Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Γράφει ο Ουμπέρτο Έκο στο δοκίμιό του με τίτλο «Ur–Fascism» πως, «το φασιστικό παιχνίδι μπορεί να παίξει σε πολλές μορφές και το όνομα του παιχνιδιού δεν αλλάζει», καθώς αναπτύσσει τα 14 χαρακτηριστικά του φασισμού που, αν και πολλά απ’ αυτά είναι αντιφατικά μεταξύ τους, όπως λέει, «αρκεί ένα από αυτά για να επιτρέψει στον φασισμό να εξαπλωθεί γύρω του».
Σημεία αντίθεσης
Αναζητώντας συσχετίσεις ανάμεσα στον φασισμό –με βάση αυτά τα 14 πιθανά χαρακτηριστικά που ορίζει ο Έκο– και στον παγκοσμιοποιητικό νεοφιλελευθερισμό των αγορών, μπορούμε εξαρχής να εντοπίσουμε 7 κριτήρια που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση:
1. Ο «φασισμός λατρεύει την παράδοση».
2. «Απορρίπτει τον μοντερνισμό», όπως ακριβώς και ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά από την ανάποδη. Ο νεοφιλελευθερισμός λατρεύει τον μοντερνισμό, ειδικά στα πεδία της εργασίας, των ατομικών δικαιωμάτων κλ.π. Αλλά απεχθάνεται την παράδοση, πάλι ειδικά στα πεδία της εργασίας, των συλλογικών δικαιωμάτων κλ.π.
3. Στο ίδιο πλαίσιο, εκεί όπου «ο φασισμός θεωρεί τη διαφωνία ως προδοσία», ωθώντας το συλλογικό σε μια ομογενοποίηση, ο φιλελευθερισμός, αντιθέτως, λατρεύοντας τον μοντερνισμό, θεωρεί τη διάκριση ως κρίσιμο στοιχείο του και επαινεί την ατομική διαφωνία μέχρι του σημείου του κοινωνικού διχασμού, προφανώς για να μην επιτρέψει τη συγκρότηση του ίδιου του κοινωνικού σώματος.
4. Στην ίδια κατεύθυνση, «ο φασισμός φοβάται το διαφορετικό», γι’ αυτό και η ρατσιστική ξενοφοβία του. Ενώ αντιθέτως, και πάλι, ο νεοφιλελευθερισμός λατρεύει το διαφορετικό, αρκεί αυτό να συγκροτείται και μόνον στο ατομικό-δικαιωματικό επίπεδο. Γι’ αυτό ακριβώς, και σε πλήρη αντίθεση με τον φασιστικό σωβινισμό «που περιφρονεί τις γυναίκες και καταδικάζει τις μη συνηθισμένες σεξουαλικές συμπεριφορές», ο νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται, εντελώς, στον αντίποδα.
5. Άλλο τόσο, σε αντίθεση με τον φασισμό, ο νεοφιλελευθερισμός απεχθάνεται την κοινωνική απογοήτευση, στην οποία κατά βάσιν προσφεύγει ο φασισμός για να αναπτυχθεί. Ο νεοφιλελευθερισμός βλέπει την κοινωνική απογοήτευση ως μια νοσηρή καταθλιπτική στάση, που χρήζει ψυχοθεραπείας σε ατομικό επίπεδο.
