Μηδενίζοντας το Έθνος, ενισχύεται ο εθνικισμός: Και ο Εθνικισμός οδηγεί σε τραγικά γεγονότα

File Photo: Στιγμιότυπο από παλαιότερη παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, 28 Οκτωβρίου 2018 ΑΠΕ ΜΠΕ, PIXEL, ΜΠΑΡΜΠΑΡΟΥΣΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ – Νέα Υόρκη

Είπα να σωπάσω. Σκέφτηκα πως ότι κι αν (τους) πούμε είναι σαν να ρίχνουμε αυγά στον τοίχο. Μα δεν έχουν το Θεό τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Δικαίωμα τους, αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί τα πιστεύω κανενός, αρκεί να μην είναι ακραία και να μην προκαλούν ζημιά σε συνανθρώπους μας. Αρκεί να προάγουν τη Δημοκρατία και να αναδεικνύουν την ελευθερία του λόγου και όχι την ενθάρρυνση της βίας και του bullying. Μάιος 2019 Πανεπιστήμιο Harvard,

Παρουσίαση Μελέτης για τα παιδιά της Κύπρου*:

Μεταξύ άλλων αποτελεσμάτων:

1) Η καταπίεση των παιδιών τα αποτρέπει από το να εργαστούν για μια καλύτερη κοινωνία και να πάνε στην κάλπη για το καλό του τόπου τους

2) Η ποιότητα των μαθημάτων (είδος, όχι ποσότητα) σπρώχνει τα παιδιά στην (υγιή) κοινωνία και στην κάλπη απομακρύνοντας τα από αρνητικές ενέργειες (bullying, ναρκωτικά, βία, κ.λπ.)

3) Η ενθάρρυνση της Πολιτείας και των καθηγητών μπορεί να σπρώξει τα παιδιά στην (υγιή) κοινωνία και στην κάλπη απομακρύνοντας τα από αρνητικές ενέργειες (bullying, νσρκωτικά, βία, κ.λπ.).

4) Η γενιά που γεννήθηκε μεταξύ 1977-2000 (millennials) μεγαλώνει με την τεχνολογία όμως νοιάζεται για το μέλλον της και περιμένει από τους “πάνω” να τους εμπλέξει (όλα αυτά μέσα από διεθνείς έρευνες) 5) Όχι μόνο στην Κύπρο και την Ελλάδα, ένας στους τρεις πολίτες δεν ψηφίζει, ενώ σχεδόν ένας στους δυο νέους ούτε γυρίζει να δει την Πολιτεία (παρόλο που “την” διαβάζει και ενδιαφέρεται)

6) Σε Κύπρο, Ελλάδα και πολλές άλλες δημοκρατικές χώρες, οι γενιές πριν το 1977 μεγάλωσαν με το τρίπτυχο: Μητέρα – Πατρίδα – Θρησκεία

Κι εδώ τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα: Θα αλλάξει αυτό το τρίπτυχο με τον εθνομηδενισμό; Που να χτυπιόμαστε ανάποδα, να ρουφάμε την Μεσόγειο και να την κάνουμε σάλιο να τη δώσουμε στον Τούρκο, ΜΟΝΟ ακρο-δεξιά της Μεσογείου στέλνουμε τη νέα γενιά, η οποία με το δίκιο της διερωτάται και φουσκώνει μέρα με τη μέρα!.

17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1944- Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

του Γιώργου Γκόντζου

Η τιμή στους ήρωες, ο αγώνας ενάντια στους κατακτητές που ήταν και ναζιστές, και σύγχρονες διαστρεβλώσεις.  Διάβαζα, ξανά, αυτές τις μέρες την ιστορική, πράγματι ανακοίνωση της Αχτιδικής Επιτροπής της Κομματικής Οργάνωση Κοκκινιάς του ΚΚΕ, που κυκλοφόρησε το βράδυ ,μετά το μπλόκο από τους Γερμανούς, ναζιστές και τους δοσίλογους συνεργάτες τους, στις 17 Αυγούστου 1944.

Πέρα από την πολλαπλή αξία που έχει ένα τέτοιο ντοκουμέντο, υπάρχουν ενδιαφέρουσες επισημάνσεις, για την ακρίβεια λέξεις και φράσεις που, για να είμαστε ειλικρινείς, είναι απούσες στο λεξιλόγιο της σύγχρονης αριστεράς, όλων σχεδόν των τάσεων, ενώ τυχόν χρησιμοποίησή τους σε κατατάσσει, άνευ πολλών σκέψεων, σε κατηγορίες υπόπτου προελεύσεως, σκοτεινών προθέσεων και ποταπών παρεκκλίσεων. Ας διαβάσουμε μερικά σημεία της ανακοίνωσης και ας θυμηθούμε αντίστοιχες αναφορές.

Α) {..} Οι Τούρκοι στο 1821 λέγανε στον Διάκο:Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου;{..}. 

Θα μπορούσε να εκτιμήσει κανείς ότι εδώ έχουμε ένα εθνικιστικό μύθο που επιδιώκει ταυτόχρονα να αναδείξει την αγριότητα του «άλλου»…

Β){.}Μα τα παλληκάρια μας φτύνανε τους εχθρούς του Έθνους..{..}

Χωρίς σχόλιο βέβαια...

Γ){..}Χαρά στο τόπο που βγάζει τέτοια παληκάρια..{…}.

Μάλλον ο Νίκος Σβορώνος είχε δίκιο που διατύπωνε την άποψη για τον «αντιστασιακό χαρακτήρα του Ελληνισμού»… και κατηγορήθηκε κατά καιρούς για την... ''εθναφυπνιστική θεωρία'' του '' , για ''διαφορικό ρατσισμό'',και για ''αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού''(μαζί με τον Ρίτσο ,τον Ελύτη ,τον Θεοδωράκη)

Δ){..}Ο κλήρος πρέπει να μπή επικεφαλής στο λαό μας όπως ο Μητροπολίτης Κοζάνης, Πύργου,Χαλκίδας κ.λ.π. για να εμποδίσουμε την επιστράτευση και την καταστροφή της φυλής μας..{…}.

 Θυμηθείτε το προηγούμενο διάστημα ότι η επισήμανση πως μέρος και του ανώτερου κλήρου συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση ή αποσιωπούνταν από ανιστόρητους, ή δεν ήταν κατανοητό(;;;) πως δεν ήταν άλλοθι για τον αντιδραστικό ρόλο Εκκλησιαστικών ηγετών, διαχρονικά, ή ήταν ύποπτη για σύμπλευση με τον... Άνθιμο... 

Ε){..}ΌΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ{..} Ακριβώς γιατί είχαμε ΚΑΤΟΧΗ από Γερμανούς ,που ήταν και ναζιστές 

Τελικά...Ο ηρωϊκός αγώνας του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στην ΚΑΤΟΧΗ συγκέντρωσε εκατοντάδες χιλιάδες πατριώτες Έλληνες, που δεν ήταν βέβαια κομμουνιστές όλοι, ακριβώς για τα προτάγματα που έθετε…Κάθε άλλη σύγχρονη «αφήγηση» που προσαρμόζεται σε σημερινές «ανάγκες» αποτελεί, αντικειμενικά, μορφή παραπληροφόρησης αυτού του ανυπέρβλητου αγώνα..Με όποιο πρόσημο και αν γίνεται στο χώρο της αριστεράς.

Επισήμανση του ΓΕΡΟΜΟΡΙΑ:

Ευχαριστούμε Γιώργο Γκόντζο: 

Να μας τα θυμίζεις ξανά και ξανά και ας δηλώνουν λοβοτομημένοι!!!
Η αληθινή ιστορία αυτή είναι! οι μόνοι που ενοχλούνται και την αποδομούν είναι οι αναθεωρητές τους, οι απόγονοι των Ναζιστών και οι συνεργάτες τους. 

Οι "νεοαριστεροί" γιατί το κάνουν;

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΕΙΚΟΝΑ: Νικόλαος Λύτρας, Βάρκα με πανί.

ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ ΚΩΣΤΑ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

δεν είναι μόνο ένας τόπος, π.χ. η ράχη της Σέριφος όπου – όπως έξοχα έγραφε ο Ελύτης – «όταν ανεβαίνει ο ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία». 

Δεν είναι μόνο ένας χρόνος, όπου ο χωρίς έρμα άνθρωπος των νέων χρόνων ή ο σκληρά εργαζόμενος βρίσκουν μερικές μέρες καταφυγής σε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και ομορφιάς. 

Είναι κυρίως ένας τρόπος που συντρίβει με το φως του κάθε προσποίηση δυστυχίας, κάθε επιτηδευμένη οργή που συνιστά χυδαιότητα επειδή σφετερίζεται τη θέση των πραγματικά απόκληρων, εκείνων που δεν απαιτούν νομικές ή φυσικές παραβιάσεις, δεν επιζητούν προνόμια ή επιβεβαίωση του ναρκισσισμού τους αλλά απλές χαρές που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι. Για τούτο και το ελληνικό καλοκαίρι, γελοιοποιεί με το φως του την ηθική των απελεύθερων σκλάβων, κάθε ελεητική ιδεολογία που μετατρέπει τον πόνο, σιγά- σιγά, μέσω της αιώνιας θυματοποίησης, σε αγάπη της ίδιας της αθλιότητας. Αυτής που χωρίς κανένα οικονομικό προαπαιτούμενο διαλύεται, αν θέλεις, στο ελληνικό φως.

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την Εποχή της Μελισσάνθης

«Μ’ επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ’ όλα τα χρόνια τα κατοπινά. Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ’ απομάκρυναν ύπουλα απ’ τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι’ αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια», Μ.Χ..

Ασυμβίβαστος και πρωτοπόρος, εχθρός της σοβαροφάνειας και των παγιωμένων αντιλήψεων, λάτρης της «νεότητας» και της συνεχούς αμφισβήτησης και με όπλο του την ελληνική αλλά και την οικουμενική παιδεία, ο Μάνος Χατζιδάκις συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική, δημιουργώντας έτσι έναν «νέο» ήχο, ένα «νέο» τραγούδι, που έχει τις ρίζες του τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση.

Αθήνα 1941-1944.

Κατοχή.

Ο Μάνος Χατζιδάκις στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Μάνος Χατζιδάκις αφιέρωσε την Εποχή της Μελισσάνθης (έργο 37) στη μνήμη της μητέρας του. Πρόκειται για μια καντάτα για ώριμη γυναικεία φωνή, δύο νεανικές ανδρικές, μεικτή και παιδική χορωδία, ορχήστρα δωματίου και στρατιωτική μπάντα, με βασικό μουσικό όργανο το μπουζούκι.

Η Μελισσάνθη είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο με υψηλή ποιητική διάσταση. Στον επίλογο του σημειώματός του, ο Χατζιδάκις αναφέρει: «Η εποχή της Μελισσάνθης τέλειωσε. Σήμερα ζω για πάντα το χαμό της. Κι ο κόσμος μας δεν πάει να γίνει καλύτερος. Με όλα όμως αυτά, δε θέλω να δώσω ιστορικές διαστάσεις στη Μελισσάνθη και στην εποχή της. Επιθυμώ να καταγράψω μόνο, την προσωπική μου περιπέτεια και συμμετοχή στην πρόσφατη ιστορία του κόσμου, έτσι καθώς την έζησα μέσ’ από το σπίτι μου και μέσα από την πόλη που εξακολουθώ να ζω».

Το θέμα της Μελισσάνθης άρχισε να απασχολεί τον συνθέτη από το 1945. Ωστόσο, η πρώτη εικόνα του έργου σχηματίζεται το 1965, όταν ο Χατζιδάκις γράφει το ποίημα «Η Εποχή της Μελισσάνθης«, που περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή Μυθολογία. Τα κεντρικά μέρη του ποιήματος αυτού θα αποτελέσουν τον πυρήνα του μουσικού έργου, το οποίο ο συνθέτης ξεκίνησε να συνθέτει το 1970, στην Αμερική. Η Εποχή της Μελισσάνθης απασχόλησε τον συνθέτη επί μία δεκαετία – περισσότερο από κάθε άλλο έργο του, μετά την Αμοργό. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1980 στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, και κυκλοφόρησε το ίδιο έτος σε διπλό άλμπουμ από τη δισκογραφική εταιρία ΝΟΤΟΣ της Lyra.

***

"στην μητέρα μου, στην ιερή της μνήμη Μ.Χ.

Μία πρώτη ανάγνωση. Λίγο μετά τον πόλεμο, είδα σε μια εφημερίδα – 

κ ί τ ρ ι ν η τη θυμάμαι, σαν όλες τις εφημερίδες– μια είδηση χαμένη μέσα στις πολλές, απ’ την κατεστραμμένη Γερμανία. Έλεγε για μια γυναίκα που ο πόλεμος της είχε αρπάξει όλους τους δικούς της και για να επιζήσει έρημη καθώς ήταν, πουλούσε έρωτα μες στο ερειπωμένο υγρό λιμάνι του Αμβούργου. Και ένα βράδυ, όπως τριγύριζε στους σκοτεινούς δρόμους του λιμανιού, γνωρίζει έναν στρατιώτη, νέο παιδί και άρρωστο σχεδόν, που επέστρεφε απ’ την αιχμαλωσία. Πηγαίνουν για έρωτα σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο και πάνω στο κρεβάτι, από ένα φυλαχτό που είχε κρεμασμένο στον λαιμό του, τον αναγνώρισε – ήταν o γιος της.

Ο μύθος του υπερμεγέθους δημόσιου τομέα!

Της 

Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Ημέρες που είναι στην πολιτική μας σκηνή, έχει σημασία να υπενθυμίσουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός σαρώνεται ανελέητα από τους λαϊκιστές, που κατέκλυσαν την υφήλιο και που κατέλαβαν ήδη τις κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου μας, επιβάλλοντας ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Από τους κανόνες αυτού του νέου συστήματος απουσιάζει παντελώς η αντιπαλότητα που υποθάλπει ο νεοφιλελευθερισμός, ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ο παλιός διαχωρισμός δεξιάς και αριστεράς πολιτικής έχει ατονήσει, και έχουν εκδιωχθεί από τον κατάλογο των εφαρμοζόμενων μέτρων πληθώρα ταμπού, που αποτελούσαν πάλαι ποτέ το Ευαγγέλιο των νεοφιλελεύθερων.

Να προσθέσω ότι είναι χωρίς σημασία η περιφρονητική στάση και η δυσμενής κριτική των παραδοσιακών κομμάτων εναντίον των λαϊκιστών, δεδομένου ότι οι τελευταίοι αυτοί καλώς ή κακώς, εξελίσσονται σε κυρίαρχοι του κόσμου. Στο μέτρο που μπορεί κανείς να κρίνει –με βάση πάντοτε το προγραμματικό ευχολόγιο της ΝΔ– οι συγκλονιστικές αυτές θεσμικές μεταβολές δεν έχουν αγγίξει τη νέα κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία φαίνεται ότι παραμένει δέσμια του διεθνώς, κατεδαφισμένου νεοφιλελευθερισμού.

Μερικές από τις ενδείξεις αυτής της επικίνδυνης προσκόλλησης προς το πεπερασμένο πια σχήμα του παρελθόντος είναι η, οπωσδήποτε, εσφαλμένη εντύπωση ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι υπερμεγέθης. Στην πραγματικότητα το μέγεθός του βρίσκεται στο μέσον των αντίστοιχων δημοσίων τομέων στην Ευρώπη. Εξάλλου, η ΝΔ φαίνεται ότι θα υιοθετήσει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα τη λογική «πονάει κεφάλι, κόβω κεφάλι» την οποία επιφυλάσσει και στα ΑΕΙ για την κατάργηση του ασύλου.  Εξυπακούεται ότι καταδικάζω ανεπιφύλακτα τα έκτροπα και τις βαρβαρότητες, που λαμβάνουν χώρα σε σχεδόν καθημερινή βάση στα ΑΕΙ της χώρας. Πιστεύω, ωστόσο, ότι δεν είναι λύση η κατάργηση ενός μέτρου, που είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και που λήφθηκε ακριβώς για να αντιμετωπίσει ορισμένες απαράδεκτες καταστάσεις του παρελθόντος, των οποίων η λήθη δεν εξισώνεται με πρόοδο, αλλά με οπισθοδρόμηση.

Λιάνα Κανέλλη: Εμείς την Παναγία την έχουμε Αρχιστράτηγο

Τής Λιάνας Κανέλη
Αναδημοσίευση από: http://www.enories.gr

Το Άγιον Όρος, την τύχη την αγαθή είχα να το πρωταντικρίσω εγώ πετώντας μ' ένα «Μιράζ 2000» πάνω απ' τον Άθω πέρυσι τέτοιες μέρες. Ήταν το δώρο των φρουρών του Αιγαίου, όπως έκτοτε αποκαλώ τους πιλότους της πολεμικής μας αεροπορίας, για τη γιορτή των αρχαγγέλων, τη δική τους, προς μία δημοσιογράφο που επιμένει να μετράει τις αναχαιτίσεις των απέναντι κι όχι τις παραβιάσεις τους...

Λέγω «τύχη αγαθή» κι ας με πουν μελοδραματική, όσοι δεν ένιωσαν το προνόμιο να αεροζυγιάζονται με τα σύννεφα. Να περιδιάβαιναν τις κατοικίες των αγγέλων. Να βλέπουν μ' όλα τα κύτταρα του φθαρτού σώματος τους, την προσευχή ως αύρα χαρμολύπης να εγκολπώνεται σκήτες και μοναστήρια, τις κατοικίες των εραστών μιας ταπεινότητας, που αντέχει χίλια χρόνια τώρα να υπερασπίζεται με πίστη κι αγάπη τους πολλούς και άπιστους.

Όταν διάβασα στις εφημερίδες πως δύο κοινοτικές κυρίες αξιωματούχοι βγήκαν να μας επιτιμήσουν που επιμένουμε στο Άβατον του «Περιβολιού της Παναγιάς» μας, ανάμεσα σε κάτι φληναφήματα περί ισότητας των δύο φύλων, διακρίσεις κι άλλα τέτοια εκ του πονηρού, όταν τα έργα απάδουν των μεγαλοστομιών, στην αρχή γέλασα. Ύστερα δημοσιογραφικών πονηρεύτηκα, ανησύχησα, για να οργιστώ εντέλει από το ενδεχόμενο να πρέπει να είμαι συνεχώς σε ...αγιορείτικη επιφυλακή.

Ήθελα να τις έχω μπροστά μου με ελληνικό κρασί και ψωμοτύρι, σε άγιες νύχτες ανοιξιάτικες, να μυρίζει αγιόκλημα και θυμάρι, να σκάνε μέσα στα ρούχα του ορθολογισμού τους και να τους μιλάω ώρες για τον έρωτα της ελευθερίας. Να προσπαθώ να τους πω πως για μας εδώ, τους εναπομείναντες και τις εναπομείνασες, ρωμιούς και ρωμιές, ο έρωτας είναι που έφερε το Άβατον του Ορους. Και πως στην κλίμακα των δικών μας αξιών, όπου θα βρεις κομουνιστή να κάνει το σταυρό του και παπά με το ντουφέκι να υπερασπίζεται τα ντουβάρια του και ελεύθερους πολιορκημένους και γυναίκες να χορεύουν κατά γκρεμού και μιαν Ανάσταση ακατανόητη, αφού πεθαίνεις με την πίστη πως ο θάνατος με θάνατο νικιέται.

ΖΗΤΩ ΤΑ ΡΕΜΑΛΙΑ ΤΗΣ "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ"!

Ευαγγελία Σιαρβαλή

ΖΗΤΩ ΤΑ ΡΕΜΑΛΙΑ ΤΗΣ "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ"!

Γάλλος πολυεκατομμυριούχος, ιδιοκτήτης (μεταξύ άλλων) και της πολυεθνικής Leroy Merlin με τεράστιο ταχύπλοο σκάφος σκότωσε 2 Έλληνες ψαράδες στο Πόρτο Χέλι...

Έλληνας άνεργος κλέβει 3 πρίζες από κατάστημα της Leroy Merlin στην Αθήνα...

Ποιον από τους δυο η ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ" άφησε ελεύθερο με εγγύηση 50.000 ευρώ και ποιον προφυλάκισε για κακούργημα; πειτε μου; αλλά τι ρωτάω; τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται στην τελική!

ΨΑΡΑΔΕΣ, άνθρωποι-ανθρωποι της θαλασσινής εργατιάς! χωρίς αυτούς ΨΑΡΙΑ δεν υπαρχουν στα πάτα σας!

και τους έφαγε ένα ρεμάλι!

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ

Του Κώστα Χατζηαντώνίου

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ 

δεν είναι η αφορμή μόνο για να ξεδιπλώνει την αντιαισθητική του διαμάχη ο νέος δικομματισμός και να παρακάμπτεται ο βασικός υπεύθυνος, ένα σύστημα δημόσιων έργων που ρυθμίζεται από την αιρετή Περιφέρεια- αυτή την κατάρα του αποκεντρωμένου, μεταπολιτευτικού, διεφθαρμένου κράτους. Είναι και μια αφορμή να ξαναθυμηθούμε τον Ίωνα Δραγούμη και ως έξοχο πεζογράφο. Ιδού ένα απόσπασμα:

"Τὸ νησὶ μὲ τοὺς γκρεμοὺς καὶ τὰ μεγάλα μυτερὰ βράχια, τὰ βουνὰ τὰ ἀπάτητα, τά ἄγρια κατατόπια, τὶς ἔρημες ἀκρογιαλιές, τὶς σπηλιές, τὶς βαθιὲς ρεματαριές, τὶς κακὲς πλαγιὲς καὶ ράχες, τὰ γίδια καὶ τὰ ἀγριοκάτσικα πηδώντας στὰ κατσάβραχα, τὰ ἀγριεμένα ἄλογα καὶ δέντρα, τοὺς σκλάβους ἀνθρώπους, τὸ ψῆλος τοῦ μεγάλου βουνοῦ, ποὺ θὰ ἦταν ἴσως κάποτε ἡφαίστειο καὶ ἀπὸ τὴν κορφή του ἀνοίγεται ἁπλόχωρη μιὰ θέα, φανταχτερή, γύρω τριγύρω στὴ μεγάλη νησοσπαρμένη θάλασσα καὶ στὴ στεριὰ τὴ μακρινή, καὶ τὸ κάθε ὄνομα τοῦ κάθε τόπου εἶναι γνώριμο καὶ μουρμουρίζει γνωστὰ καὶ μαγεμένα λόγια καὶ τραγουδεῖ γνωστοὺς καὶ μυστηριώδικους παλιοὺς σκοπούς, Αἰγαῖο, Θράκη, Σαμοθράκη, Ροδόπη, Πελασγοί, Ἕλληνες, Ὀρφέας, Κάβειροι, Ποσειδώνας - στὸ νησὶ μὲ τὴν Παλιάπολη, ποὺ βρῆκαν τὴν πάγκαλη, πολύτιμη Νίκη, κουτσουρεμένη ἀπὸ τὰ χρόνια τὰ βάρβαρα, καὶ τὴν ἅρπαξαν ξένοι στὰ ξένα κι εὑρῆκαν τὰ θέμελα πεσμένων ναῶν καὶ τοίχους, τείχη πελασγικά, Ἑλληνικὰ καὶ ρωμαϊκὰ καὶ τοίχους βυζαντινοὺς καὶ πύργους βυζαντινοὺς καὶ γενοβέζικους, - στὸ νησὶ ὅλων τῶν καιρῶν, ἀπὸ τότε ποὺ ἡφαίστειο ξεπρόβαλε ἀπὸ τὸ πέλαγο καὶ ὑψώθηκε μονομιᾶς κατὰ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔσβησε καὶ σωριάστηκε καὶ πετρώθηκε, μὴ μπορώντας ψηλότερα νὰ ἀνεβεῖ, κι ἔγινε γῆς πλούσια ἀπὸ μέταλλα, βρύσες ζεστὲς καὶ κρύες, κατάμαυρες σπηλιές, κακοτοπιὲς καὶ βράχια καὶ πλούσια ἀπὸ φυτά, φυτρώνοντας ἄθελα στὸ πλούσιο χῶμα, καὶ γέννησε τ᾿ ἀγριοκάτσικα, τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς Καβείρους, ποὺ παίζανε μυστικὰ μὲ τὶς φωτιὲς καὶ τὶς θαλασσοφουρτοῦνες καὶ ἔπλασαν μιὰ θρησκεία - στὸ νησί, ποὺ ἔρχονταν ἀπ᾿ ὅλες τὶς πολιτεῖες Ἕλληνες νὰ μυηθοῦν στὰ μυστήρια τῶν μεγάλων θεῶν νὰ μάθουν καὶ αὐτοί, οἱ λαχταρισμένοι, οἱ ποθοπλανταγμένοι, νὰ μάθουν ἐκεῖνα ποὺ ποθούσαν νὰ μάθουν, τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου καὶ τὸ τέλος, οἱ διψασμένοι, οἱ τρελοί οἱ Ἕλληνες, οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι, ἄνθρωποι θεοί, γιατὶ κατέβασαν τοὺς θεοὺς στὴ γῆ καὶ τοὺς ἔκαμαν ὅμοιους μὲ τὸν ἑαυτό τους καὶ ὕστερα κουράστηκαν κι αὐτοὶ καὶ ἦρθαν ἄλλοι νὰ προσκυνήσουν τοὺς προστάτες θεούς, ποὺ τοὺς παραστέκονταν στὰ πολιτικά τους καμώματα, καὶ ὕστερα ἀπόστασαν καὶ οἱ μεγάλοι θεοὶ οἱ ἴδιοι καὶ χύμηξαν τὰ κύματα τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τοὺς σάρωσαν καὶ μπῆκαν στὴ θέση τους ἅγιοι μὲ εἰκόνες καὶ ξεφύτρωσαν χίλιες ἐκκλησίες καὶ παρεκκλήσια στὸ νησὶ καὶ γέμισε ἡ πολιτεία καὶ οἱ ἐρημιὲς ἀπὸ ἐκκλησιές, ξωκλήσια καὶ ρημοκλήσια καὶ ἀπὸ τὶς ἐκκλησιὲς αὐτὲς μοναχὰ ἐννιακόσιες ἐννενήντα ἐννιὰ βρίσκονται καὶ ἡ χιλιοστὴ ἀκόμα νὰ βρεθεῖ μὲ τοὺς ἀρίφνητους κρυμμένους θησαυρούς της, - στὸ νησί, ποὺ εἶδε κι αὐτὸ τοὺς Ρωμαίους νὰ γίνονται Βυζαντινοὶ καὶ τοὺς Φράγκους ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς νὰ τὸ ἀρπάζουν καὶ τοὺς διψοαίματους Τούρκους νὰ τὸ παίρνουν ἀπὸ τοὺς Φράγκους, τοὺς Τούρκους, ποὺ ἀκόμα καὶ τώρα τὸ ὁρίζουν, - στὸ νησί, ποὺ μ᾿ ἕναν ψευτοσηκωμὸ κατεπάνω στοὺς τυράννους βοήθησε κι αὐτὸ νὰ γίνει ἡ τωρινὴ Ἑλλάδα, γιατὶ ἂν δὲν εἶχε κουνηθεῖ κι αὐτὸ θὰ ἦταν ἕνας σηκωμὸς καὶ χαλασμὸς λιγότερος γιὰ νὰ συγκινήσει τὴ φιλελληνικὴ Εὐρώπη, - στὸ νησὶ αὐτό, ποὺ εἶδε σφαγὲς καὶ χαλασμοὺς καὶ πειρατὲς καὶ καταχτητὲς καὶ θεοὺς καὶ ἀνθρώπους νὰ περνοδιαβαίνουν καὶ εἶδε καὶ ἔζησε τὴν ἱστορία ὅλη ἑνὸς ἔθνους, - στὸ νησὶ αὐτό, ποὺ στὴν ἄπειρη ἡσυχία του σὰ νὰ ἀκούγεται τώρα ή αἰωνιότητα νὰ περνᾶ…"

Η λαιμαργία για εξουσία

…και άλλες γαστριμαργικές ιστορίες

Η πρόσφατη ευρεία επικράτηση της ΝΔ στις ευρωεκλογές άνοιξε την όρεξη για την διαδοχή της κυβερνητικής εξουσίας, για την ακρίβεια τη συνέχιση της λαιμαργίας για εξουσία που διακατέχει τον κάθε Τσίπρα, τον κάθε Μητσοτάκη και όλη τη κουστωδία που διατρέχει και συνδέει τους ευρύτερους κομματικούς σχηματισμούς. Είναι συχνό το φαινόμενο άνθρωποι να έχουν ανάγκη επίδειξης της ισχύος τους και του πλούτου τους (πραγματικού ή φανταστικού). Άλλες φορές κάποιοι ζουν όπως οι επιδειξίες, αλλά θέλουν να το κρύψουν. Είναι βέβαιο ότι οι image makers επιλέγουν να μην εκτίθενται οι πελάτες τους (πρωθυπουργοί και σία) σε θαλαμηγούς με πούρα και άλλα τιμαλφή. Σε αυτή τη περίπτωση ο ιδιοκτήτης των πολυτελών αυτών παγίων επιδεικνύει τον πλούτο του στη κοινωνία και οι διαχειριστές λάγνοι της εξουσίας απολαμβάνουν αυτόν τον πλούτο στα «κρυφά» και μουλωχτά, μην τυχόν και καταλάβει κάτι ο ψηφοφόρος του συστήματος.

Η λαιμαργία στη τροφή διακρίθηκε παράλληλα με τη λαιμαργία για εξουσία; Μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι ο προϊστορικός τροφοσυλλέκτης ήταν ένας λαίμαργος άνθρωπος αφού δεν είχε «εξασφαλισμένη» τη τροφή του. Ότι, δηλαδή, όταν θα έπεφτε πάνω σε κάποιο «φορτωμένο» δέντρο, για παράδειγμα, θα ήθελε να το φάει όλο, φοβούμενος την επίθεση άλλου κυνηγού, ανθρώπου ή μη. Οι φορείς αυτής της άποψης διατυπώνουν ταυτόχρονα θεωρίες της μορφής «η λαιμαργία είναι στο DNA του ανθρώπου» και άλλα παρόμοια. Θεωρούμε τη συγκεκριμένη διαπίστωση σφαλερή. Κατ’ αρχήν διότι ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν ήταν ένας πεινασμένος άνθρωπος αλλά κάποιος όπου η εξασφάλιση της τροφής του ήταν, σε πολλές περιπτώσεις, η κύρια του ημερήσια δραστηριότητα. Αυτό επ’ ουδενί σημαίνει ότι ήταν ένας πεινασμένος άνθρωπος, ο οποίος θα έπεφτε με τα μούτρα στο φαγητό μόλις το αντίκρυζε. Απεναντίας το εκτιμούσε πολύ περισσότερο ως μια αυθεντική φυσική επιλογή και ανάγκη. Και εάν θέλουμε, εν τέλει, να συγκρίνουμε περιόδους, θα λέγαμε ότι σήμερα ο άνθρωπος και πεινά και χαρακτηρίζεται από τροφοπενία. Επί πρόσθετα, η κοινοτίστικη και συλλογική διαβίωση δεν επέτρεπε να εξελιχθούν και να κυριαρχήσουν τέτοιες συμπεριφορές. Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν είχαν παρουσιαστεί αλλά ότι δεν είχαν κυριαρχήσει και δεν αποτελούσαν συνήθη πρακτική. Είναι πολύ δύσκολο προϊστορικοί αρχαιολόγοι να γνωρίζουν λεπτομερώς τις διατροφικές πρακτικές, αλλά είμαστε βέβαιοι για τη γενική συμπεριφορά της ομάδας. Επί πλέον, η λαιμαργία και η γαστριμαργία δεν μπορεί να συνδέεται αποκλειστικά με γονιδιακούς παράγοντες, αλλά κυρίως με συναισθηματικούς και ψυχολογικούς. Και γι’ αυτό το λόγο την προσομοιάσαμε με την εξουσία. Ως μια χαρακτηριστική συνθήκη όπου ορισμένοι προσπαθούν να βρουν την αυτό-ικανοποίηση και ευχαρίστηση.

Δεν είναι τυχαίο που η λαγνεία και η λαιμαργία κατείχαν περίοπτες θέσεις στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπου οι ισχυροί ήθελαν να επιδείξουν τη δύναμη και την κυριαρχία τους, όσο βραχύβιας διάρκειας και εάν ήταν η κυβερνητική τους θητεία. Ο Βιτέλλιος, αυτοκράτορας για έξι μήνες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το 69μχχ, είναι γνωστός για τη λαιμαργία του και τη βιαιότητά του. «Είχε παραδοθεί εντελώς στην τρυφή και την αγριότητα, παίρνοντας πάντοτε τρία, κάποτε όμως και τέσσερα γεύματα στη διάρκεια της ημέρας, το πρόγευμα, το γεύμα, το δείπνο και την οινοποσία, εύκολα ανταποκρινόμενος σε όλα αυτά, μια και είχε συνηθίσει να κάνει εμετό. Είχε επίσης κανονίσει κάθε μέρα να τον προσκαλεί κάποιος άλλος σε καθένα από αυτά τα γεύματα, ενώ τα υλικά τους ουδέποτε κόστισαν λιγότερο από τετρακόσιες χιλιάδες σηστερτίους (ρωμαϊκό νόμισμα). Το πιο φημισμένο από όλα ήταν το δείπνο που παρέθεσε ο αδελφός του, για να γιορτάσει την άφιξη του αυτοκράτορα στη Ρώμη, στο οποίο θρυλείται ότι προσφέρθηκαν δύο χιλιάδες από τα εκλεκτότερα ψάρια και επτά χιλιάδες πουλιά. Ο ίδιος, όμως, ξεπέρασε ακόμα και αυτό το δείπνο, όταν παρουσίασε μια πιατέλα, που, λόγω του τεράστιου μεγέθους της, την ονόμασε «ασπίδα της Πολιούχου Αθηνάς».

Μετά την Αριστερά - Του Δημήτρη Μπελαντή

Μετά την Αριστερά

 Μπελαντής Δημήτρης In Πολιτικά κείμενα

1. Τέλος της Αριστεράς , συνέχιση των αγώνων κατά του καπιταλισμού

Τι έχει μείνει  από την έννοια της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη ; Η Αριστερά  ως έννοια δεν εκπροσωπεί,  πλέον , στο σήμερα  την μαζικοποίηση και την μεγιστοποίηση  ούτε των αγώνων για την αντικαπιταλιστική ανατροπή ούτε καν την μαζικοποίηση των αγώνων για μια φιλολαϊκή κοινωνική  αναδιανομή. Τίποτε δεν έχει μείνει από την «Αριστερά», όπως υπήρχε  και όπως οριζόταν  ως το 2008 ή το  2010 περίπου στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Συντρίμμια και θρύψαλα.

Η συμβολή ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ στην απαξίωση της Αριστεράς υπήρξε καθοριστική.   Καθοριστική σε ευρωπαϊκή κλίμακα , αν όχι και παγκόσμια:  το Μπλοκο  της Αριστεράς στην Πορτογαλία , οι Ποδέμος στην Ισπανία  ακολούθησαν κι αυτοί την  ίδια πορεία, ενώ ο Κόρμπυν ,παρά τον ταξικότερο λόγο του, δεν μας εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και το γερμανικό  Die Linke ακόμη λιγότερο.

Μέχρι το 2010 περίπου, οι δυτικές κοινωνίες  ή έστω η μεγάλη  πλειοψηφία τους  χρησιμοποιούσαν τον όρο «Αριστερά» για να προσδιορίσουν την κλασσική ή και την φιλελεύθερη πια σοσιαλδημοκρατία ( υπό την έννοια της κλασσικής  αναδιανεμητικής  σοσιαλδημοκρατίας τύπου Όλαφ Πάλμε, δηλαδή του  παλιού σουηδικού μοντέλου μοντέλου,  ή Βίλλυ Μπραντ (ρηνανικός καπιταλισμός),   ή της επιλεκτικής φιλελεύθερης  σοσιαλδημοκρατίας τύπου Μπλαίρ και Σρέντερ ),  καθώς, δευτερευόντως πια μετά το «1989»,  και τα ΚΚ, την κομμουνιστική/ κομμουνιστογενή Αριστερά  ή και  την συνήθως τροτσκιστική Άκρα Αριστερά.Ειδικά στην Ελλάδα, λόγω του Εμφυλίου αλλά και της ιδιομορφίας του φαινομένου ΠΑΣΟΚ, συνήθως ως Αριστερά οριζόταν η κομμουνιστογενής και μόνο (η προερχόμενη από το ιστορικό  ΚΚΕ, δηλ. το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, μετά ο Συνασπισμός κλπ  ), καθώς  και η «αντικαπιταλιστική» ή επαναστατική .Αναλυτικά λάθος, καθώς η σοσιαλιστική Αριστερά (ΠΑΣΟΚ) υπήρξε  μια αναδιανεμητική παράταξη υπέρ του λαού ως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, και, άρα, ήταν η Πρώτη Φορά Αριστερά, εντός του συστήματος πάντοτε( σχετικό και το  πρόσφατο βιβλίο του Βασίλη Ασημακόπουλου για το ΠΑΣΟΚ).

Όμως, και το ΠΑΣΟΚ από μόνο του χρησιμοποιούσε  κυρίως τον όρο «σοσιαλισμός», αντιπαρατασσόμενο στην «παραδοσιακή Αριστερά», σαν να σεβόταν τον κληρονομημένο καταμερισμό των συμβόλων.

Η εμπειρία της  μετεξέλιξης και συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ  καθώς και της καπιταλιστικής μετεξέλιξης   ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε αυτό το κεφάλαιο σε όλη την Ευρώπη. Πιθανότατα οριστικά.

Σήμερα, η σοσιαλδημοκρατία και τα ΚΚ βασικά δεν υπάρχουν διεθνώς  ή είναι σε κατακόρυφη πτώση-ακόμη και   αυτό το κάποτε κραταιό γερμανικό SPD. Το κόμμα του Μιτεράν έχει διαλυθεί ουσιαστικά, ενώ του Μαρσαί  είναι ένα μετριοπαθές  γκρουπούσκουλο. Φυτρώνουν διάφορα νέου τύπου  πράσινα και σοσιαλδημοκρατικοφανή κόμματα όπως λ.χ. το ΜΕΡΑ25. Επίσης, αναπτύσσονται δεξιόστροφα ή απολίτικα λαϊκιστικά κόμματα που απορροφούν  δυνάμεις που άλλοτε ψήφιζαν από ταξικό πρίσμα την Αριστερά.  Σε όλη την Ευρώπη, επιβιώνει ως σχετικά μαζικό  κομμουνιστικό κόμμα  και με κάποιαν υπολογίσιμη  εκλογική απήχηση, από τα παλιά ΚΚ, μονάχα το ΚΚΕ , και αυτό για ιδιαίτερους  ιστορικούς λόγους,  αλλά και λόγω της παρέμβασής του στους κοινωνικούς αγώνες,  επιβιώνει   σε  περιορισμένα αλλά όχι  περιθωριακά επίπεδα.  Ορισμένα κόμματα με κομμουνιστογενή ή και  αντικαπιταλιστική  παράδοση έγιναν καθαρά σοσιαλφιλελεύθερα ή  καθεστωτικά με την χειρότερη δυνατή έννοια  (ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατικό  Κόμμα στην Ιταλία-πρώην PCI  , Μπλόκο της Αριστεράς  στην Πορτογαλία, ΚΚ Πορτογαλίας) , ενώ ορισμένα αριστερά κόμματα , αμιγώς κινηματογενή, όπως οι Ποδέμος, ενσωματώθηκαν  πλήρως στον κυβερνητισμό και την διαχείριση. Υπάρχουν, ακόμη, κάποια σχετικά αξιοπρεπή αριστερά κόμματα όπως αυτό του Μελανσόν, αλλά σε καθοδική πορεία.

Ο μνημειώδης εμπαιγμός των Ελλήνων - Analyst Team

Τα μνημόνια δεν έχουν κανένα θετικό στοιχείο που να σχετίζεται με την παραγωγή πλούτου, με τις εγχώριες επενδύσεις και με την ανάπτυξη, όπως έχει τεκμηριωθεί ξεκάθαρα τα τελευταία δέκα χρόνια – επειδή αυτό που ενδιαφέρει τους ξένους είναι η λεηλασία των Ελλήνων, με την υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής τους περιουσίας. Ακριβώς για το λόγο αυτό έχουν επικεντρωθεί στον έλεγχο του ιδιωτικού τομέα (νοικοκυριά και επιχειρήσεις), καθώς επίσης του δημοσίου, με την ενίσχυση των ελεγκτικών και εισπρακτικών μηχανισμών – ενώ δεν δίστασαν ούτε καν να κλείσουν παράνομα τις τράπεζες, αφενός μεν για να εκβιάσουν την τότε κυβέρνηση δημιουργώντας παράλληλα τις προϋποθέσεις αφελληνισμού τους, αφετέρου για να επιβάλλουν τη χρήση πιστωτικών καρτών απαγορεύοντας ουσιαστικά τα μετρητά, έτσι ώστε να κερδίζουν οι τράπεζες και να ελέγχονται καλύτερα οι Πολίτες.

.

Επικαιρότητα

«Η μείωση των συμφωνημένων πρωτογενών πλεονασμάτων θα έρθει όταν πρώτα εμείς αποδείξουμε ότι αλλάζουμε το μείγμα της πολιτικής – για να παραχθεί νέος πλούτος και να αυξηθεί σημαντικά η ανάπτυξη. Αυτό θα συμβεί με την απελευθέρωση του επενδυτικού δυναμικού, το οποίο παρέμενε στάσιμο επί μακρόν, με τη συγκράτηση και με τον ορθολογισμό των δημοσίων δαπανών, καθώς επίσης με τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης μέσω της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής», δήλωσε ο υπουργός επικρατείας και εμπνευστής του επιτελικού εκτρώματος – χωρίς φυσικά να αναφέρει πως με τη φράση «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» υπονοείται πως όλο και πιο πολλοί χαμηλόμισθοι θα πληρώνουν, με τη μείωση του αφορολόγητου ορίου, ενώ με την «αύξηση της ανάπτυξης» το ξεπούλημα της Ελλάδας στους ξένους.

Εν προκειμένω πολλοί υποστηρικτές των μνημονίων, όπως ο υπουργός και το κόμμα του, ισχυρίζονται πως εμπεριέχουν αρκετά θετικά στοιχεία – παραλείποντας όμως να επιστήσουν την προσοχή στους Έλληνες στο γεγονός ότι, όλα τα θετικά στοιχεία των μνημονίων είναι άμεσα συνδεδεμένα με τους εισπρακτικούς μηχανισμούς, ενώ έμμεσα με την εγχώρια διαφθορά και με τη φοροδιαφυγή της μεσαίας τάξης. Με το πώς θα εισπράττουν δηλαδή περισσότερα από τους Έλληνες, χωρίς να τους επιτρέπουν να κλέβουν ή να κρύβουν χρήματα που ανήκουν στους δανειστές – με την έννοια πως στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρονται για τη διαφθορά ή για τη φοροδιαφυγή, αλλά για τα ποσά που αντιπροσωπεύουν.

Εγώ μπορεί να είμαι ένα μάτσο χάλια αλλά ο Θεός με αγαπάει.

"Εγώ μπορεί να είμαι ένα μάτσο χάλια αλλά ο Θεός με αγαπάει"

"Δεν πάμε στον παράδεισο νίκη-νίκη, αλλά ήττα-ήττα"

π. Λίβυος

Στην εν Χριστώ ζωή δεν αγωνιζόμαστε για να νιώσουμε τέλειοι, αλλά για να συνειδητοποιήσουμε την οντολογική μας ανεπάρκεια. Να βιώσουμε απενοχοποιητικά την ραγισμένη ατελή ύπαρξη μας, δίχως ενοχή, ακύρωση και ματαίωση. Στην εκκλησία σε αγαπάει κάποιος ακόμη και στις πιο σκοτεινές ημέρες της ζωής σου. Εγώ μπορεί να είμαι ένα μάτσο χάλια αλλά ο Θεός με αγαπάει. Αυτή είναι η εμπειρία της αγάπης του Θεού, απόλυτη αποδοχή και μέγα έλεος.

Αναφέρει ο άγιος Τύχων, ο Ρώσος, ότι στον παράδεισο δεν πάμε πραγματώνοντας ηθικές και πνευματικές νίκες. Η πύλη του παραδείσου δεν ανοίγει με τις νηστείες και αρετές μας ή με την ηθική καθαρότητα μας. Ο παράδεισος είναι πάντα δωρεά της αγάπης του Θεού και όχι ατομικό μας κατόρθωμα ή αξιομισθία. Δεν πάμε στον παράδεισο νίκη-νίκη, αλλά ήττα-ήττα. Ο παράδεισος δωρίζεται σε εκείνους που ποτέ δεν πίστεψαν ότι τους ανήκει και μάλιστα αποκλειστικά.

***απο το νέο πρός έκδοση βιβλίο μου.

« … Ο ουρανός και η απελπισία λαλούσι με αποσιωπητικά… »- Αλ. Παπαδιαμάντη “Οι έμποροι των εθνών”

Της Άννας Στάικου από την Ρήξη φ. 125

Θολές οι θάλασσες αυτό το καλοκαίρι. Κολυμπάς και χάνεις την ακτογραμμή. Τί του συμβαίνει του καιρού; Τί συνέβη και το κάθετο ανελέητο φως, αντί να λογχίσει τα παραδομένα στη ζέστη κορμιά μας –με τρόπο τέτοιο που να μας τινάξει από την αδρανή μας θέση- προτίμησε να εφορμά, αθόρυβα, στο τοπίο, με τρόπο κρακελέ…;; Οι τεθλασμένες και οι δειλές κατευθύνσεις των ζεστών τόξων του ήλιου δεν καμακώνουν με το γνωστό αιώνιο, ερωτικό τρόπο, τα ύδατα. Το νερό παραμένει απελπιστικά μόνο, αυτό το θολό καλοκαίρι. Πού δραπέτευσε η ατελεύτητη συνύπαρξη και συνεύρεση αρχιπελάγους και ήλιου; Και η διαύγεια; Πώς θα κατορθώσουμε να δούμε καθαρά; Πόσο μείναμε απόντες;Πόσο αδικήσαμε και πόσο πολύ επιτρέψαμε την αδικία πάνω μας;

Κάνω ένα βήμα στο χρόνο, προς τα πίσω….. Παιδιά με κουβαδάκια τότε, στα δροσερά καλοκαίρια, μαζεύαμε αφειδώλευτα ήλιο, κι αυτός ξεχείλιζε τον τόπο και τα πρόσωπά μας με χαρά. Ήλιο ξαπλωμένο, νωχελικά, στον κουβά, τον βουτούσαμε στα διαυγή νερά κι αυτός ο αιώνιος σωσμένος, πλήρωνε το τοπίο με ανθρώπινη καρδιά.

Πίσω στο χρόνο πάλι… Το κομπόδεμα του πατέρα. Σ’ ένα μαντήλι καθαρό με τέσσερις κόμπους στις γωνίες και κάθε τόσο να γεμίζει με οικονομίες ιερές από τον κάματο του γονιού μας, με ελπίδα και αγαλλίαση ανακοινώνοντάς μας ότι «πάλι στη θάλασσα, καμάρια μου και φέτος θα πάτε». Δραχμή τη δραχμή το γέμιζε και χρύσωνε το τάμα, το φυλακτό. Το κοιτάζαμε και βλέπαμε βαρκούλες, βουτιές και απλωτές… και ησύχαζε με ζέστη το κυριακάτικο τραπέζι, με όλη την εμπιστοσύνη της οικουμένης.

Δίνοντας τα χέρια στους προστάτες των δολοφόνων – Ένας διαχρονικός εξευτελισμός της Κυπριακής Δημοκρατίας

Του Κώστα Βενιζέλου από το slpress.gr 

Είκοσι τρία χρόνια πέρασαν από τις εν ψυχρώ δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Η μια εικόνα, που παραμένει στη μνήμη, είναι αυτή με τους «Γκρίζους Λύκους» να κτυπούν μέχρι θανάτου τον Τάσο. Το… έγκλημα του; Συμμετείχε σε μια πορεία διαμαρτυρίας για να προβάλει την ανάγκη, την απαίτηση, για την απελευθέρωση της πατρίδας του. Περικυκλώθηκε και κτυπήθηκε με ξύλα και πέτρες με τη μανία του φανατισμού, με τη βαρβαρότητα του κατακτητή.

Η δεύτερη εικόνα είναι αυτή με τον Σολωμό να ξεφεύγει από τον κυανόκρανο, να τρέχει, να ανεβαίνει στον ιστό με την κατοχική σημαία, με το τσιγάρο στο στόμα και με τη δύναμη, τη μαγκιά, της αποφασιστικότητας. Δεν έφθασε μέχρι την κατοχική σημαία καθώς δέχθηκε πυρά. Δέχθηκε τα πυρά από τη βεράντα του διώροφου σπιτιού-φυλακίου του κατοχικού στρατού, από ένα έποικο αξιωματούχο του ψευδοκράτους.

Ο έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, Κενάν Ακίν, ο οποίος πυροβόλησε τον Σολωμό διετέλεσε «υπουργός» και «βουλευτής» του ψευδοκράτους, μετά από ενέργειες της Κυπριακής Δημοκρατίας καταζητείται από την Ιντερπόλ. Το ίδιο και οι δολοφόνοι του Τάσου. Ο Ακίν πριν και μετά τη δολοφονία του Σολωμού ήταν άνθρωπος του παράνομου καθεστώτος, τον οποίο τον προστάτευε αλλά και τον επιβράβευσε πολιτικά.

Θαυμαστής του Ερντογάν ο δολοφόνος

«Όσο μπορείς…»

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

(Κωνσταντίνος Καβάφης, «Όσο μπορείς», 

Ποιήματα 1897-1933)

Οι αναρχικοί στάθηκαν ανέκαθεν ενάντιοι σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, ακριβώς επειδή αποτελούσε το παραπέτασμα που έκρυβε την αληθινή γνώση. Και για να μην παρανοηθεί επ’ ουδενί το άνωθι, ας ξεκαθαρίσουμε από τη μεριά μας, πως θεωρούμε κάθε προσπάθεια, αγαθοπροαίρετη ή μη, για τη δημιουργία «ελευθεριακών σχολείων» τμήμα του αναρχισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προφανώς, ουδόλως μας εκφράζουν η πολιτική, οι «–ισμοί» και οι ιδεολογίες γενικώς. Αγωνιζόμαστε για την Αναρχία.

Η αλήθεια είναι πως ο αναρχισμός, ως πολιτική ιδεολογία, περιελάμβανε στα διάφορα προγράμματά του, εκφρασμένα από τους λεγόμενους κλασσικούς αναρχικούς του 19^ου κυρίως αιώνα, την άρνηση κι αντίθεσή του με τον κρατικό θεσμό του σχολείου. Στην πορεία, βέβαια, πολλοί έπεσαν στην παγίδα της «συνθηματοποίησης» κάποιων εννοιών και ξέχασαν για ποιον λόγο στρέφονταν εναντίον της σχολικής εκπαίδευσης και του σχολικού θεσμού εν γένει. Έτσι, επί της ουσίας, κάπου ξεχάστηκαν κι άρχισαν να στρέφονται ενάντια στη γνώση σε πολλές περιπτώσεις. Άρχισαν να αναπαράγουν, μηχανικά, τσιτάτα, δανεισμένα από τον μαρξισμό και την ευρύτερη αριστερά, να κατασκευάζουν ευαγγέλια, να πιστεύουν τυφλά σε μια φράση, δίχως να εμβαθύνουν στο περιεχόμενο. Κι αυτό δεν είναι ίδιον των αναρχικών, είναι ίδιον της εποχής. Φτάσαμε, δηλαδή, στο σημείο να δαιμονοποιήσουμε την ίδια τη γνώση.

Από τη μια, οι έχοντες τον έλεγχο της μαζικής πληροφόρησης «βομβάρδιζαν» επί χρόνια τα μυαλά των νεοελλήνων ότι είναι σημαντική η εκπαίδευση και, πράγματι, μέχρι και λίγα χρόνια πριν κάθε γονέας έκανε κάθε τι για να σπουδάσει τα παιδιά του, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Την ίδια στιγμή που όλοι πείθονταν για τα «καλά της εκπαίδευσης» τα σχολεία έφταναν στο απόγειο της αποβλάκωσης και της ημιμάθειας-αμάθειας. Όλα έγιναν μέρος ενός πειράματος: τα βιβλία, τα παιδιά, οι δάσκαλοι.

Έτσι, χωρίς να προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε, πλημμυρίσαμε με τις εξής «βεβαιότητες»:

(1) Όλοι πρέπει να έχουν –τουλάχιστον– πτυχία πανεπιστημίου και μεταπτυχιακά, τρεις ξένες γλώσσες, υπολογιστές, σεμινάρια επιμόρφωσης κ.λπ. Όλο αυτό δε σήμαινε απλώς την εύρεση προσοδοφόρας εργασίας, αλλά και κοινωνική αναγνώριση, μέσα στο πλαίσιο αυτού που ονομάζουμε κυρίαρχη αφήγηση. Έτσι, η γνώση ταυτίστηκε απολύτως λανθασμένα με την εκπαίδευση, τη στιγμή ακριβώς που συνέβαινε το αντίθετο: η εκπαίδευση έγινε μηχανιστική, εξειδίκευση και τεχνική εκμάθηση μιας δεξιότητας, που πόρρω απέχει από την αληθινή γνώση. Ωστόσο, ουδείς «δικαιούται» να εκφέρει άποψη ή τουλάχιστον να τον παίρνουν σοβαρά, αν δεν διαθέτει τη σφραγίδα του πτυχίου, της έγγραφης απόδειξης ότι γνωρίζει ο,τιδήποτε· ακόμη και το να γίνεις χασάπης, σεκιουριτάς, οδηγός ταξί, έφτασε να περνά μέσα από το ιλουστρασιόν βουστάσιο της πιστοποιημένης εκπαίδευσης. Ο «αμόρφωτος» χωρίς πτυχίο δεν ήξερε όσα οι «σπουδαγμένοι». Αν δε το πτυχίο σου ήταν από το εξωτερικό, τότε διέθετες κάτι περισσότερο από το δαχτυλίδι του νιμπελούνγκεν. Κατείχες τα πάντα. Ακόμη και την ικανότητα να εξαφανίζεσαι, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.

Αυταπώλειας πανηγυρισμός

"...Και ούτε ένας «θάνατος από αηδία», δηλωτικός αντίστασης στη νεκροφόρο φιέστα της Γιάννας..."

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ο πρωθυπουργός, συνταγματικός μονοκράτορας στην Ελλάδα, αποφάσισε να ξεκινήσει η προετοιμασία, προκειμένου, τον μεθεπόμενο χρόνο (2021), να γιορτάσουμε οι Ελληνες τη συμπλήρωση δύο αιώνων από τον ξεσηκωμό των προγόνων μας για την απελευθέρωση από τους Τούρκους.

Το πρόσωπο που διάλεξε ο πρωθυπουργός για την προεδρία της επιτροπής εορτασμού, δηλώνει τι ο ίδιος φαντάζεται και τι περιμένει να οργανωθεί, προκειμένου να τιμηθεί η επέτειος: Περίπου τα γνωστά πανηγυριώτικα «ευρήματα» σκηνοθετικού εντυπωσιασμού, που επαναλαμβάνονται στις ενάρξεις «ολυμπιακών αγώνων», σε φιέστες καρναβαλικές, σε διεθνή τουρνουά ποδοσφαίρου κ.ά.α.

Απόλυτος στόχος, να κερδηθούν οι εντυπώσεις, να εκστασιαστεί το πόπολο, να ενδιαφερθούν για το θέαμα τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα.

Στόχος παντού και πάντοτε οι εντυπώσεις: Στην οργάνωση της παραγωγής, στην αγορά προϊόντων, στη διακίνηση ιδεών, στην επιστημονική κατάρτιση, στον ανταγωνισμό εμπορικών αθλητικών ομάδων, εμπορικών πολιτικών κομμάτων, εμπορικών τηλεοπτικών καναλιών και ραδιοφώνων. Ετσι και με την επιλογή του πρωθυπουργού για την προεδρία του εορτασμού δύο αιώνων από την «παλιγγενεσία», πρώτο κριτήριο η ικανότητα εντυπωσιασμού των ασχέτων.

Ο συνταγματικός μονοκράτορας πρωθυπουργός θα μπορούσε να είχε, έστω και μόνο, ξεφυλλίσει το αυτοβιογραφικό πόνημα της εκλεκτής του – εκδόθηκε το 2013. Θα είχε τότε, ίσως, κάτι αντιληφθεί για τη διαφορά της σοβαρότητας από την ελαφρότητα, του δημιουργικού ταλέντου από την επιδεικτική επιδεξιότητα. Ισως όλα να ήταν διαφορετικά στην πατρίδα μας, αν έστω κι ένας πρωθυπουργός, στα τελευταία σαράντα χρόνια, μπορούσε να διακρίνει την κρίσιμη διαφορά του σοβαρού από το ασόβαρο, του πραγματικού από τις εντυπώσεις.

Ασφαλώς προσβάλλει την όποια έλλογη ευαισθησία η πρωθυπουργική επιλογή της προέδρου για την προετοιμασία του εορτασμού της παλιγγενεσίας. Ομως, ολόκληρο το «σύστημα» διαχείρισης της ελληνικής συνέχειας στη χώρα μας (κυβερνήσεις, κόμματα, η κρατική μηχανή, η Δικαιοσύνη, τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, οι Επίσκοποι, οι Ενοπλες Δυνάμεις, η Τοπική Αυτοδιοίκηση ή ό,τι άλλο) βεβαιώνουν, έμπρακτα, καθημερινά και με έμφαση ότι αντιλαμβάνονται την «παλιγγενεσία» ακριβώς όπως και ο πρωθυπουργός: Δηλαδή, ακριβώς όπως μια πρώην αποικία που αποτίναξε, με τεράστιες θυσίες, τον ζυγό αθέλητης δουλείας αιώνων, για να της παραχωρηθεί μια πιο λουστραρισμένη, αλλά τώρα θελημένη υποδούλωση: ηδονικά καμουφλαρισμένος αυτεξευτελισμός.

Τα “ορφανά” κίτρινα γιλέκα και η εκτός τόπου και χρόνου Αριστερά

Από Ν. Ζ-12/08/2019

Κλείνουν πάνω από δέκα μήνες που το ηρωϊκό, επίμονο και μαχητικό κίνημα των “Κίτρινων Γιλέκων“, συνεχίζει απτόητο τις βδομαδιάτικες, μαζικές κινητοποιήσεις του στο Παρίσι και τις γαλλικές πόλεις.

Πολύ σπάνια, μάλλον ποτέ, ένα κίνημα έχει να επιδείξει μία τέτοια συνέχεια, διάρκεια, αντοχήκαι σφρίγος. Κι’ αυτά παρά την ωμή καταστολή, την άγρια αστυνομική βία, τα χημικά και την τρομοκρατία που αυτό το κίνημα υπέστη και υφίσταται και κυρίως παρά τους δεκάδες νεκρούς, σακάτηδες και τραυματίες, από τις αστυνομικές επιχειρήσεις και τα “ατυχήματα” αλλά και τις χιλιάδες καταδίκες, φυλακίσεις, συλλήψεις αγωνιστών του.

Το πρωτότυπο αυτό κίνημα, των “αόρατων“, φτωχών και καταφρονεμένων πολιτών, όλων εκείνων που περνάνε δίπλα μας απαρατήρητοι και ζουν αγνοημένοι στις σύγχρονες τερατουπόλεις, έχει στην προμετωπίδα του όλα εκείνα τα αιτήματα που πνίγουν τα κατώτερα στρώματα, στις απέραντες υποβαθμισμένες λαϊκές συνοικίες  της μιζέριας, της ανασφάλειαςκαι της εξαθλίωσης, όπου η ζωή κάθε μήνα τελειώνει συνήθως, την πρώτη ή τη δεύτερη εβδομάδα, που τελειώνουν και τα κρατικά επιδόματα και ύστερα αρχίζει η χορηγία από τις συντάξεις των γερόντων και οι δουλειές του ποδαριού. Το κίνημα αυτό, λοιπόν, διεκδικεί δουλειές και όχι ανεργία, διεκδικεί αξιοπρεπή κατώτατο μισθό και ασφάλιση, διεκδικεί ανθρώπινη περίθαλψη και δωρεάν παιδεία για την νεολαία, διεκδικεί ένα ανθρώπινο περιβάλλον και υποδομές στις γειτονιά του, διεκδικεί βιώσιμες συντάξεις και στέγη για όλους, παλεύει ενάντια στον αυταρχισμό και την αστυνομοκρατία, ενάντια στη γενικευμένη διαφθοράκαι την πολιτική απάτη, ενάντια στις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες και διεκδικεί πραγματικές  ελευθερίες και πραγματική, όχι χειραγωγημένη και κατευθυνόμενη, δημοκρατία, ενώ καταγγέλει τον ολοκληρωτισμό των Βρυξελλών και ζητά την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε.

26-3-1957 ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ-ΕΝΩΣΗ

Με απεργίες και συγκεντρώσεις οι φοιτητές της Αθήνας διαμαρτύρονται για τη βάρβαρη συμπεριφορά των Άγγλων αποικιοκρατών στην Κύπρο και απαιτούν την ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ-ΕΝΩΣΗ του νησιού με την ΕΛΛΑΔΑ.

ΠΗΓΗ: Giorgos Xatzopulos

ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ "ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ" (ΝΙΚΑΙΑΣ) ΣΤΙΣ 17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1944

Του Αλέξανδρου Κουτσομητόπουλου

ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ "ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ" (ΝΙΚΑΙΑΣ) ΣΤΙΣ 17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1944 - ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΝ - ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΞΕΨΥΧΗΣΕΙ ΤΟ ΘΗΡΙΟ- ΣΑΝ ΖΩΑ ΣΤΑ ΣΤΑΥΛΟ-ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΗΣ "REICHSBAHN" - 1300 ΟΜΗΡΟΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ "ΡΑΪΧ" - ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ "330" ΑΦΗΣΑΝ - ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΝΕΑ ΜΗΝΕΣ - ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ "ΜΠΙΜΠΛΙΤΣ" - "ΜΑΝΧΑΪΜ " - "ΧΑΝΑΟΥ" & ΣΤΟ "ΑΜΠΑΜΠΑΜ" -

ΠΟΛΛΟΙ - ΑΠ΄ ΟΣΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ - ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ ΣΤΗ "ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ" ΣΑΝ ΣΥΜΠΑΘΟΥΝΤΕΣ ΤΟΥ "ΕΑΜ & ΤΗΣ ΕΠΟΝ" !!!

ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΩΝ 330 ΟΜΗΡΩΝ - ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΝ ΤΟ "1965" ΜΕ ΕΠΙΣΗΜΗ ΤΕΛΕΤΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ - ΜΕ ΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΗΣ "ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΜΗΡΩΝ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ" - ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ & ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ - ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ - Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕ - ΑΠΟ ΤΟ 1952 - ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ - ΠΡΩΗΝ ΟΜΗΡΟΥΣ..."ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ" -

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ "ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ" - ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ Η ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΩΝ "ΝΟΤΙΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ" ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΟΛΥ..."ΑΚΡΙΒΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ" ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟ "ΣΑΝ ΘΑΥΜΑ" ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ "ΕΞΑΓΩΓΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ"

ΑΠΛΑ ΣΕ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ" - ΕΦΥΓΑΝ ΑΠ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ "ΕΣΒΗΣΑΝ" ΤΑ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΤΟΥΣ ΑΝΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΩΝ "ΕΝΩΣΕΩΝ" ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ "ΒΟΜΒΟΠΛΗΚΤΩΝ" ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΧΑΣΕΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ - ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ & ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ - ΠΥΡΟΒΟΛΑΡΧΙΕΣ & ΤΑ "ΦΛΟΓΟΒΟΛΑ ΠΟΥ ΠΥΡΠΟΛΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΟΥΣΑΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΜΕ ΣΚΟΝΗ ΦΩΣΦΟΡΟΥ" -

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΛΗΓΕΝΤΕΣ & ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ.ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ "ΘΑ" ΑΠΟΖΗΜΙΩΝΟΝΤΟΥΣΑΝ "ΜΕΤΑ" ΤΗΝ...ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ..."ΑΔΙΚΗΜΕΝΗΣ & ΔΕΙΝΟΠΑΘΟΥΣΑΣ" ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ - 

ΤΩΡΑ - 74 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1945 ! - Ο "ΝΕΟΣ ΠΡΕΣΒΗΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ" ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ "ΠΡΟΣΦΟΡΑ" 200.000 ΕΥΡΩ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ !

Πτώματα στην Πλατεία Οσίας Ξένης την Ημέρα που διοργανώθηκε μετά την αποχώρηση των Βαρβάρων ¨Πάνδημο Μνημόσυνο¨ για τα θύματα.

Επιζώντες Όμηροι από την Κοκκινιά στην Γερμανία διοργανώνουν Μνημόσυνο στο Μάνχαϊμ για τους συντρόφους τους που έχασαν την ζωή τους από τις κακουχίες και την βαναυσότητα των ¨Απελευθερωτών της Ευρώπης¨.

Το χαρακτικό του Τάσου για το μπλόκο της Κοκκινιάς