, ανικανότητας και ιδιοτέλειας που κυριαρχεί στην Ελλάδα. Τα πτυχία είναι αμυντικοί μηχανισμοί, κι εσύ δεν έχεις ούτε έναν!».
Πολλές φορές, από Έλληνες αλλά και σπουδαίους ξένους άκουσα την ίδια πρόβλεψη. Ακόμη και στην Αμερική που καταφύγαμε, σπουδαίοι φίλοι είχαν τον ίδιο φόβο. Μόνον ο Ζμπίγκνιου Μπριεζίνσκυ, Σύμβουλος Ασφαλείας του Προέδρου των ΗΠΑ (υπήρξαν κάποτε και Πρόεδρος και Σύμβουλοι και ΗΠΑ) μου έστειλε ιδιόχειρο σημείωμα με μια μόνο φράση: chin up! (Το κρατώ ακόμη αυτό το σημαίωμα.)
Και να κλείσω με αυτό: εύχομαι να ζήσουν οι νέοι σήμερα τις ευλογίες που έζησα (και ζω) εγώ, να πάρουν τις χαρές και την κατάφαση που δέχθηκα εγώ. Όχι πως μου είναι άγνωστες οι δοκιμασίες, αλλά η ζωή μου στάθηκε ένα δώρο. Σας το εύχομαι!
Όταν ήμαστε νέοι ο έρωτας μας φαινόταν ένα αίσθημα παντοδύναμο, ικανό να μεταμορφώσει μια ζωή.
Ο σεξουαλικός πόθος ήταν αναπόσπαστο στοιχείο του αλλά συνοδευόταν από ένα αίσθημα προσέγγισης, κατάκτησης και αμοιβαιότητας που θα μπορούσε να μας υψώσει πάνω από την καθημερινότητα και να μας κάνει ικανούς για μεγάλα πράγματα.
Μια από τις πιο περίφημες έρευνες των σουρεαλιστών άρχιζε με την ερώτηση: "Τι ελπίδες στηρίζετε στον έρωτα;".
Εγώ απάντησα: "Αν αγαπώ, όλες μου τις ελπίδες. Αν δεν αγαπώ, καμία".
Το να αγαπούμε μας φαινόταν αναγκαίο στη ζωή, σε κάθε πράξη, σε κάθε σκέψη, σε κάθε αναζήτηση.
Σήμερα, αν πιστέψω αυτά που μου λένε, συμβαίνει με τον έρωτα ό,τι και με την πίστη στο Θεό.
Τείνει να εξαφανιστεί-τουλάχιστον σε ορισμένους χώρους.
Πρόθυμα τον χαρακτηρίζουν σαν ένα ιστορικό φαινόμενο, σαν μια ψευδαίσθηση του πολιτισμού.
Τον μελετούν, τον αναλύουν-και ει δυνατόν, τον θεραπεύουν.
Διαμαρτύρομαι.
Δεν υπήρξαμε θύματα μιας ψευδαίσθησης.
Όσο κι αν μερικοί δυσκολεύονται να το πιστέψουν, αγαπήσαμε.
Πανάρχαια, δοκιμασμένη μέθοδος! Όχι, αγαπητές μανούλες, είναι ξεπερασμένη μέθοδος...Αγαπημένοι μαθητές μην παίζετε με την υπομονή της μανούλας. Υπάρχει κίνδυνος!!!
Στο 127ο δημοτικό σχολείο Σεπολίων έκανε την εμφάνισή του ο δήμαρχος Αθηναίων.
Ο Κ. Μπακογιάννης ακολουθώντας πιστά τη στρατηγική των χορηγιών –ποιος δε θυμάται τα άπειρα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια σχεδόν σε όλη την Αθήνα- θέλει να καλυφθούν οι ετήσιες ανάγκες απολυμαντικών προϊόντων και για τα 280 Δημόσια Δημοτικά και Νηπιαγωγεία του Δήμου, αλλά μέσω «προσφορών» εταιρειών και όχι από τον δήμο με δικά του μέσα.
Σύλλογοι εκπαιδευτικών και δημοτικές παρατάξεις καταγγέλλουν ότι ο δήμαρχος λειτουργεί ως «ντίλερ» ιδιωτικών εταιρειών μέσα στα δημόσια σχολεία.
Ο ίδιος ο Δήμαρχος Αθηναίων κ. Κώστας Μπακογιάννης έχει δηλώσει πρόσφατα: «Είναι στρατηγική επιλογή του Δήμου Αθηναίων να ενώνουμε δυνάμεις, να συνθέτουμε. Και το κλειδί είναι η σύμπραξη του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Ειδικά τώρα, μέσα στην πανδημία, που το έχουμε περισσότερο ανάγκη απ’ ότι ίσως ποτέ. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην Klinex λοιπόν, χάρη στην οποία, 280 σχολεία, δημοτικά και νηπιαγωγεία της πόλης, θα έχουν όλες τις αναγκαίες συνθήκες που να εξασφαλίσουν την καθαριότητα και την υγεία των παιδιών μας».
Στο 127ο δημοτικό σχολείο ωστόσο περίμενε μια απρόσμενη… έκπληξη τον δήμαρχο καθώς εκεί έδωσαν «παρών» μέλη του συλλόγου δασκάλων «Αριστοτέλης», εκπαιδευτικοί και πολίτες, η δημοτική σύμβουλος της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αθήνα, Ντίνα Ρέππα, κ..α. «χαλώντας» την φιέστα και καθιστώντας αδύνατη τη… φωτογράφηση που είχε κανονιστεί με φόντο τα προϊόντα της εταιρείας, όπως καταγγέλεται.
Μιλώντας στο «pontiki.gr» η Ντίνα Ρέππα, εκπαιδευτικός και δημοτική σύμβουλος είπε: «Ο δήμαρχος γυρνά και φωτογραφίζεται με ομάδα της Κλινέξ στα σχολεία που πήραν καθαριστικά της. Ωστόσο την ίδια στιγμή φέρει σημαντικές ευθύνες για την κατάσταση στα σχολεία της Αθήνας λίγες ημέρες πριν ανοίξουν Δεν υπάρχουν πουθενά μάσκες, οι αίθουσες και οι σχολικοί χώροι έχουν να καθαριστούν από τον Ιούνιο, το αίτημα για 15 μαθητές ανά τμήμα αρνούνται να το υλοποιήσουν… σήμερα έπιασαν δουλειά οι καθαρίστριες στο δήμο μας». Ενώ κατηγόρησε τον Κ. Μπακογιάννη ότι λειτουργεί ως «ντίλερ για την προβολή της ιδιωτικής εταιρείας».
Όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου.
ΑΚΟΥΜΕ Ή ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ, καμιά φορά, για το «Ελλαδιστάν», τη «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας», τους «Ελληνάρες», και άλλα τέτοια.
Ο αυτοσαρκασμός δεν είναι κακός.
Αντίθετα λειτουργεί λυτρωτικά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, επαναφέρει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Η ζημιά είναι ότι μερικοί κοκορόμυαλοι τα παίρνουν σοβαρά. Τα πιστεύουν και θεωρούν εαυτόν, ανώτερο της χώρας. Ανήκουν σε κάποια ελίτ εκλεκτών και ο τόπος τους πέφτει στενός.
Όλα τους ξινίζουν. Είναι σε διαρκή παρεξήγηση, με τους άλλους. Η χώρα είναι καθυστερημένη, η Αθήνα κακάσχημη, οι άνθρωποι βιλγκέρ. Δεν βρίσκουν πουθενά κάτι αξιόλογο, αντάξιό τους.
Εγώ, που είμαι βαθιά ερωτοχτυπημένος με κάθε γωνιά της χώρα μας, πιστεύω πως όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου.
Θέλουν να φύγουν, να πάνε αλλού. Στο καλό. Και ας επιστρέφουν τα καλοκαίρια με τη γνωστή ανοησία: «Η Ελλάδα είναι καλή μόνο για διακοπές»
Ορισμένοι είναι συστηματικοί φαρμακομύτες. Αναρωτιέσαι αν υπάρχει κάτι εδώ γύρω, που δεν έχουν βρίσει ή κριτικάρει εντελώς αρνητικά. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά», πιπιλίζουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μπουρδολογία.
Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα σε καμία από τις παθογένειες του δυτικού κόσμου. Στα βασικά, είμαστε ολόιδιοι. Η ειδοποιός διαφορά, είναι το μέγεθος, ο πλούτος και η δύναμη των μεγάλων κρατών, που τους επιτρέπει να απορροφούν πιο ανώδυνα τους κραδασμούς από σκάνδαλα, αδικίες, ρεμούλες.
Φυσικά, κάθε χώρα έχει και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Καλές, κακές, χείριστες, υπέροχες, ανυπόφορες.
Μόνο που υπάρχει και κάτι που λέγεται αγάπη. Είναι αυτό που σε κάνει να κατανοείς και να συμμερίζεσαι τις αδυναμίες του άλλου. Κι αναρωτιέσαι, εντάξει, δεν σέβονται τον τόπο. Αλλά δεν τον πονάνε;
Και όπως πιστεύω εγώ, που είμαι βαθιά ερωτοχτυπημένος με κάθε γωνιά της χώρα μας, όταν βρίζεις την πατρίδα σου, είναι σαν να βρίζεις τη μάνα σου.
Αρχή Προστασίας Δεδομένων: Εκθετη η Κεραμέως για την τηλεκπαίδευση - Τρεις μήνες διορία για συμμόρφωσηΣχολική τάξη EUROKINISSI
Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα εντόπισε ουκ ολίγες σοβαρές παραλείψεις στη διαδικασία της τηλεκπαίδευσης στη γνωμοδότησή της. Καλεί το Υπουργείο να συμμορφωθεί εντός τριμήνου.
Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα όχι μόνο εντόπισε πολλές "τρύπες" στην εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας αλλά κάλεσε, μετά από εκτενή γνωμοδότηση, το Υπουργείο να συμμορφωθεί εντός τριμήνου έτσι ώστε η διαδικασία της τηλεκπαίδευσης να γίνει σύννομα, σύμφωνα δηλαδή με όσα ορίζει ο νόμος περί προσωπικών δεδομένων.
Το θέμα είχε αναδείξει με μεγάλο ρεπορτάζ το News24/7 το οποίο επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας μετά τη γνωμοδότηση.
Εν αναμονή της οριστικής πόφασης λοιπόν για την τηλεκπαίδευση, η ΑΠΔΠΧ δημοσίευσε τη γνωμοδότησή της επί 2 αντικειμένων και μόνο:
Α) τη νομιμότητα του σκοπού της τηλεκπαίδευσης και
Β) την ΕΑΠΔ που διενεργήθηκε.
Α) Επί της νομιμότητας, οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί είναι:
1. «Η επεξεργασία που συνεπάγεται η παροχή σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης δεν αντίκειται στη νομοθεσία για την προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα», και όχι «είναι συμβατή με τη νομοθεσία για την προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα» ούτε «είναι νόμιμη». Δεν είναι τυχαία η έκφραση που επιλέχθηκε, προφανώς για να πάρει αποστάσεις από τις απλουστεύσεις που συνήθως κάνει το Υπουργείο Παιδείας.
2. Το παραπάνω ισχύει με την προϋπόθεση ότι «ο σκοπός που εξυπηρετείται με τη συγκεκριμένη επεξεργασία είναι νόμιμος». Ούτε αυτή η έκφραση είναι τυχαία. Στο κείμενο της γνωμοδότησης εξηγούνται πολλές περιπτώσεις όπου η επεξεργασία είναι παράνομη ή «στον αέρα», κυρίως από πλευράς Cisco αλλά, στα πλαίσια της σύμβασης που υπέγραψε με το Υπ. Παιδείας, και του Υπουργείου.
3. Επίσης η νομιμότητα σχετίζεται με το χρόνο έκδοσης της Υπουργικής Απόφασης. Επίσης αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς εννοεί ευθέως ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση του διαστήματος προ της έκδοσης της Υπουργικής Απόφασης στις 12/5, είναι παράνομη.
Β) Επί της ΕΑΠΔ, ουσιαστικά αποδέχεται την κριτική και τους ισχυρισμούς ΟΙΕΛΕ και ΔΟΕ, ενώ τους επεκτείνει σε θέματα που αφορούν τη σύμβαση μεταξύ Cisco και Υπουργείου Παιδείας, την οποία οι Ομοσπονδίες δε διέθεταν και δε διαθέτουν ακόμη, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της Υπουργού.
To Άρδην συγκροτήθηκε συλλογικά το 1996 πάνω στην διαπίστωση ότι ο αναβαθμισμένος ποσοτικά και ποιοτικά τουρκικός επεκτατισμός θέτει ένα υπαρξιακό πρόβλημα στον ελληνισμό ενόψει του 21ου αιώνα. Κάτι που οι άνθρωποι που πήραν την πρωτοβουλία της συλλογικής μας συγκρότησης, υποστήριζαν τουλάχιστον από το 1988, το Νταβός, και την επίσκεψη Οζάλ στην Αθήνα. Για να μην μιλήσουμε για την επιμονή της «Ρήξης» αλλά και της «Αυτοδιάθεσης» στην Κύπρο για το ζήτημα της εισβολής του 1974, και την αταλάντευτη υποστήριξη του αιτήματος για αυτοδιάθεση – ένωση.
Εξαιτίας της θέσης μας αυτής, εδώ και 25 περίπου χρόνια, το Άρδην λοιδορήθηκε ως ‘φουστανελάδες’, ‘τουρκοφάγοι’, ‘εθνικιστές’. Και τι δεν ακούσαμε. Με τα βέλη –δηλαδή κάθε λογής συκοφαντία, αποκλεισμούς, ακόμα και πραγματική βία ενίοτε–, να προέρχονται από τις εθνομηδενιστικές ελίτ του τόπου, αλλά και από τα παιδιά τους που εγκαταβιούν στο αντιεξουσιαστικό οικοσύστημα των Εξαρχείων.
Κοιτάζοντας τα πράγματα εκ των υστέρων, αντιλαμβάνεται κανείς πως οι σφοδρές τους αντιδράσεις ήταν απολύτως ερμηνεύσιμες: Μέσα σε ένα κλίμα όπου όλοι αφήνονταν να παρασυρθούν από την αυταπάτη του «τέλους της ιστορίας», του «παγκόσμιου χωριού» και της Βρυξελοχαράς, μιας κάλπικης και εθνομηδενιστικής ευημερίας, εμείς λέγαμε ότι επανέρχεται ο χειρότερος και διαχρονικός φόβος του ελληνισμού, ο τουρκικός επεκτατισμός.
Αμφισβητούσαμε με αυτόν τον τρόπο τη συνωμοσία της λήθης πάνω στην οποία στήθηκε η μεταπολίτευση: Ότι δηλαδή κατάγεται από μια εθνική καταστροφή και όχι μόνο από μια δημοκρατική ανάταση – υπαρκτή μεν αλλά όχι αποκλειστική, που άλλωστε εξάντλησε τα καύσιμά της μέχρι το 1988-1989 δίνοντας ό,τι θετικό είχε να δώσει. Λογικό, επομένως, ήταν να θίγεται η βαθύτερη κομφορμιστική τάση που κυριαρχούσε πίσω από προσχήματα νεοφιλελευθερισμού, εκσυγχρονισμού, προοδευτικής αριστεράς και αντιεξουσιαστικότητας. Ιδού, λοιπόν, η βάση για την καθολική συναίνεση όλων αυτών εναντίον του πολιτικού και θεωρητικού λόγου που διατύπωνε το Άρδην: Τους χαλούσαμε το όνειρο ότι θα μπορούσαν ακόπως και παρασιτικώς να εγκαταλείψουν επί τέλους την μοίρα αυτού του τόπου.
Η δικαίωση που έρχεται τώρα είναι πικρή. Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν έχει και τόση σημασία το τι πλήρωσε το Άρδην προσπαθώντας να προειδοποιήσει για εκείνο που έρχεται. Αυτό το ξέρει μόνον η ψυχή εκείνων που αταλάντευτα επέμεναν επί δεκαετίες να εκφράζουν τις θέσεις του στην πρώτη γραμμή. Αλλά το τι εν τέλει πληρώνει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός από τις αποκοτιές των τελευταίων γενεών του: Ότι δηλαδή, σερνόμαστε σήμερα σε μια αντιπαράθεση του ελληνικού Δαβίδ με τον νεο-οθωμανικό Γολιάθ απαράσκευοι, λειψοί σε φρόνημα, στερούμενοι δυναμικής και συνοχής. Παίζοντας κυριολεκτικά τα ρέστα μας, στηριζόμενοι για άλλη μια φορά σε μειοψηφίες ανθρώπων που, κόντρα στην περιρρέουσα αποσυνθετική παρακμή, θα επιμένουν στις αξίες του ιστορικού ελληνισμού και όχι σε εκείνες της κατάπτωσής του. Καταφέρνοντας με αυτές τις υπόγειες, εν πολλοίς μοναχικές, διαδρομές να περισώσουν ό,τι έχει μείνει όρθιο από το κράτος, τις ένοπλες δυνάμεις, το αντιστασιακό πνεύμα της κοινωνίας. Εν τέλει, να προστατέψουν ό,τι έχει επιβιώσει από τον μαραθώνιο του Ελληνικού Πολιτισμού μέσα στα τρεις ή τέσσερις χιλιάδες χρόνια ιστορίας του. Όσο η φλόγα του τελευταίου θα παραμένει ζωντανή, και θα μεταλαμπαδεύεται έστω και υπόγεια μέσα στην ελληνική κοινωνία, τόσο «θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη». Σήμερα, λόγω της συγκυρίας, υπάρχει η δυνατότητα να γίνει ένα ουσιαστικό βήμα προς αυτήν.
Ο μεταμοντερνισμός, ένα πνευματικό κίνημα που προδιαγράφει την εμφάνιση της μετανεωτερικότητας (των κοινωνικών δηλαδή και πολιτικών, καθώς και οικονομικών εξελίξεων, από την δεκαετία του ’60 και μετά), διακρίνεται, ως γνωστόν, από τα εξής χαρακτηριστικά: έλλειψη αρχών και σταθερών σημείων αναφοράς, ακραίος σχετικισμός στις αξίες και στην επιστημονική μέθοδο, άρνηση επίσης της αλήθειας και της αντικειμενικότητας. Είναι ένα ρεύμα που ακμάζει ακόμη στα δυτικά, πρωτίστως αμερικανικά, πανεπιστήμια, όπου διδάσκονται ακόμη κατά κόρον ο Derrida, o Foucault, o Lyotard κλπ –και όλα αυτά, αν το συγκεκριμένο ρεύμα σκέψης έχει δεχθεί πια πάρα πολλές επιθέσεις και έχει «αποδομηθεί» η ίδια η αποδόμηση.
Το όλο κίνημα κάνει στην πραγματικότητα θεαματικά την εμφάνισή του στο μικρό διήγημα, που παρουσιάζεται ως δοκίμιο, του Χόρχε Λουίς Μπόρχες «Πιερ Μενάρ, συγγραφεύς του Δον Κιχώτη» (από την συλλογή του «μυθοπλασίες», 1944), το οποίο, επειδή πρόκειται για την απαρχή του ιδεολογικού ρεύματος, προτείνω να εξετάσουμε βαθύτερα. Ίσως έτσι μάθουμε ορισμένα ουσιώδη πράγματα που αφορούν τον μεταμοντερνισμό και τις πηγές του. Στο διήγημα λοιπόν αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζεται ως φίλος του νεκρού πια μυθιστοριογράφου και πνευματικού άνθρωπου Πιερ Μενάρ, γι’ αυτό και αναλαμβάνει να υπερασπιστεί τη μνήμη του έναντι μιας αδικίας, που προέκυψε εις βάρος του κοιμηθέντος. Τι έχει συμβεί; Η μαντάμ Ανρί Μπασελιέ δημοσίευσε έναν κατάλογο με τα έργα του Μενάρ, όπου διαπράττεται το «ασύγγνωστο», ασυγχώρητο δηλαδή λάθος να παραλείπονται και να προστίθενται ορισμένα μικροέργα – βρισκόμαστε μπροστά σε μια ειρωνεία, καθότι κάποιο λάθος σε μια προσπάθεια καταλογογράφησης των έργων ενός συγγραφέα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί «ασυγχώρητο», καθώς εύκολα μπορεί να διορθωθεί. Ωστόσο, πρόκειται για ένα λάθος που αφορά τη «γραφή» – και το όλο διήγημα εξισώνει την ίδια την πραγματικότητα με την γραφή. Προαναγγέλλεται η γνωστή φιλοσοφία του Ζακ Ντεριντά, η «αποδόμηση», κατά την οποία μέσα στη φωνή κρύβεται η γραφή, μέσα στη γραφή η φωνή, μέσα στη φωνή η γραφή κ.ο.κ., στο άπειρο, σε σημείο που δεν μπορεί κανείς ν’ αποφασίσει αν τελικά προηγείται ο «λόγος», η ομιλία, η «φωνή», ως ζώσα έκφραση της βιωματικής εμπειρίας του ανθρώπου, ή το αντίθετο. Πρωτοεμφανίζεται λοιπόν μια νέα άποψη για τη γραφή, ηοποία, ειρήσθω εν παρόδω, κατά τον γαλλοεβραίο φιλόσοφο Εμμανουέλ Λεβινάς γεννά και την συνείδηση. Η «πραγματικότητα» ωχριά μπροστά στη «γραφή», τα συσσωρευμένα ανά τους αιώνες κείμενα δεν είναι οι ανθρώπινες προσπάθειες για να εξευρεθεί η αλήθεια -αυτή εξοβελίζεται πια- , αλλά, μάλλον, θα έλεγε κανείς, η ίδια η αλήθεια. Μια αλήθεια όμως αποκομμένη από το πραγματικό, αυτοαναφορική, που σημαίνει και σημαίνεται μόνο από τον εαυτό της, που αρχίζει και καταλήγει στο δικό της είναι- μια αλήθεια που αναζητά ένα στήριγμα σε ό,τι έχει γραφτεί, αρκεί αυτό να αποσυνδεθεί από το τι «πράγματι» συμβαίνει. Ένας νεοσχολαστικισμός κάνει την εμφάνισή του με τον μεταμοντερνισμό, ο οποίος κατακλύζεταιαπό τις φωνές των γραμμένων έργων, που στερούνται πια νοήματος. Αντί να παίρνονται στα σοβαρά, ως απόπειρες να εξευρεθεί το ορθό, αντιμετωπίζονται όλα μαζί ως «παράδοση», από την οποία έλκεται όσο τίποτε άλλο ο μεταμοντερνισμός –εφόσον, αρνούμενος την αλήθεια, αδυνατεί και να επιχειρηματολογήσει, να συνεχίσει την προσπάθεια του «ζητείν» και ερευνάν.
Ο έλεγχος της Ελλάδας μέσα από τον φαύλο κύκλο δανεισμού και χρεοκοπίας
Μπροστά στη διακοσιοστή επέτειο από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία έχει επιδοθεί σ’ ένα εγχείρημα να ξαναγράψει την Ιστορία του Αγώνα ώστε να υπακούει στην εθνομηδενιστική πολιτική ορθότητα. Αυτό το εγχείρημα προωθεί η επίσημη επιτροπή εορτασμών του «Ελλάδα 2021» και εδώ είναι το φαινομενικά παράδοξο:
Το ελληνικό κράτος θα γιορτάσει επίσημα δυο αιώνες ελεύθερου βίου με μια… «επίθεση στο παρελθόν»· ως τέτοια θα πρέπει να εκλάβουμε την επίθεση του Αρ. Χατζή στον Καποδίστρια πριν από μερικούς μήνες. Και αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι, αν και συμβολική, η επίθεσή του δεν είναι και τόσο διαφορετική από εκείνων που κατεδαφίζουν τα αγάλματα στις ΗΠΑ.
Το βιβλίο του Τάσου Λιγνάδη (1926-1989) «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους», που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, δεν εντάσσεται στη σχολή της «επίθεσης στο παρελθόν». Σέβεται την Ιστορία και ξεκινάει μέσα από αυτήν για να φωτίσει τους μηχανισμούς ξενικής εξάρτησης μέσα από τους οποίους οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις θα παίξουν τον δικό τους ανασταλτικό ρόλο στην έκβαση του Αγώνα, αλλά και μετέπειτα, στις προσπάθειες του νεότευκτου κρατιδίου να σταθεί στα πόδια του.
Η «διαδρομή» βέβαια του βιβλίου αφορά όλη την περίοδο μέχρι το 1940 και περιγράφει τον έλεγχο της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής μέσα από τον φαύλο κύκλο δανεισμού και χρεοκοπίας στον οποίο είχε βυθιστεί το ελληνικό κράτος. Ήδη, μάλιστα, πριν καν… γεννηθεί, από τα πρώτα χρόνια της επανάστασης και τα δυο δάνεια που σύναψε η επαναστατική κυβέρνηση των Ελλήνων στο Λονδίνο.
Η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα μπορεί να βλέπει «φαντάσματα» και «εχθρούς», όμως πρακτικά επιβεβαίωσε την ουσία του δημοσιεύματος του Liberal σχετικά με τις τουρκικές NAVTEX.
Είχαμε επισημάνει ότι η επιμονή της Τουρκίας να μην απευθύνεται για την έκδοση NAVTEX στις αρμόδιες Αρχές στον Σταθμό της Λάρνακας η στον Σταθμό Ηρακλείου και Λήμνου (όταν αφορά περιοχές ελληνικής αρμοδιότητας), αλλά στον NAVAREAIII που έχει έδρα στην Ισπανία, προσφέρει την ευκαιρία στην Τουρκία να εκμεταλλεύεται αυτή την διαδικασία και να εκδίδει δικές της «NAVTEX» θέλοντας έτσι να σφετερισθεί περιοχές όπου η άσκηση αρμοδιοτήτων ανήκει στην Κύπρο η στην Ελλάδα.
Και καθώς βεβαίως αυτές οι περιοχές αφορούν πρακτικά τις θαλάσσιες ζώνες (που συνδέονται με τις ζώνες SAR και το FIR) η Τουρκία επιδιώκει και με αυτό τον τρόπο να αμφισβητήσει αρμοδιότητες των δυο χωρών στις θαλάσσιες ζώνες τους.
Σε ανάρτηση της στο Facebook η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα αναφέρει τα εξής:
«Η Ρωσία πραγματοποιεί τακτικά τις στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, πάντα σε πλήρη συμμόρφωση με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Σε περίπτωση ναυτικών ασκήσεων ειδοποιείται η Παγκόσμια Υπηρεσία Προειδοποίησης Πλοήγησης (WWNWS), ενώ για αεροπορικές ασκήσεις ακολουθείται η διμερής διαδικασία. Αυτή είναι η διαδικασία ρουτίνας, η οποία εφαρμόζεται πάντα. Δεν είναι σαφές τι προβληματίζει τους κακόβουλους σχολιαστές».
Με την υπέρμετρα αυξημένη επιθετικότητά της, η Τουρκία επιζητεί πάση θυσία τον ρόλο της περιφερειακής δύναμης. Βέβαια, οι εξελίξεις δεν εκτυλίσσονται σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της μικρής ομάδας γύρω από τον Ερντογάν που κινεί σήμερα τα νήματα στην Άγκυρα. Μόνο η επιδίωξη να καταλάβει θέση περιφερειακής δύναμης μπορεί στην Ελλάδα να τροφοδοτεί το φοβικό σύνδρομο, αλλά ευρύτερα δημιουργεί αντιπαραθέσεις, οξύνσεις και τριβές με τα γειτονικά κράτη, σε πλήρη αντίθεση με το δόγμα Νταβούτογλου "μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες".
Η επιδίωξη αυτή, όμως, περιπλέκει και τις σχέσεις της Τουρκίας με τις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις. Συγχρόνως η ανακάλυψη ενεργειακών πηγών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και ειδικά στην περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ, έχει προκαλέσει τρομακτική όξυνση της επιθετικότητας της Άγκυρας εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και της Ελλάδας.
Στην μεν πρώτη η οξυμένη επιθετικότητα εκφράστηκε με συγκεκριμένες πράξεις: γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ με συνοδεία πολεμικών σκαφών. Το τουρκικό ναυτικό, μάλιστα, κατά καιρούς κυριολεκτικά περικυκλώνει την Κύπρο με ναυτικές μονάδες (φρεγάτες, πυραυλακάτους και υποβρύχια). Όσον αφορά δε την επιθετικότητα έναντι της Ελλάδας, αυτή δεν εκφράζεται πλέον μόνο με συνεχείς παραβιάσεις του εναερίου χώρου και υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά. Ούτε μόνο με την απίστευτη πολεμικού χαρακτήρα ρητορική επιθετικότητα. Έχουμε και τις έρευνες του Oruc Reis σε δυνάμει ελληνική ΑΟΖ.
Η ολέθρια πολιτική του "κατευνασμού"
Μέχρι σήμερα οι ελληνικές πολιτικές αρχηγεσίες απαντούν σ’ όλες αυτές τις προκλήσεις μέσω ενεργειών, που εν ευρεία έννοια, θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σ' αυτό που στη διεθνή βιβλιογραφία έχει ονομαστεί "κατευνασμός". Προφανώς, ο όρος είναι συνδηλωτικός αρνητικών σημασιών, ειδικά μετά τη συμφωνία του Μονάχου (Σεπτέμβριος 1938). Για να αποφευχθεί τότε ο πόλεμος, η Γαλλία και η Βρετανία επέτρεψαν τη γερμανική προσάρτηση της Σουδητίας.
Η ασκηθείσα τότε πολιτική κατευνασμού υποτίμησε τις φιλοδοξίες του Χίτλερ και πίστευε πως με επαρκείς παραχωρήσεις θα εξασφαλιζόταν μια διαρκής ειρήνη. Σήμερα, η παραχώρηση εκείνη, εκ του αποτελέσματος, θεωρείται ευρύτερα ως μια αποτυχημένη πράξη κατευνασμού προς τη Γερμανία, που αντίθετα αποτέλεσε έναν τεράστιο διπλωματικό θρίαμβο του Χίτλερ.
Ουσιαστικά, η επελθούσα συμφωνία όχι μόνο διευκόλυνε τη γερμανική κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας, αλλά και προκάλεσε στον Χίτλερ την πεποίθηση ότι οι Δυτικοί σύμμαχοι δεν θα αντιδρούσαν με κήρυξη πολέμου στην προσάρτηση της Πολωνίας το επόμενο έτος. Η εξωτερική πολιτική του Βρετανού πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλεν έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα γεγονότα εκείνης της "κρίσης του Μονάχου" και με την πολιτική κατευνασμού, αντηχώντας στις επόμενες δεκαετίες ως παραβολή διπλωματικής αποτυχίας.
Τα μαθήματα αυτά έχουν βαθιά ριζώσει στη Δυτική εξωτερική πολιτική και ειδικότερα στην πολιτική προπαγάνδα. Ο κατευνασμός συμβατικά ορίζεται ως η πράξη της ικανοποίησης κάποιων αιτημάτων-παραπόνων μέσω παραχωρήσεων, με στόχο την αποφυγή πολεμικής σύγκρουσης. Η πολιτική αυτή παλαιότερα θεωρούνταν αποτελεσματική και έντιμη. Μετά τη Διάσκεψη του Μονάχου, όμως, ήρθε να συμβολίσει δειλία, αποτυχία και αδυναμία. Κατά τον Ουίνστον Τσώρτσιλ παρομοιάζεται με «κάποιον που ταΐζει ένα κροκόδειλο, ελπίζοντας ότι θα φαγωθεί τελευταίος».
Στον μάταιο (και άδικο) τούτο κόσμο το Διεθνές «Δίκαιο» δεν περιγράφει τίποτε περισσότερο από τον συσχετισμό των δυνάμεων που το διαμορφώνουν. Αναζητώντας κανείς το «δίκιο» του, ουσιαστικά αναμετριέται με τις δυνατότητες και τις δυνάμεις που διαθέτει για να το διαμορφώσει και να το επιβάλλει. Με άλλα, απλούστερα λόγια, η ισχύς, σε τελική ανάλυση τα κανόνια, είναι οι συγγραφείς των κανόνων και των άρθρων που διαμορφώνουν την «τάξη» πραγμάτων σε μια δεδομένη ιστορική συγκυρία… Στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία που βιώνουμε η επικρατούσα «τάξη» διαμορφώθηκε από τα αμερικανικά όπλα που θριάμβευσαν στον β παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή η τάξη αμφισβητείται σήμερα, σε πολλές περιοχές του πλανήτη, καθώς έχουν εμφανιστεί τα πρώτα σημάδια της υποχώρησης της αμερικανικής αυτοκρατορίας και της ανάδειξης νέων φιλόδοξων περιφερειακών δυνάμεων, όπως συμβαίνει αυτήν την περίοδο (και) στην ανατολική Μεσόγειο.
Οι «κανόνες» της Αγκυρας
Σε μια τέτοια περίοδο ανακατατάξεων στην περιοχή όπου ο εκπεφρασμένος στόχος της Τουρκίας είναι η ανάληψη ρόλου περιφερειακής δύναμης, οι ελληνοτουρκικές διαφορές αποκτούν διαφορετικό περιεχόμενο και τοποθετούνται σε άλλη βάση. Για την Τουρκία είναι σαφές, όπως φαίνεται από πράξεις και πολιτικές δηλώσεις, ότι το ζητούμενο δεν είναι η αναζήτηση του δικαίου στη βάση των προβλέψεων που έχουν καθοριστεί, αλλά η διαμόρφωση νέων κανόνων που είναι σε θέση να επιβάλλουν τα τουρκικά όπλα. Υπό αυτήν την έννοια οι ελληνικές επικλήσεις των κανόνων του διεθνούς δικαίου απλώς περιγράφουν την αδυναμία της χώρας να υπερασπιστεί το δίκιο της.
Η δασκάλα γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:
«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.
Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».
Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:
– «Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»
Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».
Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:
– «Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».
Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε:
– «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»
Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά:
– «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».
Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:
«Εις τούτον τον τόπον ουδεμία πράξις φιλοπατρίας δεν έμεινεν ατιμώρητος»
Εμμανουήλ Ροΐδης
Το καλοκαίρι του 1834, η κατάσταση στην απελευθερωμένη χώρα απείχε πολύ από το να μπορεί να χαρακτηρισθεί ως υποφερτή για τον μέσο πολίτη, αυτόν που πολέμησε, υπέφερε, στερήθηκε, μάτωσε, έθαψε δικούς, είδε το σπίτι του και τη σοδειά του να καταστρέφονται, όμως με επιμονή και επιμονή κατάφερε, τελικά, να διώξει τον Τούρκο δυνάστη.
Όσοι πολέμησαν και θυσίασαν στην Επανάσταση, προσωπική ζωή, υγεία, οικογένεια μαζί με το φτωχικό βιός τους, ένιωθαν στο πετσί τους τον παραγκωνισμό και την απαξίωση, καθώς στο απελευθερωμένο κομμάτι της Ελλάδας, τις θέσεις ευθύνης και τα καίρια πόστα, αλλά και τις όποιες ευκαιρίες, που τους εξασφάλιζαν άνετη και πλούσια διαβίωση, τις νέμονταν μεταξύ τους Φαναριώτες, "Φιλέλληνες", Βαυαροί, τυχοδιώκτες και δουλοπρεπείς παρατρεχάμενοι της εξουσίας.
1 – Γιαννάκης Γκρίτζαλης: Ο ήρωας που εκτελέστηκε σαν στασιαστής.
Για να έχουμε μια πραγματική εικόνα της κατάστασης, πρέπει να γνωρίζουμε πως μόνο το 1/6 των Ελλήνων είχε δική του γη και μόνο το 1/4 δικό του ζώο. Όσοι καλλιεργούσαν εθνική γη πλήρωναν ποσοστό 15% ως ενοίκιο για τη γη και επί πλέον ένα 10% ως φόρο της δεκάτης, χωρίς να υπολογίσουμε τις αυθαιρεσίες των εισπρακτόρων.
Ο καλλιεργητής έδινε, επίσης, ένα σημαντικό ποσοστό στον ιδιοκτήτη των ζώων και των εργαλείων καθώς και για τους σπόρους. Τελικά δεν του απέμενε ούτε το 30% της παραγωγής του! Αν, φυσικά, πήγαιναν όλα καλά και δεν πάθαινε σοβαρές ζημιές από τον καιρό και τις αρρώστιες. Είναι χαρακτηριστικός ο στίχος από το δημοτικό τραγούδι της εποχής:
ξήντα παράδες το σφαχτό, δύο γρόσια το μοσχάρι και τρία γρόσια τ' άλογο, ποιος θε να υποφέρει;...
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι ενέργειες του προτεστάντη Αντιβασιλέα Μάουρερ που ήταν αρμόδιος για τα εκκλησιαστικά, είχαν προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις μέσα στην κοινωνία, που είχαν ως αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ταραχές, οι οποίες πήραν επικίνδυνες διαστάσεις, φτάνοντας στα όρια του διχασμού. Και με όλη αυτή την ερεβώδη κατάσταση να καταπλακώνει τις ψυχές και την καθημερινότητα των Ελλήνων, ήρθε και η καταδίκη "εις θάνατόν" των στρατηγών Θόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημήτρη Πλαπούτα και ακολούθησε η από καιρού αναμενόμενη έκρηξη.
Ο ξεσηκωμός των Ντρέδων
Στις 29 Ιουλίου 1834, ημέρα Κυριακή, πεντακόσιοι Σουλιμοχωρίτες-Ντρέδες, με επικεφαλής τον καπετάνιο τους Γιαννάκη Γκρίτζαλη από το Ψάρι, αιφνιδίασαν τις αρχές της Κυπαρισσίας (Αρκαδιάς), που ήταν η πρωτεύουσα του Νομού Μεσσηνίας και αφού συνέλαβαν το Νομάρχη Δημήτριο Χρηστίδη, τον στρατιωτικό διοικητή Αντώνη Μαυρομιχάλη και τον Δημόσιο Ταμία, τους οδήγησαν στο Πάνω Ψάρι, όπου τους φυλάκισαν.
Στη θέση των αρχών που καταργήθηκαν δημιουργήθηκε μια "Πατριωτική Επιτροπή", για να «αντιπροσωπεύσει τον λαόν της επαρχίας Τριφυλίας εις την περίστασιν ταύτην και ως πληρεξούσιοι αυτών διορίζονται να αναφέρωσιν όπως κρίνωσιν αρμοδιότερον τα παράπονα και τας ικεσίας του λαού τούτου, προς ανόρθωση των καταπατηθέντων αυτού δικαίων».
2 – Εξαθλίωση του πληθυσμού της υπαίθρου.
Την 31η Ιουλίου η "Πατριωτική Επιτροπή", εξέδωσε δύο προκηρύξεις, μετά από δημόσια συνέλευση, από τις οποίες η πρώτη, που υπογραφόταν από έντεκα επαναστάτες, απευθυνόταν στον ελληνικό λαό, ενώ η δεύτερη απευθυνόταν στον Όθωνα και υπογραφόταν από 71 έγκριτους πολίτες όλων των τμημάτων της Επαρχίας Τριφυλίας και του Τμήματος Ζούρτσας της Επαρχίας Ολυμπίας. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από την πρώτη προκήρυξη:
«ο Λαός της Επαρχίας Τριφυλίας, αγανακτισμένος και απελπισμένος από τις καταχρήσεις των Διοικητικών και Δικαστικών Αρχών, μη δυνάμενος πλέον να υποφέρει τα υπερβολικά βάρη και τον παράνομο τρόπο της εισπράξεως του περί αποδεκατώσεως φόρου, παραδειγματιζόμενος από την παράνομον και αυθαίρετον σύλληψιν και φυλάκισιν των συμπατριωτών ημών και φοβούμενοι καθ' εκάστην περί της ασφάλειας της προσωπικής του ελευθερίας, με αγανάκτησιν μας δε μαθόντες τον επηρεασμόν και την παράνομον επέμβασιν της εξουσίας εις το εν Ναυπλία δικαστήριον, υπό του οποίου άνθρωποι προσφιλέστατοι εις την πατρίδα δια υποθετικά και ανύπαρκτα εγκλήματα κατεδικάσθησαν εις την εσχάτην τιμωρίαν, απεφασίσαμεν να ανακτήσωμεν τα πολιτικά μας δίκαια δια της δυνάμεως, του μόνου και τελευταίου μέσου προς εδραίωσιν του καταπιεζομένου λαού. Επί τούτου λαβόντες τα όπλα εις τας χείρας, συνελάβαμε τας διοικητικάς και λοιπάς Αρχάς τας εν τη πόλει της Κυπαρισσίας, συνεννοούμενοι κατά τούτο και με τας πλησιεστέρας επαρχίας, επί σκοπώ του να ζητήσωμεν επιμόνως την ανόρθωσιν των δικαίων ημών». Παρότρυνε δε τους πληρεξουσίους της «Πατριωτικής Επιτροπής» Τριφυλίας να προωθήσουν τη συνταγματική μοναρχία.
Σχολική τάξη EUROKINISSI
