- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Σάββατο 19 Αυγούστου 2017
ΟΔΟΣ ΕΥΝΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΚΟΥΝΑΒΙΩΝ ΓΩΝΙΑ:
Του Θανάση Παπαθανασίου
Είναι περίεργη η συμβολή της οδού Ευνούχων με την οδό Κουναβιών. Αμφότερες αφορούν σακάτηδες. Όχι όμως οποιουσδήποτε. Είναι οι δρόμοι εκείνων που οι ίδιοι αποφάσισαν τον ακρωτηριασμό τους. Παρ' όλ' αυτά, είναι δυο δρόμοι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους• και όσον αφορά το πού πάει ο καθένας και όσον αφορά το ποιοι πάνε στον καθένα. Επισκεφτείτε τη διασταύρωση αυτή. Μα, μη λυπηθείτε όλους τους ακρωτηριασμένους.
Γιατί να λυπηθείτε τα κουτσά κουνάβια; Αν δεν είχε προλάβει ο Καβάφης, είμαι απολύτως σίγουρος πως κουνάβι θα είχε πρωτογράψει το ποίημα Che fece... il gran rifiuto. Κουνάβι γαρ είναι το ζώο που, όταν πιαστεί το πόδι του στο δόκανο, προτιμά να κόψει το αιχμαλωτισμένο πόδι του και να φύγει. Ελεύθερο, απροσκύνητο και ες αεί ακρωτηριασμένο. Όσα χρόνια κι αν ακολουθήσουν, δεν θα περάσει ούτε μια στιγμή (κυριολεκτικά, ούτε μία!) που να μην είναι πλέον στοιχείο της ύπαρξής του η οδύνη του ακρωτηριασμού. Στοιχείο του η οδύνη, και στοιχειό της μια επίγνωση: ότι κι αν πήγαινε πίσω στο χρόνο, στη στιγμή της παγίδευσης, πάλι το ίδιο θα έκανε. Το κουνάβι δεν άφησε στο δόκανο κάποιο ανεπιθύμητο φορτίο, κάτι που του περίσσευε. Άφησε τον εαυτό του, ακριβώς για να κρατήσει ελεύθερο τον εαυτό του. Θυμίζει την περίεργη, αντινομική φράση του Χριστού: όποιος θέλει να βρει την ψυχή του, οφείλει να τη χάσει. Το κουνάβι δεν θα το λυπηθεί κανείς. Οι μισοί δεν το λυπούνται, διότι ξέρουν πως είναι κερδισμένο, με αρτιμελή την αξιοπρέπειά του. Οι άλλοι μισοί πάλι δεν το λυπούνται, διότι ούτε που τους περνάει από το νου η οδύνη του. Οδύνη που δεν διαλαλιέται, είναι οδύνη που πάει - λένε - , πέρασε.
Δείτε τους καϋμένους τους ευνούχους. Περιδιαβαίνουν το δρόμο τους, ίδιοι άρχοντες. Δεν κουτσαίνουν, δεν εμποδίζονται να πηδήξουν, δεν δυσκολεύονται να χορέψουν, δεν μένουν πίσω. Είναι στην καρδιά των γεγονότων και αποφασίζουν για τις μοίρες άλλων. Δουλειά τους είναι να συμβουλεύουν βεζύρηδες, να πιάνουν πόστα, να εποπτεύουν χαρέμια, να υπηρετούνται από γιουσουφάκια, να στήνουν δόκανα. Ο ευνούχος ξέρει καλά πόσο καίρια είναι η θέση του, και τρέμει στην ιδέα να τη χάσει. Αν με μια μαγική κίνηση θα μπορούσε να ξανααποκτήσει τα όργανα που τώρα στερείται, και να βρισκόταν ταυτόχρονα έξω από το πόστο, και πάλι θα επέλεγε τον ευνουχισμό του ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, τον αυτοευνουχισμό του. Διότι αυτός ήταν το κλειδί της εισόδου του στην αυλή. Ευνούχος είναι το ον το οποίο απομένει από εκείνον που είναι πρόθυμος να θυσιάσει την ικανότητά του προς ευνήν, ώστε να γίνει άκαρπος και ως εκ τούτου δεκτός σε ό,τι πιο άκαρπο: στη χορεία των νεμομένων την εξουσία.
Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017
Δεκαπενταύγουστος και Αριστερά. Η γιορτή του ελληνικού Κοινοτισμού και της Μητριαρχίας.
Του Ανδρέα Ζαφείρη
Ακόμη και στο πιο μικρό χωριό, «ανήμερα της Παναγιάς», δεκάδες θα ενώσουν τα χέρια τους, (ταυτόχρονα με εκατοντάδες χιλιάδες σε ολόκληρη τη χώρα), σχηματίζοντας χορούς σε μορφή κύκλου. Εκατοντάδες χιλιάδες θα προσκυνήσουν την «Αιώνια Μητέρα».
Το Πανηγύρι (ακόμη και στην σύγχρονη, εκφυλισμένη του μορφή) παραμένει ίχνος από αυτό που δηλώνει το ίδιο του το όνομα. Πανήγυρις, από το παν(όλος) και άγυρις (συνέλευση).Ο Δεκαπενταύγουστος, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γιορτή στον ελλαδικό χώρο, ήταν η μεγάλη γιορτή της Κοινότητας και της Μητριαρχίας.
Είναι η ημέρα που η κοινότητα επανασυνδέεται. (Ενώ Πάσχα και Χριστούγεννα είναι οι γιορτές της «οικογένειας»). Είναι η ημέρα της επιστροφής και της επανένωσης. Μέσα στη περίοδο όπου παραδοσιακά ο κύκλος των αγροτικών και κτηνοτροφικών εργασιών ήταν στο ναδίρ, μέσα στη περίοδο του καλοκαιριού όπου οι ξενιτεμένοι και οι νομάδες επέστρεφαν. (Στη σύγχρονη εκδοχή, η περίοδος με τις θερινές άδειες). Η Κοινότητα (παν)-(ηγυρίζει). Και ένας ολόκληρος πολιτιστικός, γεωγραφικός χώρος ενώνεται, μέσω του ταυτόσημου Χρόνου, και στο Χώρο και στη Συνείδηση.
Πολιτικά αποκαΐδια
του Νίκου Ιγγλέση
Του Νίκου Ιγγλέση
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση τσακώνονται πάνω στις στάχτες της Ελλάδας ποιος μπορεί να κάνει καλύτερη πρόβλεψη των πυρκαγιών ή ποιος μπορεί να επιτύχει καλύτερα συντονισμό πυρόσβεσης. Για την ουσία του προβλήματος, δηλαδή για τα πυροσβεστικά μέσα, ιδιαίτερα τα εναέρια, κανένας δε λέει κουβέντα.
Η χώρα μας διαθέτει, τυπικά, 18 αεροσκάφη Canadair, από αυτά τα 11 είναι CL-215 ηλικίας περίπου 40 ετών και τα 7 είναι CL-415 νεότερης ηλικίας περίπου 15 ετών. Από το σύνολο αυτό στις τελευταίες πυρκαγιές, του Αυγούστου, μπορούσαν να επιχειρήσουν μόνο 6 αεροσκάφη. Τα υπόλοιπα βρίσκονταν σε συντήρηση ή μακροχρόνια επισκευή.
Γιατί κανείς από τους πολιτικούς που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια δε σκέφτηκε να αγοράσουμε π.χ. 40 έως 50 Canadair, ώστε να «βομβαρδίζουμε» ανελέητα και συνεχώς κάθε μέτωπο πυρκαγιάς; Σημειώνουμε ότι κάθε ρίψη ενός Canadair είναι 6 τόνοι νερού.
Εναλλακτικά και συμπληρωματικά θα μπορούσαμε να είχαμε αγοράσει και μια δεκάδα του μεγαλύτερου αμφίβιου πυροσβεστικού, του ρωσικού Be-200 που ρίχνει διπλάσια ποσότητα νερού από ένα Canadair, δηλαδή, 12 τόνους νερού.
Το μέλλον του ελληνικού προτεκτοράτου
.
.
Mε μηδενικές προοπτικές εγχώριας ανάπτυξης, με ελλειμματικούς Θεσμούς και με ανεπαρκή πολιτική ηγεσία, καθώς επίσης έχοντας μετατραπεί σε γερμανική αποικία, το θέμα που οφείλει να μας απασχολεί είναι το πώς θα μας συμπεριφερθούν οι Γερμανοί – αφού μη αντιδρώντας έχουμε αποδεχθεί τη μοίρα μας.
.
Άποψη
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα θα πρέπει κανείς να ασχολείται με την κατάρτιση ενός ολοκληρωμένου και ρεαλιστικού «ισολογισμού», έτσι ώστε να καταλαβαίνει πού ακριβώς βρίσκεται. Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα σήμερα έχει ένα δημόσιο χρέος της τάξης των 325 δις € ή στο 184% ενός ΑΕΠ ύψους περί τα 176 δις € – το οποίο μπορεί μεν να εξυπηρετείται λόγω της ρύθμισης του, αλλά εμποδίζει εάν δεν αποκλείει εντελώς την ανάπτυξη της οικονομίας της.
Η αιτία είναι το ότι, μετά από οκτώ χρόνια βίαιης και πολύ βαθιάς ύφεσης, η μοναδική δυνατότητα ανάπτυξης είναι η διεξαγωγή δημοσίων επενδύσεων, οι οποίες ουσιαστικά αποκλείονται από το ύψος του δημοσίου χρέους – ενώ χωρίς ανάπτυξη είναι αδύνατη η έξοδος της χώρας από την κρίση, με δικά της μέσα. Η Ελλάδα έχει βέβαια δημοσιονομικά πλεονάσματα 0,7% στον προϋπολογισμό της (2016), τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αλλά δεν αρκούν, ενώ οι πιστωτές της δεν το επιτρέπουν – ενώ μετά το PSI και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, όπου δολοφονήθηκε η τελευταία ελπίδα των Ελλήνων, είναι έρμαιο των διαθέσεων της, έχοντας υποθηκεύσει τα πάντα και σπαταλώντας ανεύθυνα όλα της τα διαπραγματευτικά χαρτιά.
Πώς νοείται σήμερα η πολιτική ορθότητα;
Κυριάκος Κατσιμάνης
Η πολιτική ορθότητα ως απειλή
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό: Φιλοσοφία και Παιδεία, έτος190 ,
τεύχος 65, Ιούνιος-Δεκέμβριος 2013, σσ. 4-6)
Η μόδα της «πολιτικής ορθότητας» έχει έρθει προ πολλού και στη χώρα μας. Είχε ξεκινήσει πριν από μερικές δεκαετίες στις Η.Π.Α. ως απόπειρα καταπολέμησης των διακρίσεων απέναντι σε θεωρούμενες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (μαύρους, ομοφυλόφιλους, μετανάστες κτλ.) και για το σκοπό αυτό κρίθηκε σκόπιμη η χρήση «ουδέτερων» και ανώδυνων εκφράσεων σχετικά με τις ομάδες αυτές (για παράδειγμα «έγχρωμος» αντί «μαύρος»). Ως εδώ, κανένας λογικός άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες δε θα είχε την παραμικρή αντίρρηση. Γρήγορα όμως η όλη κίνηση, παρά τις αρχικές αξιέπαινες προθέσεις, γενικεύτηκε υπέρμετρα και εξετράπη σε υπερβολές, για να εξελιχτεί τελικά σε de facto φίμωση της γλώσσας με μια σειρά απλές διαδικασίες. Συγκεκριμένα, προβλήθηκαν και υπογραμμίστηκαν κατά κόρον ορισμένες αρνητικά φορτισμένες και άκρως δυσφημιστικές λέξεις (ανισότητα, διακρίσεις, σεξισμός, ξενοφοβία, εθνικισμός, ρατσισμός, φασισμός κτλ.). Και ταυτόχρονα οι λέξεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως ανεξίτηλα κοινωνικοπολιτικά στίγματα, το καθένα από τα οποία ήταν και με το παραπάνω αρκετό για να καταδικάσει σε «λιθοβολισμό» ή να οδηγήσει σε «θάψιμο» κάθε ανυπακοή ή παρέκκλιση.
M. Heidegger: προς δημιουργικό διάλογο με τον μαρξισμό
Martin Heidegger
1889-1976
Τι είναι κομμουνισμός;
§1
Θα συζητήσουμε για τον κομμουνισμό. Ο κομμουνισμός και γενικότερα ο μαρξισμός έχουν μιλήσει, ανάμεσα στα άλλα, για την ανεστιότητα υπό τη μορφή της αποξένωσης του ανθρώπου. Η μαρξική έννοια της αποξένωσης, σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, έχει τις ρίζες της στο γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ανέστιος, δεν έχει πατρίδα (Heidegger, GA 9, σ. 339). Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αυτός της πλανητικής εποχής, της εποχής δηλαδή που έχει διαμελίσει το Είναι του ανθρώπου και η οποία επιχειρεί να συγκολλήσει εκάστοτε τα κομμάτια αυτού του ανθρώπινου θρυμματισμού σε ένα τεχνικό-ζωικό όλο, με την τεχνικο-επιστημονική του περικύκλωση, επενδυμένη με ουκ ολίγη ηθικιστική-ανθρωπιστική συναισθηματοποίηση: ο άνθρωπος τελεί σε πλαισιοθέτηση (Gestell). Ο Χάιντεγκερ ορισμένως προσεγγίζει όλη τη μαρξιστική πραγματικότητα μέσα από την οπτική της ιστορίας του Είναι, αναγνωρίζοντας πως η αντίληψη του Μαρξ για την ιστορία είναι ανώτερη από κάθε άλλη ιστοριογραφική πρόσληψη της ιστορίας (ό.π., σ. 340). Γι' αυτό θεωρεί πως ένας διάλογος, δημιουργικός και παραγωγικός πάντοτε, είναι αναγκαίος όσο και εφικτός:
Μένουμε λοιπόν στην αναγκαιότητα του διαλόγου, με δεδομένο και το γεγονός ότι η ιστορική πράξη του κομμουνισμού επιδείνωσε την ως άνω αποξένωση-ανεστιότητα, την οποία ο θεωρητικός λόγος του Μαρξ καταπολέμησε. Οι σκέψεις, που θα εκτεθούν στη συνέχεια, αποτελούν προδημοσιεύματα μιας φιλοσοφικής πραγμάτευσης του ζητήματος του κομμουνισμού σε ένα νέο βιβλίο μου με τίτλο: Martin Heidegger, Ανεστιότητα και κομμουνισμός. Πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ρώμη, το αργότερο ως τον ερχόμενο Οκτώβριο.
Διαμάντω Κουμπάκη – η μαχήτρια του Μπλόκου της Κοκκινιάς
Διαμάντω Κουμπάκη – η μαχήτρια του Μπλόκου της Κοκκινιάς
Συντάσσει η Βέρα Σιατερλή
Η Διαμάντω Κουμπάκη γεννήθηκε στις 8 Φλεβάρη 1926 στον Πειραιά. Οι γονείς της ήταν ο Γιάννης Κουμπάκης και η Μαρία Τσίπση, κάτοικοι Κερατσινίου. Ήταν μέλος του ΚΚΕ, στέλεχος της ΕΠΟΝ και μαχήτρια του ΕΛΑΣ. Η δράση της ήταν γνωστή σε όλες τις συνοικίες του Πειραιά και κυρίως στα Ταμπούρια και την Αμφιάλη, όπου είχε τραυματιστεί σε μάχη με τους Ναζί.
Στην Κοκκινιά ήρθε μετά τις 7 Μάρτη 1944 (Μάχη της Κοκκινιάς) με σκοπό να οργανώσει μια ομάδα ένοπλων νέων και με την ομάδα αυτή να βγουν στο βουνό, μόλις τους δινόταν η εντολή. Οι μνήμες όλων φέρνουν πάντα στο μυαλό την Διαμάντω να τριγυρνά στους δρόμους της Κοκκινιάς ντυμένη με τη στολή του ΕΛΑΣ, με το δίκοχό της, που δεν αποχωριζόταν ποτέ, και αρματωμένη με την αραβίδα της.
Ξεχώριζε για το θάρρος της, την ενεργητικότητά της και την πειθαρχία της.
Στις 17 Αυγούστου 1944, στην πιο ματωμένη μέρα για την ιστορία της Κοκκινιάς, στο μεγάλο Μπλόκο των Ναζί και των ντόπιων συνεργών τους, η Διαμάντω ως επικεφαλής της ομάδας της συλλήφθηκε μέσα σε ένα σπίτι στη συνοικία του 4ου Καραβά (Νεάπολη).
Eνδογενής παραγωγή
Του Ανδρέα Κυράνη από το Άρδην τ. 99
Είναι εφικτή μια ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση;
Πού στηρίζεται η «απεγνωσμένη αισιοδοξία» μας για την ευόδωση ενός τέτοιου εγχειρήματος σε αυτή την πολύ δύσκολη τοπική και διεθνή συγκυρία; Στη ρεαλιστική δυνατότητα συναίσθησης, αφύπνισης και σύνθεσης δύο υπαρκτών δυναμικών πεδίων που συνιστούν ταυτοτικά χαρακτηριστικά του λαού και του τόπου μας. Το πρώτο είναι το πεδίο του ιστορικού τεχνικού μας πολιτισμού και το δεύτερο είναι εκείνο της δυναμικής παρουσίας της νεότερης γενιάς της χώρας σε όλα τα πεπραγμένα του σύγχρονου ψηφιακού κόσμου. Το ύψιστο ζητούμενο της συγκυρίας είναι η συμφιλίωση και σύνθεση αυτών των δυο αντιθετικών μεταξύ τους κόσμων, στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας εναλλακτικής παραγωγικής πραγματικότητας, ικανής να ανατρέψει μια κυρίαρχη σήμερα παρασιτική συνθήκη.
Ένα εθνικό σχέδιο εφαρμογής για την επίλυση αυτού του ζητήματος είναι το μόνο που διατυπώνει μια δική μας συγκροτημένη εναλλακτική παραγωγική πρόταση προς τη διεθνή κοινότητα, και την Ευρώπη αν θέλετε, με όρους αμοιβαίας ωφέλειας. Ένα διαπραγματευτικό χαρτί με όρους αμοιβαιότητας. Την ίδια στιγμή που αδυνατεί σαν μοντέλο να καλύψει ολοκληρωτικά το σύνολο μιας παραγωγικής πραγματικότητας, προσδιορίζει με σαφήνεια ένα από τα ελάχιστα παραγωγικά πεδία που θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε κάλλιστα με απολύτως ενδογενείς όρους. Η Ελλάδα, στα πλαίσια μιας τέτοιας πρότασης, θα μπορούσε να είναι το εκκολαπτήριο καινοτομικών τρόπων παραγωγικής συγκρότησης με διεθνή αξία εφαρμογής. Δυστυχώς, σε αυτό το σημείο είμαστε ακόμη πάρα πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες της συγκυρίας.
Ο μόνος πραγματικός τόπος όπου μπορούμε να αντιληφθούμε πρακτικά τη δυνατότητα σύνθεσης αυτών των δύο κόσμων είναι η διαδικασία γέννησης ενός προϊόντος εναλλακτικού στο κυρίαρχο. Ξεκινώ να μιλώ περιστρεφόμενος γύρω από μία σημασία, αυτήν του προϊόντος, με όρους δηλαδή «αγοράς», μια και αυτή η σημασία συμπυκνώνει το εμπράγματο καταστάλαγμα μυριάδων σχέσεων αλληλεξάρτησης, σχέσεων παραγωγής ή εξουσίας, αν θέλετε.
Ένα εθνικό σχέδιο εφαρμογής για την επίλυση αυτού του ζητήματος είναι το μόνο που διατυπώνει μια δική μας συγκροτημένη εναλλακτική παραγωγική πρόταση προς τη διεθνή κοινότητα, και την Ευρώπη αν θέλετε, με όρους αμοιβαίας ωφέλειας. Ένα διαπραγματευτικό χαρτί με όρους αμοιβαιότητας. Την ίδια στιγμή που αδυνατεί σαν μοντέλο να καλύψει ολοκληρωτικά το σύνολο μιας παραγωγικής πραγματικότητας, προσδιορίζει με σαφήνεια ένα από τα ελάχιστα παραγωγικά πεδία που θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε κάλλιστα με απολύτως ενδογενείς όρους. Η Ελλάδα, στα πλαίσια μιας τέτοιας πρότασης, θα μπορούσε να είναι το εκκολαπτήριο καινοτομικών τρόπων παραγωγικής συγκρότησης με διεθνή αξία εφαρμογής. Δυστυχώς, σε αυτό το σημείο είμαστε ακόμη πάρα πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες της συγκυρίας.
Ο μόνος πραγματικός τόπος όπου μπορούμε να αντιληφθούμε πρακτικά τη δυνατότητα σύνθεσης αυτών των δύο κόσμων είναι η διαδικασία γέννησης ενός προϊόντος εναλλακτικού στο κυρίαρχο. Ξεκινώ να μιλώ περιστρεφόμενος γύρω από μία σημασία, αυτήν του προϊόντος, με όρους δηλαδή «αγοράς», μια και αυτή η σημασία συμπυκνώνει το εμπράγματο καταστάλαγμα μυριάδων σχέσεων αλληλεξάρτησης, σχέσεων παραγωγής ή εξουσίας, αν θέλετε.
Μπλόκο της Κοκκινιάς: Όταν οι ναζί εκδικούνται έναν λαό που αντιστέκεται-ΒΙΝΤΕΟ
Σε όλους τους δρόμους της Κοκκινιάς ακούς μόνο κλάματα μανάδων, συζύγων και παιδιών
Στο χώρο της Μάντρας η εικόνα είναι αποτρόπαια. Σωρός τα πτώματα, τσουβαλιασμένα το ένα πάνω από το άλλο. Το αίμα δύο πήχες έγλειφε το πάτωμα. Οι Γερμανοί δίνουν διαταγή στους κουκουλοφόρους να σκυλέψουν τους νεκρούς. Αυτοί ορμούν πάνω στα κουφάρια των ηρώων και αρχίζουν να τους παίρνουν ρολόγια, δαχτυλίδια , βέρες κ.α. Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν την πράξη τους και οι ίδιοι οι Γερμανοί εκτέλεσαν κάποιους από αυτούς επί τόπου.
Η αυλαία αυτής της τραγωδίας κλείνει το απόγευμα, οπότε και ξεδιαλέγονται 8.000 Κοκκινιώτες και στέλνονται στο στρατόπεδο του Χαιδαρίου Ένα τεράστιο ανθρώπινο ποτάμι ξεκίνησε από την Κοκκινιά για το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.
Σε όλους τους δρόμους της Κοκκινιάς ακούς μόνο κλάματα μανάδων, συζύγων και παιδιών, ενώ από παντού ρέει αίμα και η πόλη μυρίζει θάνατο.
Μαρτυρίες αναφέρουν ότι ένας από τους ταγματασφαλίτες που τους συνόδευαν, καθ΄ όλη τη διαδρομή φώναζε «Η Κοκκινιά δεν είναι εδώ. Η Γερμανία είναι εδώ. Πάρτε το χαμπάρι και θα πεθάνετε όλοι σας». Από το Χαϊδάρι γύρω στα 1.800 άτομα σέρνονται στα κολαστήρια της Γερμανίας.Δείτε ένα παλαιότερο αφιέρωμα της ΕΡΤ3 σε επιμέλεια Στέλιου Νικητόπουλου και Χρήστου Αβραμίδη.
info-war.gr
ΠΗΓΗ: http://www.nostimonimar.gr
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Κουρδικός Κοινοτισμός
Η «δυαδική εξουσία» του δημοκρατικού κοινοτισμού
Ένα από τα αξιοσημείωτα, νέα ποιοτικά στοιχεία που σφραγίζουν την μεγάλη στροφή και ανάπτυξη του κουρδικού κινήματος κατά την τελευταία δεκαετία, είναι και μια απόπειρα γενικής ιδεολογικής αναθεώρησης που πραγματοποιήθηκε στο εσωτερικό του κινήματος, μετά την σύλληψη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Καρπός αυτών των σημαντικών ιδεολογικών διεργασιών, η στροφή του κουρδικού ριζοσπαστισμού από τον μαρξισμό-λενινισμό σε νεο-κοινοτιστικές ιδέες. Αναδημοσιεύουμε σε αυτό το τεύχος του Άρδην μια εκτεταμένη συνέντευξη του Ερκάν Αϋμπόγα στην Τζάνετ Μπίελ, σύντροφο και συνεργάτιδα του Μάρεϋ Μπούκτσιν (τον Σεπτέμβριο του 2011), η οποία φωτίζει αυτές τις πλευρές.
Δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 98
Κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, οι Κούρδοι της νοτιοανατολικής Τουρκίας δημιούργησαν κοινοτιστικούς θεσμούς σε μια άνευ προηγουμένου κλίμακα παγκοσμίως. Νωρίτερα φέτος, στο “Χασάνκεϋφ: Μια Ιστορία Αντίστασης” περιέγραψα την μακρόχρονη κουρδική αντίσταση κατά του σχεδίου για ένα τεράστιο υδροηλεκτρικό φράγμα, η οποία συντονίστηκε από τον ηλικίας τριάντα έξι χρόνων Ερκάν Αϋμπόγκα.
Αφότου το άρθρο δημοσιεύτηκε, ο Ερκάν θέλησε να επικοινωνήσει με κοινοτιστές από άλλα μέρη του κόσμου και να τους γνωστοποιήσει το κουρδικό επίτευγμα της συνελευσιακής δημοκρατίας. Έτσι, συμφωνήσαμε για μια συνέντευξη. Αρχίσαμε την κουβέντα μας μέσω ηλ/κού ταχυδρομείου. Τότε, τον Σεπτέμβρη επισκέφτηκα το Ντιγιάρμπακιρ για το «Κοινωνικό Φόρουμ της Μεσοποταμίας», και μια ηλιόλουστη μέρα στο Πάρκο του Καλοκαιριού, καθίσαμε και συνεχίσαμε τη συνέντευξη. Η ήρεμη αποφασιστικότητα και η εγρήγορση του νου του με εντυπωσίασαν. Ξεκάθαρη ήταν η απόφαση του κουρδικού λαού να συνεχίσει τον αγώνα του για “δημοκρατική αυτονομία” έστω και υπό συνθήκες διώξεων.
Αφότου το άρθρο δημοσιεύτηκε, ο Ερκάν θέλησε να επικοινωνήσει με κοινοτιστές από άλλα μέρη του κόσμου και να τους γνωστοποιήσει το κουρδικό επίτευγμα της συνελευσιακής δημοκρατίας. Έτσι, συμφωνήσαμε για μια συνέντευξη. Αρχίσαμε την κουβέντα μας μέσω ηλ/κού ταχυδρομείου. Τότε, τον Σεπτέμβρη επισκέφτηκα το Ντιγιάρμπακιρ για το «Κοινωνικό Φόρουμ της Μεσοποταμίας», και μια ηλιόλουστη μέρα στο Πάρκο του Καλοκαιριού, καθίσαμε και συνεχίσαμε τη συνέντευξη. Η ήρεμη αποφασιστικότητα και η εγρήγορση του νου του με εντυπωσίασαν. Ξεκάθαρη ήταν η απόφαση του κουρδικού λαού να συνεχίσει τον αγώνα του για “δημοκρατική αυτονομία” έστω και υπό συνθήκες διώξεων.
Βάλε ένα τέλος στην παιδική εργασία αποφεύγοντας αυτές τις 7 μεγάλες εταιρείες
Σε ποιον δεν αρέσει η σοκολάτα; Οι περισσότεροι την απολαμβάνουν με μεγάλη ευχαρίστηση, αγνοώντας βασικές πληροφορίες για το προϊόν που καταναλώνουν, όπως τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχει παραχθεί.
Τον περασμένο Ιανουάριο, η Nestle και άλλες μεγάλες εταιρείες παραγωγής σοκολάτας ήρθαν αντιμέτωπες με μηνύσειςεπειδή χρησιμοποιούν παιδιά - σκλάβους στις φυτείες κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού.
Στο πλαίσιο έρευνας που διεξήχθη από τη Fair Trade Hellas, διαπιστώθηκε ότι οι περισσότερες σοκολάτες ιδιωτικής ετικέτας ΔΕΝ πληρούν οικολογικά και κοινωνικά κριτήρια, ενώ παγκοσμίως οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ επωμίζονται μεγάλα κέρδη, τη στιγμή που οι μικροί παραγωγοί κακάο ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Η οικολογική καταστροφή λόγω των βλαβερών και πολύ τοξικών φυτοφαρμάκων που χρησιμοποιούνται στις καλλιέργειες είναι ανυπολόγιστη.
Και ενώ τα παιδιά του "αναπτυγμένου" κόσμου απολαμβάνουν την γλυκιά γεύση της, η πραγματικότητα για τα παιδιά στην Αφρική μόνο πίκρα κρύβει.
Σύμφωνα με καταγγελίες οργανώσεων σε όλο τον κόσμο, η βιομηχανία σοκολάτας κατηγορείται ότι συγκαλύπτει την εκμετάλλευση και εργασία μικρών παιδιών.
Η κατασκευή τουρκικής έθνικ μουσικής
του Νίκου Μιχαηλίδη –
Με την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας ιδρύθηκε “εθνικό” τουρκικό κράτος στη Μικρά Ασία από τα απομεινάρια του οθωμανικού στρατού και υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ. Όμως, η εκ των άνω συγκρότηση έθνους-κράτους και η επιβολή του σε έναν ετερόκλητο πληθυσμό υπήρξε εξαιρετικά περίπλοκη υπόθεση.
Οι ιθύνουσες ομάδες της εποχής βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Έπρεπε να αφομοιώσουν πολλές διαφορετικές θρησκευτικές, αλλά κυρίως εθνοτικές ομάδες, με βάση το ιδεολόγημα της εν πολλοίς επινοημένης τουρκικής εθνικής ταυτότητας.
Έτσι, μετά το 1923, με πολιτικές βίαιης καταστολής, αλλά και πρακτικών γλωσσικής και πολιτισμικής αφομοίωσης, μέσω της εκπαίδευσης και της προπαγάνδας που διήρκεσε για δεκαετίες, οι πολύγλωσσοι πληθυσμοί της Μικράς Ασίας μετατράπηκαν σταδιακά και μερικώς σε «Τούρκους εθνικιστές».
Μουσική και τουρκικός εθνικισμός
Ανάμεσα σε άλλες πολιτικές αφομοίωσης (επιβολή τουρκικής γλώσσας, επινοημένη ιστοριογραφία, επιβολή τουρκικών τοπωνυμίων και οικογενειακών επιθέτων), στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα ομοιογενές τουρκικό έθνος-κράτος, οι κεμαλικές κρατικές αρχές έθεσαν την μουσική δημιουργία και ακρόαση κάτω από τον αυστηρό έλεγχό τους.
Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017
Μόνο οι κυβερνήσεις μπορούν να περιορίσουν την παλίρροια του τουρισμού που σαρώνει τον κόσμο (Elizabeth Becker)
Σχόλιο: Τόσο το παρόν άρθρο που αναδημοσιεύουμε όσο και το άρθρο για την μετανάστευση που δημοσιεύσαμε χθες αναφέρονται σε δύο φαινόμενα (μετανάστευση/ανεξέλεγκτος τουρισμός) που αποτελούν βασικά προβλήματα που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση και η κατάργηση κάθε εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, που έχει όχι μόνο οικονομικές αλλά και πολιτιστικές, πέρα βέβαια από τις πολιτικές συνέπειες.
Επιπλέον, και τα δύο θέματα είναι άκρως επίκαιρα, αφού όσον αφορά το μεταναστευτικό οι “πάτρωνες” μας στην ΕΕ ετοιμάζονται να μας στείλουν χιλιάδες ακόμα μετανάστες (γι’ αυτό και η ΕΡΤ καθιέρωσε μέχρι και δελτίο ειδήσεων για μετανάστες – πανευρωπαΐκή αποκλειστικότητα !) ενώ όσον αφορά το τουρισμό ο άθλιος Τσίπρας και η κουστωδία του βγαίνουν συνεχώς και τονίζουν ότι ο τουρισμός θα μας “σώζει”, ενώ βέβαια ο τουρισμός (ποιοτικός όμως, που σέβεται τις τοπικές κοινωνίες και τη φύση και όχι τα καραβάνια των μεθυσμένων “all-inclusive” ή τον πολυτελή τουρισμό για τις ελίτ και τα λίγα προνομιούχα στρώματα, χάρη στα οποία καταστρέφονται τα τοπία και η φύση σε ειδυλλιακά σημεία της χώρας) θα έπρεπε να είναι συμπληρωματικός σε μια αυτοδύναμη οικονομία. Μόνο οι κυβερνήσεις μπορούν να περιορίσουν την παλίρροια του τουρισμού που σαρώνει τον κόσμο
Elizabeth Becker, The Observer (6 Αυγ. 2017)
Τα ταξίδια στο εξωτερικό, όπως όλες οι παγκοσμιοποιημένες τάσεις, μπορεί να είναι μια δύναμη για καλό, αλλά μπορούν επίσης να προκαλέσουν τεράστιες τοπικές ζημιές.
Φοίνικες έμποροι κι Έλληνες γλεντζέδες – Η επινόηση της γραφής
Του Sanejoker
ἔπεα πτερόεντα
ἔπεα πτερόεντα
Verba volant, scripta manent
(Τα λόγια πετάνε, τα γραπτά μένουν)
Qui scribit, bis legit. (Όποιος γράφει, διαβάζει δυο φορές.)
~~
Τη σύγχρονη εποχή, ειδικά στον δυτικό κόσμο, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι είναι εγγράμματοι. Η γραφή (και η ανάγνωση) θεωρούνται ικανότητες δεδομένες για όλους. Και υπάρχει η (ψευδής όπως θα δούμε) πεποίθηση ότι η επινόηση της γραφής ήταν of the people, by the people, for the people.
Όμως είναι πλέον εξακριβωμένο ότι πριν γίνει ΚΑΙ όργανο της ποίησης, της φαντασίας, της ψυχαγωγίας, της επιστήμης, η “κυριότερη λειτουργία της αρχαίας γραφής ήταν να διευκολύνει την υποδούλωση άλλων ανθρώπινων όντων”.
Αυτή η έκφραση ανήκει στον ανθρωπολόγο Claude Levi–Strauss, ο οποίος αναφέρει και μια σχετική ιστορία απ’ τα ταξίδια του, κάτι σαν παραβολή (μόνο που είναι αληθινή)
~~
Ο Λεβιστρός βρέθηκε στον Αμαζόνιο κι έζησε αρκετό καιρό με φυλές που δεν είχαν ξανασυνασυναντήσει Ευρωπαίους. Όπως είναι φυσικό κατέγραφε τα πάντα στο σημειωματάριο του.
Ο αρχηγός κάποιας φυλής τον ρώτησε τι ακριβώς έκανε μ’ εκείνο το κομμάτι ξύλο (το μολύβι) και γιατί έφτιαχνε εκείνα τα σχέδια. Ο Λεβιστρός του εξήγησε τι είναι η γραφή. Ο αρχηγός εντυπωσιάστηκε και του ζήτησε ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι. Έπειτα φώναξε όλα τα μέλη της φυλής και μπροστά στα έκπληκτα μάτια, στ’ ανοιχτά στόματα, ξεκίνησε να γράφει κι εκείνος, μ’ όλη τη σοβαρότητα που ταιριάζει σ’ έναν αρχηγό.
Βεβαίως αυτά που “έγραφε” δεν ήταν παρά γραμμές, σαν σκουλήκια (έτσι ενωμένα όπως του φάνηκαν τα γαλλικά γράμματα).
Σαν τέλειωσε γύρισε κι έδειξε το γραπτό του στη φυλή. Κι εκείνοι εντυπωσιάστηκαν με την ανωτερότητα του αρχηγού τους, που μπορούσε να κάνει αυτό που κανείς άλλος δεν καταλάβαινε.
Ο αρχηγός, και μόνο αυτός, κατείχε πλέον μια δύναμη υπέρτατη, αυτή της γραφής.
Ἐν Mεγάλῃ Γερμανικῄ Ἀποικία, 2000++ μ.Χ. ή Το ανθρώπινο προσωπείο
Της Ξένιας Πολίτη
Αλλά οι Γερμανοί το ξέσκισαν. Από την ημέρα (5/3/2010) που υπεγράφη η Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση (δια χειρός του Κυρίου, ξέρετε, Εκείνου με το κανό, με το ποδήλατο, γενικώς επιβαίνοντα χάριν αθλοπαιδιάς ποικίλων οχημάτων και αθυρμάτων το χειρότερο δε όλων, του αυχένος του Ελληνικού Λαού, ο οποίος Λαός, πλην ελαχίστων δεν την επληροφορήθη αλλά μετά από ενάμιση μήνα, στο Καστελόριζο, κάτι υπέθεσε από τη μοβ του γραβάτα…), οι Γερμανοί λοιπόν, σαν εργατικά και μεθοδικά μυρμήγκια, ξεκίνησαν τη νέα Επέλαση που αριθμεί επτά πλέον έτη.
Από κάθε λογής δεξιο-κεντρο-αριστερόστροφα Ιδρύματα, Αντενάουερ, Λούξεμπουργκ, Φρίντριχ Έμπερτ, κτλ. έως την Ελληνογερμανική Συνέλευση Φούχτελ στην Αυτοδιοίκηση για τη Συνδιοίκηση των Δήμων, το Ελληνογερμανικό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο που εισήγαγε τη «Διττή (!) Εκπαίδευση» όπου, όπως αναφέρει «για πρώτη φορά, οι νέοι» (μαθητές, αλλά περιλαμβάνει και σεμινάρια για Καθηγητές) «εκπαιδεύονται σύμφωνα με τα γερμανικά πρότυπα και standards» ενώ, μια κοινή διακήρυξη των δύο Υπουργών Εξωτερικών υπεγράφη στις 3/7/16 αφού εκπονήθηκε ένα … Σχέδιο Δράσης ως «Ζωντανό Έγγραφο» με τέσσερις Πυλώνες (σημείο της Αποκάλυψης, Χριστέ μου!! Δείτε το pdf)
Ὅτι τα πράγματα δέν βαίνουν
κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι,
να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.[…]
Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ. (Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ - απόσπασμα)
Από κάθε λογής δεξιο-κεντρο-αριστερόστροφα Ιδρύματα, Αντενάουερ, Λούξεμπουργκ, Φρίντριχ Έμπερτ, κτλ. έως την Ελληνογερμανική Συνέλευση Φούχτελ στην Αυτοδιοίκηση για τη Συνδιοίκηση των Δήμων, το Ελληνογερμανικό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο που εισήγαγε τη «Διττή (!) Εκπαίδευση» όπου, όπως αναφέρει «για πρώτη φορά, οι νέοι» (μαθητές, αλλά περιλαμβάνει και σεμινάρια για Καθηγητές) «εκπαιδεύονται σύμφωνα με τα γερμανικά πρότυπα και standards» ενώ, μια κοινή διακήρυξη των δύο Υπουργών Εξωτερικών υπεγράφη στις 3/7/16 αφού εκπονήθηκε ένα … Σχέδιο Δράσης ως «Ζωντανό Έγγραφο» με τέσσερις Πυλώνες (σημείο της Αποκάλυψης, Χριστέ μου!! Δείτε το pdf)
I. Πολιτικής συνεργασίας
ΙΙ. Οικονομικής και τεχνολογικής συνεργασίας
IΙI. Επιστημονικής,πολιτιστικής και εκπαιδευτικής συνεργασίας
IV. Συνεργασίας σε κοινωνικό επίπεδο
Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017
Οι “Μάγισσες” της Wall Street και η Θρησκεία του Χρήματος (Money-theism)
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Ο κόσμος έκπληκτος παρακολουθεί τις τελευταίες δεκαετίες ένα απάνθρωπο και αδηφάγο μοντέλο οικονομίας να οδηγεί στην απόλυτη κοινωνική έκπτωση. Οι οικονομικές πολιτικές των χωρών σχεδιάζονται, επιβάλλονται και υλοποιούνται από εξωθεσμικά κέντρα της οικονομίας και παραοικονομίας. Αμύθητα ποσά αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη χέρια, μετοχές ανεβαίνουν και κατεβαίνουν χωρίς αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία, ενώ ακριβοπληρωμένοι μάνατζερ των πολυεθνικών και CEO των τραπεζών πουλούν στους ανυποψίαστους ιδιώτες απλές κόλλες Α4 με πολύπλοκους μαθηματικούς τύπους, χωρίς καμμιά αξιοπιστία.
Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε ένα περιβάλλον πρωτοφανούς πλεονεξίας και φιλαργυρίας, ενώ ο απλός πολίτης, εκτεθειμένος στις ορέξεις των κερδοσκόπων, καλείται να αντιμετωπίσει αυτή την αδυσώπητη πραγματικότητα και το καθημερινό άγχος της ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας, απροστάτευτος. Το κράτος, τα πολιτικά κόμματα, οι συνδικαλιστικοί και κοινωνικοί φορείς αδυνατούν να θεσπίσουν το απαραίτητο δίχτυ προστασίας, έχοντας κρατήσει τον ρόλο του απλού παρατηρητή, όταν, βέβαια, δεν συνεργάζονται ανοικτά με τους αδίστακτους τοκογλύφους.
Επιπλέον, οι έννοιες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της κοινωνικής αλληλεγγύης και του ιερού δικαιώματος της εργασίας έχουν καταστρατηγηθεί προς όφελος των δυνατών και επιτήδειων κερδοσκόπων. Ως εκ τούτου, πέρα από κάθε είδους πολιτική ανυπακοή στην τωρινή ανομία, είναι απαραίτητο, σήμερα όσο ποτέ, να διαμορφώσουμε νέους αξιακούς κώδικες που να συνάδουν με τις μεγάλες ηθικές, φιλοσοφικές και πνευματικές παραδόσεις του πολιτισμού μας.
Στρατηγική αποτυχία οι εισβολές του ’74: Παταγώδης πολιτική ήττα της Τουρκίας και των πατρώνων της
FILE PHOTO: Ο Ταγίπ Ερντογάν στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου με τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί στα εγκαίνια του τμήματος του έργου μεταφοράς νερού από την Τουρκία. Φωτογραφία Αρχείου ΚΥΠΕ, ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ
|
ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Επειδή και δικαιολογημένα ασχολούμαστε με τις συνέπειες της τουρκικής εισβολής του 1974, αγνοούμε πως ως πολιτική επιχείρηση η εισβολή υπήρξε μια παταγώδης πολιτική αποτυχία εκ μέρους της Τουρκίας και όσων από τους πάτρωνές της επεδίωκαν τον ίδιο στόχο.
Ποιός υπήρξε ο στρατηγικός στόχος της Άγκυρας το 1974;
Αυτός ήταν η κατάλυση του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ). Οι Τούρκοι προσπάθησαν τον Ιούλιο και απέτυχαν. Ξαναπροσπάθησαν και τον Αύγουστο αλλά και πάλι απέτυχαν. Από τότε βυσσοδομούν ενάντια στην ΚΔ χωρίς όμως απολύτως κανένα αποτέλεσμα.
Στο μεσοδιάστημα η ΚΔ ζεί και βασιλεύει. Κατάφερε ενάντια σε κάθε αντιξοότητα να πετύχει το ύψιστο που είναι η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ διατηρεί όλα τα προνόμια και τις υποχρεώσεις της συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς, με την Τουρκία να την πολεμά καταϊδρωμένη αλλά χωρίς αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια.
Θεωρίες συνωμοσίας
.
Του Βασίλη Βιλιάρδου
Όπως δίδαξε πρώτος ο Γκέμπελ, η συνεχής επανάληψη ενός κραυγαλέου ψέματος το μετατρέπει σε αλήθεια στα αυτιά της κοινής γνώμης, η οποία ενημερώνεται κυρίως από τους τίτλους των καθεστωτικών ΜΜΕ – αδυνατώντας να σκεφθεί αν πράγματι είναι αληθινοί ή/και τι επιδιώκεται.
.
Ανάλυση
Όταν οι ερμηνείες που δίνονται σε διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν είναι διαφορετικές από αυτές που διατυπώνονται επίσημα από τις κυβερνήσεις, από τις λοιπές κρατικές Αρχές ή από τα «καθεστωτικά» ΜΜΕ (αυτά δηλαδή που συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική ζωή, έχουν μεγάλο αναγνωστικό κοινό διαφημιζόμενα ανάλογα, ενώ χειραγωγούν κατά το δοκούν τους Πολίτες), τότε χαρακτηρίζονται ως «θεωρίες συνωμοσίας» – επειδή διαφέρουν από αυτές που υπηρετούν τα εκάστοτε συμφέροντα, τα οποία θέλουν να ελέγχουν πλήρως τη δημόσια ενημέρωση και την κοινή γνώμη.
Για παράδειγμα, όταν γράφει κανείς πως «τα ηγεμονικά σχέδια της πρωσικής κυβέρνησης καλύπτονται πίσω από το ιδεολογικό πέπλο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έτσι ώστε να μην ενοχλούν – οπότε ο ευρωπαϊσμός της Γερμανίας είναι ουσιαστικά γερμανικός εθνικισμός, ενώ η πολιτική λιτότητας αποτελεί το όπλο για την οικονομική κατοχή των εταίρων της«, τότε κατηγορείται ως οπαδός των θεωριών συνωμοσίας – επειδή δεν είναι δυνατόν να στηριχθεί σε απτές αποδείξεις, παρά το ότι τα συμπεράσματα του εξάγονται από μία σειρά σαφών ενδείξεων. Η αιτία είναι το ότι, η ερμηνεία αυτή δεν εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα – ούτε τις εγχώριες κυβερνήσεις που ελέγχουν απόλυτα.
Επόμενο παράδειγμα η κριτική που ασκείται στα μνημόνια, μεταξύ των οποίων στο τρίτο που επικύρωσε όλα τα προηγούμενα, από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής – ενώ οδήγησε στην απώλεια της δημόσιας περιουσίας μέσω της ίδρυσης του Υπερταμείου, καθώς επίσης στη δήμευση της ιδιωτικής που θα ακολουθήσει τον αφελληνισμό των τραπεζών, λόγω της αδυναμίας των Ελλήνων να ανταπεξέλθουν με τις υποχρεώσεις τους που προκλήθηκε σκόπιμα.
Παρά το ότι λοιπόν οι αριθμοί είναι ολοκάθαροι, όπως η επιβολή νέων μέτρων ύψους 17 δις €, οι χρεοκοπίες 64.000 επί πλέον επιχειρήσεων ή η άνοδος των φόρων και εισφορών κατά 4,69 δις € (γράφημα), η αναφορά στο ότι η χρεοκοπία της χώρας ήταν σκόπιμη, ενώ των μνημονίων επίσης, θεωρείται άκρως συνωμοτική – επειδή δήθεν η κοινωνία ήταν ο αποκλειστικός υπεύθυνος της πτώχευσης, δεν προηγήθηκε καμία προδοσία εκ μέρους κανενός πολιτικού ή τεχνοκράτη και δεν υπήρξε ποτέ (ούτε υπάρχει) άλλη λύση!
ΣΕ ΒΛΕΠΩ
Φωτεινή Μαστρογιάννη
«Σε μια εποχή καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μία επαναστατική πράξη»
Τζωρτζ Οργουελ
Η παγκόσμια διακυβέρνηση και η παγκόσμια επιτήρηση των πολιτών όλου του πλανήτη αναφέρονται τακτικά στα εναλλακτικά μέσα αλλά αγνοούνται πλήρως από τα συστημικά. Όταν, δε, γίνεται αναφορά από κάποιον σε αυτά, αποκτά την ταμπέλα του συνωμοσιολόγου και κατ’επέκταση του γραφικού, συμπεριφορά αρκετά ενδεικτική του πνευματικού απομονωτισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Μεγάλο μέρος της ελληνικής διανόησης δεν αναφέρεται σε αυτά είτε από άγνοια είτε από προσήλωση στον οικονομισμό που κυριαρχεί σε όλες τις συζητήσεις είτε από φόβο να μην θεωρηθούν «συνωμοσιολόγοι» - άλλωστε στη χώρα μας η καταστολή της πρωτοτυπίας και της διανοητικής ελευθερίας είναι σύνηθες φαινόμενο.
Ωστόσο, διεθνείς διανοούμενοι όπως ο οικονομολόγος Νόρμπερτ Χέρινγκ με το βιβλίο του «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της» αλλά και ο ομότιμος καθηγητής του ΠανεπιστημίουParis VII- Dennis Diderto και πρ. διευθυντής της ισπανικής έκδοσης της Le Monde diplomatique Ιγνάσιο Ραμονέ στο βιβλίο του «Η αυτοκρατορία της επιτήρησης» Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου αναφέρονται στο θέμα του περιορισμού της ατομικής ελευθερίας μέσω του ηλεκτρονικού χρήματος όπου θα καταγράφονται όλες οι κινήσεις του ατόμου με ψευτοδικαιολογία την πάταξη της φοροδιαφυγής αλλά στην ουσία για πλήρη επιτήρηση και απομάκρυνση των αντιιφρονούντων με κλείσιμο των τραπεζικών τους λογαριασμών (Χέρινγκ) και με τη γενικότερη ηλεκτρονική παρακολούθηση όλων των δραστηριοτήτων του ανθρώπου (Ραμονέ).
Στο βιβλίο του Ραμονέ θα σταθώ ιδιαίτερα αναφέροντας συγκεκριμένες παραπομπές του που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα.
Στη σελ. 67 αναφέρεται στις αποκαλύψεις του Σνόουντεν για το μυστικό πρόγραμμα με το όνομα PRISM που αναπτύχθηκε από την NSA(National Security Agency – Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας) από το 2007 και μετά. «Αυτό συνιστά την πιο κολοσσιαία υπεξαίρεση προσωπικών δεδομένων στην ιστορία, καθώς αφορά δισεκατομμύρια ανθρώπους που χρησιμοποιούν καθημερινά, στις πέντε ηπείρους τις υπηρεσίες του Facebook, του Gmail, του Skypeή του Yahoo. Αν, μέσα στα δέκα τελευταία χρόνια, ένα άτομο χρησιμοποίησε μία από αυτές τις εταιρείες, τα δεδομένα του είναι σίγουρο ότι έχουν υποκλαπεί και αποθηκευτεί από την NSAστο πλαίσιο του προγράμματος PRISM». Αντιλαμβανόμαστε στο σημείο αυτό ότι αφενός όλοι έχουμε λίγο έως πολύ χρησιμοποιήσει τις παραπάνω υπηρεσίες αφετέρου έχουμε δώσει προσωπικά μας στοιχεία σε ηλεκτρονική μορφή όχι μόνο σε αυτές αλλά και σε τράπεζες, υπηρεσίες του δημοσίου, σούπερ μάρκετ κτλ. Όλα αυτά συγκεντρώνονται σε μεγάλες βάσεις δεδομένων και ο κάτοχος αυτών έχει πλήρη γνώση όλων των δραστηριοτήτων και των προτιμήσεών μας. Η κατάσταση μοιάζει και προβλέπεται να γίνει ακόμα πιο εφιαλτική.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)